Kvennablaðið - 30.09.1918, Blaðsíða 4

68
KVENNABLAÐIÐ
heim aftur, án pess minst væri á þær einu
orði i blöðunum.
»Febo«-undirskriftin hafði horfið úr róm-
versku blöðunum, en þeir, sem komu í stað-
inn, mintust heldur ekki á Mauro Santine. —
Ungi málarinn, sem nú var farinn að hærast,
hló að öllu saman i hóp félaga sinna, par sem
oft var glatt á hjalla. Haun var líka af norður-
ítölsku bergi brotinn, af smáborgara ætt, og
hafði paðan prautseiga bjartsýni til pess að
trúa á hæfileika sína og að hann kæmist að
lokum áfram. Pað væri bara tímaspursmál,
hvenær pað kæmi fyrir, pví hann gæti ekki
komist hjá að sjá sjálfur framför á hverju
cinasta málverki sinu.
í pessari glöðu vdssu gat honum aldrei dottið
i hug að vera árum satnan reiður við Febo
ræfilinn, sem pó hafði tafið svona lengi fyrir
honum. En stundunjasmáhló hann með sjálf-
um sér að pvi, hvaða ánægja pað væri, ef
hann gæti á einhvern hátt gert rómversku
listadómurunum einhverjar brellur. Samvizka
peirra steinsvaf auðsjáanlega, en að hugsa sér
ef hægt væri að vekja hana með skellihlátri,
sem öll pjóðin tæki pátt i. Ef honum bara
gæti dottið einhver reglulega góð brella í hug.
— Og hún kom lika loksins.
Mauro bjó mestan hluta af árinu í mynda-
stofu sinni, til pess að spara sér húsaleigu.
Hann hafði par járnrúmið sitt á bak við stóra
rúmhlíf. En þegar köldu mánuðirnir komu,
varð hann altaf að leigja sér herbergi, sem
naut sólarinnar. Hann vildi heldur sól en arin-
glóð. Nú leigði hann hjá embættismannsekkju,
signoru Sabinu Valeri, sem lifði á pvi að leigja
út herbergi í húsi sínu við vía Gregoriana,
mjög nálægt myndastofunni hans. Pegar hann
kom inn til hennar til að borga fyrstu mán-
aðarhúsaleiguna, þá sá hann dóttur hennar
bregða fyrir snöggvast, sem gægðist út um
hálfopnar dyrnar til að sjá hann, og hjarta
hans bállogaði pegar upp, eins og brauðþurt
sprek eða fnjóskur. Einmitt svona litla mjúk-
limaða hörundshvita veru, með stór fjólublá
barnaaugu og gulrautt brúsandi sólskinshár,
hafði hann ætíð dreymt um að fá að tilbiðja
og faðma. En sá draumur yrði víst aldrei ann-
að en sjónhverfing eða imyndun, pví víst leit
gamla konan út fyrir að vera vænsta kona,
en að láta dóttur sina komast i kunningsskap
við leigjendur, sem væru svona lausalopalegir
eins og Mauro, pað var ekki eftir hennar skapi.
Til pess var hún alt of hyggin og hagsýn róm-
versk kona. Fyrsta mánuðinn mátti hann láta
sér nægja að mæta Sylvíu litlu — pví pað hét
hún, pað hafði dyravörðurinn sagt honum —
i stiganum, pegar hún kom af skemtigöngu
sinni, með gamla vinnukonu á hælunum, til
að verja hana frá öllum hættulegum árásum.
En þegar hann prýsti sér upp að stigasúlunni
berhöfðaður, til pess að hún kæmist fram hjá,
pá sá hann á rósrauða blænum á kinnum
hennar, að hún hafði tekið eftir brennandi
augnatillitunum hans, sem drukku hennar ungu
fegurð. Honum datt í hug að senda henni
nafnlaust ástabréf i bæjarpóstinum, en pá sá
hann, að ef hún ekki vissi frá hverjum pað
væri, þá væri pað gagnslaust. En ef hún skildi
pað, pá gæti hann átt á hættu að sér yrði sagt
upp herberginu um næstu mánaðamót og pá
væri öll von úti.
Nei, slægari varð hann að vera, ef duga
skyldi.
Næsta skifti, pegar hann kom inn til frúar-
innar til að greiða húsaleiguna, lét hann sem
hann ætti miklu erfiðara með peniugana en
hann átti i raun og veru, og bað svo fallega
og innilega, en pó með sinum gamla vissa
glettusvip, sem mamma hans gat aldrei staðist,
um að hann mætti heldur greiða húsaleiguna
vikulega, i staðinn fyrir mánaðarlega. Ef pað
fengist, bauðst liann til að grciða einn lira
aukreitis um vikuna i rentu. En pá viðbót vildi
signora Sabina alls ekki, en sampykti pegar
bón hans um breytinguna á grciðslunni, pótt
kynlegt væri, sem sýndi, að hann var ekki
hættur að koma sér vel við gömlu konurnar.
Nú hafði hann pá náð pví takmarki sínu,
að komast i næstu nánd við Sylvíu, svo ekk-
ert bæri á, fjórum sinnum oftar en áður, og
ef til vildi fá að sjá henni bregða fyrir, og
hver veit? — rnáske að lokum verða kyntur
henni, eða jafnvel hitta hana i matsalnum, ef
gamla konan væri úti eða vant við látin. Og
auðvitað skyldi hann búa kyr hjá signoru
Valeri lika, pótt vorið kæmi.
Alt fór eins og hann hafði áætlað. Pað var
cins og Sylvía hefði reiknað út daginn og
stundina, sem hann kom, pví hún stóð ætið
bak við salshurðina, sem var i hálfa gátt, og
roðnaði jafnfallega og í fyrsta sinni, og áður
en signora Sabina, sem við hverja heimsókn
varð vingjarnlegri og móðurlegri, hafði lokað
forstofudyrunum á eftir honum, þá hafði hon-
um tekist að mæta fjólubláum barnaaugum
með undrunarfullri spurningu, en þó ekki ó-
vingjarnlegum. Engin samkynning hafði þó
ennpá tekist.
Fyrsta febrúar liafði hann verið heldur
bráðlátur og komið of snemma. Pasqna gamla
var i salnum og sópaði gólfið með sagspónum.
Stólana hafði hún sett alla upp á borðið. Hún
bað Mauro að koma inn og fá sér sæti, og
bíða eftir signorunni, sem strax mundi koma.
i