Dagskrá - 21.01.1897, Síða 5

i‘)7
En þau voru upptök til sundurlyndis og fjandskap-
ar með Ameríkumönnum og Englendingum, sem nú
skal greina:
Frakkar áttu lendur miklar í Ameríku, bæði fyrir
norðan og sunnan eignir Englendinga, og vildu hvorir
um sig færa út sín landamerki; gjörðist af því allrnik-
ill nábúarígur með þeim og að lyktum fullur fjandskap-
ur og ófriður mikill. Báru Englendingar hærri hlut í
þeirri viðureign, en dýr hafði þeim orðið sigurvinningin
og vildu þeir nú jafna þann halla, er þeir höfðu beðið,
með því að leggja ýmsa skatta og skyldur á Ameríku-
menn. Sögðu Englendingar, sem satt var, að þeir
hefðu haft mest gagn af ófriðnum og væri því sann-
gjarnt, að þeir greiddu nokkurn hluta af þeim kostnaði,
er af honum hefði staðið. Amerfkumenn könnuðust
einnig við, að þetta væri sanngjarnt og kváðust þeir
ekki mundu skorast undan skattgreiðslunni, ef þeir að
eins sjálfir væru kvaddir til ráða, er skattarnir væru
lagðir á. En stjórnin virti þau tilmæli þeirra að vett-
ugi og er Ameríkumenn kröfðust þess, að þeim væri
leyft að senda fulltrúa til parlamentsins enska til þess
að tala máli þeirra og halda svörum uppi fyrir þá, þá
synjaði stjórnin því þverlega. Ameríkumenn lýstu því
þá yfir, að eigi mundi verða af skattgreiðslunni.
En stjórnin vildi fyrir engan mun vægja fyrir Ame-
ríkumönnum; hún tók nú til þess bragðs, að leggja tolla
mikla á ýmsar vörur, er hún hugði að Ameríkumenn
mættu ekki án vera, þar á meðal á te. En Ameríku-
mönnum varð ekki ráðfátt og bundust þeir nú fastmæl-
um um, að drekka eigi te. Engu að síður voru byrð-
ingar, hlaðnir af tei, sendir til Boston. Þá leiddist
Ameríkumönnum þófið og brutust þeir út á skipin og
vörpuðu öllum tekistunum fyrir borð.
(Meira).
Umsjón með götum bæjarins er ekki í
besta lagi. — Ymist vaða menn hjer öklaaur og dýpra
enn, eða menn þurfa að hafa sig alla við að slasast
ekki á svellgrotta og harðspora.
Það er ef til vill ekki auðgert að ráða bót a bleyt-
unni, þó vjer ætlutn að nokkuð mætti gera í því efni
á sumum stígum bæjarins, kostnaðarlítið - - en við hálk-
unni er ætíð hægt að gjöra, með því að bera sand á
göturnar. En þetta er ekki gjört. — Sandburðurinn er
bæði óreglulegur og ónógur. A fjölförnustu göturnar
er að vísu optast borið eitthvað til málamynda, en sje nokk-
ur frostharka er undir eins orðið flughált þar aptur af
skvettum úr vatnsberaskjóluuum. En á sumar göturnar
er svo gott sem aldrei borið neitt, hvernig sem viðrar.
I stað þess að göturnar ættu að vera ætlaðar til
þessaðganga á þeim mili húsa, er því líkast opt og ein-
att sem þær sjeu ekki annað en »rennibrautir« fyrir
barnasleða, skautaferðir og fótskriður. Enda ber það
opt við að smásleðar, yfirfermdir af börnum sjást hjer velta
á hendingsferð úti við garða og grindur, en börnin liggja
grátandi eptir, stundum stórmeidd. — Þannig datt einn
drengur út af sleða hjer á götunum fyrir skómmu síðan
og meiddist svo að hann' beið bana af.
Nýjan sjónleik, t>Þránd í bæjarstjón; . frurn-
saminn, eptir Jónas Jónsson, á að leika í Good Templara-
húsinu kl. 8 e. h. á morgun, föstudag.
Fyrirlestur heldur skipstióri Markús Bjarnason
í leikhúsi W. O. Breiðfjörðs á sunnudaginn þann er
kemur, kl. 5—7 e. h., til framhalds á fyrirlestri þeim,
sem skýrt er frá hjer að framan.
Erindisleysu hafa eimskip komið til Austfjarða
frá Noregi til þess að sækja síld nú í vetur. Þar hef-
ur verið ill tíð og hvorki aflast síld nje þorskur, svo
teljandi sje.
I nótt sem leið drukknaði maður hjer við eina
bæjarbryggjuna, Vigfús nokkur Jónsson, sjómaður, milli
tvítugs og þrítugs. ltann hafði sjest skömmu áður tals-
vert ölvaður, og er sagt að hann hafi liaft það stund-
urn á orði, að hann ætlaði að fyrirfara sjer.
„Fjórða rúmstigið",
cða
dulspeki og skáldlist talnanna.
(Þýtt úr Kringsjá).
IV.
(Frainh.).
Vjer skulum nú gjöra tilraun til þess að skýra fyrir oss
á annan hátt, hvcrnig hinu fjórða rúmstigi cr háttað.
Ef vjer drögum stryk með oddhvössum blýanti á pappirs-
örk, þá sjáum vjer, hvcr vegsummerki verða eptir *punkt*,
sem færist frá einum stað á annan. — Það kemur fram lína,
sem vjer köllum eitt rúmstig. Tcglum vjer aptur á móti
blýantinn þannig, að hann verði sljór og förum stðan að sem
fyr, þá kemur fram á örkinni, ekki lína, heldur rák, flötur,
sem er mælanlegur á tvo vegu. 1 'ar cr a/i/iaJ rúmstigið.
Ef vjer enn fremur hreifum flöt, t. a. m. pappirsörk, j:á cru
komin prjú rúmstig.
Til skýringar skulurn vjer taka fram: Þegar punktnr
hreifist, lætur hann eptir sig línu, sem er löng\ jiegar lína
hreifist, lætur hún eptir sig flvt, sem er langttr og breiðtir, og
þegar ftötur hreifist, lætur hann cptir sig ltkarna, sem er lat/g-
ur, breiðttr og hdr. Af þessu sjáum vjer, að hver hreifing,
hvort hcldur er ])iinkts, línu eða flatar, hefur í för með sjcr
nýtt rúmstig. — Það væri þannig ekki fjarri sanni, þó vjer
væntum þess, að hreifing líkama myndi leiða í ljós fjórða
rúmstigið. En það cr þó ckki; það cr sarna hvcrnig vjcr
veltum hlutnum fyrir oss, þar er ekki um stærð að ræða ncma
á þrjá vegu, lengd, brcidd og hæd. Þetta sannar þó næsta
lítið, þvt innan þessara takmarka eru allar vorar rúmfræðis-
legu athuganir kvíaðar, og allt það sem kynni að vera til af
rúmi þar fyrir utan, er oss ógrípandi, hvernig sem vjer fálm
um.