Kvennablaðið - 30.09.1918, Blaðsíða 5

KVBNNABLAÐIÐ
69
Það var þarna inni í litla herberginu, sem
var skreytt með óteljandi smekklausum Iilut-
um, sem Mauro fékk sína stóru lífsreynslu.
En hún átti alls ekkert skilt við kærleikann
eða hans gullrauðu öldur.
Það fyrsta, sem hann sá, þegar hann kom
inn i þetta herbergi, sem hann hafði aldrei
áður sett sína fætur inn i, var málverk, sem
hékk yflr legubekknum milli tveggja þýzkra
prentaðra oliumynda og nokkurra litaðra lands-
lagsbréfspjalda. Honum varð bilt við. Þetta
var sannarlega gamalt Feneyjamálverk eftir
einhvern af hinum frægu snillingum Feneyja
— svo sannarlega sem hann stóð þarna lif-
andi! í þessu gat honum ekki skjátlast. Hann
dró þykka gluggatjaldið frá, til þess að láta
morgunljósið falla beint á myndina. Og nú
opinberaði sig ekta málverk af San Sebastiano,
undir margra alda óhreinindum, bakbundnum
við tréð. Það var knémynd, með geislabaug,
róslituðura skuggum, þunnum, breiðum pensil-
dráttum, þar sem allir sérlitirnir runnu saman
við heildarblæinn. — — Ef þetta var ekki
Tizians æskumálverk, þá var það Giorgiore,
kennari hans, ástvinur guðanna, sem dó of
ungur til þess sjálfur að verða sér þess með-
vitandi, að öll nýrri tima málaralistin tnundi
fá nýjan anda frá honum.
Mauro var svo hrifinn af þessari sjón, að
hann settist ósjálfrátt á stól við vegginn beint
á móti málverkinu og starði á það frá sér
numinn.
JÚ, víst var það Giorgiore--------gamli kæri
Giorgiore Zorso frá Castelfranco! Svona mikla
sál hefði Tizian aldrei getað Iagt iun í nokkurt
andlit •— — og þetta dreymandi útlit, þetta
kveðjandi augnaráð, sem hinn dauðsærði ungl-
ingur, sem fengið hafði banvæna ör i brjóstið,
sendi út yfir guðs undurfögru jörð, hið sof-
andi kveldlega landslag, með sínum sólarlags-
himni.------Pessi angurbliði raunasvipur, var
svo eðlilegur og einstæður, eins og að eins
eftir Giorgiore, að enginn efi gat verið mögu-
legur.
Hann var rétt staðinn upp til að ganga fram
að málverkinu lil að skoða það dálitið betur,
þegar signora Sabina alt i einu stóð beint
frammi fyrir lionum.
Án þess að gefa sér tima til að heilsa, rauk
hann upp og sagði: »Hvaðan hafið þér fengið
þetta málverk?«
Gamla konan varð vandræðaleg.
wPennan ræfil? Pað hefir gengið í arf i ætt
mannsins míns sáluga frá alda öðli. Er það
máske einhvers virði?« bælti hún við i undr-
andi róm, sem þó bráðlega breyttist, í slóttu-
legan kæruleysissvip.
»Nokkurs virði? Eg held og er sannfærður
um, að málverkið er málað af einum af fræg-
ustu málurum heimsins og að það er hálfrar
miljónar virði«.
En nú kom röðin að soru Sabinu til að fá
knéverk og setjast. Hún varð mjög einfeldnis-
leg á svipinn, þarna, sem hún sat á stólnum,
en náði sér þó brátt aftur og sagði:
»Pér eruð að gera gabb að mér. Pað er ekki
fallega gert af yður«.
»Nei, segið þér mér nú fljótt alt sem þér
vitið um þessa mynd, svo skal eg skýra þetta
alt nánara fyrir yður«.
»Guð minn góður, eg veit svo gott sem ekk-
ert um það, bara að það er líklega keypt af
lauga-langafa mannsins míns á uppboði, fyrir
æfalöngu síðan, — máske á seytjándu öld. —
Sko, einn af forfeðrum hans var hirðmeistari
hjá Aldabrandini kardínála, og þegar kardínál-
inn dó-------ja, þetta eru eiginlega æfagamlar
munnmælasögur, sem nú eru geymdar undir
ryki gleymskunnar. — Já, og svo veit eg að það
er eitthvað óskiljanlegt pár skrifað aftan á
málverkið, niðri undir umgerðinni«. Frh.
Ljóð
eftir Tagore.
Augu þín eru eru spyrjandi og sorgbitin. Pau
reyna að skilja hugsanir mínar eins og vildi
máninn mæla hafið.
Ég hefi svift hulunni af öllu lifi mínu fyrir
augum þínum engu hefi égleynt né eftir haldið.
Pess vegna er það að þú skilur míg ekki.
Væri ég aðeins gimsteinn, gæti ég brotið
hann í hundrað hluti og tengt þá saman i festi
til þess að leggja um háls þinn.
Væri ég að eins blóm, ilmandi, mjúkt og
veikt, þá myndi ég taka það af leggnum, til þess
að prýða hár þitt.
En það er hjarta, elskan mín. Hvar skyldu
vera strendur þess og botn? Pú þekkir ekki
takmörk þessa konungsríkis þótt þú sért drotn-
ing þess.
Væri það cinungis augnabliks yndi þá myndi
það blómgast i áhyggjulausu brosi, þú gætir
séð það og lesið á samri stundu.
Væri það einungis sársauki þá myndi það
streyma út í tærum tárum, orðalaust myndu
þau endurspegla insta leyndarmál þess.
En það er ást elskan mín. Ómælanlegur er
unaður þess og sát^puki. takmarkalaus er
auður þess og þrá.
Pað er eins nærri þér og þitt eigið lif og þó
geturðu aldrei skilið það til fulls.