Lögberg-Heimskringla - 27.06.1963, Side 5

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 27. JÚNÍ 1963
5
ln Memoriam
John Lawrence Thompson
Jack Thompson died on
March 16, 1962, in Pough-
keepsie, N.Y., after a sudden
stroke. His was truly a many-
sided mind; his was the
warmth of soul which touch-
ed alive each of us with whom
he came in contact. And in
this breadth of mind and big-
ness of heart lies the irony of
Jack’s sudden call to his
Maker’s home at the age of
32. He was 31 — would be 32
following Sept. 14.
John Lawrence Thompson
We cannot relate it all here.
Yet we, his classmates, can
pause for a moment and re-
call the ways of camaraderie
with which he touched us,
perhaps through the N.R.O.
T.C., the Glee Club, the Yacht
Club, the Westminster Fel-
lowship, the Nassau Country
Club, or 3 North Dod
Chowder and Marching So-
ciety. When Jack’s fellow
Prospect Club members
elected him their vice-presi-
dent, and when the American
Whig-Cliosophic S o c i e t y
elected him to vice-president,
then to the Woodrow Wilson
Honorary Debate Panel, and
finally honored him with
permanent life membership,
it was as much in recognition
of Jack’s inate worth as a man
as of his widespread popu-
larity.
Those with whom we share
the loss of our classmate in-
clude his fellow faculty mem-
bers at the U. of Pennsyl-
vania, Drexel Institute of
Technology, and the Dutchess
County Community College
where Jack successively
taught Sociology as instruc-
tor and professor; his fellow
salts from the U.S.S. Ediste;
and the friends he made in
India during his Ford Found-
ation-awarded studies there.
Most of all, our memories are
sympathetically shared with
Jack’s surviving family; his
wife, Mary Thompson, his
boys, Jon, Danny and Tim,
and with his parents, Norman
and Laurel Thompson.
It is given to few to touch
so many so deeply in so short
a span. He shall be sorely
missed, yes, but loved and
remembered ever.
The Class of 1952.
Þessi ungi og glæsilegi
maður var sonur Norman
Thompson frá Pelican Rapids,
Minn., og konu hans Láru
dóttur Stefáns Johnson og
Hólmfríðar Hjaltalín Johnson
sem lengi bjuggu að Upham,
N. Dakota (Sjá Söguþætti
Landpóstanna, Vol. I. Page
208.) Ummælin sem hér birt-
ast voru prentuð í vikublaði
Princeton háskólans, en hann
útskrifaðist þaðan með hárri
einkunn vorið 1952.
þakkir íslendinga allra.
Hér vóru nýlega á ferð Árni
Kristjánsson píanóleikari; frú
Áslaug Zoega Bénediktsson,
er hún ekkja Halígríms Bene-
diktsson og móðir hins unga
og duglega borgarstjóra í
Reykjavík Geirs Hallgríms-
sonar. Frú Áslaug á hér ætt-
ingja og vini. Líka var hér á
ferð Hólmfríður blaðakona
frá Reykjavík.
í þessum mánuði fer til Is-
lands Guðmundur Þorsteins-
son, er hann Borgfirðingur að
ætt og ætíð manna fyrstur að
rétta hjálpar hendur þeim,
sem að þeirra þurfa með; er
hann látinn af störfum og
ferðast mikið utan lands, sem
innan.
4. maí þ. á. vóru gift í Las
Vegas, Nev. Gunnar Sverris-
son og Kristín ólafsdóttir frá
Reykjavík. Við giftinguna
aðstoðuðu þau Halla Haralds-
son og Engilbert Ólafsson á-
samt frú Svövu Valdimars-
dóttur Moore, sem túlkaði á
íslenzku allt sem að hinn
lúterski prestur sagði á ensku.
Skúli G. Bjarnason
ar spilaði G. J. Jónason á
harmoníku.
Allir dagar eiga kvöld, eða
kannske væri réttara að
segja — allir dagar eigi nótt.
Forseti samkomunnar þakk-
aði þeim sem komu, og þá
var risið úr sætum og sungið
af öllum Eldgámla ísafold og
My Country ’t is of Thee.
Þá var sezt að kaffi og
spjallað saman, rúman hálf-
tíma um daginn og veginn.
A.M.A.
Frá Mountain N. Dokota
17. júní í Los Angeles
Framhald frá bls. 1.
Costa Mesa. Thomas og Unn-
ur Jónsdótíir Camada frá
Long Beach, dvaldi hann í 10
ár á íslandi og sagðist elska
Island. Frá San Petro var
Lalla Young með Lóu Young,
dóttur sinni; er hún ættuð úr
Húnavatnssýslu. Með þeim
var Inga Walerhouse frá
Sunny Vale Cal., ættuð úr
Reykjavík.
Nýkomin frá Islandi var
Hulda Eiríksdóilir, er hún
systir Eyólfs Erikssonar í
West Covina. Ben og Alda
Palasky frá Fountana, Cal.;
var Ben á Islandi í 14 ár og
hefur gott vald á Islenzku. Þá
voru þarna Mr. and Mrs.
William Haache, var hún áð-
ur Þorbjörg Jónsdóttir, kenn-
ari frá Kópaskeri. Með þeim
voru Mr. and Mrs. Mac-
Lachlan frá Manchester Eng-
landi. Kom þetta fólk frá
Kanada með börn sín fyrir um
3 árum. Það væri synd að
segja, að eigi hafi verið bjart
yfir íslendingum og vinum
þeirra í Los Angeles 15. júní
1963.
Það er sannarlega ánægju-
legt hve margir færa sér í
nyt hinar freistandi sam-
göngur landa á milli. Fólk,
sem að farið er til íslands.
Olive Swanson og Rose Mary
Me-Finnes frá Long Beach
Frá Tujunga, Mrs. Kristi-
jana Echman með 2 börn sín.
Jónas Kristinsson ásamt móð-
ur sinni, Jóhönnu Guðlaugs.
Guðrún og Hörður Jóhannes
son, sonur þeirra Örn og kona
hans Systa.
Halla og Hal Linker eru nú
á Póllandi; hafa þau nú tekið
myndir í um 100 löndum.
Vóru þau sæmd heiðursmerki
frá Finnlandi nýlega fyrir
störf sín í þágu Finnlands.
Þau hafa nú komið fram í 7
ár vikulega. Og oft er það hið
eina sem að fjöldin veit um
ísland, kynning sú sem að
Halla og Hal hefur veitt þeim,
eru þau ágæt til þess að
fræða hina ófróðu, og eiga
17. júní rann upp hlýr og
fagur, eins og svo margir
aðrir júnídagar gera hér í
Miðvestrinu, fyrri part dags
skýjað loft en þá léttskýjað,
seinni part dagsins dró upp
bliku í norðri og gerði þéttan
skúr. Þeir .sem mæla regn-
fall í þumlungum skýra frá,
að síðan seinustu dagana í
maí til 14. júní hafi rignt frá
8 til 13 þumlunga í Pembína,
Walsh og Cavalier Counties.
Þetta varð of mikið vatn
fyrir jörðina og sána akra,
svo stöðuvötn mynduðust, og
þar eru uppskeru horfur al-
gjörlega tapaðar, svo hundr-
uðum ekrum skiptir. Á hinn
bóginn, þar sem hæfilega
mikið regn kom er útlitið
gott, og menn muna ekki eins
öran vöxt til dæmis á engja-
landi og bithaga.
Nú er 17. júní ár hvert orð-
inn einn of hátíðisdögum Is-
lenzku þjóðarinnar, á svipað-
ann hátt og 4. júlí er þessari
þjóð, 17. marz Irlandi og 17.
maí Noregi.
íslendingar hér beggja
megin landamæralínunnar,
hafa sum árin síðan 1944,
reynt að samgleðjast heima-
þjóðinni, með því að koma
saman, flytja ræður og syngja
ættjarðar söngva. Hafa þessar
samkomur oft verið haldnar
að deginum undir heiðbláum
himni, en einnig stundum
regni, og svo aðrar að kvöldi,
þegar önnum dagsins var
lokið.
Stjórnarnefnd deildarinnar
Báran gekk ekki dulin, að
eftir því sem tímar líða, er að
verða erfiðara aðstöðu, með
samkomur eingöngu á ís-
lenzku, og er það í raun og
veru ekkert undrunar efni;
hitt gegnir meiri furðu að eft-
ir hartnær 85 ár, er íslenzka
enn töluð og sungin og það af
börnum og unglingum. Þarf
svo ekki að hafa fleiri orð um
þetta atriði, má aðeins bæta
við að stjórnarnefnd Báru
sýndi kjark og dugnað, og
auglýsti samkomu að Moun-
tain, mánudagskvöldið 17.
júní kl. 8. Mun nokkru hafa
valdið áhuga hennar að boða
fólk til Mountain þetta kvöld
— að deildin átti 25 ára af-
mæli.
Því miður voru of mörg
sæti auð í samkomuhúsinu á
Mountain, og var það slæmt,
því dagskráin reyndist hvor-
tveggja í senn fjölbreytt og
skemmtileg.
Formaður Báru G. J. Jóna-
son, hafði stjórn í sínum
höndum, og var í byrjun
sungið af öllum „Hvað er
svo glatt“ eftir Jónas Hall-
grímsson og sem hann nefnir
— Vísur íslendinga. — Mrs.
S. A. Björnson spilaði undir.
Bæjarstjórinn Arnold Christ-
jánson flutti stutt ávarp á
ensku.
Kathleen Shepherd 12 ára
gömul, íslenzk í móðurætt —
söng tvö lög „Bí bí og blaka“
og „Draumalandið“, öllum til
yndis og ánægju. Amma
hennar Mrs. Björnson við
hljóðfærið. Þá flutti sam-
komustjórinn ræðu og í lok
hennar gott kvæði eftir sjálf-
an sig, helgað íslandi og þá
sérstaklega bernsku stöðvun-
um í Skagafirði, sem hann
aldrei gleymir.
Curtis Olafson 9 ára að aldri
sonur Mr. og Mrs. Valdi Olaf-
son söng með skærri barns-
rödd fyrsta erindið í kvæði
Hannesar Hafsteins: „Ég
berst á fáki fráum o. s. frv.
Þessi ungi sólóisti slapp
ekki með þetta en varð að
syngja tvö aukalög. Hið blíða
var, sig býr í skrúð og Stóð
ég úti í tunglsljósi.
Móðir þessa unga einsöngv
ara Mrs. Olafson spilaði und-
ir, bæði hann og Kathleen
fengu mikið lof fyrir söng og
frammistöðu alla.
Næst flutti dr. Richard
Beck aðalræðuna, sem birt er
í þessu blaði, og var honum
þakkað með lof í lófa.
Fjórir ungir menn sungu
þrjú ensk lögf gerðu þeir
prýðilega — nöfn þeirra eru:
Bob og Dean Ólafson —
bræður — Alfred Sigfúson og
Pálmi Jónason.
Mrs. R. Beck sýndi myndir
frá Islandi sem teknar voru
víðsvegar um landið árin
1953 og 54 — útskýrði hún
myndirnar á ensku, jafnóðum
og þær komu á tjaldið. Allar
voru þessar myndir vel tekn-
ar og mjög skýrar af fossum
og fjöllum alskonar landslagi,
borgum og bæjum, var Mrs.
Beck þakkað fyrir með lófa-
klappi. Á meðan beðið var
eftir að myndirnar yrðu sýnd-
Ávöxtun dýrmæira erfða
Framhald frá bls. 4.
hið bezta og djúpstæðasta í
eðli voru. Jafnframt leggjum
vér með þeim hætti stærstan
og varanlegastan skerf til
hérlendrar menningar. Það
var einmitt þetta, sem
Stephan G. Stephansson hafði
í huga og færði í snilldarleg-
an orðabúning í hvatningar-
kvæði sínu til Þjóðræknis-
félagsins við stofnun þess
fyrir nærri 45 árum:
Nú skal bera á borð með
okkur
bót við numinn auð,
margar aldir ósáð sprottið
íslenzkt lífsins brauð.
Allt, sem lyfti lengst á götu,
lýsti út um heim,
nú skal sæma sveitir nýjar
sumargjöfum þeim —
sumargjöfum öllum þeim!
Að málslokum vil ég svo
biðja þessari fögru byggð og
landinu góða, sem vér búum
í og eigum einu þegnskuld að
gjalda, ríkulegrar blessunar
um ókomin ár. Einnig veit ég,
að ég mæli fyrir munn vor
allra, þegar ég bið ættlandinu
kæra heilla- og blessunar í
þessu hjartnæma erindi úr
hinu ágæta verðlaunakvæði
Huldu skáldkonu 1 tilefni af
endurreisn lýðveldisins 1944:
Ó, ísland, fagra ættarbyggð,
um eilífð sé þín gæfa tryggð,
öll grimmd frá þinni ströndu
styggð
og stöðugt all þitt ráð.
Hver dagur líti dáð á ný.
Hver draumur rætist
verkum í,
svo verði ísland ástkær byggð
ei öðrum þjóðum háð.
Svo aldrei framar íslands
byggð
sé öðrum þjóðum háð.
^penhagen
Heimsins bezto
munntóbak