Kvennablaðið - 16.06.1908, Qupperneq 3

KYENNABLAÐIÐ.
43
þeim mjög, og héldu þar brennandi ræður. Dag-
inn eftir mættu þær fyrir lögreglurjetti, og án
þess að fá að vita, hvað þeim væri gefið að
sök, voru þær dæmdar til 6 vikna fangelsisvist-
ar, eins og venjulegir glæpamenn. Fjöldi mót-
mælafunda voru nú haldnir um alt land, og
þegar þeim var slept lausum ætluðu þær að
ferðast um alt landið og »agitera» fyrir mál-
um sínnm.
Eftir kvennaþingið byrjaði »sjálfsafneitun-
arvikan«.
JSndYÖkusöngur.
Eftir Mara Cop. Marlet.
Löngu’ er sólin sofnuð
í sœbláum hjúp,
líður blœr með bliðumál
á blundi’ yfir djúp.
Ægir dregur andann
svo órótt og þungt,
Igftist báru barmur
sem brjóstið mitt ungt.
Úti raular aldan
við annarleg hljóð. —
Hlusta ég og hlusta
á hálfkveðið Ijóð.
Penna söng eg þekki
með þungbúið lag,
sjálf eg söng hann forðum
hveru sólhvarfs dag.
Mánabirtan mjúka
um miðnœtlið skíii; —
heima htjóð eg vaki
og hugsa til þín.
Eitthvað gengur að mér, —
mér er ekki rótt.
Sef eg eða sveima
eg sofandi í nótt?
Litla blóm, sem blikar
með blákottinn þinn!
Seg mér eitthvað inndœlt
um elskhugann minn!
Guðm. Guðmundsson.
Rússnesk fangelsi.
Eftir Marie Bœhrens.
Þegar við sitjum heima hjá okkur og
lesum í blöðunum um rússnesk fangelsi og
rússneska málafærslu, þá höldum við, að nú
vitum við, hvernig öllu hagar til þar í landi
með fangelsisvistina — og allar þær skelf-
ingar, sem henni fylgja. En komi menn inn
í rússneska ríkið — og eins og horfi inn í
þau skelfingar augu — þá verður hræðslan
að sorg — sorg sem aldrei gleymist.
Eg man þegar eg sá Péturs og Páls
fangelsið — þetta voðalega grjótferlíki, sem
innan sinna hörðu, þögulu steinveggja myl-
ur mannssálirnar, þangað til þeim blæðir
út — kæfir alt þrek og lífskraft og lífsvonir,
hversu sterkt og ríkt, bjart og háreist, sem
það hefir verið. Þessi gröf hinna lifendu. —
Þann dag lærði eg meira um það, sem í dag-
legu máli kallast líf, en eg mun að h'kindum
læra á mörgum árum.
Þenna dag talaði eg við móður, sem
átti son, er tekinn var af fyrir viku. Hún
sat og röri litla, gamla andlitinu sínu fram
og aftur — eins og það, var hrukkótt og
visið — og munnurinn titraði, þegar hún tal-
aði um soninn sinn — myrta. Hann hafði
verið foringi, og þjónað keisaranum dyggi-
lega, þangað til janúar-sunnudaginn, þegar
manntjöldinn í St. Pétursborg gekk til Zars-
ins með bænarskrána. Hann hafði sjeð mann-
fjöldann koma, konur og börn og karlmenn,—
í sparifötunum sínum — og svo var honum
skipað að láta menn sína skjóta áþettafólk,
þetta varnarlausa, vopnlausa fólk, sem kom
til að biðja um leyfi til að lifa. Þá varð
hann uppreistarmaður. Síðan slapp hann, og
leit lögreglunnar ettir honum varð lengi vel
til ónýtis. En nú náðist hann — grunaður
um að vera í vitorði með samsæri gegn lífi
mjög tigins manns — og hann var dærndur
til dauða. — Það einasta, sem hann bað móð-
ur sína síðast, þegar hann talaði við hana,
var það, að hún skyldi ekki biðja um náðun
fyrir hann. Og svo var hann hengdur.
Gamia móðirin leit framan í mig aug-
um, sem engin tár áttu framar og sagði: