Alþýðublaðið - 15.09.1962, Side 15

Neville Shute
T
það yrði lagt af stað þangað
klukkutíma fyrr en gert hafði
verið til þessa.
Húsið var í um það bil þús-
und feta hæð. Þarna var mikið
svalara en þar sem við sváfum
við í Nandi. Þegar ég vaknaði
um morguninn fór ég að hugsa
um Tasmaníu og Buxton. Þar var
grasvöllur, sem var sára lítið
notaður. Eftir mánuð mundi ég
fá viku frí og þá ætlaði ég að
fara þangað og kynna mér allar
aðstæður. Victoria á Vancouver
eyju, var ágætur staður líka. Þar
var flugfélag þegar starfandi og
ég var orðinn of gamall til að
standa í samkeppni. í Buxton
yrði ég þó einn um hituna.
Um morguninn náði ég í leigu-
bíl og fór með flugfreyjuna á
markaðinn í bænum. Það var hálf
gerð deyfð þar því það var mánu
dagur. Það hafði verið meira
gaman að sjá þetta þegar allt var
í fullum gangi. Hún keypti nokkr
ar hálsfestar úr skeljum. Það var
innfædd kona, sem seldi henni
þetta. Maður hcnnar bauð okkur
sopa af safa úr kókoshnetu sem
hann deif í blikkskál. Við þáðum
það fyrir siðasakir, og fórum svo
að líta á grænmetið og fiskinn.
„Þetta er á bragðið eins og
tannkrem", sagði hún.
„Þá væri þetta nú bara gott“,
sagði ég.
Við borðuðum hádegisverð á
hóteli í bænum. Þegar við vor-
um að drekka kaffið eftir mat-
inn spurði ég hana hvað hún
vildi gera eftir hádegið.
„Ég verð að strauja kjólinn
minn“, sagði hún. „Vilt þú gera
eitthvað sérstakt héma?“
Ég hristi höfuðið. „Þú hefur
ekki séð mikið af Suva“.
„Er eitthvað fleira að sjá?“
Ég hugsaði mig um. „Það eru
hér grasgarðar og safn“.
Hún hló. „Ég ætla ekki að
þreyta mig mikið fyrir kvöldið.
Ég held að það væri bezt að
fara aftur til Stanleys og njóta
útsýnisins frá húsinu".
„Það geturðu gert undir kvöld
ið“.
„Já, já. Ef í>ú segir að ég eigi
að fara að spila tennis, þá slæ
ég þig með einhverju“.
Ég brosti. „Það er enginn tenn
isvöllur þar. Þú leikur bara þess
meira á morgun“.
Ég veit hvað þú getur gert“,
sagði hún.
„Hvað er það?“
„Þú getur skrifað henni systur
þinni, sem býr í Hamilton'1.
Ég starði á hana. „Hví skyldi
ég gera það?“
„Segðu henni það sem þú varst
að segja mér í morgun um Bux-
ton“. Hún kveikti í annarri síg-
arettu. yÉg held þú verðir ein-
mana, þegar þú ferð að búa þar“,
sagði hún. „Það er heldur ekki
svo slæmt, að halda sambandi við
ættingja sína“.
Ég stóð upp. „Bíddu héma“,
sagði ég. „Ég ætla að sjá hvort
ég næ ekki í leigubíl". Ég fór
fram af því, að ég vildi ekki
halda þessum samræðum áfram“.
Ég hafði verið á þeytingi um all-
an heim síðastliðin 27 ár. Ég
var orðinn þreyttur á þessu og
vildi eignast mitt eigið heimili.
Þar gæti ég hengt upp allar ,
myndirnar, sera ég átti og haft
alla minjagripina, sem geymdir
voru í London, Vancouver og
Montrcal. Þótt mér væri mjög
umfram um þecta vissi ég að ég
mundi verða einmana. Ég hafði
bara neitað að viðurkenna þá
staðrevnd fyrir sjálfum mér. Nú
kom þessi stúlka allt í einu við
þennan auma blett. Ég var satt
að segja ekki allt of hrifinn af
því.
Þegar við komum inn í leigu
bílinn breytti ég um umræðu-
efni, fór að tala um íbúa eyj-
anna. Þegar við komum heim
til Stanleys, bað ég fólk um að
hafa mig afsakaðan og fór og
lagði mig. Það gat verið að Vict
oria væri betri staður. Ég gat
farið á báða staðina, því eftir-
launin hjá félaginu fékk ég
greidd í dölum. Victoria var nær
því fólki, sem ég hafði þekkt og
umgengist, en þar mundi verða
allhörð samkeppni. í Buxton
mundi ég geta unnið mörg ár,
en þangað mundi enginn, sem
ég þekkti koma að heimsækja
mig. Þetta þurfti umhugsunar
með.
Veizlan um kvöldið var mjög
formleg. Þar var landsstjórinn
og frú, og svo ég og flugfreyj-
an. Við vorum í -sal þar sem sást
vel yfir hótelgarðinn og út á
hafið. Karlmennirnir voru í hvít
um samkvæmisklæðum og kon-
urnar í síðum kjólum. Maturinn
var ágætur og vínin góð. Ég sat
við mitt langborðið og spjallaði
við laglega konu um hótelskort
inn fyrir ferðamennina frá Nýja
Sjálandi, nýju Mormónakirkj-
una og viðgang þeirrar trúar á
þessum slóðum. Þegar ég leit
niður eftir borðinu sá ég að rlug
freyjan sat pálægt landsstjóran
um. Hún var að hlæja að ein-
verju, sem sessunautur liennar
sagði. Hún minnti mig á eitt-
hvað, og allt í einu rann ,það upp
fyrir mér. Fyrst þegar ég sá
hana hafði hún líka minnt mig
á einhvern. Hún mitti mig á
Brendu Marshall.
Þetta stóð bara augnablik. Svo
fannst mér þetta vera eins og
hver önnur vitleysa.
Hún var ekkert lík Brendu.
Þetta var Peggy Dawson, flug-
freyjan í áhöfn minni. Það hlýt
ur- að hafa verið vínið, sem
hafði þessi áhrif á mig. Ég var
líka þreyttur, og hafði áhyggjur
út af Buxton og einmanaleikan
um. Einmanaleikinn og vínið,
það hafði alltaf komið mér til
að hugsa um Brendu Marshall.
Eg sat niðurlútur í þungum
þöngum. Ég tók mig þó á og
byrjaði að spjalla við konuna,
sem sat við hliðina á mér, hún
var nýkomin frá Englandi. Við
ræddum um listir innfæddra á
Fiji, um það vissi ég sko minna
en ekki neitt.
Ég stalst öðru hverju til að
líta til Peggy Dawson, ég gat
ekki séð aftur þennan svip, sem
ég sá áður. Þetta var indæl og
dugleg stúlka. Hún klæddi sig
snyrtilega, en ekki neitt áber-
andi. Hún var gjörólík eiginkon
um ensku embættismannanna,
sem sátu við borðið. Hún var
úr öðrum heimi, samt sómdi
hún sér prýðilega innan um
þetta fólk.
Samkvæminu lauk um klukk-
an hálf ellefu. Það hafði byrjað
snemma og ekki hafði verið hald
in nema ein stutt ræða, og svar
ið við henni var ennþá styttra.
Við stóðum upp frá borðum og
gengum svo litla stund um garð
inn, sem var baðurður í tungls
ljósi. Þegar landsstjórinn og
kona hans höfðu kvatt, fóru all
ir að tygja sig til farar.
Þegar við komum heim til
Stanleys fengum við okkur glas
af wiský áður en við fórum að
sofa. Morguninn eftir urðum við
að fara með fyrstu flugvél til
baka til Nandi, því við áttum
að fara með þriðjudagsvélina til
Honolulu eins og venjulega.
Ég stóð um stund við svefn-
herbergisgluggann minn og
horfði út yfir hafið. Brenda
Marshall var enn í huga mér.
Þær voru þó í rauninni svo ó-
líkar. Það var eitthvað líkt með
flestum konum á vissum aldri.
Ég gat ekki hætt að hugsa um
þetta. Það var eitthvað við hana
sem minnti mig á Brendu. Síð-
an ég kvæntist í fyrra stríðinu
hafði ég verið fremur einmana
þar til ég kynntist Brendu. Það
var í fyrsta skipti, sem ég varð
þess var að það var einhver, sem
stóð ekki alveg á sama um mig.
Ég hafði eftir það eiginlega forð
ast kvenfólk eftir því sem ég gat.
Henni stóð heldur ekki á sama
hvað um mig varð. Ég stóð og
horfði yfir Suvaflóann í tungls-
Ijósinu. Þetta hafði byrjað kvöld
ið, sem hún kom og bauð mér
nýjan kodda, þegar ég var að
fara að leggja mig í vélinni. Síð
an hafði það haldið áfram í litl
um mæli þó. Ýmislegt smáveg-
is, sem ég hafði tekið eftir.
Fyrst þegar við komum 'til
Honolulu týndist eða misfórst
helmingurinn af þvottinum mín
um. Ég hafði gefist upp við að
reyna að hafa upp á dótinu, og
keypt nýtt í staðinn. En síðan
hafði aldrei neitt vantað, það
hafði alltaf komið allt saman
strax daginn eftir. Hún hafði
haft rétt fyrir sér, þegar hún
sagði að ég yrði einmana í Bux
ton.
Samt fannst mér ekki að hún
væri að leggja net sitt fyrir
mig. Þetta var einhvernveginn
ekki svoleiðis. Það hafði að sjálf
sögðu verið reynt við mig oftar
en einu sinni. Og ég hafði séð
margan flugmanninn falla. Þær
snyrta sig áður en þær koma
fram í stjórnklefann, og þegar
þær eru ekki að vinna þá klæða
þær sig betur en þær hafa í raun
og veru efni á. Hún hafði ekki
reynt neitt af þessum brögðum
ennþá.
Sannleikurinn var bara sá, að
þetta var góð stúlka og prýðileg
flugfreyja. Ég sneri már frá
tflugfreyja. Ég snéri mer frá
Hún mundi verða einhverjum.
góð eiginkona, þegar þar að
kæmi. Ég vonaði að því kæmi
ekki fyrr en ég væri hættur hjá
Aus Can.
Við fórum til baka til Nandi
næsta morgunn. Um daginn lék
um við um stund tennis og tók
um svo við vélinni til Hono-
lulu um kvöldið.
Ailt gekk nú með eðlilegum
hætti í nokkrar vikur. Ég tók
mér frí og fór til Buxton til að
skoða mig um. Ég dvaldi á hó-
telinu þar. Það var hroðalega
skítugt og óviðfelldið. Þetta var
ekki svo slæmur staður og það
var ekki langt þaðan í góða sil
ungslæki. Það var verið að reisa
nokkur ný hús þarna. Flugvöll
urinn var um fimm hundruð
ekru grasvöllur. Hann hafði ver
ið byggður í stríðinu og ekkí
mikið notaður síðan. Það var
fé beitt á hann og flugskýlið var
fullt af amboðum. Það þurfti að
gera við þakið á því. En mér
var sagt að ef ég tæki það til
leigu til fimm ára mundi hrepp
urinn sjá um viðgerðina. Ég
mundi ekki hafa neinar stórtekj
ur þarna, en ég mundi skrimta.
Nú vissi ég hvernig í pottinn var
búið og ég yrði að taka ákvörð
un innan fárra mánaða. Þegar ég
lagði af stað til Melbourne, var
ég næstum búinn að ákveða mig,
en áður en ég fór frá Melboume
kynnti ég mér verðið á litlum
flugvélum.
Hálfum mánuði síðar var ég í
Honolulu og var að bíða eftir
að það kæmi grænt ljós, svo ég
gæti gengið yfir ’götu til að
kaupa mér nokkra vinda. Allt £
einu kom Peggy Dawson gang
andi og fór allgreitt. Hún stopp'
aði og ég heilsaði henni. „Það
er of heitt núna til að ganga
svona hratt", sagði ég. „Hvert
ertu að fara?“
„Ég var á leiðinni heim á hó-
telið. „Hún þagnaði. „Geturðu
annars látið mig fá nokkra dali?“
„Auðvitað", sagði ég. „Hvað
viltu mikið?“
„Gæti ég fengið þrjátíu?11
spurði hún. „Ég skal láta þig
hafa það þegar ég kem á hótel
ið aftur. Ég ætla að kaupa mér
kjól“.
Ég tók upp veskið mitt og lét
hana hafa peningana. „Er hann
fallegur? Hún tók brosandi við
peningunum. „Hann er alveg
dásamlegur. Langar þig til að
sjá hann?“
Ég brosti. „Ég var nú bara
að fara að ná mér í nokkra
vindla“.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 15. sept- 1962 15