Alþýðublaðið - 01.10.1960, Page 15

stúlku. Eg ætla að hringja
í hann á morgun og bölva
honum fyrir að hafa ekki
mætt, ég ætla að láta hann
halda að ég hafi haldið að ég
ætti að hitta hann. Skilurðu
það?“
Hún kinkaði kolli.
Hann leit einu sinni enn
rannsakandi á hana.
„Skrattinn hafi það,“ —
sagði hann. „Eg er viss um að
þú sagðir ekki satt.“
Hún fór að gráta.
„Æ, við skulum sleppa
því,“ sagði hann. „Farðu
nú.“
Hún snérist hljóðlega á
hæl og braust áfram gegn
vindinum.
Moraine gekk í humátt á
eftir henni. Hann hafði hend
urnar í vösunum, frakkakrag-
inn var brettur upp og hatt-
urinn slútti yfir andlitið.
Enni hans var hrukkað.
10.
Sam Moraine barðist við
svefninn. Hann heyrði að
síminn liringdi ákaft og loks
tókst honum að átta sig svo
að hann gat svarað.
Hann sagði syfjulega:
„Halló.“
Hann heyrði að rödd Phil
Duncans svaraði, en lengi vel
heyrði hann ekki hvað sagt
var.
„ • • . . Mér finnst það leitt,
Sam, en þetta er áríðandi. Eg
verð að hitta. þig strax. Það
er ekki aðeins mín vegna,
heldur og þín vegna.“
Moraine reyndi að átta sig.
„Hvar ertu núna?“
„Hérna rétt hjá. Eg vildi
aðeins ganga úr skugga um
að þú værir heima. Opnaðu
þegar ég hringi. Þú þarft ekki
að klæða þig.“
„Almáttugur,“ sagði Mor-
aine mótmælandi. „Sofið þið
aldrei? Þið notið skrifstofuna
mína .... “
Hann heyrði að það var
skellt á. Duncan hafði ekki
viljað útskýra málið nánar.
Moraine stökk á fætur,
hentist úr náttfötunum og
slettu blautum þvottapoka
framan í sig. Hann vissi að
hann varð að vera ósyfj aður
þegar þeir kæmu.
Hann leit á spegilmynd
sína og sléttaði yfir hárið.
Svo fór hann í buxur og slopp
og nuddaði augun unz hann
var orðinn rauðeygður.
Hann fór fram á gang og
stóð við dyrnar.
Hann heyrði fótatak og
opnaði þær.
Kaldur gustur kom inn.
Moraine deplaði augunum
framan £ mennina þrjá sem
stóðu fyrir utan.
„Eg vildi ekki láta ykkur
vekja þjónustufólkið,“ sagði
hann. „Komið þið inn. Við
getum talað inni hjá mér. Mér
■er kalt.“
Hann snéri baki við beim
og gekk á undan þeim upp.
Moraine hélt dyrunum að
svefnherberginu opnum og
þrímenningarnir fóru inn.
Moraine lokaði dyrunum.
Hann glotti til Phil Duncans
STANLEY
GARDNER
og Barney Morden og leit svo
á svipbrigðalausan, bláklædd
an mann.
„Sam,“ sagði Duncan,
þetta er Frank Lott.“
Moraine rétti fram hönd-
ina, hendin, sem tók um hana
var köld en handtakið var
fast.
„Það gleður mig að kynn-
ast yður,“ sagði Lott vél-
rænt.
Moraine néri hendina,
skreið upp í rúmið og breiddi
sængina upp að höku og
geispaði ákaft.
„Hvað er að?“ spurði hann.
Morden settist á rúmstokk-
inn.
„Sam,“ sagði hann, „við
erum ekki að leika okkur.
Þetta er ekki neinn leikur,
þetta er alvara lífsins. Þetta
er ...
„Bíddu við Barney,“ sagði
Duncan. „Eg skal skýra þetta
allt.“
Morden yppti öxlum og
þagnaði.
Moraine geyspaði aftur og
þess eins að segja mér, að þið
hafið gist á minni skrifstofu.
Hvað er klukkan annars?“
„Um fjögur,“ svaraði Dun-
can.
„Lokaðu glugganum, Barn-
ey. Það er kalt hérna inni.
Þið fáið kvef.“
Barney Morden stóð á fæt-
ur og lokaði glugganum.
„Þú flýttir þér mikið af
skrifstofunni,“ sagði Duncan.
„Eg reyndi það. Náunginn
með byssuna skelfdi mig. —1
Hvað gerðuð þið við hann?“
„Lokuðum hann inni.“
„Er hann vitlaus eða
hvað?“
„Hann heldur að þú hafir
komizt upp á milli þeirra.“
„Helvítis lygarinn. Eg gerði
ekkert slíkt.“
„Rétt áður en þú fórst,
hélt Duncan áfram, „hringdi
kona til þín.“
„Já, það er víst rétt,“ sam-
þykkti Moraine og geyspaði
aftur. „Eg vildi að þið gætuð
leyft mér að sofa áfram. Eg
er svo ruglaður að ég veit
ekki hvað þú ert að tala um.“
Morden og Duncan litust í
augu.
„Það var kona, sem
hringdi,“ sagði Duncan.
„Andskotinn,“ sagði Mora-
ine. „Eg geri ráð fyrir að
næst viljirðu fá að vita hver
hringdi.11
„Yið viljum það,“ sagði
Duncan.
„Þegiðu Barney,“ sagði
Duncan með sömu hægðinni.
Sam Moraine smjattaði.
„Við viljum fá að vita, hver
hringdi?“ sagði Duncan.
„Heyrðu nú!“ sagði Mo-
raine“. Verð ég að útskýra
hvert símtal, sem ég fæ. að-
eins vegna þess að ég leyfi
ykkur að nota skrifstofuna
mína?“
„Þér lá mikið á út“, sagði
Duncan og ég held að þú hef-
ir fengið þér leigubíl“.
„Er það!“ sagði Moraine
hæðnislega. „Það er mjög
þýðingarmikið ef það er satt
Phil. Reyndu að leggja aðal-
áherzluna á það ef það er
satt“.
„Við erum búnir að finna
bílstjórann“, sagði Duncan.
„Hann ók manni sem gæti
verið þú eftir lýsingunni að
dæma að horninu á Sixth
Avenue og Maplehurst og
héðan frá húsinu“.
Moraine var svipbrigða-
laus.
„Hvað ertu að reyna að
gera?“ spurði hann.
„Við viljum fá að vita,
hvort þú tókst þennan bíl“.
„Og ef ég gerði það?“
„Hvers vegna varstu að
fara þangað?“
„Ég hef aldrei sagt að ég
hafi farið þangað“.
„Við getum náð í bílstjór-
ann og látið hann sverja að
það hafi verið þú“.
„Það kemur þér ekki við
fyrr en seinna. Komdu nú“.
Moraine starði á hann.
„Ertu í embættiserindum?“
spurði hann.
Duncan andvarpaði og
sagði: „Sam, mér finnst þetta
alls ekki skemmtilegt en ég er
í embættiserindum“.
„Og til hvers viltu að ég'líti
á líkið?"
„Vegna þess að við höldum
að þú hafir farið út á Sixth
Avenue og Maplehurst“.
„Skiptir það einhverju máli
í þessu sambandi?“
„Gæti gert það“.
„Hvað skeður ef ég neita?‘c
„Ef þú klæðir þig ekki“,
sagði Duncan dræmt“, neyð-
ist ég til að líta á það sem
yfirhilmingu“.
„Og hvað svo?“
„Svo verður þú tekinn með
valdi og farið með þig á log-
reglustöðina til yfirheyrslu,
við verðum að láta þig hitta
leigubílstj órann“.
„Af hverju kemurðu ekki
með hann hingað?“
Duncan hristi höfuðið 'og
sagði leiður á svip: „Nei, Sam
við viljum þér ekki svo illt.
Við myndum láta þig standa
innan Um tíu eða fimmtán
menn og heimta að hann
þekkti þig úr hópnum“.
„Það er ekki gert við aðra
en þá sem ásakaðir eru um
morð!“ sagði Moraine.
Þögn Duncans sagði honum
meira en nokkur orð.
sagði: „Það er engu líkara en
þið séuð hér í erindagjörðum
lögreglunnar.
„'Við erum það.“
Moraine andvarpaði. „Þá
það,“ sagði hann, „setjist þið.
Lokið samt glugganum áður.
Það eru sígarettur á borðinu
þarna, en ef þið haldið að ég
ætli að bjóða ykkur sjúss á
þessum tíma sólarhrings, þá
skjátlast ykkur. Eg hef ekki
hugsað mér að vera of gest-
risinn við ykkur. Hvað geng-
ur eiginlega á?“
Lott settist virðulegur á
svip. Duncan settist á stól-
arminn, kveikti sér í sígar-
ettu og starði á Moraine.
„Sam,“ sagði hann, „við
vorum á skrifstofu þinni í
gærkveldi.“
„Já, svo sannarlega,“ sagði
Moraine, „og ég vona að þið
hafið ekki verið að vekja mig
á þessum tíma sólarhrings til
„Þér kemur það ekki við,“
glotti Moraine.
„Það var kona, sem hring-
di,“ sagði Barney Morden,
„og hún var æst. Það var engu
líkara en hún væri móður-
sjúk. Hún æpti: „Komdu
hingað,“ eða eitthvað þess
háttar og það heyrðist vel til
hennar.“
Duncan bi’osti ekki til Mor-
aine. Hann taiaði lágt en
greinilega: „Þegiðu, Barney.
Eg skal sjá um þetta.“
Barney Morden sagði reiði
lega: „Állt í lagi.“
Frank Lott sat hreyfingar-
laus og andlit hans var alltaf
jafn svipbrigðalaust. Morai-
ne leit á hann og spurði: —
„Segið þið mér eitt, hvað er
hann þarna, útfararstjóri?“
Duncan kinkaði kolli: „Já,“
■sagði hann, „hann er útfarar-
stjóri. Hann er einnig lík-
skoðari.“ ,
„Það er geðslegt að draga
mann frarn úr rúminu til að
hitta slíka menn,“ sagði Mo-
raine og leit á Frank Lott.
„Eg er ekki að móðga yður
Lott, ég er aðeins að reyna
að vera f,yndinn.“
„Og að skipta um umræðu-
efni,“ sagði Morden.
„Og ef það gengur? Hvað
þá?“
„Þú ert ekki til mikillar að-
stoðar“, sagði Duncan.
Moraine hló. „Segðu mér
hvað er að Phil og ég skal
svara þér. Reyndu að halda
svona áfram og ég þegi eins
og steinn“.
Duncan og Barney Morden
litu hvor á annan.
„Ég held“, sagði Duncan,
„að ég verði að biðja þig um
að klæða þig“.
„Við hvað áttu? Viltu leita
í rúminu?“
„Nei, farðu á fætur og
klæddu þig“.
„Hversvegna?“
„'Við verðum að biðja þig að
koma með okkur til líkhúss-
ins“.
Moraine varð móðgaður á
svipinn.
„Til hvers í andskotanum
ætti ég að fara til líkhússins?“
sprakk hann.
. „Til að líta á lík“, sagði
Duncan.
„Hvaða lík?“
„Þú sérð það þegar þar að
kemur“.
„Til hvers ætti ég að fara
að skoða lík?“
Sam Moraine reis á fætur,
fór úr sloppnum og klæddi sig.
„Þetta er það heimskuleg-
asta, sem ég hef nokkru sinni
heyrt!“ sagði hann, þegar
fór í skyrtuna.
Duncan þagði. Barney Mor-
den fylgdist með hverri hreyf-
ingu Moraines.
„Það er flaska í skápnum
þarna“, sagði Moraine, „Það
er Skoti. Fáið ykkur í glösin
meðan ég er að klæða mig ...
Ég hef aldrei heyrt anhað
eins! Að dragast með mig til
líkhússins til að líta á lík!“
Hann hnýtti á sig þindið og
starði lengí á sjálfan sig í
speglinum og reyndi að vera
sem kæruleysislegastur 1 'og
sagði við sjálfan sig að háhn
mætti ekki koma upp um sig
þegar hann yrði látinn lítá' á
lík Pete Dixons.
«
Hreingerningar
Sími
19407
aaM»iiMH>»iui*aM»HM»asad
Alþýðtiblaðið — l.okt. 1960 £§