Alþýðuvinurinn - 01.01.1914, Blaðsíða 5

ÁLÞÝÐTJVINURÍNN
Ungur læknir segir svo frá:
‘‘Þegar eg stundaöi lækninkar i bæn-
um Elmira í New York ríki, kyntist eg
frægum skurðlækni, er átti þar heima.
Hann var nafntogaöur um alt rík.ö og
miklu viöar. Fólk kom hópum saman
iangar leiðar til þess aö leita sér ráöa og
lækn.nga hjá honum. Ef veggirnir á
viinustofu hans hefðu verið SKyni og
máli gæddir, heföi þeir haft frá mörgu
að segja. Eg komst á snoðir um fatt
eitt og skal nú segja frá emum atburöi.
Maður nokkur, sem heima átti í næsta
bæ, haföi dottið og snúist um hnéö.
Efri endi dálkbeinsins haföi gengið úr
skoröum. Þetta ber sjaldan viö og
sjúkdómseinkennin eru torskilin. Lækn-
irinn, sem stundaði manninn, sá ekki
hvaö að var og fór meö hann eins og
hnéð hefði farið úr liði. Það var auð-
vitaö árangurslaust; manninum batnaöi
ekki. Loks þóttist læknirinn komast aö
þeirri niöurstöðu aö þaö væri liðave ki,
sem að manninum gengi.
Að nokkrum vikum hðnum kom maö-
urinn til Elmira, til þess aö leita ráða
hjá lækn'num, sem eg hefi pöur minst
á. Eftir nákvæma rannsókn, komst
hann aö raun um hvað að manninum
gengi. Það var ekki nema augnabliks
verk, að koma beininu aftur í réttar
skoröur, og maðurinn, sem hafði veriö
talinn hættulega veikur, var alheill aö
fáurn mínútum liönum.
Hinn ungi maður haföi stuðst viö
hækjur þegar hann kom inn, en fór út
aftur svo að segja óhaltur. Þó aö lækn-
irinn reyndi að útskýra nákvæmlega
fyrir manninum, hvaö gengiö heföi að
honum, þá breiddist samt sá orðrómur
út, aö þessi læknir hefði á svipstundu
læknað illkynjaða liöaveiki, sem um
langan tima 'heföi verið talin ólæknandi.
Maöurinn fór aftur heim ti! sín og varö
tákn og undur í augum nágranna sinna.
Fréttin um hina undraveröu lækningu
barst víðsvegar.
Meðal annara sem söguna neyrðtt,
var kona nokkur um fimtugt, sem lengi
hafði þjáðst af l'ðaveiki i öðru hnénu.
Hún sendi á fund mannsins, sem veikur
hafði verið, til aö grenslast eftir, hvaö
satt væri af því sem sagt heföi verið.
Var henni borin sagan á þá leiö, aö hún
sannfærðist um, aö hinn mikli læknir í
Elmira, hefði i raun og veru int af
hendi undraverk. Hún afréð því að
fara á fund læknisins til þess að íá
einnig bót me'na sinna.
Fám dögum seinna var vagni ekið að
dyrum læknisins. Konu var lyft út úr
honum og hjálpað inn til hans. Lækn-
irinn skoðaði hana og hún sagöi honum
sögu sína. Hann hlustaði þe jandi á
söguna og be ö færis að le ðrétta n.is-
skilning hennar. En áður en hún lauk
máli sinu snérist honum hugur og sam-
sinti öllu er hún haföi sagt. Við fórum
báöir inn i annað herbergi, lokuöum
dyrunum og bárum saman rað okkar.
Samtalið var á þessa leið:
“Þessi kona”, mælti læknirinn, “þjá-
ist af langvinnri liöaveiki. Hnéð á
manninum, sem hún hefir frétt um. var
aö eins örlítiö úr lagi gengið. Ef hægt
var aö lækna þaö á annað borð, mátti
gera það á svipstundu, með því aö koma
beininu í sinar gömlu skoröur. Konan
heldur að eins megi fara meö sig. Hún
heldur aö ekki þurfi lengri tíma til að
veita henni bót meina s’nna. Er það þá
rétt gert af okkur aö útrýma þéirri trú
hennar? Eigum við að fara aftur inn
til hennar og segja henni, að það sem
aö henni gangi, sé gagnólíkt þvi, sem
aö manninum gekk? Eigum v'ð á þann
hátt aö svifta hana þeirri trú, sem að
öllum likindutn flýtir mjög fyrir bata
hennar?” Við afréðum að lofa henni
aö ganga í villu sins vegar og njóta trú-
ar sinnar.
Konan hafði heyrt getið utn be'n'ð,
sem gengið hafði úr skorðum í fæti
mannsins; sama liélt hún að gengi aö
sér. Læknirinn bar ekki á móti því, og
þaö var nóg til þess hún trúði þv’i, að
hann haföi komið því aftur í samt lag.
Auðvitað var hnéö þrútið og aumt eftir
sem áöur.
“Nú er beinið komið aftur í sinar
gömlu skoröur”, sagði lækn'rinn. Kon-
an hafði ekki stigið í fót’nn í mörg ár.
Nú stóö hún upp viðstöðulaust og
hjálparlaust og kvaðst geta gengið. Hún
hafði verið borin ínn til okka- en gekk
út aftur, litt hölt, fáum mínútum seinna.
Læknirinn ráðlagði henni að dvelja í
bænum nokkra daga og hún hafði ekk-