Kvennablaðið - 28.11.1910, Blaðsíða 4

84
KVENNABLAÐIÐ
gæti hikað sér 'við að bera þatta mál und-
ir kjósendurirft.
Yðar einl.
B. B. Brooks
landstjóri í Wyoming, Chegenne 17. okt. 1910.
(Þýtt úr Woman’s Journal).
Hreint mjöl í pokanum.
Eíns og ákveðíð var á Sambandsfundi Kven-
réttindafélagsins síðastl. vor, hefir ýmsum konum og
kvenfélögum verið ritað og skorað á þær að hlut-
ast til um að kosningarréttarmáli.kvenna yrði hreyft
frá þeirra hlið í vetur, og ákveðnar kröfur kæmu
fram frá hendi kvenna, til þings og landsstjórnar-
innar um að breyta nú stjórnarskránni í þá átt, að
konur fái pólítiskan kosningarrétt með sömu skil-
yrðum og karlmenn. í’essu til frekari áréttingar
hefir Hið ísl. Kvenfélag sent samskonar áskorun í
mörg blöðin, svo líklegt er að konur láti nú ekki
undir höfuð leggjast að gera eitthvað ákveðið i
þessu máli. Sérstaklega má væn’a þess að Kven-
réttindafclögin standi fyrir fundarhöldum sem hafi
þetta til umræðu. En eins og Kvenréttindafélags-
stjórnin héfir tekið fram í bréfum sínum, verða kon-
ur að varast að gera sér að góðu stefnusltrá þá,
sem skrifstofa sjálfstæðismanna hefir sent út í haust.
í henni er gert ráð fyrir að konum verði e k k i
veittur stjórnarfarslegur kosningarréttur með vænt-
anlegri stjórnarskrárbreytingu í vetur, heldur verði
þeim að eins gefið vilyrði fyrir þvi — s í ð a r —
með sérstökum lögum.
P e 11 a ættu allar konur vandlega að athuga.
Hversvegna má ekki setja þessa breytingu n ú
þ e g a r inn í stjórnarskrána ef hugur fylgir máli
hjá tillögumönnum þessum. Því vér getum ekki á-
litið annað en að tillögur þessar séu gerðar i samráði
við flokksstjórnina og þingmenn þá úr stjórnar-
flokknum, sem hér eru búsettir. Vér lítum svo á.
að þetta sé prógram stjórnarfiokksins, og aðrar
breytingar á stjórnarskránni í þessa átt, séu ekki enn
fyrirhugaðar.
En ef þetta er að eins „loforðs Paragraf11 hver
er þá meiningin? Er það ofurlítil dúsa, sem stung-
ið er upp í kvenréttindavinina, bæði konur og karla?
sem ætlast er til, að þeim falli svo vel, að værð og
sætur svefn sígi á þeirra andlegu augu?
Ef svo væri, þá mundum vér segja að þar væri
ekki hreint mjöl í pokanum.
Vér vorum ekki ánægðar með þessa vilyrðir-
grein hjá fyrverandi stjórn, og vér munnm heldur
ekki gera oss ánægðar með hana hjá núverandi
stjórn e f hún smeygir henní inn í stjórnarskrána.
Því það væri að eins blekking. Ef meiningin
væri að veita konum kosningarrétt, þá mundi það
verða skýrt ákveðið í stjórnarskránni. Þ a r á það
að standa. Og því hefir Björn Jónsson ráðherra
haldið fram á þingínu 1909. Hitt væri að eins til
að koma sér úr þeirri klípu að þurfa að láta að
óskum kvenna. Lofa því að eins seinna — máske
í ófyrirsjáanlegri framtíð — bara út í bláinn. Því
slikir loforða paragraffar eiga oft langt í land með
efndirnar, og eru vitanlega oftast búnir til, einungis
til að friða þá, sem heimta ákafast breytingarnar.
Þeir eru látnir eygja uppfyllingu þessara óska sinna
eins og einhverja fagra hillingu rétt fram undan
sér, á næstu hæðinni. En þegar þangað kemur þá
er hillingin horfin, eða komin i ómælanlega fjar-
lægð, lengst út í geiminn.
En vér getum ekki trúað því að Björn Jónsson
iáðherra fari svo að, þótt einhverjir af flokksmönn-
um hans kysu það, hyggjum vér að hann mæli ekki
fram með slíkri breytingu. Hann hefir of eindregið
bæði á þinginu sjálfu og utanþings, hátíðlega lýst
því yflr, að „h a n n hefði aldrei efast um að kon-
ur ættu að hafa sömu réttindi í öllu og karlar“. Og
hann hefir heitið þvi meðmælum sínum að þ e g a r
breytingar yrði gerðar á stjórnarskránni þá skyldi
konum veittur kosningarréttur. Vér vænum ekki
ráðherra vora um að heita öðru en því sem þeir ætla
sér að efna. Vér vonum að þeir hafi jafnan „hreint
mjöl í pokanum11.
(íúsli Berling'.
Eftir Selnui Lagerlöf.
Naglarnir tolla ekki lengur í grautfúnn trénu.
Málið flysja8t af því i stórum flyksum og stoppið í
dýnum og koddum veltur alt út um melétin göt.
„Látum okkur hvílast og falla sundur í mola“,
segja gömlu aktygin. „Við höfum hristst nógu
lengi á þjóðvegunum, og við höfum sogið í okkur
nógu mikla vætu í regnskúrunum. Látum okkur
hvílast! Langt er síðan við ókum af stað með
ungu Herrana á fyrsta dansleikinn þeirra. Langt
er síðan við fórum nýþvegin og skínandi fögur út
á ljúf sleðaferða-æfintýri. Langt er síðan við flutt-
um þessar glaðværu kempur á kviksyndis vorvegum
ofan að Trassnesi. Nú sofa flestir þessara síðustu
og beztu manná og ætla sér aldrei að yfirgefa
Eikabæ“.
Og svo springur leðrið í fótpokanum; svo bresta
hjólhringarnir, og eikartréð í sleðanum morknar í
sundur. Gömlu aktygin kæra sig ekki um að lifa;
þau vilja deyja.
Kykið er þegar lagst yfir þau eins og ábreiða,
og undir vernd þess láta þau ellina sigra sig. Með