Dagskrá - 27.07.1898, Blaðsíða 2

IO
Vílmögur eða Vilmagi.
I ritdómi, sem prófessor Finnur Jónsson hefur
skrásett í „Arktiv för nordisk filologi", 1897, bls.
195—204, yfir H. Gerings „Glossar zu den lieden
der Edda. 2. auflage" kemst hann þannig að orði:
„Eigi skyldi höf. hafa fallizt á hina óyndis-úrræða-
legu (fortvivlede) mynd Eiríks Magnússonar, ,vilmagi,
í Hávamálum 13312. Sökum hins formlega ogbrag-
lega frágangs á erindinu er gild ástæða til þess,
að álíta ekki að ,hám‘ og ,skrám‘ heimti í 3. línu
orð sömu eða líkrar merkingar2); annað eins orð og
,vilmagi‘ hefur aldrei til verið, og hefur aldrei getað
verið til‘, sökum hinnar vitleysislegu (irrationelle)
myndunar (því að vil er einmitt ekki neinn tnagi);
enda yrði og allt málið þá óskiljanlega smckklaust"
„2) Það er svo langt frá því, að vilmögr ,en ussel
mand’ hjer sje óeðlilegt, að það einmittgefur ágæta
meiningu“
Jeg hafði reynt að leiða rök að því (Proceedings
of the Philol. Society in Cambridge, 1887, bls. 11—)
að í Háv. 133 ætti að lesa vilmögum — kálfsmög-
um, en ekki vílmögum =aumingjum, í vísuhlutanum:
opt er gott þat er gamlir kveða;
opt or skörpum belg
skilin orð koma,
þeim er hangir með hám
ok skollir með skrám
ok váfir með vilmögum. —
Fyrst skal jeg víkja máli að orðmyndinni sjálfri.
í Konungsbók af ljóða Eddu stendur glögglega rit-
að „vilmögum"; þeirri mynd held jeg óbreyttri;
en vílmögum er getgáta, pvert ofan í handt itið. —
Rilháttur þcss hjc; c: því athugaverðari, að í Skírn-
ismálum 355 stendur jafn-glögglega ritað vilmegir,
þar er merking orðsins hlýtur að vera „usle mænd“,
þrælar, e: þ. u. I. Þetta er í fyrsta skipti sem jeg
hef sjeð vísindalega menntaðan málfræðing kalla
það „fortvivlet", að skýrandi forns lesmáls styddi
þýðingu sína, sem gefur glöggvan og góðan skiln-
ing, á óbreyttri orðmynd frumrits, í stað getgátu
myndar.
Nú segir dr. Finnur að vilmagi hafi aldrei ver-
ið til; myndin sje of vitleysisleg, „irrationel" til
þess, því að vil sje einmitt enginn magi. Væri
myndin þá skynsamlegri, zfvil merkti magi og vilmagi
þá magamagiV. Er ekki vilmógum reglulegt þágufall
fleirtölu af vilmagir er sú mynd ekki sterk líka fyr-
ir því, að vilmagi hafi verið til—— nógu sterk, að minnsta
kosti, til þess, að gera fullyrði prófessorsins al-fá-
nýtt? — Jeg hef frá vörum móður minnar bæðiorð-
ið vil og kálfsvil um hleypir. Jeg spurði föður
minn, síðasterjeg sá, hann 1890, hvorthann kannaðist
við orðið í þeirri merkingu. Svarið var: „Það var
algengt í Hornafirði í ungdæmi mínu, en hjer heyri
jeg það aldrei". Vilið var ostkynjaða efnið í kálfs
maganum. Það kemur víst ekki af öðru en tómu
fljótræði prófessorsins, er hann telur það vitleysislega
orðmyndun, að kalla þann maga sem vil, ostkent'
efni, er í, vilmaga. Orðið er eins rjett myndað Kns
og t. a. m. „löbe-mave“ á dönsku, „löpe-mage" á
sænsku, „lab-magen“ á þýsku, (allt — hleýpis-magi,
vilmagi). Hjer er ekkert „fortvivlet", ekkert „irrat-
ionelt", nema „kritík" Próf. Finns sjálfs.
Nú á hinn formlegi og „íhetriski" ,/"lgangur á
vísu þcssari, enn fremur, að .vera gild ástæða fyrir
því, „að '• igi þnrö að ætla, að hám og skrám
heimti í 3. lín.u orð somu. eð^jlíkrar merkingar".
Prófcssor Finnur villist jcr alveg á umtalsefn-
inc
Hjer er ekki að ræða um orð með „sömu eða
líkri merkingu" í 3. línu, heldur um orð, sem merki
hlut, er maður getur hugsað sjer eðlilega háðan hinu
sama slaðvistar skilyrði sem „skarpur belgur" er
háður, það er að segja, sem eðlilegt er að hugsa
sjer hangandi, eins og belgurinn er, eða, sem afleið-
ing af því: váfandi = veifandi, dinglandi, eins og
belgurinn. Frá þessu skilyrði gengur forsetningin
með, stýrandi þágufalli: hám, skrám, vilmögum, í
sambandi við sagnirnar: hangir, skollir, váfir, svo
fast, að óviðraskanleg skáldleg samsvaran formlegs
frágangs og skipulegrar hugsunar kcmur fram.
Belgir liafa, alla æfi þjóðar vorrar, verið hengd-
ir upp í eldhús til að þyrra2 þá við reyk. Hinu
sama gegnir um hár, skrár og hleypis-maga, vil-
maga, ef jeg má vera svo djarfur. Nú er það auð-
sælega þetta atriði í búskaparlífi Islendinga, sem
þessi Hávamála vísa er miðuð við. Þegar því skáld-
ið segir, að hinn skarpi belgur hangi með hám,
skolli með skrám, váfi með vilmögum, þá sker for-
setningin með skýrt úr því, að hár, skrár, vilmagar
eru hinu sama staðvistar skilyrði háð, sem belgur er;
en það skilyrði er þetta, að hann hangir, þar af
leiðandi skollir og váfit; eins og hann hangir, eins
hanga hár, eins og hann hangandi skollir, eins
skolla skrár sem hanga, eins og hann hangandi
váfir, eins váfa vilmagar sem hanga. Ef jeg segi,
að dr. Finnur ferðist með fjelögum, sitji með sveit-
ungum, rói með hásetum, þá sjá allir, að jeg hugsa
mjer að fjelagar ferðist, sveitungar siti, hásetar rói
eins og F. eða ásamt F.; en það sjá þeir ekki, sem
eigi er von, að jeg hugsi mjer að orðin fjelagar,
sveitungar, hásetar sje öll eða nokkurt þeirra fyrir
sig, „sömu eða líkrar merkingar" sem mannsnafnið
Finnur.
Hjer virðist mjer að með þenna forna erindis-
hluta sje farið svo, að allt njóti sín sem best, form-
legur frágangur og skipuleg hugsun. Hjer er allt
skáldleg samsvaran, af því að „með“ er látið hafa
sömu merkingu í öllum vísuorðunum o: ásamt með,
(er í hugsuninni nálgast merkingunni í orðinu eins og
sem er auðsælega hugsun frum-höfundarins) og að
vilmögum er látið merkja kálfs-mögum sem geyma
vil = hleypir, og ávallt eru, um tíma, hengdir upp
1 eldhús. Það er venja, jafngömul sögu íslands, að
hengja alla þessa hluti lengur eða skemur upp í
eldhúsi og þyrra þá við reyk.
1) Jeg þekki ekki orðatiltækið danska ,en ussel raand'. Próf.
Finnur skýrir ekki nje ákveður hvað mikið eða hvað lítið hann
leggí í merkingu þess. En eamnefnin fyrir þá menn er og heita
vílmegir (S. E. I, 530—32) sýna, að þeir þóttu biauðgeðja afhrök.
1) Þetta algenga austfirska orð mun próf. Finnur aldrei hafa
hcyrt, en til er það eigi að siður.
Enn lesi menn vílmögum, þá verður niðurstað-
an annaðhvort:
1., ef að með er leyft að merkja það, sem höf-
undur vísunnar ætlast til. 0: ,ásamt með‘, og að hafa
iðmu merkingu í öllum þrem síðustu línunum, sem
hann og ætlast auðsælega til — og gegn pví hefur
prófessorinn engin mótmæli hafið — þá á skáldið
að gefa til kynna, að á Islandi hafi vílmegit, aum-
ingjar, ,usle rnænd* verið hengdir upp í eldhúsum
eða annarsstaðar', því að belgurinn ,váfir‘ (= dingl-
ar hangandi) með (= ásamt með) vílmögum, sem
sjálfir og ,váfa‘ (= dingla hangandi). Eða:
2., að frá þessari sviplegu kenningu, sem mig
uggir að prófessorinn muni varla vilja standa við,
verður komist, einungis með því móti, að láta með
í síðust línu, merkja annað en það gerir í tveimur
línunum á undan, o: að láta það merkja ,meðal‘,
eða ,hjá‘. Reyndar væri slíkt heimildarlaust gjör-
ræði, því að textinn gefur enga ástæðu til þess, en
það er þó eina undanhaldið, sem til er fyrir pró-
fessorinn. Verður hann þá að ætla, að skáldið hafi
hugsað sjer, að hinn skarpi belgur, ásamt hám og
skrám, hafi hangið ,með‘: þ. e. hjá vílmögum, það
er að segja.par sem heimilisins vílmegir, ,usle mænd‘,
aumingjar hjeldu hópinn nætur og daga, og hafi
dinglað þar yfir eða í höfðum þeirra. Ættum vjer
þá að trúa því, að bændur og búhöldar á Islandi hafi
verið svo skeytingarlausir um jafn búþarfa, fjemæta og
útgengilega hluti eins og belgi, hár (húðir) og skrár
(minni og þynnri skinn en húðir), að þeir ljetu þá
hanga í bæjarhúsi, þar er afhrak heimilisfólksins
átti bækistöðu sína! það er nú hjer um bil hið sama,
sem að biðja oss að trúa því, að íslenskir hús-
bændur hafi gert úr heimilisins ,usle mænd’ þjófa-
skóla til að stela—frá sjálfum sjer!
Hugsað get jeg mjer, að próf. komi hjer með
það andsvar, að með því að vísan eigi að eins við
tímann meðan belgir, hár og skrár hangi uppi í
eldhúsum þá eigi vílmegit við það fólk, er helst
hafi umgang um eldhúsið. Vísan á að vera ort, að
vitni prófessorsins, einhverntíma á árunum „0: 825—
900“ (Lit. hist. I, 65, sbr. 237—39) — sem reyndar
engri átt, nema lausrar getgátu, nær — og sá kafli
Hávamála, sem hún er í, ætlar hann helst að sje
ortur í Noregi. En þær fimm línur, sem hjer ræðir
um, og auðsælega era innskotslínur, geta eigi verið
ortar í Noregi, því að orðið há=húð — ,vilmögum‘
getur legið milli hluta að sinni - - er ekki til í norsku
máli. Þessi vísukafli er því íslenskur, og miðaður
við íslenska heimilisvenju. Hann er náttúrlega eldri
enn handritið sem hann er á, en hvað miklu eldri,
það veit enginn. F'iki getur eldaskála-\\í Islendinga
komið hjer til greina; því að eldaskálinn var allt
annað ennrvíltnaga heimkynni. .En athuga má,
hvort eldhúsið, þá er það varð sjerstakt bæjarhus,
hafi„verið það. I eldhúsi áttu umgang helst húss-
tpóðir rneð þernum þeim er að matreiðslu og bú-
verkum gengu. börn hjónanna, eins og alstaðarger-
ist, matsveivar, ef til vill, og þeir og þær, er önnuð-
ust aðföng vatns og eldiviðar. A nóttum má gera
ráð fyrir því, að eldhúsið hafi staðið mannautt. Gat
nokkura skynjandi skáldi dottið í hug, að nefna þetta
fólk vílmögu, ,usle mænd‘, aumingja? Vílmögur =
sonur víls, volæðis, eymdar, er auðsælega sannkenn-
ing fyrir ánauðugan karlmann, þræl, servus, eins og
Svb. Egilsson þýðir orðið, eða að minnsta kosti fyr-
ir mann, sem að óviðunanlegum lífskjörum og
þar af leiðandi, siðferðislegum vanmetum stendur á
næstu riðum við þrælinn.
„Það er svo langt frá því, að vílmögur, ,en us-
sel mand‘, hjer sje óeðlilegt, að það einmitt gefur
ágæta meiningu", segir prófessorinn. Hjer að fram-
an er nú sýnd hin ágæta meining sem það gefur,
þegar farið er með erindið eins og Próf. Finnur vill
að farið sje með það c: allt tekið eins og það stendur
í handritinu, nema vilmögum breytt í vílmögum. Sje
þetta ekki gert, á allt málið (hele udtrykket) á er-
indi þessu að verða „óskiljartlega smekklaust". Sjá-
um til.
Öllmeginorð þesserindisstúfs, er hjerræðirum, eruá
máli, sem hefur ímyndlega eða óeiginlega (allegóriska)
merkingu; og þau eru þessi: 1. ,skörpum belg‘, 2.,
,hám‘; 3., ,skrám‘, 4., ,vilmögum‘.
1. merkir hið sama sem ,hárum þul‘, þremur
línum ofa í erindinu, eins og sjá má, meðal annars
á því, að „úr skörpum belg skilin orð koma“. Það
sem ,skarpur belgur* hjer óeiginlega merkir, er þvf
hrokkinleitt gamalmenni.
2., 3. og 4. merkja hið vesæla fólk, konur og
karla, náttúrlega, sem sá, er ‘skarpur belgur1 tákn-
ar, býr samvistum við um æfina; og liggur það f
augum opið, að hið fyndna skáld hefur öll þessi
orð á sama hátt í óeiginlegri merkingu eins og hann
hafði ,skarpur belgur1, að pví leyti, að aðalmerking-
in er menn, fólk; leiði jeg hjá mjer, að færa lfkur
að því, hvað, nákvæmar til tekið, skop-Bragi þessi
hafi hugsað sjer með „hám og skrám"; en um það
hef jeg engan efa, að ,vilmögum‘ ætlaðist hann til að
óeiginlega merkti ,vílmögum‘, vesalingum e., þ. u. 1.
öldungis eins og hann ætlaðist til, að ,skarpur belg-
ur‘ merkti það, sem að ofan er sýnt, og verður því
eigi neitað, að hjer er gengið hnittilega frá orðleik.
Nú er ekki nóg með því, að þessir hlutir, tákna í
óeiginlegum skilningi, menn, fólk, heldur tákna þeir
auðsælega pá menn, pað fólk: sem við bágborin lífs-
kjör, víl og volæði býr. Því að á bak við þá sýn-
ingu, sem þessir hlutir mynda, stendur fyrir hug-
skotssjón skáldsins það svæði, sem staðvist ,skarps
belgs1 ,háa‘ ,skráa, ,vilmaga‘ er bundin við. Þetta
vistar-svæði er reykfyllt eldhússræfur. Þar er óvist-
legast athvarf á hverjum bæ í samanburði við önn-
ur íveruhús þar. í hugsun skáldsins er nú þetta
svæði, í óeiginlegum skilningi, ímynd þess, hve lífs-
umgjörð sú, eða umhverfi (environment) það, sem
við eru bundin staðarleg lífskjör hins arma mann-
fjelags, sem ,skarpur belgur1, ,hár‘ ,skrár‘, ,vilmag-
ar‘ óeiginlega tákna, eru, að sínu leyti, óvistlegrien
umhverfi þeirra, sem vel líður, eins og eldhússræfr-
ið er, á bæ, verra til mannvistar enn önnur íveru-
hús heimilisins.
Allur þessi vísu-stúfur er ,allegoria‘: óeiginleg
lýsing á voluðum spekingi, lífskjörum hans og lífs-
samböndum. Ekkert þeirra fjögra orða er gera
hina allegorisku, jartegnlegu lífsmynd, sem hjer er
dregin upp, má þýða í eiginlegum skilningi; því að
þá verður myndin ragluð, rjett hugsun rofin, níðstá
list höfundarins og á reglum þeim, er fylgt skal, þá
er skýra skal ,allegóriskt‘ mál.
Agreiningurmn milli mín og próf. Finns er þá
þetta:
Hann segir að vilmögum, sem í handritinu
sendur, eigi að lesa ,vílmögum‘, sem þýði í eigi'n-
legum skilningi: aumingjum. Jeg segi, að í hand-
ritinu standi ,vilmögum‘, sem í eiginlegum skilningi
merki: kálfsmögum, sem hleypir er í, en tákni í ó-
eiginlegum skilningi, vílmögum, aumingjum.
Lestur Finns er heimildarlaus.
Lestur minn styðst við hina bestu heimild sem
til er : handritið sjálft og heilbrigða skynsemi.
Skýring próf. Finns á lestrinum nær engri skyn-
samlegri átt, vegna þess: —
1., að ,vílmegir‘, aumingjar hafa aldrei verið
hengdir upp með ,belgjum‘, ,hám‘ nje,skrám‘ í eld-
húsum eða annarsstaðar á Islandi.
2., að íslenskir búmenn hafa aldrei látið skinn-
vöru heimilisins hanga þar í húsi, sem afhraki hjú-
anna var stlað í.
3., að hvorki eldaskálar nje eldhús hafa á Is-
landi nokkurn tíma verið íveruhús fyrir ,vílmögu‘,
aumingja.
Nú hygg jeg að nóg sje sagt til þess, að greind-
ir lesendur sjái hvoru megin ,vitleysan‘ og hið ,ó-
skiljanlega smekkleysi1 sje í þessu máli.
Nú, fyrst að breytingin ,vílmögum‘ getur með
engu móti komizt hjer að, án þess að sjónber vit-
leysa verði úr hinu forna erindi, og fyrst að ,vil-
mögum1 er einmitt orðið sem hjer á við, þá er það
alsendis efalaus hlutur, að ,vilmögum‘ er af vilmagi
komið. Er það því gamalt íslenskt orð, sem óhætt
er að vísa til sætis hjeðan af í íslenskum orðbók-
um, eins og próf. Gering hefur gert í orðbók sinni
yfir ljóða Eddu.
Reykjavík, 20 júlí 1898.
Eiríkur Magnússon.
Atli gamli.
Eptir Guðtn. Gvðmundsson.
Það var á „Agli“ árla dags
að Atla ganila fyrst jeg sá; —
á Reyðarfjörðinn renndi skeið,
jeg reis úr hvílu’ og upp mjer brá
á stjórnpall hátt og horfði’ á land
til Hólma, — við mjer blöstu tún
og grænar eyjar inn með strönd
og árblik skært á fjallabrún.
Jeg hugsaði’ eitthvað á þá leið:
„Jeg ætti’ að vera prestur hjer,
og drekka mjólk og eta egg
og oní dúnsæng hlamma mjer;
mjer yrði sjálfsagt svefninn vær, —
en svo í stólnum brýndi’ eg raust
og æpti: „Vakið, vakið pið\
og vinnið bara hvíldarlaust!"
Þá kom á stjórnpall karlinn upp
og krumlu sinni’ á öxl mjer sló
og glaður bauð mjer góðan dag, —
jeg gegndi því.—Hann sagði’ og hló:
„Þú kennir Atla efalaust, —
jeg allir held að þekki mig,
hann Atla gamla, er ekkert kann
að óttast!" — Karlinn ræskti sig.
Jeg hafði opt um Atla heyrt
að ötulari gæti’ ei mann;
hann sýndist bæði vera og var
og vissi það; en sjálfan hann
jeg hafði aldrel áður sjeð, —
af orðum karls jeg þóttist sjá,
að segja mundi’ hann satt til nafns
og síst var logið Atla frá.
Svo þykka’ og loðna hef jeg hönd
með hnúum knýttum aldrei sjeð,
svo þreknar herðar, þrýstinn skrokk
— og þrek hans mundi fæstum ljeð.
Hann bar á herðum allmörg ár
og eflaust marga þunga raun;
það leyndist síst að leiðin hans
var löng um klungrótt brunahraun.
Og síst var Atla andlit frítt
með ógreitt skeggið, strítt og rautt
og nefið þrútið, bogið, blátt
og brýrnar loðnar, —jeg held trautt
að vakið gætu æskuást
hans augu stálgrá, hvöss og smá
og ginið vítt og varaþykkt
og varta’ á enni stór og blá!
Og bætt og slitin buran var,
sem Dúkinn huldi, svört og víð,
og hann Ijet slúta hattinn sinn
og hristi sig og skók í gríð;
— það gamall karlsins vani var —
hann víst til jötna átti kyn
þótt ekki væri’ hann ýkja hár
sjer ekki leyndu merkin hin.
Um karlinn var mjer um og ó,
en ekki’ eg samt hann hræddist neitt.
Jeg sá hann átti’ 1 kögglum krapt
og kynngi blóð í æðum heitt.
— Nú var hann hýr, þvl heilan „dramm“
—jeg held þó fleiri — tók hann sjer,
því það er kalt að kúra í „lest“
og kjósa síst það vildi’, eg mjer.
* *
„Já, þú ert ungur“. Atli kvað
og í sig veðrið sókti og hló.
„En mín er örstutt ganga’ að gröf
því gamallt jeg er orðinn hró!
Þið ungu, þið eruð mínir menn,
já, mínir bestu vinir samt!
Þið eigið leik þá eg er mát,
þið eigið lífið, sætt og rammt.
Þið komist í hann krappann víst
og kannske síður ekki’ en jeg.
Æ, drengur minn, þjer segi’ eg satt,
að svalt er opt á heiðarveg!
En haltu beint og hert þig fram
ef horfirðu’ aptur, villist þú,
og hnepptu’ að þjer og hristu skrokk
í hríðunum sem Atli nú.
Jeg man það. að jeg ungur var
og ætlaði mjer að gera margt,
Jeg átti sjóðheitt æskublóð,
jeg átti þrek í bijósti djarft.
En hvernig fór? Og hvar er allt,
er hetjunafnsins von mjer bjó?
Jú, líttu á krepptan lófa minn!
— jeg lifi’ og dey sem sjómannshró.
Jeg hef á sjónum hrakning sætt
í hamsi var mjer stundum kalt, —
jeg andóf hef í ósjó þreytt —
og orrahríð við fjúkið svalt.
En dregið hef jeg, drengur minn,
úr dauðans greipum fjölda manns
sem Ægir neyddi tengda til
og tóku, í faðm sjer dætur hans.
Já, dætur hans, jeg þekki þær
og þeirra faðmlög, átök sterk,
en þær hafa’ aldrei getað gert
mjer geig með öll sín töfraverk.
En opt mjer við þar hugur hló,
er hlátur þeirra’ í eyrum söng
er lokkar bjartir lömdu stafn,
og lýsti’ af þeirra ennisspöng.
Og þó mig enginn syrgi sárt
mjer samt er næst að trúa því
að hryndu’ af þeirra hvörmum tár
ef hákarlskjapti lenti’ eg í.
Jeg þekkti aldrei ólán það,
sem ást til meyjar kallið þið
og af því leiðir aptur hitt,
að enginn drap minn sálarfrið.
Sko, þessi kæru, fögru föll, —
í faðmi sjer þau ólu mig;
þar lærði’ eg að elska hafið heitt
og hirða’ ei Rán þótt ygldi sig.
I laut hjer fyrr jeg ljek mjer barn,
og löðrið hafs mig spýttist um
þar vil jeg nálægt bera bein
þó brotni’ þau á klöppunum.
Þeir segja, að eg á Ása-Þór
en ekki Kristi hefi trú.
Þeir ljúga því, — en það er satt,
að þekk er mjer æ öldin sú
er bjargföst trú á gömul goð
og göfuglyndi í hjörtum bjó
og fyrir drengskap, frægð og sæmcf
í feðrum mínum hjartað sló.
Jeg hefði viljað vera þá
í víking, þegar mjallrok hvein
og skjöldar brast og sverðið söng
og sár við augum banvænt gein.
Með saltvott hár og höggvinn skjöld
og hetjuorð og sárin djúp
jeg hefði glaður gengið burt
á guðafund í Skögglar-hjúp.
En okkar lund er orðin gljúp
og okkar kyn á lífi þreytt
af klerka djöfla kenning ært
af kúgun lamað, hrakið, meitt.
Og hvar er þrek og hvar er trú
og hver á dug og þor og von?
Það allt er dáið — dáið allt,
það dó með þjer, Jón Arason.
Jeg brotið víst hef margt og margt,
og mín er syndin þung sem blý,
en seint jeg henni kasta’ á Knst —
þeim kveifarskap jeg frá mjer sný.
Það aldrei vani’ hans Atla var
á aðra’, að leggja baggann sinn,
Og samt jeg kvíði’ ei, karl minn, því
að komi’ jeg ekki’ í himininn!"
* *
*
Við ræddum svona’ um sitthvað tveir
og saman drukkum hálfan bjór,
og þegar dökkan sopa’ hanr. svalg
hann sýndist llkur Ása-þór.
Það gall við óp úr eimvjel hátt
og óðar skeiðin grafkyrr lá.
En Atli fjekk sjer far í land, —
jeg framar karlinn aldrei sá.
Um fróðleiksmælöi »,NS A“.
I næstliðinni »öld«, einhversstaðar innan
um hið sídrjúpandi fróðleikssmælki hefur pró-
fessor Jón Ólafsson verið að lesa prófarkir bæði
fyrir sig og aðra eins og honum er svo tamt. —
Hefur hann við þetta tækifæri fundið eina prent-
villu í Dagskrá og getum vjer ekki látið hjá líða —
um leið og vjer þökkum honum fyrirþessa starf-
semd hans — að geta þess, að oss finnst ekki mik-
ið umþað, þó hann finni eina slíka villu í heilu
tölublaði Dagskrár, sem er þeim mun stærri en
blað professorsins, sem risinn er stærri en dverg-
urinn. —