Dagskrá - 16.03.1898, Blaðsíða 3

393
Hásetar eru stundum látnir vinna 17 kl. -
stundir í sólarhring og það jafnvel undir
vanalegum kringumstæðum, þvl að skipstjór-
ar beita þeirri harðneskju stundum sem refs-
ingu við hásetana, að halda þeim svona lengi
við vinnu, en varla munu þeir lengja vinnutím-
ann meira en þetta, því að það eru gömul lög, sem
banna að halda fólki lengur á þilfari en 17
kl. stundir í sólarhring nema nauðsyn krefji.
Þessar 7 kl. - stundir eru þá ætlaður háset-
unum til hvíldar. En til þess að geta haft
nokkur not af þessum hvíldartíma þyrftu há-
setarnir að hafa hálmdýnur til að liggja á,
enda þótt slíkt sje ekki talið með fatnaði
þeim, er þeim er gjört að skyldu að hafa með
sjer, svo sem rúmföt o. s. frv., sem stund-
um eru í meira lagi fátækleg.
Hjer vinna menn sólarhring eptir sólar-
hring votir af svita og sjó, og þegar þeir svo,
úrvinda af þreytu og vosbúð, koma niður í
klefann til að leita sjer hvíldar, þá er þar opt
svo heitt, að vart er mögulegt að sofna, og
og loptið er eptir því óheilnæmt, eins
nærri má geta, þar sem hásetakiefinn er ekki
þrifinn á hverjnm degi og gufan af votum
sjóvetlingum og sokkum og stækjan af slori
og óhreinindum, sem berst niður á gólfið,
blandast saman við andrúmsloptið.
Jeg vildi nú mega spyrja: ætli heilbrigði
manna sie minni hætta búin á sjó en landi,
eða hví banna læknar það á landi, sem tal-
ið er hættulaust á sjó ? — Hjer hefði lækna-
fundurinn í sumar átt að komast að með eina
nefnd sína, en engir.n hugsaði neitt um það,
enda get jeg vel ímyndað mjer að sumir vilji
helst að þetta gangi allt upp á gamla móð-
inn og álíti eigi þörf á umbót. — En hjer er
vissulega engin vanþörf a að einhverju
yrði breytt til batnaðar. — Ef óþrifn-
aðinum yrði breytt í þrifnað og agaleysinu í
aga, þá væri að mínu áliti stigið yfir þann
þröskuld, sem útilokar oss frá að vera með-
al annara þjóða taldir sjómenn, og yrði upp-
rættur sá hugsunarháttur, að menn þurfi ekki
að læra meira en þeir kunna, þá væri sigur-
inn unninn.
[Framh.].
í Ensku Versiuninni
Austurstræti 1 6.
fæst best og ódýrast
Kalk og Cement
Koltjara — Hrátjara ■
Segldúkur -— Hampur
Áraplankar — Plankar
Olíukápur — Olíubuxur
Sjóskóleður — Fernisolía
Bandajárn — Dragjárn
Önglar, fleiri tegundir
Saltað flesk — Saltaður lax
Þakpappi og pappasaumur
Bátasaumur, fleiri tegundir
Lampar og Lampaglös
Kol, góð og ódýr
W. G. Spence Paterson.
Sótthreinsunarmeðul.
Ef tekin eru í eir.u 50 af klórkalki
kostar pundið 17 aura, og ef tekin eru í
einu 50 “S af saltsýru kostar pundið 14 aura
og ef sveitarfjelög vildu kaupa þessar vörur
í stórkaupum gef jeg ennfremur mikinn af-
slátt af þessu verði, eptir því hvað mikið er
keypt. Pantanir verða að koma nægilega
snemma, því þótt jeg hafi nú mörg hundruð
pund af þessum vörum, þá nægir það ekki,
ef bændum er nokkur alvara að vilja losna
við fjárkláðann.
Reykjavíkur Apothek 1. marz 1898.
E. Tvede.
Til leigu
2—3 herbergi á góoum stað í bænum helzt
fyrir einhieypa, frá 14. maí. Ritstj. vísar á.
Lífsábyrgðarfjelagið 3TÁR
er hið hagkvæmasta og besta lífsábyrgðar-
fjelag, sem hægt er að hugsa sjer, því að fyr-
irkomulag þess er þannig, að í raun rjettri
er hver ábyrgðareigandi
meðeignarmaður í fjelaginu,
án þess þó að hafa neina ábyrgð á skuld-
bindingum þess, og fær níu tíundu hluta af
ágóðanum, sem er útbýtt fimmta hvert áP
meðal þeirra, er ábyrgðir eiga.
Uppbót þessa eiga ábyrgðareigendur kost
á að taka með þrennu móti:
1. Fá hana bOPgaða Út jafnóðum.
2. Leggja hana við hðfuðstólinn.
3. Láta hana minnka iðgjöldin.
Eptir því sem eignir fjelagsins aukast
og ágóðinn verður ineiri eftir því fer uppbót-
in stöðugt vaxandi.
Þeir eru kallaðir reglumenn, sem ekki
drekka nema eina hálflösku af öli á dag, en
þó eyða þeir fyrir það nálægt 73 kr. —
sjötíu og þrem krónum á ári. Fyrir það
gæti tvítugur maður tryggt líf sitt fyrir 4000
kr. — fjórum þúsundum króna. Ætli það
væri ekki munur fyrir fátæka eptirlifendur lát-
inna manna að fá 4000 kr. svo að örbyrgð
og kvíði fyrir framtíðinni þyrfti ekki að bæt-
ast við sorgina og söknuðinn? Þetta ættu
allir hugsandi menn að íhuga alvarlega.
»Star“ er besta fjelag sem menn eiga kost
á að tryggja líf sitt í; allar nauðsynlegar upp-
lýsingar því viðvíkjandi fást hjá Sig, JÚI JÖ-
hannessyni á Skólavörðustíg n. ki. 12—1
og 5—6 e. m. á hverjum virkum degi.
20
ekki skipta yður neitt af mínum gjörðum og sagði yður að
þ>að yrði yður sjálfum fyrir verstu, ef þjer ekki hlýdduð mín-
um ráðum. Þrátt fyrir þetta hafið þjer í dag reynt að snúa
hug Constance frá mjer. — Hvers vegna gjörðuð þjer það?“
„Af því að jeg álít að þau áhrif, sem dáleiðsla hefar
á heilbrigða unga stúlku, sjeu skaðleg fyrir andlegt og líkam-
legt heilbrigði hennar".
„Það er nú svo; það léikur enginn efi á því, að þjer
eruð gæddir dáleiðsluafli á háu stigi, en þjer þekkið þó ekki
hinn læknandi krapt þess valds, sem yður er gefið".
„Það kemur þessu máli alls ekkert við. Constance
er heilbrigð og „heilbrigðir þurfa ekki Iæknis við“.
Hún horfði fast á mig og æðisgengin leiptur brunnu úr
augum hennar.
„Þjer vitið víst, hvers virði það líf er sem yður er svo
annt um?“
„Jeg er svo óheppinn að skilja yður ekki“.
„Oh, þjer vitið vel hvað jeg meima. Constance er
einkabarn föðurs síns, og stendur næst til að erfa Qveens
Marvel".
Jeg kinkaði kolli til samþykkis en svaraði engu orði.
»En jeg, sem er einkabarn móður minnar, erfi ekki
neitt nema fáa nánasarlega náðaraura, og þá fæ jeg ekki einu
sinni sjálf meðan móðir mín lifir«.
Jeg svaraði engu, Hún hafði ekki augun af mjer.
„Jeg sje að jeg neyðist til að segja yður sögu mína eins
og hún er, ef ske kynni að þjer þá ljetuð skipast."
„Jeg skal vera eins fáorð og mjer er unnt. Faðir minn
Lvaddi þennan heim þegar jeg var 4 ára gömul. Hann dó
í geðveikrahæli einu, og þangað liggur eflaust mín leið ein-
hvern tíma, en það skal þó ekki verða fyr en seint á æfi
minni ef jeg má ráða. — Eptir dauða hans var jeg hjá móð-
nr minni þar til jeg var 7 ára, þá var jeg send til P'rakklands
til fósturs. Jeg var þegar í æsku ólík öllum á mínu reki; ein-
strengingsleg og sjervitur var jeg, og frá því að jeg man fyrst
17
sefur í allt öðru húsi. Einu sinni hafði henni tekist að laum-
ast inn í Qveens Marvel á næturþeli, en þá list myndi hún
trauðla leika optar.
Jeg ásetti mjer að bannlýsa fröken Enderby úr huga
mínum. Jeg snjeri mjer í rúminu og ætlaði að reyna að sofna
— en það reyndist með öllu ómögulegt. Hið sama eirðar-
leysi, sem komið hafði yfir mig daginn áður, ásótti mig einn-
ig nú. Mjer fannst það líkast því sem einhver vildi draga
mig ofan úr rúminu. Það fór svo að lokum, að jeg gat ekki
veitt viðnám þessari sterku og óheimlegu löngun og rjeð það
af að fara á fætur. Jeg settist upp í rúminu, þreifaði eptir
veggnum þangað til jeg fann gas-snerilinn og kveykti. Ljós-
ið streymdi um herbergið, og jeg verð að segja að hafi auðn
þess og tómleiki áður verið mjer óviðkunnanleg, þá þótti
mjer hún nú næsta hryllileg. Jeg óskaði þess heitt og inni-
lega, að þetta víðáttumikla og ferlega svefnhýsi hefði ekki
orðið mitt hlutskipti.
Alls kyns glæpa- og hryðjuverkasögur, sem voru mjer
í ljósu minni frá bernskuárum mínum, komu mjer til hugar
og juku á óhug minn. Gistiherbergi þar sem veggirnir allt í
einu lögðust saman og kæfðu ferðamanninn sofandi og ótal
fleiri gildrur, sem settar hefðu verið út til þess að granda
ugglausum mönnum — þetta allt þeyttist í gegnum huga
minn, og lagði ónot og hrylling yfiir meðvitund mína, Sjer-
staklega var það 4sagan um manninn, sem gisti á veitinga-
húsi einu í París, og var kraminn til dauða með sængurhimni,
sem var látinn síga ofan yfir hann í fasta svefni, sem hvað
eptir annað kom mjer til hugar.
En jeg sá að þetta mátti ekki lengur svo búið standa.
Með afli hristi jeg af mjer þessar óþægilegu hugsanir og fór
að reyna að sannfæra sjálfan mig um að hjer væri engin
þess konar hætta á ferðum. Það var alls ekki gistihús, sem
jeg svaf í, heldur hús vinar míns og kunningja, sem hafði
fengið mier til afnota hin þægilegustu herbergi sem til voru
í öllu húsinu. Það var sannarlega kynlegt, að jeg skildi vera