Alþýðublaðið - 31.07.1962, Blaðsíða 15

viíl vekja athygli síldarstúlkua á J»ví,
að þótt söltun kunni að vera lokið f
(TTKS(jY¥5) bráð, þá eiga allar stúlkur, SEM A j
ANNAÐ borð hafa fengist
SÍLDARSÖLTUN I SUMAR, fullan rétt til þátttöku f síldar-
stúlknahappdrætti okkar. Aðalvinningurinn er 3.000 krónur,
°E svo eru tveir 1.000 króna vinningar að auki. — Þátttaka bosl
ar ekkert. Skilyrðið er aðeins eitt: Að þú hafir saltað síld f sum
ar. Sendu okkur meðfylgjandi seðil sem fyrst. Við drögum 15.
september.

Síl d arstúlknahappdrætti
Alþýðubladsins
NAFN
SOLTUNARSTOÐ
LÖGHEIMILI (OG SIMI)
STAÐFESTING ATVINNUREKANDA: Ofanrituð stúlka
hefur unnið hjá okkur í sumar og hefur því öll réttindi til
þátttöku í sildarhappdrætti Alþýðublaðsins.
Neville Shute
þá hafði ég ekki afrekað nokk-
urn skapaðan hlut, alls ekkert.
Við höfðum bara getað sett
tösku læknisins út og Guð mátti
vita hvenær hann gat nálgast
hana aftur. í henni voru öll
hans áhöld.
Ég stóð upp og gekk um gólf,
til þess að dreifa huganum. Ég
stillti loftvogina, og svo fór ég
að skoða myndirnar. harna voru
heilmargar myndir af Johnnie
Paseoe síðan úr fyrra stríði, sem
ég hafði ekkert litið á. Þarna var
hópmynd af flugmönnum tekin
að sumarlagi, þeir stóðu á túni,
sem sennilega var flugvöllur, því
í baksýn var heljarmikiil braggi.
í>eir voru allir ungir og allir voru
þeir klæddir einkennisbúning-
um. Einn þeirra virtist vera
bandaríkjamaður eftir einkennis-
búningnum hans að dæma.
Með gulnuðu bleki var skrifað
Ég skoðaði myndina betur, og
sá að Paseoe var hægra megin
á henni. Hann var með einhvern
torkennilegan hlut um hálsinn,
sem ekki tilheyrði einkennisbún-
ingnum. Mér sýndist það helzt
vera silkisokkur.
Þarna var mjög góð mynd af
orrustuflugvél, myndin var tekin
á hlið þegar vélin var á flugi.
Vélin var merkt brezka flughern-
um. og sumstaðar á skrokkinn
voru málaðir svartir og hvítir
ferhyrningar. Miðað við það
liversu stór flugmaðurinn sýnd-
ist, þá var þetta mjög lítil vél.
Mér datt í hug að þetta væri
Sopwith Camel, en ég var alls
ekki viss, vegna þess að ég
hafði aldrei séð slíka vél. Hún
var vopnuð tveim vélbyssum.
Flugmaðurinn sneri andlitinu að
myndavélinni. Það hefði vel get-
að verið Johnnie Paseoe, en ekki
var hægt að fullyrða neitt um
það.
Flugvélin var brúnleit, af-
skaplega hrein og þokkaleg.
Hún virtist vera alveg ný þégar
myndin var tekin. r
Þarna var fjöldinn allur af
myndum úr fyrra stríöinu, allar
innrammaðar og hengdar upp á
vegg. Þær voru alltof margar til
þess að ég gæti melt þær svona
á stuttri stundu. Þær voru allar
teknar áður en ég byrjaði að
fljúga. Þær minntu mig á á-
huga minn á flugi, sem hafði
enzt alveg síðan í æsku. Þær
minntu mig á hæggenga hreyfla
og reykský frá hreyflunum, —
á það hvernig klæðingardúkur-
inn var viðkomu og benzínlykt-
ina i flugskýlinu. Þær minntu
mig á loftstrauminn, sem lék
um höfuð manns í þessum opnu
vélum, og þegar maður setti upp
gleraugun áður en lent var.
Hvernig maður kom inn yfir
völlinn í beygju og renndi vél-
inni yfir limgirðinguna næst
vellinum og lenti svo mjúklega
á grasinu. Ég uppgötvaði að ég
var búinn að gleyma hiuta æsku
minnar.
Svona hlaut æska Johnnie
Pascoe, að hafa verið líka. Hann
hlaut að hafa lært að fljúga árið
1916 eða þar um bil. Fjórtán
árum á undan mér.
Ef mér fannst þetta vera til-
komumikið, hvað skyldi honum
þá finnast? Kannski hafði hann
lært að fljúga í þessari gríðar-
stóru tveggja manna vél, sem
var með hreyfilinn bak við flug-
manninn. Ætli þetta hafi verið
Farmain-vél? Eða Rumpety?
Þessa vél þekkti ég þó. Það var
Avro 504,K, Ég hafði flogið með
Avro-vél þegar ég var tólf ára
snáði, það var í fyrsta skipti
sem ég kom upp í flugvél. Þegar
Johnnie hafði lært að fljúga
hafði þetta sennilega verið
bezta vél, sem völ var á. Há-
markshraði hennar var 70 mílur
á klukkustund.
Þegar hann hafði lært að
fljúga, var flugið álitið ævin-
týraspil, sem oftastnær hefði
heimsstyrjöldinni höfðu margir
flugmenn látið lífið, vegna þess
að ekki var vandað nóg til vél-
anna. Þær voru framleiddar í
flýti og það var mikiil skortur
á flugmönnum. Þá var ekkert
verið að hugsa neitt u mþjálfun.
Þeir voru sendir til Frakklands
sem hermenn og skylda her-
mannsins var að berjast. Þá
fengu þeir ekki frí þegar þeir
höfðu farið svo og svo margar
ferðir eins og seinna varð. Þeir
liéldu áfram að fljúga, oft tvær
og þrjár ferðir á dag, þangað
til að þeir voru skotnir niður.
eða fluttir helsærðir á spítala.
Þannig hafði æska Johnnies
verið. Þeir höfðu viljugir geng-
ið á móts við dauðann .Þannig
hafði líf hans verið þegar þessi
mynd var tekin af honum lilæj-
andi við hlið Judy. Allt sem hann
hafði gert þá hlaut að hafa
mótast af þcssu. Mér fannst ég
vel geta gert mér þetta í hugar-
þetta, jafnvei þótt hún lifði það
að verða hundrað ára gömul.
Hún var bitur illgjörn kona, en
hún var þannig vegna þess að
hún skildi ekki hvað um var að
ræða. Hvað svo sem hafði kom-
ið upp á milli Judy og Johnnie
Pascoe hlaut að hafa skeð
skömmu eftir fyrra stríð. Hann
hlýtur að hafa átt óskaplega
erfitt með að laga sig að nýju
lífi þegar stríðinu lauk. Nú var
dauðinn ekki lengur á næsta
leyti . . . hvað kom í hans
stað. Johnnie hafði haldið áfram
að fljúga. Ég hafði aldrei heyrt
getið um að hann hefði starfað
við nokkuð annáð.
Nú var ég að verða syfjaður
og tilbúinn til að fara í rúmið.
Ég var hættur að hafa á-
hýggjur út af Marian Forbes,
hún var eitthvað svo langt í
burtu frá þessu öllu, eins og
Eskimói næstum því. Ég kast-
aði sígarettustubbnum í eldinn.
Það var aðeins eftir glóð í við-
ar drumbnum, það mundi vera
allt í lagi með það, hún mundi
endast til morguns. Það var enn
dálítið eftir í glasinu og ég lauk
við það og virti fyrir mér Ijós-
myndirnar í horninu. Þarna var
eins manns vél, tvíþekja og
efra vængbarðið kom beint út
frá sæti flugmannsins. Þetta
hlaut að vera Sopwith Dolphin.
Þessi var eins og hún hallaðist
aftur á bak. Hún gæti verið af
gerðinni D. H. 5. Mikið hlaut
hann að elska þessa tið, fyrst
hann geymdi allar þessar
myndir.
Ég fór inn í svefnherbergið,
því nú var ég orðinn grútsyfjað-
ur. ' Ég hafði ekki orðið þess
var, en frú Lawrence hlaut að
hafa komið aftur og búið um
rúmið. Hrein náttföt lágu ofan
á sænginni. Ég var bara með
bakpoka með hlýjum fötum í,
flughjálmjnn og nokkra nauð-
synlega gripi, það hafði ekkert
pláss verið fyrir náttföt. ég gat
— auðveldlega komizt af án
þeirra eina eða tvær nætur.
En nú lagði Johnnie til náttföt,
eins og reyndar allt annað í
þessu herbergi.
Þarna var rakvélin hans. hár-
burstarnir, þvottadótið og hand-
klæði allt reiðubúið handa mér,
ef ég vildi. Myndirnar komu
mér til þess að velta vöngum
yfir lífi hans. Það voru meira
að segja myndir í svefnherb-
erginu. Þarna var mjög stór
innrömmuð mynd af fyrstu gerð-
inni af Handley Page sprengju-
flugvélunum 0.400 gerðinni, við
hlið hennar var Camel vél á
flugi. Það var greinilega til þess
að sýna stærðarmuninn. Á Camel
vélinni voru svartir og hvítir
férningar, eins og á mörgúm
öðrum vélum, sem þarna voru
myndir áf. Tvær myndir voru
þarna af orrustuvélum, sem ég
hafði aldrei séð áður, ennfrem-
ur var ein mynd af vél af gerð-
inni S. E. 5.
Þarna beið rúmið hans eftir mér
og náttfötin lágu ofan á því.
Ég fór úr fötunum og í nátt-
fötin, burstaði tennurnar við
þvottaskálina, og fór upp í.
Ég slökkti náttborðsljósið og
lagðist til svefns, þreyttur eftir
36 stunda vöku. Það var enn
hvasst úti. Vindurinn og regnið
lömdu húsið utan og buldu á
bárujárnsþakinu.
Ég ætlaði svo að hringja í
Sheilu, þegar ég vaknaði. Hún
mundi ekki vera farin að hafa
neinar áhyggjur af mér ennþá,
því klukkan var ekki nema fimm,
þó að það væri orðið dimmt úti.
Við yrðum að koma Jonnie
til hjálpar um leið ag veðrinu
slotaði. Ég vissi ekki hve lengi
maður með brotna höfuðkúpu
gat lifað án þess að fá læknis-
hjálp, sennilega ekki nema í
einn eða tvo daga. Ég hefði átt
að spyrja lækninn að því. Ég
hugsaði um það hversu rnikinn
tíma við hefðum haft, en nú
skipti það engu máli. Ég hafði
brugðizt í fyrri ferðinni,
vegna þess, að ég gleymdi
þessu með dyrnar. Ég vissi að
Johnnie mundi ekki álasa mér
fyrir það, því einhvern tíma
verður okkur öllum eitthvað á.
Nú varð ég að bæta fyrir þessa
skyssu mína og koma lækninum
til hans. Jafnvel þótt ég yrði
að binda læknirm á höndum og
fótum og troða honum inn í
flugvélina, því annars var
Johnnie Pascoe dauðans matur.
Nú var ég alveg að sofna, í
rúminu hans og á koddanum
hans.
Ef hann skyldi deyja, þá
mundi hann allavega vita, að
við hefðum gert allt sem hægb
var til að reyna að bjarga honum,
Hann mundi leita aftur til
þessa litla húss hér við flugt !
völKim, það er að segja ef menn
ferðast eitthvað eftir dauðann.
Þetta var heimili hans, eina nt- j
hvarfið hans. Hér geymdi hann
forna fjársjóði frá gamalli tíð,
Einhversstaðar í þessu herbergi
mundi herkrossinn hans vera
geymdur, Sénnilega í einhverri
af kommóðuskúffunum.
Einhversstaðar væru sennilega
minjagripir um Judy .... silki-
sokkurinn, sem liann hafði verið
með um háisinn, þegar hann var
að fljúga fyrir fjöritíu árum.
Þessar gömlu vélar . . . .le Roh-
nes og Clergets. Það var svoddan
hávaði í þeim, alltaf fann mað-
ur líka lyktina af smurolíunni
frá mótornum. Olíuúðinn sett-
ist á flughjálminn og flugjakk-
ann manns. Það var dásarnlegt
að fljúga þeim, þær létu svo
vel að stjórn og voru svo gang-
þýðar. Uppi í skýjaþykkninu
gat ég farið í spinn og gert allar
mögulegar kúnstir í Camel-vél-
inni minni, bara með því að
snerta stjórntækin aðeins með
neðst á myndina: ST. OMER dauða í för með sér. í fyrri
1918.
lund, því ég fekk að reyna
nokkuð þessu iíkt síðar. Marian
Forbes mundi aldrei geta skilið
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 31. júlí 1962 15