Alþýðublaðið - 29.08.1962, Side 9

Garðurinn gerði bæinn frægan
Akureyri hefur aS verSleikum orSiS fræg: fyrir lystigarS sinn, einn
hinn fegursta á landinu, enda sýnir hann bæSi góS skilyrSi og mik-
Inn áhuga bæjarbúa fyrir ræktun og fegrun bæjarins.
Bæjarhragur . . .
Framha'd af 5. síffu.
burði við safnhallirnar úti í
heimi, en samt er hér um að ræða
merkileg heimildargögn um mann
líf og aldarfar þeirra tíma, þegar
Jón Sveinsson og Mattliías Joc-
humsson áttu heima á Akureyri.
Framtak einstaklinga mun hafa
ráðið úrslitum um, að söfn þessi
urðu til, en þau eru vissulega
eameign Akureyringa. Við hinir
njótum svo góðs af. Gaman er að
heimsækja bernskuheimili Jóns
Sveinssonar, sem hefur vafalaust
orðið víðlesnastur rithöfundur af
íslenzku bergi brotinn fyrir
Nonnabækurnar, sem lesnar eru
af börnum og unglingum í öllum
heimsálfum. Og mikill er sá sómi
Akureyrar, að þar skuli vera safn
til minningar um þjóðskáldið
Matthías Jochumsson. Af báðum
söfnunum er sú góða saga, að
Jjau einkennast hvorki af tildri né
auglýsingaskrumi í fjárgróða-
skyni, heldur af hógværri og ein
lægri ræktarsemi við minningu
Jóns Sveinssonar og Matthíasar
Jochumssonar.
Önnur byggðalög mættu taka
Akureyri til fyrirmyndar í þessu
efni, því að verkefnin eru mörg,
ef hugað skal víðs vegar um land
að minningu þeirra afburða-
manna, sem gert hafa garða sína
fræga og komið eftirminnilega
við íslenzka sögu.
Skólaæskan setur mikinn svip
bg fagran á Akureyri, enda er
höfuðstaður Norðurlands ctoltur
af menntaskóla sínum og þeirri
baráttu sem hann kostaði. Ég var
á Akureyri 17. júní, en fagnað-
ur þjóðhátíðarinnar virtist ætla
að misfarast, þar eð veðurguðirn
ir voru harla úfnir í skapi. Nokk
uð rættist þó úr á síðustu stundu
Hins vegar duldist ekki, að upp-
sögn menntaskólans var stórvið-
burður. Mér virtist hátíð að kalla
í hverju húsi, þegar nýju stúdent
arnir lögðu leið sína í bæinn úr
norðlenzka menntasetrinu eftir
skólaslitin með hvítu húfurnar á
höfði og rósirnar í hnappagatinu,
glaðir og reifir að lokinni próf-
þraut og vetrarönn. Akureyring
ar tóku þeim opnum örmum, og
aðkomumaðurinn barst með
þessum hlýja mannlífsstraumi
eins og blað á vatni. Mér
voru fyrr en varði sögð
deili á stúdentunum, við-
stöddum og fjarverandi, ættum
þeirra og uppruna, hugðarefnum,
áhugamálum og fyrirætlunum.
Akureyri varð sannkallaður stú-
dentabær 17. júní. Og minnis-
stætt verður mér að hitta þarna
eldri stúdentana, sem heimsóttu
skólann sinn að liðnum 10 eða 25
árum frá því þeir litskrifuðust.
Þakkirnar voru ekki háværar, en
komust samt prýðilega til skila.
Sumir voru langt að komnir til
að hylla skóla sinn og endurnýja
gömul og góð kynni. Menn, sem
löngu eru þjóðkunnir af störf-
um og forustu, voru mættir þarna
til að gera sér glaðan dag eins og
þegar þeir settu upp stúdentshúf
urnar fyrsta sinni. Þá skildi ég,
hvers vegna þeim sið er haldið
GARNTÍZKAN VETURINN 1962
GEFJUN AKUREYRI
30 LiTIR
( FLJÓTPRJÓNAO
MJÚKT
STERKT
ÁFERÐARFALLEGT
að segja Menntaskólanum á Akur
eyri upp 17. júní. Skólaslitin eru
orðin fastur þáttur í þjóðhátíð-
inni þar norður frá. Og þetta er
eins og bros á ásjónu dagsins.
★ ★ ★
Kannski er það þessi glaðlyndi
samhugur, sem veldur því, hvað
manni líður vel í höfuðstað Norð
urlands, jafnvel veðurtepptum í
kulda og íannkyngi vetrarríkisins,
þegar ljósin eru slokknuð af því
að Laxá í Þingeyjarsýslu hefur
fokið í ofsaroki úr farvegi sínum
upp á heiði. Þá bætir viðmót
fólksins gestinum upp harðneskju
náttúrunnar. En bezt fellur mór
þó Akureyri í sumarblómanum
eða haustskrúðanum. Meira að
segja trjágróðurinn fer henni vel
af því að hann er einkamál og
af góðra manna völdum til að
prýða garða og skýla húsum. Og
svo er í námundanum voldug and
stæða, hrikaleg fjöll i yndisleik
nektar sinnar, sem er sérkenni
íslands. Enn einu sinni rifjast
upp fjTÍr mér sumarkvöld, þegar
ég stóð um lágnættisskeið á
brekkubrúninni framan við Matt
hiasarkirkjuna nýkominn að sunn
an og á leiðinni austur yfir fjöll-
in. Þá var yndislegt að horfa út
á fjörðinn og yfir bæinn og hér-
aðið og gleðjast af því að vera
gestur í höfuðstað Norðurlands.
Þvílíka stund skilur sunnlenzk
ur aðkomumaður mætavel ást og
hrifningu norðlenzka Ekáldsins,
sem vegsamar átthaga sína og
nágrenni þeirra svofelldum orð-
um:
Allt það, sem augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt hefur guð þér veitt.
Aldrei ég Eyjafjörð
elskaði nógu heitt.
Þetta er eins og heimkominn
sonur ávarpi göfuga móður snjöll
um orðum í barnslegri þökk og
hverfi til upphafs síns.
Heimili á Akurej’ri, sem ég hef
gist, eru undantekningalítið ein-
staklega falleg. Þau státa raunar
fæst af því ytra tildri, sem spjátr-
ungum finnst eftirsóknanært, cn
kynnast því betur, þegar jnn cr
komið og gesturinn setztur 1
bezta stólinn, sannfærður um, atJ
hann sé hjartanlega velkominn.
— Gömlu húsin í Fjörunni búa
yfir einhverjum duldum scið,
þrátt fyrir lágt ris og fáar Og
þröngar vistarverur. Og marga
góða stund hef ég átt hjá kunn-
ingjum mínum á Oddeyri og uppl
á brekku. Þess vegna finnst mér
jafnan tilhlökkunarefni að heim
sækja höfuðstað Norðurlands.
★ ★ ★
Ég vík aftur máli mínu að 17.
júní. Lokið er þeim opinberu há-
tíðahöldum, sem aflýst haíði ver
ið um morguninn, en til stcfnað
á síðustu stundu, þegar loksins
lægði óveðrið, er barði mig og
félaga minn .fyrir tveim dögum
Framh. á 11. eíðu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 29. ágúst 1962 £