Alþýðublaðið - 04.02.1961, Qupperneq 15

oline böð til. Lady Linley.
Herbergisþerna mín _ sagði
mér það í gærkveldif Ég held
að henni hafi ekki þótt það
isæma að karlmaður iheim-
sækti konu svo seint að
kvöldi til jafnvel þó þau séu
skyld. Carcdine minntist
ekki á það og ég get ekki
spurt hana. Ég viii ekki að
ihún állíti að ég láfta mína
þjóna njósna um hana“.
„Vitanlega ekki! Veiztu til
hvers hún sendi skilaboð
þangað?“
„Hún var að senda eftir ein
hverju til herbergisþernu
ungfrú Linley. Mér !kom
íhelzt til hugar að herra
Créswell hafi komið með ein
hver skila'boð frá móður sinni
og Carctline óttist að hún
komi hingað“.
„Það finnst mér ekki lík-
legt. Ég held að hann hafi
fremur komið með skilaboð
frá bófanum honum Treneh.
Ef til viM er það gott að Caro
line fer úr borginni“. Hann
Ég hafði vonast til að njóta
ánægjunnar af samverunni
við yður fáeina daga leng-
ur“.
Það var erfiðara að neita
þessu heldur en öllum bón-
um Jane. Caroline roðnaði og
sagði ieið á svipinn að hún
hefði ekki skilið það fyrr
en nú hve erfiðar allar að
stæður væru fyrir hana að
vera þarna. Ég vonast til að
það sé ekki of erfitt fyrir yð
ur að taka mér til Bright-
stone Park í dag“.
„Kæra ungfrú Creswell,
ekkert er mér meiri ánægja
en að uppfylla óskir yðar.
Þar ssm veðrið er svo gott
leyfði ég mér að kcma í
kerru en ef þér viljið Iheldur
lokaðan vagn skal ég ná i
hann“.
Leitita Fenton að vagn ók
að hliðinu. Hún leit út um
gluggann því þennan sama
dag hafði Lady Liley heim
isótt þau og hún æskti ekki
að vera viðstödd ffleiri heim
sóknir hennar. En henni til
mikillar undrunar þekkti
hún aftur glaesilega kerruna
og fereykið fyrir henni þó
hún yrði að stara lengi á
glæsilega búna konuna, sem
í kerrunni sat, áður en hún
þekkti haa. Hún greiip and-
an áloft og hljóp til móður
sinnarr.
„Mamma, Guy Ravenshaw
er kominn hingað og hver
heldurðu að sitji við hlið
han? Það Carohne, svo
glæsilega búin, að ég þekkti
hana varla aftur!“
Frú Wilde, feitlagin elsku
leg kona tók þessum fróttum
með ró.
„Hafi Caroiline að lokum á
kveðið að koma hingað til
mín. gleður það mið óum-
ræðilega rnikið. Ég hef aldrei
frænka", sagði hún glaðlega.
„Mér finnst leitt að ég skildi
ekki senda þér skilaboð um
það fyrst en ég hafði ekki
tíma til þess. Má ég kynna
herra Ravenshaw fyrir þér,
hann var svo elskulegur að
aka mér frá London“.
Frú Wilde fullvissaði Car
oline úm hve velkomin hún
væri ætíð á heimili hennar
svo leit hún á herra Ravens
haw. Hún skildi fyrst núna
hve óþægilegar allar aðstæð
ur voru. Hér var hann kom-
inn maðurinn, sem hafði ver
ið trúlofaður konunni, sem
sonur hennar hafði strokið
með og hún bjóst við hinu
versta. Venjuleg ró henar
hvarf henni og hún tautaði
afsökunarorð þangað til Car
■oline vorkenndi hennni og
spurði hvort hú hefði hitt
Lady Liriley.
„já, hún heimsótti cfckur *
fyrr í dag og sagði okkur
alia söguna“, sagði frú Wilde.
,Okkur létti svo mikið væna
sat kyrr og þagnaði augna-
bhk en svo sagoi hann thlæj
andi: „Hvað tekur það 'lang-
an tíma að fara til Gretna
Green?“
„Gretna Green?“ sagði
Jane skelíingu lostin. „Guy
þú ætlar þó ekki að . . .?
„Hvað?“ hann leit á hana
með láhyggjuhrukkur í enni
ssr en svo hló hann á ný.
„Hugsaði ég upphátt? Vertu
ekki svona hneyksluð á s\’ip
inn Jane. Ég ætla aOIs ekki
að fara með Caroline til Skot
Sands. Ég var aðeins að velta
því fyrir mér hvenær kap-
teinsins og brúðar hans Væri
isvon svo ég gæti fengið frelsi
á ný- 'Satt að segja er að-
staða mín vandasöm sem
stendur“.
Jane viðurkenndi að það
væri satt. í 'leikhúsinu hefði
ein kunnigjakona hennar
minnst á það hve óviðkunn-
anlegt væri að Guy hefði
verið að aka úti í Hýde Park
með ókunnri konu meðan
unnustu hans hefði verið
saknað í vi’ku. „Já“, hugsaði
Jane. „Þeim mun fvrr sem
vitnast um hjónaband ungfrú
Liley, þeim fflun betra“.
En áður en faún gat sagt
• það opnuðust dyrnar og Caro
line kom inn. Hún hafði tfeng
ið að vita að hcrra Raveris-
haw væri kominn og var
ibúin að færa sig í ferðaföt-
in.
„Jane segir mér að þér haf
ið ákveðið að yfirgefa okkur
ungfrú Greswell", sagði Guy
og tók um hönd hennar.
; „Mér finnst það mjög leitt.
Ó, nei“, svaraði hún að
vörmu spori. „Ég vil mikið
heldur aka í kerru en inni-
lokuð í vagni“. Hún leit á
Jane og rétti báðar faendur
til hennar. „Ég veit ekki
hvernig ég á að þakka sér
a'lla þína gestrisni og vin-
gjarnleika. Ég hefði ekki ó-
skað neins fremur en dvelja '
hérna áfram en það er ekki
unnt hvað tevo sem þú segir
kæra Jane“.
„Ég er sannfærð um að
þú hefur á réttu að :standa“,
sagði' Jane og tók iiffl útrétt
ar hendur hennar. „En ég er
er ékki viss um að það
verði alltaf þannig og því
vonast ég til að sjá þig Sjót
lega aftur“. Húri hallaði sér
áfram og kyssti á báðar kinn
ar Caroline. „Vertu sæl Caro
line ég vona að við sjáumst
bráðlega aftur“.
Caroline þakkaði henni þó
hún gerði ekki ráð fyrir að
svo yrði. Herra Ravenshaw
fylgdi henni 'til kerrunnar og
Jane gekk að iglugganum.
Hún sá að ekilin var ekki
með og vonaðist til að Caro-
'line myndi trúa ’Guy fyrir
því sem að var.
En því miður kcmst Guy
að því að Caroline var fús
til að ræða alla hversdags-
lega hluti en hún -vildi ekki
'áreita hann með nýju vanda
m'áli. Þetta var ekki smá
prakkarastrik eins og flótti
Jennyjar og Rolands heldui’
alvarlegt mál sem varðaði
ekki aðeins herra Trench held
ur og lögregluna.
Seinni faluta dagsins heyðri
unað því vel að hún væri
hjá frænda sínum. Frænka
hennar hefur án efa rifist,
iháfi hún komist að því að
hún þóttist aðeinþ vera d
heimsókn hér. Það var mjög
óheppilegt að við skildum
segja frænda 'hennar að hún
væri ekki hér“.
„En hvers vegna ekur
faerra Ravenshaw henni
hingað mamma?“
„Því skildi hann ekki gera
það vina mín? Lady Linley
sagði okkur hvernig þau
kynntust og ég geri náð fyrir
að hann sé að reyna að bæta
henni upp öll óþægidin sem
hún varð fyrir“.
hingað kominn til að segja
okklr álit sitt á okkur“, sagði
Letitia bölsýn. „palham Rav
fenshaw hefur að vísu sýnt
að hann er enginn heiðurs-
maður en ekki breyti það
þeirri staðreynd að frændi
hans er viðbjóðslegasti mað-
ur heimsins. Ég vorkenni Car-
oline þegar ég hugleiði að
- hún hefur ekið svo langa leið
með :honum“.
En það leit ekki út fyrir
að Caroline þarfnaðist vor-
fcunnsemi þegar hún kom
skömmu seina inn í herberg
ið. Hún brosti glaðlega til
þeirra og kyssti frú Wilde á
kinnina. „Nú hef ég ákveðið
að þiggja boð þitt og dvelja
um stund £hjá þér Esther
mín að vita að ekkert var að
sér. Það var hræðilegt af
þér að aðstoða Jenny og Ro
land svona en þú átti ekki
skilið . . .ég á við .. við er
um öll herra Ravenshaw á-
kaflega þakíklát! Ég á við . .“
svo þagnaði hún algerlega,
svo ringluð að hún vissi eklti
ilengur hvað segja skildi. Guy
kom henni tU aðstoðar. Hann
leit glaðlega á Caroline og
sagði:
„Það er alls ekki faægt að
afsaka framfcomu ungfrú
Greswtell nema með því að
hugga sig við að faún hafi
gert þetta í bezta skyni. Aufc
þess hafði þetta alvarlegri af
leiðingar en nokkum gi*un-
aði svo ég býst við að þér
séuð mér sammála 4 því að
hún faafi tekið út sína refs-
ingu“.
Caroline faló. „Ég er ekki
sú eina sem faef fengið mína
refsingu“, isagði faún glað-
lega. „Ég faef á fareinskilni
sagt reynt allmjög á þolin-
mæði faerra Ravenshaw og
faann íhefur komið mun betur
fram við mig en ég átti skil
ið. Ég hef útskýrt fyrir faon
um favers vegna Jenny og
Roland neyddust til að flýja
og við erum bæði sammála
um að engann faeri að á-
saka“.
Frú Wilde ieit faáif ringluð
á faerra Raven&haw og komst
Eftir Sylvia Thorpe
að þeirri niðurstöðu að faann
væri alls ekki j-afn ógulegur
og hún faefði óttast. „Þ^tta
er satt, madam“, sagði faann.
„Mér ífinnlst aðeins mjög leitt
að óg skuh 'haf a valdið allri
þessari sorg og erfiðleikum
og ég fullvissa yður um að
ég ásaka favorki yður né son
yðar fyrir það sem skeði.
Ég vona aðeins innilega að
faann og ungfrú Lin'ley verið
samigjusöm saman“.
Það var ekki annað faægt
en finna alvöruna að baki
orða hans og frú Wilde skipti
algjöriega um skoðun á faon
um. Hún 'leit ásakandi á
Letty og þakkaði Guy svo
fyrir mildi faans. Letitia aít
ur á móti skildi favorki upp
né niður í neinu. Þeta var
alis ekki í samræmi við sfcoð
un manna á Guy Ravens-
faaw. Það leit ekfci faeldur út
fyrir að Caroline væri fhið
minnsa farædd við faann,
faenni leit út fyrir að Idða
vel í návist hans og líta á
faann ísem tdn sin. Forviti
faennar átti engin takmörk
og þegar Catoline sagði
skömmu seinna að hún ætl-
aði upp og 'skipta um föt,
elti hún faana. Hana langaði
tl að syrja svo margs, en
dyrnar faafðu ekk fyrr lofc-
ist að baki þeirra en Caro-
line sagði ákveðin: „Veiztu
favar faerbergisþerna Jannyj
ar býr, Letty? Faðir faennar
er leigrihði föður þíns“. Letty
starði undrandi á hana og þá
'bætti Caroline óþolinmóð
við: „Ágnes! Lady Linley
rak faana og hún fór 'heim til
foreidra sinna“.
„Ég veit það,“ sagði Letty
skilningssljó“. Hvað viltu
lienni?"
Caroline sagði hennL frá
faandskjólinu en Letty várð
aðeins ringlaðari. „Ég er
viss um að hún faefur gætt
þess vel“, sagði faún. „Ég
skil ekki því þér liggur svona
á að ná í það“.
„Ég verð að fá það“, sagði
Caroline stutt t spuna.
„Vertu ekki með þessi undan
brögð Letty, sendu einhvern
eftir því“.
Frú Ftenton leit rannsak-
andi á Caroline, henni kom
faelzt ti'l faugar að öll ævin-
týrin faefðu gert faan arugl-
aða í 'kollinum en hún vissi
að faún fengi ekki svar við
spumingum sínum fyrr en
Caroline faefði fengið ósk
sína uppfyllta svo hún sett
ist við að skritf bréf til Agn
esar, sem bjó þar rétt hjá.
Þegar þjónninn var lagður
atf stað með bréfið gat bún
ekki faaft vald á forvni sinni
lengur: ,
„Ég dey’ etf þú segir mér
það ekki Caroline! Því fylgdi
Guy Ravensfaaw þér hingað
til Brightstone?“
Caroline stóð fyrir framan
spegilinn og og greiddi sér
og hún leit rólega í augu
Letitiu. „As því að hann er
eini vinur mínn í London
síðan þú fórst. Satt að segja
veit ég ekki favernig ég
Alþýðublaðið — 4. tfebr. 1961 J5