Lögberg-Heimskringla - 30.05.1963, Page 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 30. MAÍ 1963
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
„Hann þarf áreiðanlega
ekki að líta hann hornauga.
Hann er víst alveg eins efni-
legur og hjónabandsbörnin
hans. Og svo dansar hann svo
dásamlega“, sagði Elínborg
brosandi. „Og svo skulum við
fara að hátta. Það koma varla
fleiri gestir til okkar á þessari
nóttu. Það er nú meiri ræf-
illinn, hann Guðni, að nenna
ekki að fara. Ég sem hélt að
hann væri sá allra bezti í
sveitinni“.
„Og hann verður sjálfsagt
snúningastirður eins og aðrir,
þegar þeir koma af þessum
skólum“, sagði gamla konan
annars hugar. „Hvað sagðir
þú annars að hann héti, þessi
piltur?“ spurði hún svo allt í
einu.
„Hann heitir Benedikt, þyk-
ist ég vita, að minnsta kosti
er hann alltaf kallaður Bensi
í Bakkabúð eða Bensi Hall-
fríðar“, svaraði Elínborg.
„Ojæja, ekki datt mér í hug
að ég ætti eftir að sjá það
barn, hvorki ungt né gamalt“,
andvarpaði gamla konan.
„Hefur þú nokkurn tíma séð
Hallfríði?"
„Nei, ég hef aldrei séð
hana“, svaraði Elínborg á
leiðinni inn göngin.
Vilborg kom fram úr hjóna-
húsinu, þegar þær komu inn í
baðstofuna.
„Ég held, að það sé kominn
tími til þess að fara að leggja
sig. Mér finnst honum vera
farið að létta strax“, sagði
hún. „Er veðrið nokkru
skárra?"
„Já, það er bjartara“, sagði
gamla konan. „Hann er far-
inn, aumingja pilturinn. Sagð-
ist vita, að móðir sín yrði
hrædd um sig“.
Húsfreyja horfði á þær til
skiptis, dóttur sína og tengda-
móður, ekki ólíkt því að hún
þyrfti eitthvað að tala við
þær. Svo sneri hún inn í
hjónahúsið aftur og hallaði
hurðinni hljóðlega á eftir sér.
Hallfríður hafði sofið lítið
þessa nótt. Það höfðu fleiri
gert í baðstofunni á Stóru-
Grund. Hún varð undrandi
yfir því, að hún skyldi þó
hafa sofnað, þegar sonur
hennar laut yfir hana og
kyssti hana mjúkan koss á
kinnina.
„Guð sé lof, að þú ert kom-
inn! Ósköp varstu lengi. Var
læknirinn ekki heima?“ sagði
hún hálfsofandi.
„Jú, hann var heima. Ég er
búinn að fara fram að Fjalli,
alla leið, og karlinn er búinn
að fá meðölin ofan í sig fyrir
mörgum klukkustundum. Og
er vonandi farinn að anda létt-
ara“, sagði Bensi.
„Komstu nokkuð að Bjarna- ;
bæ, Bensi minn“, umlaði í
Siggu upp við þilið.
„Ertu vöknuð, Sigga mín?“
sagði Bensi og kyssti hana
hlýjan koss, sem var vel þeg-
inn. „Víst kom ég þangað og
fékk gott kúmenkaffi hjá
mömmu þinni. Það leið öllum
vel á þeim bæ. í Bakkabúð
kom ég líka til að ná í skíðin
mín. Þau eru heldur betri en
þessir geplar, sem hann
Bjarni fékk mér“.
„Ertu ekki alveg orðinn
uppgefinn og hefur þú fengið
nokkuð að borða?“ spurði
Hallfríður.
„Já, ekki vantaði það, að
nóg væri borið fyrir mig af
matnum þarna fram í dals-
botninum. Og notaleg var hún
við mig, gamla konan grá-
hærða. Er það kannske
amma mín?“
Hallfríður játaði því ósköp
lágt.
„Ellegar heimasætan“, hélt
hann áfram. „Sú er nú svo-
lítið almennileg. Og lætur
heldur ekki af meiningu
sinni. Hún næstum klæddi
mig úr ytri jakkanum, því að
eiginlega var ég búinn að
hugsa mér að þiggja ekkert
af því pakki. Og nú er ég víst
búinn að segja þér ferðasög-
una, og verð feginn að geta
lagt mig“.
„Heldur er hún nú stutt“,
sagði Hallfríður.
„Það bar fátt meira fyrir
mig en það, sem ég er búinn
að segja þér, nema það, að
þær tóku mér ósköp vel
stúlkurnar á Fjalli. Ég óttað-
ist á tímabili, að ég kæmist
ekki hjá því, að segja gömlu
gráhærðu konunni hverra
manna ég væri, því að hún
var svo ákaflega forvitin. En
svo illa tókst þó ekki til“.
Bjarni bóndi ýtti við hinum
lærða syni sínum, þegar hann
var búinn að fá sér morgun-
kaffið.
„Ég verð að biðja þig að
hjálpa mér til þess að gefa í
húsunum, Guðni minn. Bensi
er alveg nýsofnaður, og búinn
að fara alla leið fram að
Fjalli, svo að mér dettur ekki
í hug að vekja hann“, sagði
bóndinn.
„Það er náttúrlega sjálf-
sagt“, . sagði bóndasonurinn
lærði. „En því kom hann ekki
strákurinn við á fram eftir
leiðinni. Ég var búinn að
hugsa mér að fara fram eftir
með meðölin", bætti hann
við.
„Hann hefur sjálfsagt farið
fram eggjar, þykist ég vita“,
sagði Bjarni.
„Þegar þeir voru búnir að
gefa í ærhúsinu og komu út á
húsahlaðið, kom Sveinki á
Litlu-Grund utan túnið. Þeir
dokuðu við eftir honum.
„Hvað ert þú eiginlega að
pjakka í þessu færi, skinnið
mitt?“ spurði Bjarni.
„Herdís bað mig að spyrja
eftir því, hvort það hefði
ekki komið ær saman við hjá
ykkur í gær“, sagði drengur-
inn nokkuð vandræðalegur.
Bjarni gat tæplega varizt
hlátri.
„Hvar hefði hún átt að
koma saman við, þar sem féð
hefur ekki verið látið út fyrir
dyr í marga daga? Hafið þið
rekið á beit þessa dagana?“
sagði hann.
„Nei, bara rekið í vatnið“,
sagði drengurinn hikandi.
„Og hvarf ærin frá þeim,
án þess að þeir sæju hvert
hún fór?“ spurði Guðni.
Því anzaði Sveinki engu.
„Hvað, er Herdís farin að
hugsa um féð“, sagði Bjarni.
„Eru feðgarnir ekki færir um
það?“
„Hrólfur var ekki kominn
á fætur“, sagði Sveinki. „En
hvers vegna er Bensi ekki í
húsunum?"
„Hann hefur verið á ferð-
inni í alla nótt, og er því
sofandi“, sagði Bjarni. „En
yfir hverju vakti Hrólfur?“
„Hann langaði víst til þess
að finna Bensa, þegar hann
færi fyrir ofan“, sagði Sveinki
talsvert hreykinn.
„Það var leiðinlegt, að hann
skyldi vaka til einskis. Lík-
lega hefur hann sofnað á
meðan Bensi fór hjá“, sagði
Bjarni. „Þú getur sagt Her-
dísi að ærin hafi líklega farið
út að Sléttu, ef hún hefur
ekki kæft sig í vatnsbólinu,
að minnsta kosti hefur hún
ekki komið hingað“.
Sveinki kvaddi ' og fór.
Feðgarnir horfðu kímileitir á
eftir honum.
„Skynsamlega láta þau
núna, strákurinn og kerling-
in“, sagði Guðni. „Ekki annað
en það, að vaka í nótt í stór-
hríðinni til þess að troða ill-
sakir við menn. Skárri er það
nú heiftin í honum, þessum
bjána“.
Bensi leit upp, þegar klukk-
an sló tíu. Gunnvör sat á rúm-
inu á móti honum og þeytti
rokkinn. Hitt kvenfólkið var
komið fram í eldhúsið til þess
að borða morgunmatinn.
„Hvers konar bölvaður
svefn er þetta“, sagði hann.
„Því ýttuð þið ekki við mér,
svo að ég kæmist í húsin?
Hvar er mamma eiginlega?“
„Það eru allir að borða fram
í eldhúsi. Feðgarnir eru bún-
ir að gefa í húsunum“, sagði
Gunnvör. „Þeir hafa líklega
séð, að þú værir hvíldar
þurfi“, bætti hún við.
„Fór Guðni með föður sín-
um í húsin. Er honum bötnuð
hálsbólgan, manngreyinu?
> Verst, ef honum skyldi slá
niður aftur“, sagði Bensi
geispandi.
Gunnvör hló ofan í kemb-
una.
„Það er nú heppilegra fyrir
þig, ef þú vilt hafa hylli hús-
móðurinnar, að tala ekki
svona óvirðulega um son
hennar“, sagði hún í hálfum
hljóðum. „Alltaf getúr ein-
hver verið á ferli í göngun-
um“.
„Var ekki sagt 1 gær, að
hann væri svo illa haldinn af
Dessari hálsbólgu“, sagði
Bensi. „Að minnsta kosti sagði
ég bóndadótturinni á Fjalli
3að“, sagði hann.
„Aldeilis ertu dæmalaus,
maður, að tala svona. Það er
sem sé uppi í öllum, að þau
séu dauðskotin hvort í öðru“,
sagði Gunnvör og hló upp
hátt.
„Eins og það sé ekki sama.
Honum verður áreiðanlega
bötnuð hálsbólgan, þegar þau
gifta sig“, sagði Bensi og hló
henni til samlætis. „Enda
yrði hann sjálfsagt viljugri
við það, en að sækja meðöl
handa karlinum“.
„Finnst þér hún ekki mynd-
arleg, bóndadóttirin á Fjalli?“
spurði Gunnvör, glettnisleg á
svip.
„Jú, hún er það“, svaraði
hann og sneri sér til veggjar.
„Þér er áreiðanlega óhætt
að hvíla þig lengur. Bjarni
ætlast varla til þess að þú
hugsir um féð í dag, enda er
strákurinn víst ekkert of hvít-
ur til þess einn einasta dag“,
sagði Gunnvör.
Daginn eftir þrettánda kom
bóndi framan úr sveit með
hest' og sleða. Hallfríður var
vel kunnug honum og fékk að
sitja á sleðanum út í víkina.
Hana var farið að langa heim
í litla bæinn sinn. Sigga ósk-
aði þess, að hún hefði getað
orðið henni samferða. Guðni
bóndasonur var farinn fyrir
nokkrum dögum, svo að nú
var tekið að fækka í heimil-
inu á Stóru-Grund.
Siggu fannst aftur fara að
anda köldu frá kvenfólkinu á
ný. Gunnvör hafði sagt hús-
móður sinni það í trúnaði, að
þau væru áreiðanlega trú-
lofuð, Sigga og Bensi. Hann
hefði kysst þær til skiptis,
Siggu og móður sína, nóttina,
sem hann kom frá Fjalli,
sælla minninga. Hún gæti átt
það, að setjast að hjá henni
Hallfríði, þessari gæða mann-
eskju. Og hann væri ekki ó-
efnilegur sem mannsefni, svo
bráðduglegur sem hann væri.
Hann ætti það ekki langt að
sækja, drengurinn. En Frið-
rika sagðist ekki trúa því, að
hann tæki Siggu að sér, þessa
endemis rolu, og allslaust þar
til og með. En hún er snotur,
stelpan", bætti hún við og
saug þykkjulega upp í nefið.
Gunnvör vissi svo sem hvað
það þýddi. Henni fyndist
sjálfsagt heldur efnilegra fyr-
ir Bensa, að velja dóttur
hennar, sjálfa heimasætuna á
Stóru-Grund, sem nú sat þög-
ul og ofurlítið hnípin yfir
hannyrðum sínum inni í
hjónahúsi alla daga, en kom
vanalega fram í eldhúsið, þeg-
ar Bensi var kominn inn, og
settist beint á móti honum við
borðið og lék á als oddi af
kæti. Ef það kom fyrir, að
Sigga kæmi fram, reyndi hún
að stríða henni með því, að
hún talaði svo vitlaust, að það
væri ómögulegt að skilja hvað
hún væri að fara. Sigga fór
því að forðast að koma fram,
þegar Nunna heimasæta var
þar fyrir.
ROSE THEATRE
SARGENT ot ARLINGTON
CHANGE OF PROGRAM
EVERY FOUR DAYS
Foto-Nite Every
Tuesday and Wednesday
SPECIAL
CHILDREN'S MATINEE
Every Saturday
ÆTLARÐU
AÐ
FERÐAST?
Hvert sem þú
ferð, spara ég
þ é r peninga
og létti af þér
áhyggjum án
auka kostnað-
ar. Ég er um-
boðsmaður Icelandic Airlines
og allra aðal flug- og skipa-
ferðafélaga; skipulegg ferðir
innanlands og erlendis. Ég
leiðbeini þér varðandi vega-
bréf, visa og hótel, ókeypis, og
með 30 ára reynslu get ég
ábyrgzt ágæta fyrirgreiðslu.
ARTHUR A. ANDERSON
ALL-WAYS TRAVEL BUREAU
315 Hargrave Stw Winnipeg 2
Office Ph. WH 2-2535-Res. GL 2-5446
^Bpenhagen
Heimsins bezto
munntóbok