Kvennablaðið - 30.09.1918, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
67
saman bættust þær viö, sem ekki tóku í fyrstu
þátt i því, svo varla varð nokkurn sporvagn
eða bíl að sjá í London. Og þar við bættist
svo, að margar konur, sem voru járnbrautar-
vagnstjórar komu með. Allir karlmenn, sem
voru vagnstjórar, voru þeim fj'lgjandi, og sögðu
að það væri ekki rétt að stúlkurnar hefðu
minni laun en þeir, fyrir sömu verk, og meir
en helmingur þeirra lagði líka niður vinnuna.
í þrjá daga var alt í vanda og vitleysu.
Deiluefnið var, að stúlkurnar vildu fá 5
shillings launauppbót um vikuna, eins og karl-
mennirnir. Eftir 3 daga var málinu visað til
Framleiðslunefndarinnar og stúlkurnar tólai-^ðail) hafði hann bara altaf búist við að heyra
aftur upp vinnuna. 30. ágúst var auglýst að
verkfallið væri upphafið til fulls með fullum
sigri fyrir stúlkurnar, þær fengu sína lauua-
uppbót. En — svo bar það óvænta við, að
stjórnin ákvað að setja nefnd til að taka alt
þetta jafnréttislaunamál, og var ein kona meðal
þeirra, sem útnefndir voru. Petta kom einkum
konum mjög óvart, og þær furðuðu sig á þess-
ari óvæntu sanngirni frá stjórnarinnar hálfu,
en ejru þó vongóðar og glaðar yfir þessu tákni
timanna, sem þær vænta að verði til þess, að
fult samræmi og réttlæti komist á launakjör
karla og kvenna. Allir virtust líka taka þessum
málalokum mjög vel, og viðkvæðið varhjá öll-
um: »Pær áttu það skilið«.
Vegurinn að virðingunum.
Eftir Ernst Lundquist.
------ (Frh.).
Hann gekk svo burt að málararammanum og
fór að mála, án þess að virða Febo þess að
lita við honum með einu tilliti. En þegar hann
heyrði hurðina lokast á eftir honum, þá fleygði
hann öllnm málaraáhöldunum út i horn og
æddi fram og aftur um gólfið og sparkaði í alt,
sem varð á vegi lians, með reiði, sem auðséð
var að átti við alt annað.
»Mascalzone, Mascalzone!« taulaði hann milli
tannanna. Tuttugu og fimm lira! Peir höfðu
ekki metið listagildi hans meira en á tuttugu
og fimm lira! Ef þeir hefðu að minsta kosti
heimtað eitt þúsund —.
En eiginlega var það vitlaust af honum, að
verða reiður. Margoft hafði hann heyrt lista-
félaga sina i Róm tala um að svona gengi það
til, við hvaða list sem menn fengjust. Málar-
ar, rithöfundar, leikarar, — allir yrðu þeir á
einhvern hátt að múta sér fram. Og það var
ekki heldur neitt undarlegt. Margir af blaöa-
mönnunm lifðu við svo magran kost, að þeir
gátu ekki borgað aðstoðarmönnum sinum, held-
ur neyddu þá til að skrifa til þess að verða
þektir, eða þá að tá sér ritlaun á annan hátt,
frá þeim, sem höfðu gagn af greinum þeirra.
Hann hafði bara gleymt þessu. Hann var svo
sokkinn ofan í málarahugsjónir sínar að hann
gleymdi öllu í umheiminum í kringum sig, —
enda kom sá umheimur honum mjög lítið yið,
Einkum hafði hann gleymt því, að einkennis-
orð þessara tíma eru: Viðskifti eru ekkert
annað en viðskifti — hrein og bein kaupsýsla.
Meðan hann stóð þarna við málararammann
blaðagreinamerkið, hann Febo, sem sat þarna,
segja áður en hann fór: »Eftir þessu skaltu
iðrast«. En hann fór án þess að segja það.
— Jæja, hann hugsaði það eflaust þeim mun
innilegar. ^
Nei, aldrei skyldi hann iðrast eftir þessu,
hverjar sem afleiðingarnar j'rðu af þessari
viðureign þeirra. Hann gekk að speglinum,
sem hékk úti í horni í herberginu, og beygði
sig fyrir sínu eigin andliti i speglinum, blóð-
rauðu af vonzku, og sagði:
sPakka þér kærlega fj'rir, Mauro Santine.
Pú hefir farið drengilega að. Og eg heiti þér
þvi við drengskap minn, að þessa skal eg
aldrei nokkurn tíma iðrast«.
Og þetta heit hélt hann samvizkusamlega
alla sína æfi, þótt »afleiðingin« léti auðvitað
ekki bíða lengi eftir sér, og það bæði nú og
siðar.
Febo hafði auðsjáanlega ekki látið stéttar-
bræður sína vera óvilandi um, hvað komið
hefði fyrir við vía Margutta, og hverskonar
maður Mauro Santine væri. Pví þegar gagn-
rýnendurnir fóru nú að koma fram með dóma
sína í öllum dagblöðum borgarinnar um lista-
verkasýninguna, þá var hvergi minst með ein-
um einasta staf á hans nafn. Og Magdalenu
sína fékk hann þegar eftir sýninguna óselda
heim til sin aftur.
Og svo leið æfin og árin eins og hingað til,
án þess að honum væri veitt eftirtekt. Hann
málaði við og við stöku mj'ndir handa ferða-
mönnum, sem hinn enski þurlitamálari Guy
Marston vinur hans sendi honum, þegar hann
sjálfur var svo önnum kafinn, að hann komst
ekki til þess. Stundum málaði hann líka »Kær-
leiksbrunninn« eftir frummyndinni, ef hann
liafði ekkert annað að gera en að eyða hinum
litla arfi sínum, sem hann ekki vildi snerta á.
Annars lét hann hverjum degi nægja sína
þjáningu og málaði þess á milli nokkrar
myndir úti í beru lofti i sínum gamla Tizian
stil, lét þær svo á sýningu og fékk þær óseldar