Alþýðublaðið - 11.11.1962, Blaðsíða 15

„Einmitt!”
Einmitt hvað? Var harmoniku-
leiicarinn kominn aftur? Hún
mundi það ekki lengur. Hún var
vakandi, og henni virtist sem
s.iálflýsandi vísarnir á vekjara-
klukkunni vísuðu ekki nema á
eitt.
Það var kæfandi hiti í útskot-
inu og hún átti vissulega erfiða
nótt. Þegar hún vaknaði um
morguninn nafði hún það á til-
finningunni, guð mátti vita hvers
vegna, að eitthvað óskemmtilegt
hefði gerzt, að hlutirnir væru
ekki eins og þeir ættu að vera,
og hún hafði sektartilfinningu
ánþess að vita hvers vegna.
Það var ekki útaf eins heið-
skýrt og daginn áður og létt mist
ur lá yfir Signu, þar sem pramm-
arnir voru að byrja að hreyfast.
Hún sótti öskutunnurnar inn í
bakgarðinn og raðaði þeim yzt
á gangstéttina, fór aftur inn til
að laga sér kaffi og greiddi sér
á meðan vatnið sauð.
Hún hafði aldrei haft heppn-
ina með sér, en hún kvartaði
aldrei. Þegar hún giftist Léliard,
sem þá var liðþjálfi í hernum,
vissi hún ekki, að hann var
flogaveikur, og hann var enn
ekki farinn að drekka. Hann var
enginn maður. Þrisvar hafði hún
orðið ófrísk, og þrisvar hafði
hún misst fóstrið. í síðasta skipt-
ið var hún næstum dáin, og lækn
irinn réði henni til að reyna ekki
oftar.
Hún var kominn yfir fimmtugt
og fannst hún ekki vera gömul;
pínulítil og mögur, en átti þó
ekki í neinum erfiðleikum með
öskutunnurnar.
Hún andvarpaði, er henni
varð hugsað til þess, að íbúðin
yrði leigð öðrum, og svo var sem
liún væri gripin ofsahræðslu og
henni fannst hún mega til að
þjóta strax upp á loft.
Á fyrstu hæð mundi hún, að
hún hafði gleymt lýklinum og
varð að fara niður aftur. Hún
kleif stigana aftur. stakk lykl-
inum í skráargatið og spurði
sjáifa sig, hvort hún hefði ekki
verið búin að snúa honum einu
sinni. án þess að taka eftir því,
eða hvort hún liefði gleymt að
læsa daginn áður, því að henni
fannst dyrnar opnast of auð-
veidiega.
Hún gekk gegnum setustof-
una. án þess að líta í kringum
sig, fór inn í svefnherbergið og
fann þegar í stað á sér, að eitt-
hvað var breytt. Lík Monsieur
var á sínum stað í rúminu, en
hún var viss um, að það var ekki
í sömu steilingum, að hann hafði
leeið meira til hægri eða meira
til vinstri, eða hærra eða Iæ'gra.
Hann cat ekki hafa hreyft sig
sjáifur. Einhver hafði verið
þarna. Einhver hafði snert rúm-
ið. Það voru fiaðrir á gólfiriu,
sem höfðu komið annaðhvort úr
dvnurmi eða svæflunum. Hún
leit við og sá, að innsiglin höfðu
verið rofin.
Finbvar hafði opnað skúffum-
ar op dvrnar á skápnum og lok-
að beim aftur.
Þn fannst henni hún ekki vera
örueg leneur. Hún flýtti sér
fram á tigapallinn og kallaðsi,
hálfkæfðri röddu;
„Madame Sardot! ... Frú Sar-
dot’! . ..”
Hún eleymdi því, að klukkan
var sex að morgni og Sardot-
hjónin voru enn sofandi.
„Frú Sardot! . .. Það er ég!
... Komið! ... Þér eða maðurinn
yðar ...”
Það var eiginmaðurinn, sem
onnaði dvrnar eftir að hafa farr
ið í sníáðar buxurnar. Hann var
berfættitr.
,.Það hefur einhver brotizt inn
í íbúð Monsieur Bouvet”.
Konan kom á eftir og svo
dreneurinn, sem sýndist miklu
stærri í náttfötum.
„Einhver héfur rofið innsigl-
in og hróflað við rúminu”.
Þau fórti inn í íbúðina, kvíð-
in, skvndilega virðingarfyllri.
„Við verðum að tilkynna þetta
lögreglunni”.
Eneinn í húsinu hafði síma.
„Viliið þér ekki fara, herra
Sardot?”
Hann klæddi sig í flýti, setti
húfu á höfuðið á meðan konan
hans reyndi árangurslaust að fá
soninn til að fara í rúmið aftur.
eftlr Georges Simenon
„Ætlið þér ekki að opna
gluggahlerana?”
„Ég held, að það sé bezt að
snerta ekkert”.
Hún fann til sektar. Hún
minntist cirðarlausrar nætur-
innar, og nú var hún næstum
viss um, að hún hefði hleypt
hljómlistarmanninum tvisvar
inn.
„Viljið þér bíða hérna augna-
biik”.
Hún fór upp á fimmtu hæð,
vakti harmóníkuleikarann, sem
byrjaði að tala við hana gegnum
lokaðar dyrnar.
„Mér þykir leitt að trufla yð-
ur. Það hefur ýmislegt skeð og
ég verð að fá að vita, hvenær
þér komuð heim”.
„Um klukkan hálf þrjú, Ma-
dame Jeanne”.
Hann kom niður á þriðju hæð
til þeirra. Lögreglumaður á
reiðhjóli kom, og skömmu síðar
herra Sardot.
„Það á enginn að fara inn í
íbúðina. Ég hef minar fyrirskip-
anir. Eruð þér húsvörðurinn?
Farið aftur niður í stúku yðar og
hleypið engum inn í húsið. Ég á
við engum, sem ekki á heima
hér”.
Það var ckki leynilögreglu-
maðurinn frá deginum áður, sem
kom næstur, heldur feitlaginn
náungi, sem settist í dyravarðar-
stúkunni og sannaði með spurn-
ingum sínum, að hann vissi ekk-
ert um málið.
„Það er búið að tilkynna aðal-
lögreglustöðinni þetta. Þeir
koma rétt bráðum”.
Það var heldur ekki Monsieur
Beaupere, sem sennilega svaf
enn í húsi sínu í Puteaux.
Fyrst stigu fjórir menn út úr
bíl nieð gífurlegan fjöida af
tækjum, sem hlutu að vera ljós-
myndatæki. Svo stundarfjórð-
ungi síðar, á meðan þeir voru
enn uppi og skeyttu ekkert um
hávaðann, sem þeir ollu, komu
tveir aðrir menn í leigubíl.
„Eruð þér húsvörðurinn? Kom-
ið með mér”.
Loksins! Hún gat ekki lengur
þolað að vera látin vera niðri á
meðan allt þetta fólk var að
róta til í íbúð Monsieur Bouvet.
Hún stokkroðnaði, þegar hún sá,
hvað þeir voru að gera.
Gluggarnir þrír voru galopn-
ir. Ljósmyndavél, stærri og!
þyngri en nokkur slík hjá Ijós-
myndara, stóð á þrífæti. Þeir
voru búnir að taka öil föt Mon-
siéur Bouvet út úr fataskápnum
og dreift út um allt.
„Hvernfg var hann klæddur,
þegar hann dó“.
Hún bentl á ljósa jakkann og
gráu buxurnar. Þegar hún leit
inn í svefnherbergið, rak hún
upp óp, því að þeir voru búnir
að iaka dýnuna fram og nú lá
líkið á rúmbotninum, án laks
eða nokkurs annars.
Einn mannanna sat á stól úti í
homi og var að telja gullpen-
ingá í hálfum hljóðum.
„Hvað eru þeir margir?”
„Ég er kominn upp í níu hundr
uð. Það eru enn nokkrir eftir”.
Hánn hélt áfrám að telja og
bærði varimar.
Þetta hafði komið út úr dýn-
unni, sem rist hafði verið í sund-
ur. Það hlaut að hafa verið gert,
áður en lögreglan kom, þvi að
húsvörðurinn hafði tekið eftir
Okkar hjartkæra dóttir, fósturdóttir og systir,
Guðný Petrína Steingrímsdóttir, ljósmóðir
andaðist 30. okt. 1962. — Jarðarförin hefur farið fram. !
Þökkum innilega samúð og hluttekningu vandamánna og vina,
Margrét E. Þórðardóttir |
Karl Karlsson '
Edda Eyfeld. ’ 1
í næsta >
pöntunarlista
Saumlausir nælonsokkar.
Verð aðeins kr. 25.00.
Póstverzlunin
H|«v.VA‘V.«i • i u mi 111 iVuViViViViVmViViViViViV. 1111111 • 111. i'.V.iV-
Miklatorgi.
Sigyrgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Austurstræti 10 A. Sími 11043,
Bátasala:
Fasteignasala:
Skipasala:
Vátryggingar:
V er ðbr éf a viðskipti:
Jón Ó. Hjörleifsson,
viðskiptafræðingur.
Sími 20610 — 17270.
Tryggvagötu 8, 3. hæð.
Heimasími 32869
jENSKA 1
Lögg-JItur dómtúlkur
og skjalaþýðandi í
Eiður Guðnason,
Skeggjagötu 19. — Sími 19149.
Sendisveinn óskast
Skrifstofa ríkisspítalanna óskar eftir að ráða sendisvein nú
þegar. Umsóknir sendist skrifstofu rikisspítalanna, Klappf.
arstíg 29. 3, I
Reykjavík, 10. nóvember 1962.
Skrifstofa ríkisspítalanna. ‘
GRANNARNIR
'IV 11 ‘S&'
Q f
-r

W-
Dísa! Þú mátt ekki fara inn í herbergið þitt, það er nýbúið
að olíubera það.
ALÞÝÐUBLAOIÐ - 11. nóv. 1962 lg