Alþýðublaðið - 02.06.1961, Blaðsíða 4

wwM*w%%w>%wwww*wwm%w*ww
Dov/ð Stefánsson:
Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi flytur Ólafi
Noregskonungi ljóð sitt
í hátíðas.al háskólans í
gær.
(Ljósm.: Oddur)
Kom heill um höf,
herra konungur.
Oft þóttu íslands
álar breiðir
og svört sólskin,
þó að siglt væri.
Voru viðskipti
viðsjál stundum,
og fátt um ferðir
milli frændþjóða.
Enginn hefur áður
að austan komið
sonur sviphreinni
tij sala vorra.
Er sem íslenzkar
ættir sjái
Noreg nálgast
í nýju Ijósi.
Gyðjan glóeyga
var að garði komin,
hefur hásali
himins lýsta,
byrgir blómgresi
barm jarðar
og nýtur náttstaðar
við nyrzta haf.
Ljúf eru lýðum
hin ljósu dægur
í faðmi fjalladala,
við fjörð bláan.
Glóa þar í grasi
gullnar töflur.
Engum ættlöndum
er unnað heitar.
Treyst hafa tengsl
tveggja þjóða
samúð, er- sættist
á sigur beggja,
rök, réttsýni,
rödd hjartans,
fornir frændgarðar
og fræði Snorra.
Berast Bergmál
milli blárra stranda,
fögur fyrirheit,
fleygir draumar.
Eyjan ungborna
í álum vestur
fagnar goðumglæst
gesti tignum.
Heiðríkju himins
nýtur hilmir marka,
frjómagns fósturs
sinna föðurtúna.
Hlynur hreggbarinn,
sem hæst gnæfir,
lyftir Jífsvon
hinna lægri kvista.
Um heim liálfan
er við hungur barizt,
feigir fjötraðir
í fangabúðum,
ofbeldi alið
af undirlægjum,
en vald vopnað
vítiseldi.
Leysa fannfergi
og frost úr jörð
vindar vorglaðir
svo að viðir grænka.
En lifsteininn Ijósa,
sem lýði frelsar,
leysir há hugsjón
úr heljargreipum.
Veröld vopnbitin
væntir manna,
er stöðva stríðsvagninn,
stilla skapið,
sigra án sektar,
sættast án þrjózku,
miðla mannheimi
meiri vizku,
krafti, kærleika —
það er konungsvilji.
Nafn Noregs
stafar nýju ljósi,
storkar heimskum her
og heiftaranda,
minnir á mátt
mannúð alin,
vekur vonir
um veröld alla.
Sá er sjálfur
var sorg lostinn
skilur hugraun hinna,
sem harm þoldu.
Þjáning þúsunda,
þjóðarbölið,
vígði vald hans
til verndar öðrum,
anda eldskírðan
til afreksverka.
Því krcfjast þegnar
af þjóðhöfðingja
margs og meira
en þeir megna sjálfir.
En breitt þarf bak
til að bera lengi
harm og hamingju
heilla þjóða.
KöIIun konungs
er að kveðja til þings,
standa við stjórnvöl
í stormakyljum,
heill, hugumstór,
þótt hættur ógni.
Fari einn fyrir
fylgja hinir.
Nóg á Noregur
nýrra krafta,
því hefur þjóðin
þrautir unnið,
úlfa erlenda
af sér rekið,
reist byggð og borgir
úr brunarústum.
Þar hefur þjóð,
sem þoldi hungur,
erjað akurlönd,
við útsæ barist,
hug sinn hafið
til hárrar snilldar,
samið lög Iýða
að landsháttum,
öldum og óbornunt
í arf gefið
frjálst föðurlaud —
það er frægð konungs.
Fari einn fyrir
fylgja lúnir.
Bylta þeir björgum,
brautir ryðja,
vaxa með verki,
sem vel cr unnið.
f geislagulli
frá gömlum töflum
skapa niðjar Noregs
nýja sögu.
Mun þó ei mannkyn
mestu varða
köllun þess konungs,
sem var krýndur þyrnum?
En' vegsemd verðskuldar
hver vænn maður,
scm af heilum hug
vill heimi bjarga.
Aldrei hefur áður
að austan komið
sonur sviphreinni
til sala vorra.
Frá daladrögum
til djúpmiða
fagnar frændþjóð
svo fríðum gesti
og biður blessunar
með bróðurkveðju:
Kom heill um höf,
herra konungur.
mWWMWWttWWWAWWMMÍWWWWtWMWnMWtWWMWWWWnWMWWtWWMWWMHWWWWWWWW ittwwvmwwwwwww
4 2. júní 1961 —
Alþýðublaðið