Dagskrá - 30.08.1897, Blaðsíða 6

það sem guð vi 11«. Gunnlaug þagnaði litla stund, gekk
því næst fáein skref nær Ödegaard og spurði. »Hvað
meinar þú?« »Jeg meina, að hún skuli læra það, sem
hún hefur hæfilegleika til, því til þess hefur guð gefið |
þá«. Gunnlaug gekk enn þá nær, horfði spyrjandi í j
augu Ödegaards og mælti. »Á jeg þá ekki að ráða
fyrir hana? jeg sem er móðir hennar?« »Jú«, svaraði
Ödegaard, »en þjer verðið og megið til að fara að ráðum
góðra manna, sem vilja yður vel og betur vita, og þjer
verðið að haga yður, eins og guð hefur boðið«. Gunn-
laug stóð kyr stundarkorn og mælti síðan: »En ef
hún lærir of mikið? Hún er fædd og alin upp í fátækt«,
bætti hún við og leit framan í dóttur sína með við-
kvæmni. »Ef hún lærir meira en stjettarsystkini henn-
ar, þá færist hún upp eptir mannvirðingastiganum« sagði
hann. Hún skildi hvað hann fór; svipur hennar varð þung-
lyndislegri, hún horfði á dóttur sína og sagði við sjálfa
sig: »Þetta er hættulegt«. —- »Þar hafið þjer rjett að
mæla« svaraði hann »en þjer sjáið það sjálfar að þetta
dugar ekki«. Það lýsti sjer eitthvað í augnaráði henn-
ar, sem ekki var hægt að skilja til fulls; hún leit á
hann alvarlega, en svo mikil einlægni og hreinskilni
skein út úr honum, að hún gat ekki komið upp einu
einasta orði. Hún gekk til dóttur sinnar og faðmaði hana
að sjer. »Jeg skal kenna henni upp, frá þessum tíma
og þangað til hún er staðfest* sagði hann, til þess að
hjálpa henni, því hann sá, að hún var alveg orðlaus.
»Mjer líst vel á þetta barn«. Hún klappaði á kinnarn-
ar á dóttur sinni, lagaði á henní hárið, tók hálsklút af I
sjálfri sjer og ljet á hana, og það átti að vera vitni
þess, að hún mætti fara. Að því búnu hraðaði hún
sjer brott á bak við húsið.
Það var eins og hún vildi ekki horfa á þau leng-
ur. Það lá við sjálft, að hann hálfiðraði þess, er hann
hafði gjört, hann var ungur og óreyndur og var hrædd-
ur um. að þetta hefði ef til vill verið glappaskot af
sjer. Litla stúlkan tók eptir því, að móðir hennar hafði
orðið að láta undan þessum manni, en það mundi hún
ekki eptir að hún hefði gjört nokkru sinni áður. Hún hjelt
því, að hann hlyti að hafa eitthvað ægilegra við sig en
aðrir menn, og var því hálf hrædd við hann. Þannig
byrjaði kennslan að þau voru bæði hrædd, sitt í hvoru
lagi. Hann fullvissaðist um það daglega, að hún væri
skyn'söm og námfús, og furðanlega þroskuð að skiln-
ingi eptir aldri og ástæðum. Idann talaði viö hana um
menn úr biblíunni og mannkynssögunni, og skýrði fyr-
ir henni köllun þeirra af guðlegum ráðstöfunum. Hann
talaði um Sál og Davíð, sem gætti hjarðar föður síns,
þangað til Samúel kom og smurði hann. Hann taiaði
um þá, sem Jesús sjálfur kallaði, þegar hann var hjer'á
jörðunni; þegar hann kom til fiskimannanna og kaliaði i
þá til að fylgja sjer í blíðu og stríðu, en þó ávallt í j
gleði, því köllun drottins er aldrei án gleði. (Frh.) I
Nóttin.
Eptir B. Austigard.
Ain rennur hægt og jafnt og tunglsgeislarnir leika fölleitir
á vatnsfletinum. Ung kona situr á árbökkanum og horfir
á gaupnir sjer dapurleg á svip. Beggja vegna árinnar er
skógur, dimmur og skuggalegur. Það er eins og hver hrísla
sje á hreifingu í tungslgeislunum og litbreytingin er svo marg-
vísleg á laufinu að þeim sem á horfir sýnast stundum koma
fram náföl mannsandlit sem gretta sig hræðilega með viðbjóðs-
legu kuldabrosi.
Himinhá fjöll dökk og ógnandi byrgja útsýnið á alla vegu,
Himininn uppi yfir er eins og blámáluð hvelfing, skreytt tindr-
andi stjörnum. Það er eins og þær leiði hugann eitthvað
langt úti í geimnum. — —
Ain skvampar hægt og afllítið við bakkana sem liggja í
ótal smákrókum. Við og við heyrast þung og djúp andvörp,
andvörp sem lýsa sárari sorg en nokkur tunga getur skýrt
frá. — —
Þessi unga kona situr í skógarjaðrinum samanhnipruð á
dálítilli þúfu. Hún styður sinni hendi undir hvora kinn og
olnbogarmr hvíla á knjám hennar. Hendin er föl og hold-
lítil; svipurinn sýnir glöggt að henni býr eitthvað þungt í
huga. Vesalings konan! — Hvað getur það verið sem veldur
einveru hennar og sorg? Maðurinn hennar er drykkjumaður,
hann er kominn svo langt á vegi víndrykkjunnar að engin
líkindi eru til að hann muni snúa aptur.
Hann hefur ekki verið henni ástríkur eiginmaður, heldur
harður húsbóndi, — nei langt um verri. Harka hans við
hana er alveg takmarkalaus þegar hann er drukkinn. Nú
hefur hann rekið hana frá sjer undir nóttina á haustdaginn
svo hún verður að hafast við undir beru lopti skjálfandi af
kulda og hrygg í huga.
Hún hefur staðnæmst þarna i kveldkyrðinni til þess að
geta útausið tárum sínum í næði og talið sjer raunatölur þar
sem enginn heyrði til hennar.
Henni finnst sem hún geti ekki haldið þetta út lengur og
langar til að kasta sjer út í ána, en innst í huga sjer finnur
hún þó löngun til að lifa. Það hafa svo margar konur orðið
að lifa við hið sama og hvers vegna skyldi hún ekki geta
sætt sig við það líka?
Allt í einu stendur hún upp og segir við sjálfa sig: »Nei,
jeg gjöri það ekki! Það er miklu skynsamlegra að taka
höndum sarnan við þá sem berjast á móti böli þessu.
Konan á að neyta allra krapta til þess að hrinda af stóli
hinu arga goði, áfenginu, sem fávísir menn hafa tignað og
tilbeðið um langan aldur og scm ráðið hefur að miklu forlög-
um hennar«. Henni Ijetti mikið við þessa ræðu; hún leggur
af stað og kemur heim rjett fyrir dögun. Maður hennar liggur
sofandi á gólfinu; hún leggst fyrir og sofnar. Upp frá þessu
tók hún ótrauðlega til starfa og hcfur orðið mikið ágengt.