Dagskrá - 24.08.1897, Blaðsíða 7

Flensborg1.
Þessi uppeldisstofnun sinna eigin kennara („Kenn-
araskólinn") var felld við 3, umræðu í efri deild í gær
— og er látið vel yfir því rjettlætisverki deildarinnar,
hvar sem á það er minnst.
Mönnum mun þykja heldur ganga úr hófi fram
með fjármálapólitík hr. Jóns Þórarinssonar. þegar hann
íetlast nú til þess, að landsmenn fari að setja hann á
lífstíðarlaun með sjerstökum lögum. Mönnum mun þykja
það nóg að hann „kenni á fjárlögunum" svona fyrst
um sinn. — Það er ekki nema sanngjarnt, því fjárlög-
in hafa svo lengi fengið að „kenna á honum".
r
Utiendir ferðamenn.
Stöku sinnum hefur verið minnst á það í blöðum,
hvað gjört væri að því að hæna hingað útlenda ferða-
menn og hvað gjört yrði til þess; er ekki hægt annað
að segja en að þau orð hafi verið tekin til íhugunar
hjer í Reykjavík, þar sem stofnað er ferðamannafjelag
í þeim tilgangi og sama er að segja um menn úti á
landinu; þeir taka optast á móti útlendum ferðamönnum j
með opnum örmum, enda sjest það glöggt á ferðasögum
þeirra.
Það er þó að einu leyti sem langt of lítið cr gjört í þá átt
að auka ferðamönnástrauminn hingað og tryggja þannig
landinu talsverða fjárupphæð árlega; það er að fræða
þá setn best um alla sögulega staði; það hefur jafnvel
meiri þýðingu en allar aðrar góðar viðtökur. Þetta virð-
ist liggja næst Ferðamannafjelaginu. Það ætti að taka
á móti öllum útlendum ferðamönnum og útvega þeim j
bæði hesta og fylgdarmenn. Fylgdarmehnina ætti það j
að vclja þannig að það væru einungis menn, er kynnu
vel að tala ensku og væru fróðir í sögu landsins.
Það er algengt að Englendingar hafi haft fylgdar-
menn, sem reyndar geta talað við þá allt hið nauðsyn-
legasta, en þegja nálega allt af nema þegar þeir yrða á
þá, fræða þá alls ekkert um ásigkomulag lands og
þjóðar, þekkja enga forna sögu- nje merkisstaði og
hafa þeir þannig mjög litið gagn af ferðinni. Þeir sjá
að eins það sem fyrir augun ber án þess að vita nokk-
uð um það og fara þannig á mis við allt sem hefur
mest áhrif, allt sem helst mundi leiða þá hingað og laða.
Ferðin verður dauf og ieiðinleg og hugmyndin um landið
náttúrlega alveg eins.
Það mundi þykja Ijeleg landafræðiskennsla í skólum
vorum að sýna lærisveinum landsuppdrætti, nafnalausa
án allra skýringa og an þess að þeir væru látnir lesa
nokkra Taók; en það er alveg að sýnu leyti eins að ferð-
ast um ókunnugt land með tnönnum, sem annaðhvort
vita ekkert eða segja ekkert um örnefni eða sögustaði.
Þetta ætti Ferðamennafjclagið að taka alvaslega til
íhugunar Sig. Júl, Jóhaunesson,
Blaðamenn.
(Eptir Júlíus From).
F.ru pcir annars til nokkurs gagns fyrir mannkynið þcssir
blaðamennr ætli 'það væri ckki hetra að þcir væru ckki lil?
Enn þá eru rnargir svo langt á cptir -tímanum að spyrja,
eða að minnsta kosti að hugsa þannig, og þó er enginn mað-
ur f heiminum setn kemur eins miklu til lciðar Q^gpdur blaða-
maður. Til þess að einhver verði mcð rjettu kallaður góður
blaðamaður, verður hann að hafa rniklu víðari andlegan sjón-
deildarhring en flestir aðrir menn. Hann þarf að geta skrifað
um búnað og jarðyrkju, listir og vísindi; hann verður að hafa
þekking á vjelum og iðnaði; hann verður að þekkja öll varö-
andi lög í mannlífinu; hann vcrður að hafa í huganum svo
glöggt yfirlit yfir mannkynssöguna að hann geti dregið sögu-
legar og skynsamlegar ályktanir af einni eða annari stjórn-
fræðisstcfnu. Hann vcrðar að fylgjast með í öllum breyting-
um á því, cr nokkuð varðar bæði í stjórnarfari og öðru.
Blaðamennirnir safna saman öllu, er þeir geta, fræðandi
og nytsömu; draga það sarnan og gjöra það auðvelt og skilj-
anlegt fyrir fróðlcikstúsa lesendur.
Það sýnist ckki mikið verk á blaöi þcgar vcrið cr að tesa
það, en þá er þess ekki gætt að sá sem að því starfaði hefur
orðid að eyða í það miklum tíma og fyrirhöfn til þess að
geta gjört það vel úr garði, hann hefur orðið að lesa margar
bækur, og bera þær saman og kemur með stuttan útdrátt úr þeim
svo að aðrir geta lesið efni þeirra í blaði hans á einum klukku-
tíma, sem hann hefur þurft til marga daga.
Góður blaðamaður hefur augun opin fyrir öllu, hann set-
ur sig aldrei úr færi til þess að fræðast og frjetta. Allt sem
hann heldur að almenningur hafi gagn cða gaman af geymir
hann í huga sjer og skýrir svo frá því.
Hann leitast við að bæta allt smátt og stórt, benda á það
sem aflaga fer og finna nýjar leiðir og þó halda menn að hann
sje til einkis gagns.
í IViadrid á Spáni er árlega haldinn markaður í tjaldi
einu. Þar er maður José Coll að nafni, sem getur sagt ná-
kvæmlega hversu hver hlutar sje þungur, einungis ef hann
tekur hann upp. Ef honum Cr t. d. fenginn stafur, þá held-
ur hann honum í hendinni nokkrar sekúndur og segir síðan
hve þungnr hann sje. Ef stafurinn svo er vigtaður þá stendur
það alveg heima.
Vasaklúta, tóbaksdósir, úr og þess konar gctur hann vigt-
að í hendinni svo alls cngu muni. Engin svik nje sjónhverf-
ingar geta komist þar aö eptir því scm sjeð verður. Coll er
sonur bankagjaldkera 1 Kataloniu. Kveðst hann hafa byrjað
á því ungur að æfa þetta á pcningum og brjefunt.