Lögberg-Heimskringla - 17.01.1963, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 17. JANÚAR 1963
„Það getur víst alveg eins
piprað og þeir, sem ekkert
hafa lært“, sagði Sigga. „Svo
er nú ekki allt fengið með því
að giftast. Mér hefur sýnzt
þær misjafnlega heppnaðar
giftingarnar. Að minnsta kosti
hef ég hugsað mér að verða
piparkerling, ef ég fæ ekki
þann eina, sem mér þykir
.vænt um“.
„Er það einhver sérstakur?“
spurði Gunnvör forvitin.
„Ekki er það ómögulegt“,
sagði Sigga.
„Segðu mér eitthvað um
hann“, sagði Gunnvör.
„Ekki núna. Kannske ein-
hvern tíma seinna“, sagði
Sigga. Hún hafði kafroðnað
við það eitt, að hugsa til
Bensa. Nú voru liðin tvö ár,
síðan þau höfðu sézt. Hann
var í Noregi, þegar hún hafði
fengið síðasta bréfspjaldið frá
honum. Hann hafði sagt vana-
lega, þegar hann kvaddi hana,
og var að leggja upp í lang-
ferð.
„Þú verður vonandi ógift og
bíður eftir mér, þegar við sjá-
umst næst. Hún vissi aldrei,
hvort þetta var nokkur alvara,
því að hann hafði sagt þetta
sama, meðan hún var ófermd-
ur krakki. Og hann skrifaði
þetta oftast nær á bréfspjöld-
in. Þetta var svo líkt honum,
að tala svona hispurslaust. En
hvort sem því fylgdi nokkur
alvara eða engin, ætlaði hún
að bíða hans allt. lífið. Henni
gæti aldrei þótt vænt um
nokkurn annan karlmann,
nema hann einan.
„En það er nú bara þetta,
Sigga mín, að maður veit
alltaf hverju maður sleppir,
en ekki hvað maður hreppir.
Ég er nú alltaf að hugsa um
Steina skinnið. Ég sé að hann
er alveg veikur af ást til þín,
og hann er góður piltur. Og
óvíst að þú grípir upp hans
líka“.
„Það er svo sem ekki ólík-
legt, að hann sé veikur af ást
til mín eftir nokkurra vikna
samveru“, hnussaði Sigga.
„Mér finnst hann bara haga
sér eins og kjáni, hvort sem
hann er ástfanginn eða ekki“.
„Ég býst við að hann hafi
sæmilega greind“, sagði Gunn-
vör, ekki laus við gremju, því
að Steini var náskyldur henni.
„Og svo að ég segi nú alveg
eins og er, þá finnst mér hann
ekkert fyrir neðan þig, nema
hvað þú ert snotrari en hann.
Þú hefðir að minnsta kosti
getað verið ögn hlýlegri við
hann en þú hefur verið nú í
seinni tíð“.
„Það er þá ekki hægt að
segja, að ég hafi gefið honum
undir fótinn“, sagði Sigga.
„Mér finnst hann ekkert- við-
kunnanlegur, þó að hann sé
fiændi þinn, og kann því ekk-
ert við að vera að flírast við
hann, því síður að þiggja af
honum gjafir, þó að þér finn-
ist það gikksháttur af mér, að
taka ekki við sjalinu“.
„Ég sá líka, að hann tár-
felldi út af því, vesalings
drengurinn“, sagði Gunnvör.
„Hvernig heldur þú að hægt
sé að láta sér þykja vænt um
karlmann, sem skælir eins og
stelpa“, sagði Sigga og færði
sig til á spildunni, því að hún
óttaðist að þetta yrði óánægju-
efni á milli hennar og Gunn-
varar. En hún var þannig gerð,
að hún vildi lifa í friði við
alla.
Gunnvör rakaði rösklega
nokkra stund, ekki langt frá
því að vera reið við Siggu. Svo
leiddist henni þögnin, og færði
sig því til hennar og byrjaði
á því að lýsa nágrönnunum á
Litlu-Grund. Hún hafði oft
gert það áður, en aldrei eins
greinilega og nú. Fólkið þaðan
var líka skammt fyrir utan
merkin, en þær rétt við þau
að sunnanverðu. Engjarnar
voru ein samfelld grasbreiða,
en þó var nokkuð langt á milli
bæjanna.
„Þetta var óttalega gamal-
dags heimili, allt sparað og
nurlað. Ekki svo mikið að það
tímdi að taka nokkra vinnu-
hræðu, þó að strákgreyið hann
Hrólfur vildi endilega fá
kaupakonu, því að hann var
alveg vitlaus í að giftast. Ein
gömul kona var þar, sem eng-
inn vissi, hve lengi var búin
að eiga þar heima. Hún var
álitin ekki með fullu viti,
vegna þess að hún kom aldrei
til kirkju og aldrei sást hún
þá sjaldan að gesti bar þar að
garði“.
„En hún hefur þó áreiðan-
lega vit á því, hvernig á að
halda á hrífu“, sagði Sigga og
virti fyrir sér konurnar, sem
voru að raka fyrir utan merk-
in. Þær voru stórar að vexti
og gengu rösklega að verki.
„Ég held að það sé engin
þörf fyrir meiri eftirvinnu á
því heimili“, bætti hún við.
Gunnvör hélt áfram.
„Honum þykir það nú ekki
nóg, honum Hrólfi. Hann vill
hafa unga stúlku í slægjunni
hjá sér. Ég hef líka tekið eftir
því þessa daga, sem við höfum
verið hérna út frá, að hann
starblínir alltaf á okkur, þeg-
ar hann er að brýna“.
„Hann er áreiðanlega að
horfa á þig, en ekki mig“,
skaut Sigga inn í.
„Nei, vertu nú bara hæg.
Þegar ég er búin að segja þér
frá honum, fer þér kannske
að detta annað í hug. Ég er nú
búin að vera í nágrenninu svo
lengi. Og svo er ég nú líka
dökkhærð, en hann vill endi-
lega þær bjarthærðu", sagði
Gunnvör.
Sigga spurði bara til þess að
segja eitthvað, hvort þau
hefðu aldrei átt nema þennan
eina son, hjónin á Litlu-
Grund. Helgi og Herdís vissi
hún að þau hétu.
„Jú, eina dóttur höfðu þau
víst átt. Hún hafði nú hreint
og beint strokið að heiman frá
þeim með kaupamanninum,
sem var á næsta bæ fyrir utan
Litlu-Grund. Síðan var sagt,
að hún væri aldrei nefnd á
nafn af foreldrum sínum og
engar fréttir bárust um hana
inn í sveitina. Sumir þóttust
hafa heyrt, að hún væri komin
til Ameríku. Aðrir að hún lifði
í basli vestur á landi. En aldrei
þyrði hún að biðja foreldra
sína um hjálp, og gætu þau
það þó. En Hrólfur væri óspar
á að geta þess, að hann væri
einbirni og ætti Litlu-Grund,
og ekki ólaglegt bú, þegar
hann var að eltast við heima-
sæturnar. Reyndar var nú
ekki hægt að kalla, að hann
eltist mikið við bær, heldur
hímdi hann alltaf dögum sam-
an, og dag eftir dag, þar sem
hann hafði augastað á álitlegu
konuefni. í tvö ár hafði hann
verið tíður gestur á Haugi,
sem var tveim bæjarleiðum
utar en Grund. Þar var sælleg
heimasæta, sem Aðalheiður
hét. Allir þóttust vita, í hvaða
tilgangi honum yrði svo tíð-
gengið þangað. Loks var sagt,
að bónorðsbréf hefði komið til
Öllu frá honum. En stelpan
var iþá svona gikksleg, að
hryggbrjóta þennan stóra og
stönduga biðil. En næsta dag
var sagt, að Herdís gamla
hefði riðið fram að Haugi. Fá-
um var kunnugt um erindið
eða erindislokin. En nokkrum
dögum seinna fór Alla alfarin
úr foreldrahúsum og hefur
ekki komið þangað aftur nema
sem gestur. Fólk þóttist vita,
að hún þyrði ekki að vera ná-
lægt fólkinu á Litlu-Grund,
eftir að hún var búin að for-
smá tengdirnir við það. Ekki
leið á löngu, þar til Hrólfur
fór að venja komur sínar að
Dal. Þar var bjarthærð heima-
sæta, sem hét Sigurlaug. Hún
var svo sem hvorki lagleg né
efnuð, og sagt var, að for-
eldrum hennar hefði ekki þótt
það óefnilegt, ef hún næði í
svo efnaðan mann. En hún var
álíka merkileg með sig og
Alla, enda voru þær vinkonur,
og var Sigurlaug mikið búin
að stríða Öllu á heimsóknum
Hrólfs, svo að þetta kom illa
við hana. Hún flutti því í
burtu eins og hin. Og heyrzt
hefur, að hún sé nú trúlofuð
allslausum strák fyrir sunnan.
Svona eruð þið heimskar,
blessaðar. Þess vegna segi ég
það, sem ég hef sagt áður við
þig, Sigga mín, að það veit
enginn hvað hann hreppir“,
sagði Gunnvör hlæjandi í
sögulok. „Og láttu þér þetta
að kenningu verða“.
„Ég get tæplega ímyndað
mér, að það sé mjög skemmti-
leg tilhugsun fyrir unga og
laglega stúlku, að flytja til
þessa fólks, sem þarna er fyrir
utan merkin“, sagði Sigga og
hló Gunnvöru til samlætis.
„Hefur Hrólfur sterki ekki
farið í biðilsbuxurnar síðan
hún yfirgaf sveitina þessi
seinni?“
„Jú, blessuð vertu. Hann er
alltaf í þeim“, sagði Gunnvör.
„Það var nú kannske ekki
laust við að húsbændur okkar
hlæju að honum, eins og fleiri,
"yrir hrakfarir hans, þó að
mginn þyrði að stríða honum
i þeim, því að hann er hraust-
ir og fólskur þar að auki, ef
’iann reiðist, en það kemur nú
■'aldan fyrir. En hvað heldur
bú að hafi átt að ske. Hann
ekur sem sé upp á því að fara
ð . labba hingað á hverju
unnudagskvöldi til að spila
rið húsbóndann og Vermund
jamla. Þeir eru báðir sólgnir
spil, og húsmóðirin er það
ka. Þetta var veturinn eftir
ð Steinunn heimasætan var
’ermd. Og þarna sat hann
'ram á háttatíma. Þegar gamli
maðurinn fór í fjósið, fór
Iteinunn inn fyrir og tók við
ipilunum hans, því að Guðni
/ar að læra eitthvað hjá prest-
Inum. Þá var það segin saga
að Hrólfur fór að tapa vegna
þess, að hann hafði augun
alltaf á stelpuanganum. Bjarni
hafði gaman að þessum hjá-
rænuhætti hans, en Friðrika
sá fljótlega að hverju stefndi.
Þess vegna hefur Steinunn
litla aldrei verið heima að
vetrinum til, þó að það sé látið
heita svo, að hún þurfi að vera
í kaupstað, svo að hún læri að
vera fyrirmyndar húsmóðir,
veit ég ósköp vel, að þessi er
ástæðan. Hana Friðriku langar
nú líklega ekki til, að dóttir
sín sé kennd við hann Hrólf á
Grund. En á vorin og sumrin
er mikið um annir í sveitinni.
Þá þarf enginn að óttast heim-
sóknir nágrannanna".
„En hvað við erum búnar
að raka stóran blett, meðan þú
hefur verið að segja mér frá
Hrólfi og misheppnuðum ásta-
málum hans“, sagði Sigga. Ég
get ekki að því gert, að mig
fer að langa til að sjá hana,
þessa fyrirferðamiklu hús-
móður á Litlu-Grund“.
„Það er ekki ómögulegt, að
hún komi til kirkju einhvern
tíma í sumar. Varla er hún
orðin hundheiðin, kerlingar-
skassið“, sagði Gunnvör.
Svona leið einn dagurinn á
fætur öðrum. Vinnukonurnar
rökuðu í föng út á votum
engjunum, en konan og dóttir
hennar þurrkuðu það heima á
túninu. Einn daginn, þegar
þær settu sig niður til þess að
hvíla sig, meðan þær drukku
kaffi, sem annar krakkinn
hafði fært þeim, vissu þær
ekki fyrr en þessi stóri og
sterki nágranni þeirra á Litlu-
Grund stóð allt í einu rétt hjá
þeim og glápti á þær eins og
tröll á heiðríkju.
Siggu varð bilt við, en
Gunnvör heilsaði honum að
fyrra bragði.
„Sæll vertu, Hrólfur. Á
hvaða ferð ert þú?“
Honum varð ógreitt um
svar.
„Ég var að líta eftir slægj-
unum hérna utan við merkin,
og labbaði þetta svona til að
heilsa upp á ykkur og sjá hvað
þið væruð búnar að raka mik-
ið. Þetta eru nú meiri heyin,
og svo þurrka þær mæðgurn-
ar heima á túninu“, stamaði
hann. Svo rétti hann Siggu
hendina. „Komdu sæl, ungfrú.
Ég hef aldrei séð þig fyrr,
nema tilsýndar í slægjunni“.
Sigga rétti honum hendina.
Hún kafroðnaði af niðurbæld-
um hlátri, svo skrítinn fannst
henni þessi náungi. Gunnvör
greiddi úr þessari vandræða-
flækju með því að segja:
„Við höldum okkur nú
vanalega við hrífurnar að vor-
inu og sumrinu, vinnukonurn-
ar“.
„Þú reiðst fram að Hofs-
kirkju í sumar, en hún sat
heima. Ég óskaði til hennar
hesti. Þeir eru nógir til á
Litlu-Grund“, sagði hann og
var nú heldur hægara um
mál.
„Ég hefði líklega getað feng-
ið hest, en mig vantaði söðul-
inn“, sagði Sigga. „Þess vegna
hefði ég ekki haft gagn af
hestinum, þó að þú hefðir get-
að galdrað hann til mín. En
samt þakka ég þér fyrir hug-
ulsemina“, bætti hún við,
svona til að heita kurteis.
„Þetta eru nú meiri heyin,
sem þið rífið upp“, sagði hann
og horfði yfir fangaflekkina.
„Þið eruð líka svo mörg. Það
er munur eða hjá okkur“.
„Þú þarft að fá þér kaupa-
honu, Hrólfur“, sagði Gunn-
vör. „Ykkur vantar eftirvinnu,
sem vonlegt er, þar sem móðir
þín þarf að hugsa um inni-
verkin. Og svo er nú Brýnka
gamla orðin svo roskin, að það
er ekki von, að hún sé mjög
snörp á spildunni“.
„Ja, það segir þú satt. Ég
þyrfti að fá mér kaupakonu.
En þau eru ekki á því, foreldr-
ar mínir. Og svo er þá ekkert
víst að þær vildu fara til okk-
ar, þessar ungu stúlkur. En
Brynka gamla er þó nokkuð
dugleg ennþá. En það er
mamma. Hún þyrfti að fara að
hafa það rólegra", sagði
Hrólfur.
ÆTLARÐU
FERÐAST?
Hvert sem þú
ferð, spara ég
þ é r peninga
og létti af þér
áhyggjum án
auka kostnað-
ar. Ég er um-
boðsmaður Icelandic Airlines
og allra aðal flug- og skipa-
ferðafélaga; skipulegg ferðir
innanlands og erlendis. Ég
leiðbeini þér varðandi vega-
bréf. visa og hótel. ókeypis, og
með 30 ára reynslu get ég
ábyrgzt ágæta fyrirgreiðslu.
ARTHUR A. ANDERSON
ALL-WAYS TRAVEL BUREAU
315 Hargrov« St., Winnipeq 2
Office Ph. WH 2-2535 - Res. GL 2-5446