Alþýðublaðið - 04.04.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
c. w. s.
Gerduft
Eggjaduft
Mjölkurbúðingur
Linsterkja
Þvottaduft
Blæsóda
Sápuspænir
Þvottablámi
Stangasápa
fæst í
Krystalsóda
r
1
Sími 1026.
Sími 1026.
or blað jafaadarmaana, gefinn út
i Akureyri. Kemur út vikulega
f nokkru stærra faoti en .Visir*
Ritstjóri er Halldór Friðjónsson
Verkam aðurinn
«r bezt ritaður allra norðlenzkra
blaða, og er ágætt fréttablað.
Aiiir Norðlendingar,
víðsvegar um landið, kaupa hann.
Verkamenn kaupið ykkar bloð!
Gerist áskrifendur frá nýjári á
ýlfgreiisln yilþýðnbl.
Alþýdnbladid
er ódýrasta, ljölbreyttasta og
þezta ðagblað landsins. Kanp-
ið það og lesið, þá getið
þið aldrei án þess verið
Drengur,
duglegur og ábyggilegur,
getur fengið atvinnu við
að bera Alþýðublaðið til
kaupenda.
Alþbl. er blað allrar alþýðu.
Karlmannaskdfatnaður
Ódýr í
Kaupfél. í Gamla bankanum.
Sfmt 1026. — — Sfmi 1026.
Ritstjón og abyrgðarmaöur:
ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack London-. Æflntýri.
og varimar skulfu. Einkum voru augun svipmikil; hann
komst að þeirri niðurstöðu, að þau væru ekki alveg
grá; þau voru stór og galopin, og störðu á hann undir
hnikluðum brúnum. Andlitið var eins og höggvið 1
jnarrnara, svo var það reglulegt. Hún var annars að
mörgu leyti einkennjleg, þessi stúlka, — barðastór hatt-
ur, gildir, jarpir hárlokkar og stærðar-skambyssa, sem
hékk 1 hulstri við lendar hennar.
.Hér er þó gestrisnin, það verð eg að segja “ hróp-
aði hún, „að láta gestina drukna, eða bjarga sér, sem
bezt þeir geta á sundi 1 garðinum hjá þér!“
„Eg — eg bið afsökunar", stamaði hann og gat með
miklum erfiðismunum staðið á fætur.
Fætumir skulfu undir honum, honum fanst hann vera
að kafna, og datt á gólfið. Ánægju-tilfinning fór um
hann, þegar hann sá meðaumkvunarbjarma bregða fyrir
i augum hennar. Þá sortnaði honum íyrir augum, og
honum flaug i hug, um leið og hann misti meðvitund-
ina, að loksins hefði hann liðið í ómegin og það í fyrsta
sinni á æfinni.
Hann raknaði við, er hann heyrði stóm klukkunni
hringt. Hann opnaði augun og sá, að hann lá á legu-
bekknum inni i stofunni. Hann leit á úrið og undraðist
er hann sá, að það var sex; ettir sólargeislunum að
dæma hlaut það að vera sex að morgni. Honum fanst
eitthvað ógurlegf hafa skeð. Þá rak hann auguu i barða-
stóran hatt, skothylkjabelti og stærðar skammbyssu,
sem hékk á veggnum, beint á móti. Auðséð var á belt-
km, að það var eign stúlku, og honum flaug í hug
hvalabáturinn, frá því daginn áður, og gráu augun,
sem gneistuðu undir hnikluðum brúnunum. Það hlaut
að vera hún, sem var að hringja klukkunni. Þá mundi
liann eftir þvf, að hann varð að gæta ekrunnar; hann
ættist íraman á hægindin og studdist við veginn, þvi
Bann svimaði og hann rak sig á flugnanetið. Þannig
í»at hann með aftur augun, og reyndi að vinna bug á
Yimunni, þegar hann heyrði til hennar.
„Yiltu gera svo vel að liggja grafkyr".
Þetta var mælt í skipunarróm — með rödd, sem auð-
heyrt var, að var vön því að skipa fyrir. Um leið ýtti
hendi honum niður á koddann, og önnur studdi við
bakið á honum, til að mýkja hreyfinguna.
„Þú hefir nú verið meðvitundarlaus i tuttugu og fjórar
stundir", hélt hún áfram, „og eg hefi annast um alt.
Þegar eg leyfi, geturðu farið á fætur, og fyr ekki! Hvað
notarðu? Kínin? Hérna eru tfu grömm..............Það
var rétt! Þú verður væntanlega þægur sjúklingurl"
„Heyrðu nú, kona góð“, byrjaði hann.
„Þú þarft ekkert að seeja", greip hún fram í, „að
minsta kosti ekki til þess að mótmæla. Að öðru leyti
máttu reyndar tala".
„En plantekran-------"
„Ðauður maður getur ekkí gert mikið gagn á plant-
ekru. Eg skil ekki, hvers vegna þú forvitnaðist ekki
heldur eitthvað um mig. Það særir hégómagirnd mfna!
Skyndilega er eg hingað komin, eftir að hafa, í fyrsta
skifti á æfinni, beðið skipbrot; og þarna liggur þú ekki
vitund forvitinn, og masar að eins um árans ekruna
þína. Geturðu ekki séð það á mér, að eg brenn í skinn-
inu eftir því, að segja einhverjum frá því, hvernig við
fórumst!"
Hann brosti; það var i fyrsta skifti í margar vikur.
Hann brosti eiginlega ekki að því, sem hún sagði, held-
ur að því, hvemig hún sagði það--------Ijörkippunum í
andlitinu, hlátrinum í augunum og glaðværðar-hrukkun-
um f augnakrókunum. Hann velti því fyrir sér, hve
gömul hún mundi annars vera, og sagði svo hátt:
„Já, vertu svo væn, að segja írá".
„Nei, nú geri eg það ekki", svaraði hún og reigði
höfuðið. „Eg ætla að vita, hvort eg finn ekki einhvem,
sem biður mig að segja söguna, án þess eg bjóðist til
þess. Auk þess þarf eg nauðsynlega, að fá nokkrar upp-
lýsingar. Eg hefi komist að því, hvenær á að hringja,
til þess að kveðja verkamennina til vinnu; en það er
líka alt og sumt. Eg skil ekki baun í máli manna jþinna.
Hvenær eiga þeir að hætta vinnu?"