Alþýðublaðið - 31.03.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Suðurland
fer héðan á morgun kl. 5
síðdegis.
H.F. Eiskipafélag Islaaís.
Hjólhestar
gljábrendir og nikkel-
háðarir i
Fálkanum.
Lítið steinhús
ti! sölu. L=;us íbúð cú þegar. Uppl.
Lgv. 48 (búðin) 4—7 e. h.
Alþbl. er blað ailrar alþýðu.
er blað jafnaðarmanna, gefinn út
á Akureyri. Kemur út vikulega
( nokkru stærra broti en „Visir*.
Ritstjóri er Halldór Friöjónsson
Verkamaðnrinn
er bezt ritaður allra norðlenzkra
biaða, og er ágætt fréttablað.
Aliir Norölendingar,
viðsvegar um landið, kaupa hann.
Verkamenn kaupið ykkar blöðl
Gerist áskrifendur frá cýjári á
ýljjrcilsh yiiþýðtgbl.
Meö Snönrlandi vant-
ar til ísafjarðar nokkra duglega
sjómenn í gott skiprúm. A. v. á.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
A.lþýðubladid
er ódýrasta, íjölbreyttasta og
bezta dagblað landsins. Kanp-
ið það og lesið, þá getið
jiið aidrei án þesa verið.
Flutnin gabifreiÖ til
sölu. Upp' hja Nikulási Stein*
grímssyni Lvg. 24 b, bifreiðaverk-
stæðið
Ágæt matarsíld til sölu
á 12 aura síidtn, a Bergþórugötu
43 b (»ppi)
JSý-j? dívan til sölu. Verð
IOO kr. Uppl Óðinsg. 26 niðri.
3Výr hjólhestur til sölu
á Óðinsg. 26, niðri.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack Londbn\ Æflntýri.
var að fram kominn. Sheldon fann það, þegar hann
þuklaði á honum, að hann var að byrja að kólna.
Hitinn hlaut að hala byrjað að minka rétt um leið og
hann var búinn að mæla hann. Nú var llfsneistinn
kólnaður.
Sheldon kraup við hlið hans, og þjónarnir hópuðust
kringum þá. Hvítu fötin þeirra voru undarleg mótsetn-
ing við svarta búkana, við eyrnaskrautið og gljáandi
nefhringana. Bráðlega reis Sheldon á fætur, og settist í
hægindastólinn. Hitinn var enn þá óþolanlegri; maður
gat varla andað. Hann geispaði, og svitinn bogaði af
þjónunum.
„Herra«, vogaði einn þeirra sér að segja; „vindurinn
mikli er að koma, alt of mikli vindurinn".
Sheldon kinkaði bara kolli. Honum hafði þótt svo
vænt um Hughie Drummond, og dauði hans og greftrun,
sém fram átti að fara, jók mjög á áhyggjur hans og
gerði honum lífið erfiðara. Honum fanst — nei, hann
.-j'ar þess íuIIyíss — að hann þyrfti ekki annað sn loka
augunum til þess að deyja. Hann var þess fullviss, að
hann þurfti bara að leggja augun aftur, sem allra fljót-
ast; þvf hann var nú svo langt leiddur, að ekkert héít
honum við nema viljaþrekið. Llkami hans neitaði að
starfa. Það var heimska að lifa lengur. Hann var bú-
inn að reyna, nokkrum sinnum, hvernig það er að deyja,
hví skyldi hann þá vera að kveljast lengur, áður en
hann dæi fyrir fult og alt. Hann var alls ekki hræddur
við dauðann, hann kaus nú ekkert fremur. Bæði líkami
og sál þráðu, að þessu yrði nú öllu lokið, hvf skyldi
s^þá lífsneistinn ekki kulna út........
En sálin, sem hafði vald til þess að velja milli lífs
og dauða, vann enn þá. Hann sá kvalabátana lenda
við ströndina og menn sína ganga í halarófu til sjúkra-
skýlisins, með veinandi sjúklingana ýmist á börum
milli sín, eða á bakinu. Hann sá að vindurinn óx í
jarska og honum flaug í hug, að hann átti eftir að
vitja sjúklinganna. Enn þá átti hann þá starfi óloknu,
sem beið hans, og það var gagnstætt eðli haus að sofa
eða deyja, þegar skyldan bauð honum annað.
Hann lét kalla á verkstjórana og skipaði þeim að
láta stjóra sjúkraskýlin ramlega niður hið bráðasta.
Alt í einu mundi hann eftir gildri járnfesti, sem hékk
á staurunum undir húsinu. Hann skipaði að nota hana
líka við sjúkraskýlin. Nokkrir verkamenn komu raeð
líkkistuna, sem rekin var saman úr óhefluðum kassa-
fjölum; og Hughie Drummond var lagður í hana, undir
umsjón hans. Sex svertingjar báru hana niður á strönd-
ina, en sjálfur kom hann á eftir á baki eins svertingjans;
hann hélt báðum höndum um háls hans og bar bæna-
bók í annari hendinni.
Meðan greftrunarathöfnin fór fram, gláptu svertingj-
arnir stöðugt á svarta rák við hafsbrún, sem færðist
nær og nær ásamt dökkum skýjabólstur. Um leið og
hann lauk bæninni, kom fyrsti blærinn og straukst
mjúklega um skrælnaðan iíkama hans, eins og lífsvaki.
Snörp vindkviða kom rétt á eftir, meðan verið var að
moka ofan í gröfina. Kviðan var svo snörp, að Sheldon
varð að styðja sig við reiðskjóta sinn, svo hann fyki
ekki um koll. Jessie hvarf sjónum þeirra, og til eyrna
þeirra barst einkennilegt, óheillaboðandi hljóð, eins og
miljónir alda gjálfruðu við ströndina og boðuðu feigð;
það var eins og kappsyði í stórum grautarpotti. Alt f
kring heyrðu þeir, að kókokshnetur féllu til jarðar.
Háir og grannir trjábolirnir svignuðu eins og svipuólar;
blöðin af þeim, sem vel hefðu getað rotað mann með
stönglinum, fuku í allar áttir. Nú byrjaði að rigna;
vatnið streymdi niður í lækjum; það var sannkallað
syndaflóð. Svertinginn réðist gegn því, með Sheldon á
bakinu, og beygði sig því nær til jarðar, svo honum
yrði ekki varpað um koll.
*Hann sefur rólegur í nótt“, muldraöi Sheldon, sem
hugsaði til félaga síns, sem hann hafði fylgt til síðustu
hvfldar.
Þeir brutust áfram heim ,-til hússins og fieiri svþrt-
ingjar komu þeim til hjálþar ög drógu þá inn í húsið.
Ýmsa þeirra sárlangaði til þess, að varpa Sheldon til