Alþýðuvinurinn - 01.01.1914, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUVINURINN
reikninginn viö Bakkus til aS sjá hvern-
ig viöskiftum okkar líöur.”
“Eg býst viö aö gróöinn sé hans
megin.”
“Já, gróöinn er altaf á hans hlið.”
“Hvernig stóö á því að þú fórst að
skifta viö hann?”
“Það er það sem eg hefi verið aö
skrifa. Hann lofaði að gera mikinn
mann úr mér, ef eg drykki, en í þess
stað geröi hann mig að dýri. Hann
lofaði aö hressa mig og fjörga, en þá
gerði hann mig ruglaðan og sljóvan.
Hann lofaði einnig að styrkja mig, en
gerði mig svo óstyrkan að eg slagaði
út á hliðarnar, þar til eg að lokum datt
niður á götuna og lá þar fyrir manna
og dýra fótum. Hann lofað: mér vin-
sældum og kom mér svo til að rifast
við beztu vini mína. Hann lofaði að
bæta heilsu mína, en svifti mig þeirri
heilsu er eg hafði. Hann tók alt sem
eg átti til, og yfirgaf mig svo allslausan
og illa til reika.”
“Ja, þannig hefir hann farið með
fleiri,” sagði eg.
“Hann lofaði einnig að halda már
hlýjum og heitum, en þá lá við eg dæi
úr kulda. Hann lofaði að styrkja taug-
arnar, en í þess stað misti eg vald á
sjálfum mér og fyltist æði og tryllingi.
Hann lofaði að gera mig sjálfstæðan,
en þá varð eg ósjálfbjarga.
“Því átti eg von á,” sagði eg.
“Einnig lofaði hann mér hugrekkk"
“Hvernig efndi hann það loforð?”
“Þá gerði hann mig að ragmenni:
eg barði konuna mina og sparkaði í
barnið okkar. Hann lofaði að skerpa
gáfurnar, en kom mér til að breyta og
bulla ems og vitfirringur. Hann lofaði
að gera m:g að sæmdar manni, en gerði
mig að ræfli.”
Exchange.
SKÓR STÚLKUNNAR,
í smábæ einum í austurhluta Ame-
r,ku hafði öllum hótelum ver.ð lokað.
Skömmu seinna kom fátæklega klædd
kona, sem oftar, inn í eina af helztu
búðum bæjarins. Verzlunarþjónarnir
þektu hana og nmndu að hún var ekki
vön að kaupa rnikið í senn.
“Hvað þóknast yður?” spurði einn
þeirra og vék sér að konunni.
“Eg þarf að fá skó handa lítilli
stúlku.”
“Hvaða númer?’”
“Hún er tólf ára gömul,” svaraöi
konan.
“En hvaöa númer á að vera á skón-
um ?”
‘Eg ve't það ekki.”
“Munið þér, hvaða númer var á þeim
skcm, sem þér keyptuð s'iðast handa
henni?”
“Hún á ekki og hefir aldrei átt neina
skó.” svaraði konan í hálfum hljóðum.
“Við höfum ekki haft úr milku að spila.
Faöir hennar kom oft inn í hóte’in á
meöan þau vont opin; þér vitið sjálf-
sagt, að það kostar talsvert. En síðan
hótelunum var lokað hefir hann ekki
smakkað áfengi. í morgun spurð: hann
mig i fyrsta sinni, hvort eg v ldi kki
kaupa skó banda telpunni. Hún hefir.
eins og eg sagði yður, aldrei átt skó, eu
eg hélt, að ef eg segði yður hve gámu!
hún er, þá munduð þér fara nær 1 m,
hve stór'r skírnir þvrftu aö vera.”
Um lœkningar.
Flestir menn kannast við, hve trúin
á mikinn þátt i lækning margra sjúk-
dóma. Fyr á tímum var þó m'klu al-
gengara en nú, að menn fengju bót
ýmsra meina fyrir trú sína, án þess að
nota nokku-r lyf.. Línur þær sem hér
íara á eftir, sýna að nokkru ’hvernig á
þessu stendur.