Lögberg-Heimskringla - 07.04.1977, Side 4

4
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. APRÍL 1977
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA
Published every Thursday by
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA PUBLISHING Co. Ltd.
67 st. Anne’s Road, Winnipeg, Manitoba R2M 2Y4 Canada
Telephone 247-7798
GUEST EDITOR: Jón Ásgeirsson
PRESIDENT: T. K. Amason
SECRETARY: Emily Benjaminson
TREASURER: Gordon A. Gislason
ADV’T MANAGER: S. Aleck Thorarinson
Subscription $15.00 per year — PAYABLE IN ADVANCE
— Second class mailing registration number 1667 —
Printed by GARDAR PRINTING LIMITED, Winnipeg
JOHN V. ARVIDSON, Pastor.
AN EASTER MESSAGE
Throughout the world we find tomtos, burial places,
that are regularly visited by thousands of people. In Agra,
India, there is perhaps the most famous of tombs, the Taj
Mahal. This magnificent building was built by Shah Jehan
as th*e final resting place of his favorite wife. It took years
to build, but when completed was considered a gem of
architecturai accomplishment. It is a tomb visited by thou-
sands of people every year.
The graves of the Kenfiedy brothers in ArUngton, Vir-
ginia, are known throughout our world. Thousands of
visitors make the trip to that cemetery to visit those graves,
to look at the eternal flame which flickers there day and
night, and to remember those brothers who lie buried there.
Tombs have been erected to Unknown Soldiers in a
number of places in the world. Again, people visit these
graves and in this way honour the memory of those who
gave their lives in the various holocausts that have marred
the record of man’s existence on this earth.
In almost every community there is to be found a
Tomb, a Grave, which is well known within that com-
munity. In Winnipeg, for example, we have the grave of
Louis Riel, the man know as the founder of the Province.
When we visit that grave we remember the stormy, tragic
story of his life and death.
And not as well known, but visited most frequently, are
the tombs, the last resting places of our loved ones. Think
of how often we lovingly make our ways to visit the graves
of those who have gone before us, to place flowers there as
a sign of remembrance.
Yes, the world is filled with tombs, graves, some very
famous, other famous but to us as individuals. And all these
tombs or graves have one thing in common. They are known
and visited because of the bodies they contain.
Easter is the major festival of the Christian Church. On
the Day of Resurrection each year more people crowd into
the churches of the world than at any other time. More
people are caught up in the crowd, chanting Alleluia, than
at any other time. And it is most interesting that what we
do at Easter is to make a spiritual visit to a tomb. The tomb
of Jesus Christ is perhaps the most famous tomb in the
world. And what makes it so famous is that it is empty.
Other tombs are visited because of the bodies they con-
tain. The tomb of Jesus Christ is famous because of its
emptiness. As we make our spiritual pilgrimage to the Tomb
in the Garden each Easter, we rejoice to hear the message
that says: “He is not here! He is Risen!” And with the
frightened followers of Christ we get caught up in the
mystery and the joy of that empty tomb, and we too cry
out: “He lives! He lives!”. And even as we hear and speak
those words we remember His words to His followers of
every age: “Truly, truly, I say to you, he who hears my
word and believes him who sent me, has eternal life; he
does not come into judgment, but has passed from death to
life.” (John 5: 24). And we shout “He lives!” all the more,
for His resurrection gives us the hope that we too, thoUgh
we die, shall live after this life, “in the house of the Lord,
forever.” (Psalm 23:6b).
Easter is hope-filling because it is the message of the
empty tomb, and therefore íhe message of life eternal.
Enjoy Easter! Rejoice in Easter! Be filled with hope because
of the open, empty Tomb.
He lives, He lives, Christ Jesus lives today!
He walks with me and talks with me
along life’s narrow way.
He lives, He lives salvation to impart!
You ask me how I know He lives?
He lives within my heart.

I Islenskar svmngarslulkur svna fatnað ur íslenskri ull a sýn-
" ingunni í Bella Cenler í Kaupmannahöfn. Nú hefur komið í
l ljós, eð fyrirlaeki í Danmörku, og ef til vill víðar, hafa selt
| norska ull, og sagt hana vera islenska. Iðnaðarráðherra hefur
| falið útflutningsmiðstöð Iðnaðarins að kanna með hva^a hætti
I megi koma í veg fyrir, að erlendir aðilar framleiði eflirlíkingar
I af íslenskum ullarvörum. —s—
w 0) 0 ' ÍO ' 1) fl\ T) 71 fXl
ÍLÍ Uu li j gJL D /11 ii u _y_
Heimskringla 7. apríl 1887
Islendingar í Nýja íslandi
rjeðu útfalli kosninganna í
Rockwood. / kjördæmi / Áð-
ur en atkvæði þeirra komu
til sögunnar var Hagel 21
atkv. á undan, og var álitinn
sem kosinn þingmaður, en ís
lendingar gáfu Jackson 37
atkv. (þar af 7 ónýt, voru
ekki rjett merkt), en Hagel
3. Það fór annars illa fyrir
móttökumanni atkv. þar;
þegar hann kom til Stone-
wall að neðan, var hann í
meira lagi ölvaður, á leið-
inni hafði kviknað í seðlun-
um í kassanum og þeir allir
brunnið; var því farið eptir
sögusögn þeirra, er töldu
atkv. á Gimli.
Nýtt pósthús, Ámes, var opn
að í Nýja Islandi hinn 1. jan.,
hið þriðja í nýlendunni. Sig-
urður Sigurbjörnsson er
póstafgreiðslumaður.
Eldur kom upp í innflytj-
endáhúsinu / í Winnipeg /
að kvöldi hins 1. þ.m. er eyði
lagði það að miklu leyti. ..
Byggingin kóstaði uppruna-
lega um 10,000 doll. Hvorki
húsið eða innihald þess var
í eldsábyrgð.
3*
- Ég vona, að þú sért að verða
tilbúin, mamma, pabbi verður
ae reiðari með hverjum
klukkutímanum sem líður.
George II. hafði svo mikinn
áhuga á mat, að hann skipaði svo
fyrir, að hver réttur skyldi merkjast
með nafni kokksins, sem hafði
búið hann til.
*
Lynda Bird, dóttir Johnsons
forseta bar eyrnahringi, sem voru I
rauninni fuglsbúr, og í hvoru
iþeirra var lifandi fugl.
KVEÐJA
TIL FRELSARANS
Kristur minn herra, kom þú hér,
kraftur þinn veitist í hjarta mér,
svo lærist ljúft þér unna.
Að mætá þér Drottinn, er markmið hátt,
merki tímans, að lifa í sátt
og veginn þinn vernda, Sunna.
Þú gafst oss merkið og mæltír dýrt,
í meitluðum orðum og ræðum, skýrt
og drógst engan dul á vandann.
Vér byggjum í dag á bjargræði þitt,
því brotið er gjörvait kerfið, hitt
og væntum þín, vinur, að handan.
Kveðið er hér í kirkjum títt,
um kaldhæðin örlög manna, vítt,
svo tunguna tælir að kjósa.
Þá stundum ég þrái þróttmikla vörn,
í þrælmennsku ailri, er manna börn,
við ólgu og óttann, frjósa.
Guð minn herra, þú gafst oss hér,
gróskuríkt líf, ef kysum vér,
auðmýkt og andlegar borgir.
í stað þess að efla þitt eylífa mál,
vér eyðingar máttarins tryggjum tál
og samtvinnum andlát og sorgir.
Þú sérð, hversu Veröldin varnarlaus er,
í villu og svima, nú komin er hér
og kann ei þinn kraft, að meta.
Háir sem láir jafnt líða skort,
lífsgleðin fölnar, þótt gengið sé vort,
í Frelsarans fótspor, feta.
Já, mannlífsins börn eru munaðarlaus,
meiningin horfna, sér orku kaus
og eltist við atóm og undur.
Þau dreymir, að lífið sé dægradvöl,
dásemdir tækni, þeim milda kvöl,
þá menningin murkar, sundur.
Þú gafst oss í vöggu þau varnaðarorð,
að virða og efla við hjartans borð,
þína auðmýkt og andlega veldi.
En kynslóðir tímanna kunnáttu þá,
kyrktu í fæðing og enduðu hjá,
eyðingu óttans og eldi.
Tíminn er kominft, Kristur kær,
að kunngera orðið að nýju, í gær
og syndurum safna saman.
Þá forgengnu, faðma og frelsa í mund,
er Forsjónin opnar hin breiðu sund
og upphefur giftu og gaman.
Já, kom þú nú, aldanna auðuga æð,
í auðmýkt til þín vér lítum, í hæð
og vonum að vandinn sé leystur.
Kraftmikli herra, oss kjóstu nú,
með kynginnar mætti leysir þú,
þá hugur og háttur, er treystur.
Vér störum á ljóssins líknar mátt,
leggjum að veði andann, í sátt
og biðjum þig Drottinn, oss blessa.
í endurvakning vér eflumst öll,
Eylífðin ljómar, ein undra höll
og sannkölluð sálna messa.
Willowdale 9. janúar 1977
KRISTJÁN B. SIGURÐSSON