Kvennablaðið - 15.06.1911, Qupperneq 1

Kveun&blftðiðkost*
ar 1 kr. 60 au. inn-
anl&nds, eilendis 3
kr. [60cent vestan-
hafs) '/» vprðains
borgist fyrfr&m, en
*/» fyrir 15. júli.

Uppsögn skrifleg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komin sé til út-
get. fyrir 1. okt
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
17. ár.
Reykjavík, 15. júni 1911.
M 5.
Hátíðahaldid V7. jtluí.
Nú er byrjaður undirbúningurinn undir
hátiðahaldið 17. júni. Dagskráin prentuð
og fest upp á götunum, og hvað annað,
sem undirbúnings þarf við, á góðum vegi.
Vonandi að bæði guð- og menn Ieggi nú
saman að gera daginn sem ánægjuleg-
astan: — að veðrið verði æskilegasta sól-
hvarfaveður, með glóbjörtu sólskini og heið-
ríkum júníhimni, og að mennirnir sýni þá
reglu og prúðmensku, sem slíkum merkis-
degi sæmir. Dagskráin verður auglýst
aftar í blaðinu, svo konur geti séð hvernig
alt á að fara fram og geti hagað sér þar eftir.
Ef gott verður veður, ættu menn að vera
sem prúðbúnastir. Mjög viðeigandi væri
að konur skautuðu í skrúðgöngunni upp
í kirkjugarðinn,ogkæmuþar með sem tlestar.
Gangan hefst kl. D/2. Fi-emst í henni
gengur landsstjórnin, þá alþingismenn,
bæjarstjórn Reykjavikur og þeir sem ætla
að leggja kransa á leiðið. Þar á eftir fé-
lög, skólar og llokkar, sem undir sérstöku
merki ganga. — —
Leitt var það að Kvenréttindafélagið
skipar sér ekki í fylkingu með sér-
stöku merki, svo allar þær konur, sem vildu,
gætu skipað sér þar undir. Mjög mörg-
um konum mundi hafa þótt ánægjulegra
að ganga þannig undir sameiginlegu merki
kvenna, en hingað og þangað innan um
fylkingarnar, með alveg óviðkomandi fólki.
Menn munu máske segja að konurnar
séu jafnókunnar hver annari, þótt þær
gangi undir sama merkinu. — Já, og nei. —
Þær eru það persónulega. En sameigin-
legt merki, sameinar líka, lætur menn ó-
sjálfrátt finna til heildartilfinningarinnar.
Og þess þurfum vér konur sannarlega við.
Ekki svo að skilja að vér viljum taka oss
út úr félagslífinu, og lifa út af fyrir oss
einar, heldur hitt, að vér íinnum að y>nœr
er þó skinnið en skyrtan«. Og ein sé sú
hugsjón, sem sameinar oss allar; að hefja
oss sameiginlega á sem hæsl þroska og
menningarstig, svo vér getum sem bezt
skipað þau sæti, sem vér eigum að fylla i
þjóðfélaginu.
Sumir menn segja, að slíkir minningardag-
ar séu »humbug«. Þeirséu aðeins »agitation«
fyrir fólkið. Getur vel verið að þeir séu eins-
konar „agitation« — nokkurskonar iögeggj-
un, að standa þessum mönnum, sem verið er
að minnast, sem minst að baki. Að fylkja
sér undir það merki, sem þeir hófu svo
liátt á loft. — En ætli það sé óþarfi? —
Allir menn gleymast meira eða minna,
hversu frægir sem þeir hafa verið. Kyn-
slóðin, sem eftir þá kemur, hefir þá ekki
í jafn fersku minni og samlíðarmennirnir.
— Ekki á sama hált. Áhrifin verða öðru-
vísi. Ef til vill verður mynd þeirra í hug-
um eftirkomendanna eins glæsileg. En
hún verður ekki eins lifandi, ekki eins
mannleg. Hrífur þá ekki með sér. Nær
ekki tökum á tilfinningum þeirra og vilja,
eins og samtíðarmannanna.
Stálpuðu börnin og unglingarnir, sem
núna alasl upp, lifa ekki undir þeim áhrif-
um sem við lifðum undir, sem vorum að
vaxa upp um 1871 —1874. — Þau geta
naumast ímyndað sér hvað Jón Sigurðs-
son var fyrir okkur. í okkar huga var
hann hinn fyrsti íslendingur, — merkis-
berinn, sem við heyrðum engan mann
finna blett á. Hann gagntók sálir okkar
svo, að okkar insta ósk var það: að geta
unnið eitthvað tfl gagns fyrir ísland, —
eitthvað í sömu áttina, ogjhann stefndi að,
og benti á.
Því miður eru ekki slíkir eindrægnis og
samhygðarlímar nú, eins og um 1874.
Það er hin mesta hamingja fyrir livern