Alþýðublaðið - 01.10.1960, Qupperneq 9

BagagBaÉéaag bses^:
ma á ball
i vel böl-
á mér
ði við nef
vinnan
i fólk al-
hve seint
lokið.
að skrifa
n kl. að
um morg
afgreiðslu
mn að fá
handritið,
'ðu verið
)tt?
i.
jr nú eitt
:ra annað
handritiö
n. iÉg fór
ifa. Þetta
jlskin og
u átti ég
við Jón
tbúa blað
daginn.
litlar frá
dlla snún
•crifaði ég
num 5—7
tonu, sem
fiuttur á
sjúkra-
>t ómeidd
á þrjúleyt
ætlaði að
iffi:
5.
konu-
ið að tala
i skrifaði'
una, sem
hafið þið
nalöguðu.
- Eins og
mál hvort
eima hjá
ið kalla í
sjúkrabíl,
>mið í dag
fram, að
.1, jafnvel
þótt maður sé fótbrotinn,
og auðvitað hélt ég, að ég
væri fóíbrotin, en ég var
ekki fótbrotin, sem betur
fer, eða eruð þér ekki sam
mála um, að það sé betra,
Ha?
—- Jú, frú.
Enn meiri hávaði, rödd-
in titrar:
— Ég heimta, að þið biðj
izt afsökunar, biðjizt op-
inberlega afsökunar, fyrir
þetta. Þér heyrið það. Og
svo er ég alls ekki frú.
■— Fyrirgefið ung . . .
fröken, meina ég. En fyrir
hvað á ég að biðjast afsök
unar?
— Nú skiljið þér það
ekki maður. Það er ekki
furða þótt fréttirnar í blöð
unum séu dálítið skrýtnar,
úr því að þið eruð svona
skilningssljóir. — (Nærri
því klökk). Auðvitað fyrir
það að segja frá því í blöð
unum, að ég hafi dottið í
stiganum og verið flutt upp
á Landspítala í sjúkrabíl.
Skiljið ‘þér það ekk'i,
nautshausinn yðar?
— En hvernig vitið þér,
að það voru einmitt þér,
sem ég skrifaði um? Ég
nefndi ekkert nafn.
— Hvað er þetta? (nú er
hún grátklökk). Haldið þér,
að ég viti ekki hver ég er,
strákasni.
Fátt er mér minnisstæð
ara úr meira en þrettán ára
blaðamennsku en kvöld-
vaktirnar, og í huganum
finnst mér alltaf hafa ver
ið laugardagskvöld og ali
ir séu að skemmta sér
nema ég. (Ég var árum sam
an nálega hvert kvöld á
vakt til kl. 12 eða eitt,
stundum lenguí'). Ekkert
að gerast nema ölæði á göt
unum, hávaði í danshúsun
um, og í útvarpinu leik-
rit um hjónabandserjur,
grátur og geðofsalegar
raddir, ekki fyrir minn
smekk. Upp í gegnum stiga
gatið heyri ég ganghljóðið1
í setjaravélunum. Svo
þagna þær alveg. Það
stendur á handritunum og
blaðið ekki fullt.
. Ég hringi í lögregluna.
Varðstjórinn: Halló (tal
ar hægt og rólega).
Ég: Þetta er Sigvaldi á
Alþýðublaðinu. Er nokkuð
að frétta?
'Varðstj.: Nei-ei. Ekkert
nema fyllirí, fyllirí og lít-
ils háttar slagsmál.
.Ég: Mikil slagsmál?
Varðstj.: Nei, nei. Þeir
voru að slást út af stelpu.
. . . varð ekkert úr því.
Ég (vonsvikinn): En er
mikið fyllirí, óvanalega
mikið, meina ég?
’Varðstj.: Það er aUtaf
mikið fyllirí.
Og vélarnar biðu, próf-
arkir biðu ólesnar, prentar
ar vildu fara sem fyrst
heim . . . og hljómsveitin
spilaði í kjallaranum og
einhver söng: „Kæri Jón,
er þér berst þetta bréf . . .“
. . . Ég einn á vakt á laug-
ardagskvöldi.
Ég þekki það að heyra
skyndilega sagðar miklar
og vofeiflegar fréttir. Á
stríðsárunum sá ég þrisvar
flugvél farast, horfði á það
með eigin augum. Þegar
blaðamaður „fær“ stór
frétt lifir hann hana, jafn
vel þó að hann verði að
treysta heimildarmönnum.
Ég þekki líka bið eftir ör
lagaríkum úrslitum. Stund
um eru það kosningaúrslit,
stundum er það líf eða
dauði, harmur eða rauna-
bót fyrir ástvini, stundum
hver það er, sem skyndi-
lega hefur horfið af sjónar
sviðinu, stundum gleði
stundum hrein vitleysa. . .
Engir vita betur en blaða
menn, að ýmislegt, sem
bæði þykir fínt og merki-
legt, er hrein vitleysa, og
ýmislegt annað, sem fúlsað
er við í „fínum selsköp-
um“ er ekki sem verst.
Ég er í kokkteilpartíi og
ég er kynntur á dönsku
fyrir íslenzkri konu sem
hefur verið að tala við þýzk
an mann á ensku.
Hún brosir með munnin
um og kinnunum, jafnvel
með eyrunum, en augun
eru stálköld.
Hún: Mikið þótti mér
gaman að greinunum yðar
frá Svíþjóð og Englandi.
Mikið lýsið þér vel . . .
Ég; Finnst yður það?
(Þetta meinar hún ekki,
hugsa ég).
Hún: Ég tek Alþýðublað
ið alltaf fyrst á morgnana.
Ég: Það gleður mig
(Hvert í þreifandi, hugsa
ég, ég gleymdi að hringja
í Svein hjá Rannsóknar-
lögreglunni, áður en ég íor,
nú verður hann farinn, þeg
ar ég kem aftur á blaðið).
Hún: Það er víst oft mik
ið að gera hjá blaðamönn-
um. Ég held að það sé
reglulega interessant að
vera blaðamaður. Þeir
kynnast svo mörgu, lenda
í svo mörgu, skiljið þér?
En þið segið nú ekki frá
því, sem er ævintýraleg-
ast.
Brosið verður að grettu
um leið og hún skálar, og
eftir tveggja tíma samtal
við hana og aðra hef ég
ekki hugmynd um, hvað
talað var um — guði sé
lof.
Á leiðinni heim á blaðið
úr kokkteilpartínu: Þetta
er um haust og komið f júk,
meinleysislegt flyksufjúk,
minnir á Norðurland. Við
hornig á Alþýðuhúsinu tek
ur maður í frakkann minn.
Hann; Heyrðu vinur,
áttu tíkall.
Ég: Það held ég ekki.
Hann: Mikið þykir mér
þetta alltaf . fallegt: „Eitt
bros getur dimmu í dags-
ljós breytt . . .
Svo starir hann á mig
sljóum augum og bætir
við:
„Aðgát skal höfð í nær-
veru sálar . . . “
Hann fékk meira en tí-
kallinn. Hann fékk fimm-
tíukall, og meira átti ég
ekki þá. (Ég hefði náttúr-
lega ekki gefið honum
nema tíkall, ef ég hefði
haft nokkurn tíkall í vas-
anum).
Það var einhver mann
lundarneisti í þeim ölvaða
útigangsjálki. Hann minn-
ir mig á annað, sem kom
fyrir seinna.
Síminn hringir.
— Alþýðublaðið.
— Er þetta blaðamaður-
inn ,sem skrifaði um hungr
ið í Alþýðublaðið í morg-
un? Það er rólyndisleg
öldungsrödd í símanum.
— Já, það er hann.
— Ég vissi ekki, að það
væru svona mörg hungruð
börn í heiminum.
— Já. En svona er það nú
samt.
— 600 milljónir! Sér er
nú hvað! Og ekkert hægt
að gera.
— En það er nú alltaf
verið að reyna að hjálpa
þeim.
— Já, sei, sei, já, en það
er seint að gefa barni mat
á morgun, ef það er hungr
að í dag.
Þetta eru bara svip-
myndir úr því, sem blaða
maður kynnist. Hann kynn
ist ekki aðeins atburðum.
Hann á þess kost að kynn-
ast sálum.
Þannig var sem sé að
vera blaðamaður, — og er
enn. í því starfi skiptast á
skin og skúrir eins og ann
ars staðar í mar 'lífinu, —
en það getur orðið fólki til
nokkurrar huggunar, — að
* þrátt fyrir 1 I miiskunnar
leysi BLAÐANNA oft á
tíðum, — þá má sjá á grein
Sligvalda, að BLAfÐA-
MENN eru þó fólk, — ó-
sköp venjulegt fólk. —
I
Rakarasfofan LAUGAVE611
er flutt á
Hverfisgötu 42
(Sindrahúsið).
Sigurður Jónsson. Kristinn Sigurðsson.
1. okt. allan daginn eða tveir hálfan daginn
hvor. Einnig unglingsstúlka eða piltur til af
greiðslustarfa.
Langholtsvegi 49.
Glæsilegar tækifærisgjafír
úr ekta silfri
Cocktail-bakkar
Snittu-bakkar
Blómavasar
Cocktailglös
Isskálar
G. B. Siifyrbúðin
Laugavegi 55 — Sími 11066.
GABOON
Stærð 122x244 og 122x220.
Þykkt 16 — 19 og 22 m/m.
Nýkomið. — Pantanir óskast sóttar.
Hjáimar Þorsteinsson & Co. h.f.
Klapparstícf 28 — Sími 11956.
K F UM
Sunnudagaskólinrx og drengj adeild irnár byrja sunnu
daginn 2. október kl. 10 f. h. Sunnudagskólinn kl. 1,30
e. h. Drengjadeildirnar Amtmannsstíg 2 B — Kirkjui
teig 33 — L-angagerði 1. Kl. 8,30 s. d. fórnarsamkoma,
sr. Magnús Guðmundsson á Setbergi talar.
Allir velkomnir.
Eirpípur
í rúllum
Stærðir: 3/8“, 7/16“, 9/16“
fyrirliggjandi í birgðastöð okkar við Borgar
tún.
SINDRI H.F.
- Auglýsið í AiþýðuDtaSinu. -
Alþýðublaðið
1. okt. 1960 ®i