Alþýðublaðið - 16.02.1961, Side 15

mjög æst og örgeðja eins og
kettlingur og hún tók utan
um mis og kyssti mig á kinn
ina.
„Kay, en hvað er gaman að
•þú skulir vera hér. Þá erum
við hérna öll. Það er ekki
einkennilegt að Jonathan
skuli hafa gengið á eftir þér
með gras’ð í skónum,
mamma er búin að skrifa
mér allt um þig. Hún sagði
að þú lékir mjög vel í leik
ritinu . • æ, ég man ekki
hvað það heitir . . . en ég
veit ekki hve oft hún sá það.
Þetta hafði Mildred Blan-
ey ekki minnst á við mig.
en hvað hefði verið eðlilegra
en að hún virti tilvonandi
tengdadóttur sína fyrir sér
þegar tækifæri gafst. í henn
ar sporum hefði ég gert slíkt
■hið sama. Hún var ergileg á
svipinn, en þegar ég brosti
til hennar brosti hún á móti.
Það var víst Iítið á það
sem sjálfsagðan hlut að við
Chris Bentfa’M] þekktumst og
við gerðum ekkert til að leið
rétta þann misskilning. Satt
að' segja fannst okkur báðum
að við hefðum þekkst lengi.
Fleur var aftur einn af fjöl
skyldunni og við Chris ein
út af fyrir okkur. Hann leit
á mig.
„Það var einkennilegt að
við skildum hittast hér Kay
Lauriston“.
„Þar sem við höfum tvisv
ar misst hvort af öðru í heimi
leiklistarmnar? Já, það er
einkennilegt. En við hefðum
nú hittst fyrr eða síðar“.
„Já“. Hann Ihafði það
fyrir sið að líta beint í augu
þess, sem hann talaði við
þannig að engu likar var en
fhann einbeitti sér að samræð
unum. „Mér finnst leitt að
ég skildj missa af að vinna
með yður við sjónvarpsþátt-
inn. Ég sá hlut af honum.
Þér eruð e’nmitt það sem
sjónvarpið þarfnast. Ég verð
með nýjan þátt í haust, ég
vil hafa yður með. Ég vona
að þér hafið ekki lofað yð-
ur . . .“
Fleur kom til okkar og hall
aði sér að öxl Ohris og
horfði á hann. „Hlustið þið
bara öll sömul á hann, hann
er strax farinn að tala um
leikhús. — Elsku íhjartað
mitt, þetta er einskonar há-
tíð, brúðurin og brúðgum-
inn komin heim —; þú verð
Ur að gleyma öllu sem nefn
ist vinna i fáeina daga“.
Chris brosti til mín. „Ég
verð að láta yður um að
segja henni Kay, að í léik-
iistinni er ekkert til sem
heitir að „gleyma sér“.
Skuggi féll á glaðlegt and
lit Fleur og ég sárvorkenndi
henni. Ég velti þvi fyrir mér
hvort þetta falleg barn
þekkti nokkuð manninn sem
hún hafði gifst. Hvort hún
skildi að hún varð að eiga
hann með vinuu hans allan
sólarhringinn.
„Upp með hötfuðið“, sagði
Chris brosandi við Fleur.
„Ég þarf aðeins að gera svo
margt, við getum hvílt okk-
ur eftir að ég bef talað við
umboðsmann minn á mánu-
daginn“.
.,Á mánudaginn! Ó, Chris,
en brúðkaupsferðin okkar?“
„Ég bæti þér hana upp
seinna . . . ,
Jonatöian hafði náð í
kampavín og mér fannst það
góð hugmynd því nú var auð
sýnileg að andrúmsloftið var
þvingað. Jonathan mælti fyr
ir munn brúðhjónanna og
frú Blaney táraðist. Ohris
skáilaði fyrir brúður sinni og
fjölskyldunni. Ég virti hann
■fyrir mér, mér hefði þótt
gaman að vita hvernig hon
um leist á alla Blaneyjana,
fanmst honum ef ti] vill erf-
itt að melta þau?
T .ind^av tók um handlegg
mér“. Væri þér sama þó þú
LEIT
Hi
hrífandi, það var ekki undar
legt að Ghris eiskaði hana.
Hún stóð og brosti til mín.
„Mikið gleður það mig að
þú ætlar að giftast Jonathan
Kay“.
„Nú?“ hló ég.
„Ég vona að þér finnist það
það ekki skrítið, en já . . .
Jonathan er ágætur en hann
er svo mikið fyrjr fjölskyld
una að það er alveg voða-
legt. Alveg eins og Stella og
Dorian. Þau sjá öll alls ekki
neitt annað en það sem skeð
ur innan fjölskyldunnar“.
Þetta var góð lýsing á
þeim, hún var ekki heimsk!
„Þess vegna var ég svo
fegin að Jonathan ætlar að
giftast þér“, hélt Fleur á-
fram“, og að þú ert leik-
kona. Eitthvað alveg nýtt •—
eitthvað sem getur blásið
nýjum anda ,í fólk í dag’’.
Fleur varð alvarleg á svip
inn. „Heldurðu að ég hafi
'breytt rangt Kay? Chris
sagðj að við ættum að bíða,
gp ég vildi það ekki. Ég
vildi það alls ekki. Heldurðu
að ég hafi breytt rangt?“
„Hvernig ætti ég að vita
það, segðu mér meira um
það fyrst“.
um að fara heim og gifta okk
ur heima, en ég hlustaði ekki
á hann. Ég vildi giftast hon
um þar og þá. Ég fékk leyf-
igbré’f og við flugum til
Nevada og vorum þar í þrjá
daga áður en við komum
iheim. Ég sé það fynst nú hve
heimskulega ég hagaðj mér
eiginlega . .
„Það er engin heimska að
giftast Ohris Benthill“, sagði
ég þurrlega.
„Æ, nei vitanlega ekki.
Chris er yndislegur- Það er
bara . . . að koma fjölskyld-
unni svcna á óvart. Ég get
ekki imyndað mér að hann
gerði sig ánægðan með að
vera hér . . •“
„En þið hafið 'þó ekki hugs
að ykkur að búa hérna í Fair
field“, spurði ég hvasst.
„Þið hafið sennilega hugsað
ykkur að stofna ykkar eigið
heimili“.
„Já, já, ætli við gerum
það ekki“, sagði FieUr ó-
örugg. „En mamma vill víst
ihafa okkur hérna sem lengst.
Ég hef verið að heiman
nærri því í heilt ár og það
er skiljanlegt að hún vilji
ekki mi®sa mig strax aftur“.
Ég lagði hendurnar á axl-
ir Fleur. „Heyrðu mig nú
Fleur. Ohris vinnur erfitt |
starf og vinnutíminn er óút- :
reiknanlegur. Hann er ekki
skritfstofurnaður sem vinnur |
frá níu til f;mm. Þú verður
iað haga lífi bínu samkvæmt
hans lítfi ekki samkvæmt
HAMINGJUNNI
Hyttir inn til miín svo Fleur
og maðui’inn hennar fengju
þitt herbergi?“
Ég sagði að það væri í
lagi. „Ég skal strax taka til
dótið mitt“, sgði ég. Þá get
ég hjálpað þér við að búa
um seinna“. Hún forosti
þakklát til mín.
„Það er leitt að ónáða þig,
en þitt herbergi er það eina
sem hentar þeim. Ég gæti
ef til vill beðið Chris um að
sofa inni hjá Jonathan og
Fleur inni hjá mér, en mér
finnst ekki rétt að skilja
þau að . . .“
Ég hristi höfuðið“. Ekki á
brúðkaupstferðinni isj'álfri!“
Lindsay roðnaði. „Komdu
nú“, sagði ég. „Við skulum
stinga af núna meðan enginn
saknar okkar“.
Ég var að skipta á rúm-
um þegar Fleur kom þjót-
adi inn til mín. Mér kom
til hugar hve vel gælnnafn
Ohris „kisan“ ætti við hana.
Hún var létt og kvik í hreyf
ingum, yndisþokki hennar
minnti á yndisþokka kettl-
ings. Hún var svo ólík öll-
nm liinum, svo barnsleg og
Andlit hennar ljómaði á
ný. „Ég var í sjónvarps-
þætti, nokkurs konar get-
raunaþætti og _ Chris var
í stjórnandinn. Ég féll fyrir
honum eins og skot. Hann
bauð mér að borð og svo
vorum við alltaf samn. Það
er dásam'legt að vera ástfang
in í New York, það er ynd
islegur staður. Við vorum alls
staðar og gerðum allt sem
okkur datt í hug, það var
viðundursamlegt. Þú veizt
ef til vill að ég var í eins
konar stúnentaskiptum þar
— ég var í smábæ í miðéíkj
unum. Það voru allir góðir
við mig, en það skeði aldrei
neitt °S Þess vegna voru
foæði Chris og New York
eins og ævintýraheimur. Við
vorum svo hamingjusöm",
andvarpaði hún að lokum.
„Og’ eruð það enn?“
„Vitanleg11, hún leit á mig
og græn augu hennar ljóm-
uðu. „Chris sagði að við ætt
því sem þú hefur vanizt hér
á Fairfield“.
Skyndilega varð hún ham
ingjusöm á ný. „Það gengur
áreiðanlega allt saman. Þið
•Ohris hafið hvort annað etf
við hin verðum ekki of mik
ið fyrir ykkur“.
Það var orðið framorðið
þegar ég háttaði og ég var
hreint og beint dauð þreytt.
Lindsaý reyndi að afsaka
það við mig að ég fékk að
eins dívan til að sofa á en
ég lét það -sem vind um eyr
um þjóta. .,Etf þú hefðir séð
alla þá furðúlegu staði sem
ég hef sofið á meðan ég var
í leikferðalögum11. sagði ég,
„myndirðu ekki afsaka þenn.
an dívan“.
Hún leit alvarlega á mig
svo brosti hún. „Ég gleymi
því af og til að þú ert leik
kona Kay, þú ert ekki neitt
leikhúsleg".
„,Nei, ég hef ekki lagt það
í vana minn að gang um
PHILLIS MANNIN
c/s veifa handleggj unum og
lesa upp kvæði ef þú átt við
það“, sagði ég stutt í spuna.
Mér var satt að segja farið
að langa til að haga méf
þannig. Síðustu dagana
hafði ég leikið aðra en sjálfa
mig. mig hafði langað svó
mjög til að allir kynnu vel
við mig og mig langaðí svo
mikið til að skilja þau og
þykja vænt um þau. É2 vissi
nú að Blaneyfjölskyldan opii
aði ekki faðm sinn til að
taka við mér heldur hnapp-
aðist þétt saman. Ég ákvað
að fara ti'l London daginn
oftir, ég varð að £á eitthvað
að gera og það strax.
Ég hafði eiginlega gleymt
Lindsay sem sat og burstaði
bár sitt. Allt í einu leit hún
á mig og sagði: „Hvernig lízt
þér á Fleur Fay?“
„Hún er ekkert lík hinum
hvorki í útliti né skapferli11’,
sagði ég.
„Það er rétt hjá þér. Fleur
er uppreisnarmaður — það
hefur hún alltað verið. Móðir
hennar hetfur alltaf óttast um
hana, og svo gerir hún ann
að eins og þetta. Ég veit ekki
hvað verður úr þessu“.
Ég var þreytt og mig lang-
aði til að sofa. „Það getur
ekkert foréytt því núna“,
sagði ég stutt í spuna, „Hvort
sem frú Blaney vili eður ei
er Fleur g;ft Chris Bentíhill
og ætlar að hefja nýtt líf við
hlið hans. Ef tií vill var rétt
af henni að gifta sig iyrst
cg segja fjölskyldunni það á
eftir“.
Mér t’l mikillar undr-inai'
fór Lindsay að gráta. Þreyta
mín hvarf og ég fór fram
úr rúminu og gekk til henn
ar. Écr tók orðalaust utan
um hana. Þegar ekka hmn-
ar lægði eagði ég ró'ega:
„Geturðu ekki sagt mér hvað
er að?“
Hún leit tárwotum augum
á mig. „Skilurðu það ekki
Kay? Ég get aldrei farið héð
•an — ég get ekki farið frá
■mömmu og gitfst Eric“.
Ég vissj ástæðuna fyrir
þessum orðum hennar en ég
vildi ekki að hún vissi að ég
vissi hana. „En livers vegna
ekkí Lindsay?"
„Fleur kom heim. gift —•
það var mikið áifiall fyrir
mömmu. Mín eina von var
að Fleur settist hérna að
þegar hún kæmi heim og þá
gætum v^ð Eric ef til
vill . . . ?“
„Þú skilur mig ekki Kay.
Mamma er svo háð mér.
Hún hefur verið svo góð við
mig, það hsfa allir verið
svo góð’r v’ð mig. Hvernig
get ég farið 'héðan þegar
mamma þartfnast m'ín meira
en nökkru sinni fyrr? Hún
hefur verið svo góð við mig,
Kav, ég get aldrei endnrgold
ið henn; það sem hún hefur
gert fvrir mig“.
„Vilt hún að þú endurr
gjaldir bað . . . með að
missa þma hamingju?“
„Ég held að ég geti ekiki
endurgold’ð bað á annan.
hátt“, hvíslaði hún.
Alþýðublaðið — 16. febr. 1961 J[5