Dagskrá - 15.07.1897, Blaðsíða 3

á stangli; það er komið undir hádegi. Svo flytjum við
okkur inn í efri deild; þar á ekki að halda fund í þetta
sinn. -— Þar sjáum við Geitlandsmálverkið, sem ekki
ætti að hanga neinstaðar þar sem það sjest. Fossarnir
í ánni eru eins og freðin seltukvoða í fjöru, og straum-
arnir allir líflaus, grár olíumakstur.
»Ohio«-mennirnir ganga langt aptur á bak og horfa
gegn um hola hönd — og eru ákaflega glaðir yfir öllu
sem við sýnum þeim. Einn stelst þó — sje jeg er —
til að geispa í lófa sinn um leið og hann kikir á Geit-
landsárnar.
Við höfum svo lítið að sýna þeim. Forrjgripasafnið
hafa þeir skoðað, þar sem allir prjónastokkarnir liggja
og eru að bíða eptir að verða gamiir. — Og bókahyll-
urnar hafa þeir líka fengið að sjá.
»En að koma út?« segir einn. »Já, jeg held við
ættum að koma út«. — Það kemur líf í hópinn og allt
Vestanfólkið streymir niður eikartröppurnar, með sumar-
sloppa, sólhlífar og töskur hangandi á handleggjunum.
Úti er svo óþrjótanlega margt að sjá. Grábólstrar
og sólroðin skýjadrög standa kyr á himninum eins og
þau væru máluð. Mjúkar og brotnar línur hnjúka og
skarða eru dregnar upp á blátjöldin með meiri list en
dauðlegir menn geta líkt eptir. — Uti er nóg að sjá.
— Og hafið breiðir eggsljetta, glampandi vegi út á
móti skipsbringunum á höfninni
Já, úti er nóg að sjá. — En nú verðum við að
skilja.
Good bye! Good bye!
Hörður.
Kistan.
(Þýtt.).
(Frh.).
Þegar hann hætti loksins að hlæja, skall hann apt-
ur á bak á þilfarinu, og er jeg beygði mig niður til
þess að reisa hann við lá hann eins og dauður.
Jeg kallaði menn til hjálpar og loksins raknaði hann
við, eptir að ýmsar tilraunir höfðu verið gjörðar við
hann. Þegar hann opnaði augun aptur talaði hann nokkr-
ar sundurlausar setningar. Honum var tekið blóð oe
hann var látinn hátta upp í rúm, og næsta dag var hann
alheill —- jeg meina alheill á líkamanum, en um andlega
heilsu hans vil jeg ekki tala.
Jeg forðaðist hann eins og mjer var unnt, það sem
eptir var af leiðinni; hafði skipstjórinn hvatt mig til
þess, og hjelt hann einnig að Wyatt væri genginn af
vitinu. Við tókum okkur saman um að tala ekki um
hann. En margt bar til þess að jeg jeg varð nú enn þá
forvitnari um hagi Wyatts og konu hans. Jeg hafði
nokkur kvöld drukkið of sterkt tc áður cn jeg háttaði
og sofnaðist mjer því ekki vel. Jeg hafði jafnvel legið
andvaka tvær nætur. Svefnkiefinn rninn sneri út að
stærri borðsalnum í lyptingunni eins og allir hinir aðrir
klefar er ógiptir karlmenn sváfu í á þessu skipi en
herbergi Wyatts sneri út að hinum minni sal, og var
rennihurð fyrir, sem hann hafði ólæsta nótt og dag. —
Það koni opt fyrir þegar skipið veltist í öldunum að
hurðin rann til í fölsunum, og opnaðist, og þegar cngin
nennti að fara á fætur til þess að loka henni stóð hún
opin þangað til önnur velta lokaði henni. Jeg ljet mín-
ar dyr alltaf standa opnar vegna hitans, og klefi minn
lá svo fyrir að jeg sá allt hvað gerðist í litlu borðstof-
unni, einkum þeim megin er vissi að herbergjum Wyatts.
Þær tvær nætur er jeg gat ekki sofnað sá jeg frú
Wyatt fara út úr herbergi manns síns um kl. 11 og inn í hið
auða herbergi; þar dvaldi hún svo þangað til liann kotn á
morgnana og sótti hana inn til sín. Það var auðsjáan-
legt að þau lifðu ekki saman; þau höfðu hvort sitt
svefnherbergi, og biðu að öllum líkindum einungis eptir
því að verða skilin að lögum. Þetta var sú ályktun er
jeg gjörði að lokum, um þessa undarlegu hjónasambúð.
Og svo var eitt enn sem vakti forvitni mína. —
Báðar þessar nætur er jeg sá frú Wyatt skipta
þannig um svefnherbergi heyrði jeg ntjög kynlegan há-
vaða inni hjá honum. Jeg hlustaði nákvæmlega á þetta
nokkrar mínútur, og mjer tókst að uppgötva af hverju
hljóðið orsakaðist. — Það kom af því að Wyatt var að
skrúfa lokið af kistunni með einhverju verkfæri. Jeg
heyrði glöggt þegar hann náði lokinu af og reisti það
upp við vegginn í hcrbergi sínu. — Svo varð allt hljótt
um stund en nokkru síðar heyrði jeg eitthvað líkast
ekka eða djúpum andvörpum, og svo heyrði jeg talað, en
svo lágt að jeg gat ekki greint orðaskil. Jeg hef sagt
að mjer virtist líkast því sem grátið væri og andvarpað
en þegar jeg fór að gæta betur að, fannst mjer að
þessu mundi vera öðruvísi varið. Jeg komst á þá skoð-
un að Wyatt mundi liafa tekið lokið af kistunni ti! þess
að gleðja sjálfan sig með því að horfa á málverkið —
og að hann síðan mundi haida lofræður við sjálfan sig,
út af því hvað málverkið væri meistaralegt. Hann \'ar
svo undarlegur í öllu að honum var vel trúandi lil þess.
Þegar fór að birta aptur af degi hej'tði jeg g'öggt
að hann skrúfaði lokið aptur a kistuna — og að því
búnu kom hann út alklæddur úr herhergi sínu til þess
að sækja frú Wyatt. (Frh.).
Ohiomennirnir sjálfir sjá eptir því að þurfa
að fara svo fljótt frá Islandi. — Hefðu þeir vitað hvað
inndæit er sumarveðrið hjer og falleg útsjón við Reykja-
vík mundu þeir hafa staðið mikið lengur við — ejitir
því sem sumir þeirra hafa heyrst segja frá,