Alþýðublaðið - 12.03.1963, Side 12

I
ffj FERDIE% Y
V/ LOAPED )
: rOB BEAR
A&OUT
3 íCWlETHINö
Doy,TWE POLICE VV ANt5 ’JPíA CHECtcTl
CHIEF fcNOWS MY W POINT AI-IEAP OFTHE |
PLAN '&'i WBÍL WAITINö A\OB.' M
CICCLE AEOUNP
THE MARCHEE5 PggTÍlli
—^StSkS^ÍKS
WHEN THOSE Y DoN't WORPV... VVHEK£
PINKOS TEY To J MISS. RUNE / |T
WALKTHEOUöH \WE'LL ÖIVE IT/ COUNTSÍ
HODA0/1 WANT \ TO '£A\ / /V_
r£y/looc/
IT'S M'SS
r. ; PONE/ ,
SOME action!
Holmes fyrir íingiihgá
Etfir A. Conari j>o^9
X THOUeHT SHE^
WAS CUNNINö
A ONE-PATIENT
ÖENEEAL HOS-
PITAL FOBTHAT
col. cANyoN!
enni, og: þó að hann hafi ver-
ið hjá ohkur í tuttugu ár, get
ur hann ekki verlð meira en
fertugrur núna. Það er einkenni
legt, að hann sknli hafa gert sig
ánægðan með að vera í þessari
stöðu svo lengi, þegar tekið er
tillit til útlits hans og óvenju-
legra gáfna, því að hann tal-
ar þó nolckur tungumál og get
ur lcikið á næstum öll hljóð-
færi, en ég geri ráð fyrir, að
vel hafi farið um hann og hann
hafi skort viljakraft til að
breyta til. Kjallarmeistarinn er
nokkuð, sem allir muna, sera
heimsækja okkur.
„Á meðan hann var kvæntur
var þetta allt í lagi, en eftir
að hann varð ekkjumaður, höf
uð við átt í endalausum erfið-
leikum með hann. Fyrir nokkr
um mánuðum vorum við að
vona, að hann væri að spekj-
ast, þvi að hann hafði trúlofazt
Rachel Howells, þjónnstustúlku
hjá okkur. en síðan hefur hann
sagt skilið við hana og bundið
trúss við Janet Tregellis, dótt-
ur yfir-veiðieftirlitsmannsins,
Rachel, sem er ágætlsstúlka, en
velsk að kyni og þvf ofsafeng-
in í skapi, fékk snert af heila
bólgu og gengur nú um hús-
Ið — eða gekk bar til í gær —
eins og svarteygur skuggi
sjálfrar sín. Þetta varfyrsti
harmleikurinn h.iá okkur á Hurl
stone, en annað gerðist, sem
skyggði alveg á hann, og á und
an honum fór skömm og brott
rekstur hjallarameistarans
Bruntons.
„Það gerðist þannig. Eins og
ég sagði var maðurinn gáfað-
ur, og það voru þessar gáfur
hans, sem ollu falli hans, þvi
að þær virðast hafa æst upp í
honum óseðjandi forvitni um
hluti, sem ekki komu honum
hið minnsta við. Ég hafði ekki
hugmynd um hve langt forvitn-
in gat leitt hann, fyrr en augu
mín opnuðust af hreinni til-
viljun.
„Ég hef sagt, að húsið er
stórt. Kvöld eitt í síðustu viku
— það er að segja á fimmtu-
dagskvöld — gat ég ekki sofn-
að, þar eð ég hafði verið svo
vitlaus að drekka bolla af
sterku, svörtu kaffi eftlr kvöld
verð. Er ég hafði verlð að bylta
mér fram til klukkan tvö um
nóttina, fann ég, að þetta var
alveg vonlaust, svo að ég fór
fraœ úr og kveikti á kerti og
hugðist halda áfram að lesa
skáldsögu, sem ég var með í
fakinu. En ég hafði skilið bók-
ina eftir í billjardherberginu,
svo að ég fór í innislopp og
lagði af stað þangað.
„Til þess að komast inn i
bUUardherbergið varð ég að
ganga niður stiga og fara yflr
ganginn, sem liggur að bóka-
herberginu og byssuherberg-
inu. Þú getur ímyndað þér
undrun mína, þegar ég leit nið-
nr eftir ganginum og sá glitta
í ljós inn um opnar dyrnar á
bókaherberginu. Ég hafði sjálf-
ur slökkt þar á lampanum og
lokað dyrunum, áður en ég fór
í rúmið. Auðvitað varð mér
strax hugsað til innbrotsþjófa.
Veggirnir í Hurlstone eru að
verulegu leyti skreyttir göml-
um vopnum. Ég valdi mér stríðs
öxi, skildi kertið eftir og lædd-
ist síðan á tánum niður eftir
ganginum og gægðist inn.
„Brunton kjallameistari var í
bókaherberginu. Hann sat full-
klæddur í hægindastól með
pappír, sem líktist helzt landa-
bréfi, á hnjánum, hallaði höfð-
inu fram. stiiddi hönd undir
ennl og virtist í þungum þönk-
um. Ég stóð mállaus af undr-
un, og horfði á hann utan úr
myrkrinu. Lítið kerti, sem stóð
á horðbrúninni, gaf frá sér
dauft Ijós, sem nægði til þess
að ég sá, að hann var fullklædd
ur. Á mcðan ég horfði á hann
stóð hann skyndilega upp, gekk
að skrifhorði við vegginn, opn-
aði það með lykli og dró út
eina af skúffunum. Upp úr
henni tók hann blað, gekk síð-
an aftur til sætis síns, breiddi
úr blaðinu á borðinu við hlið-
ina á kertinu, og tók að rann-
saka það af mikilli nákvæmni.
Hneykslun mín yfir þessari salla
rólegu rannsókn á skjölum fjöl
skyldu minnar varð slík, að ég
stcig skref áfram og Brunton
sá mig standa í gættinni. Hann
stökk á fætnr, náfölur af ótta,
og stakk í vasann kortinu, sem
hann hafði verið að skoða í
fyrstu.
,,„Jæja!“ sagði ég, „svo að
það er svona, sem þér endur-
gjaldið það traust, sem við höf-
um borið til yðar! Þér farið úr
þjónustu minni strax á morg-
un.“
„Hann hneigði sig eins og
maður, sem er alveg niðurbrot
inn, og læddist framhjá mér,
án þess að segja orð. Kertið
stóð enn á borðinu og við ljósið
frá því Icit ég á blaðið, sem
Brunton hafði tekið úr skrif-
borðinu. Mér til undrunar var
það ekkert mikilvægt, heldur
ómerkilcgt afrit af spurningum
ið Musgraveþulan. Hún er eins
konar helgisiður í fjölskyldu
okkar, sem hver einasti maður
af Musgraveætt hefur öldum
saman lært, er hann varð mynd
ugur — hlutur, sem hefur þýð
ingu fyrir okkur og gæti verið
fróðlegur fyrir fornleyfafræð-
inga, en hefur ekki nokkurt hag
nýtt gildi.
„„Það er bezt að við komum
aftur að blaðinu síðar,“ sagði
ég.
,,„Ef þú heldur, að þess þurfi
endilega,“ svaraði hann hik-
andi.
„En svo að ég haldi áfram
frásögn minni, þá Iæsti ég skrif
borðinu aftur með lyklinum,
sem Brunton hafði skilið eftir,
og hafði snúið mér við til að
fara, þegar ég sá mér til undr-
unar, að kjallarameistarinn var
kominn aftur og stóð frammi
fyrir mér.
„„Hérra Musgrave,“ sagöi
hann með röddu, sem var hás
af geðshæringu, „ég þoli ekki
smán, herra. Ég hef alla tíð
verið stoltari en staða mín í
lífinu gaf tilefni til, og smán
og svörum, sem kölluð hafa ver
mundi gera út af við mig. Blóð
mitt verður á yðar höndum,
herra — það verðlir það svo
sannarlega — ef þér hrekið
mig til örþrifaráða. Ef þér get-
ið ekki haft mig áfram í starfi
eftir það, sem gerzt hefur, þá
leyfið mér í guðs bænum aö
segja upp og fara eftir mánuð,
eins og það væri af frjálsum
og fúsum vilja. Ég gæti þolað
það, herra Musgrave, en ekki
að láta reka mig út frammi fyr-
ir öllu því fólki, sem ég hef
þékkt svo vel.“
„„Þér eigið ekki skilið að
njóta mikillar tiliitssemi, Brun
ton,“ svaraði ég. „Hegðun yðar
hefur verið fyrir neðan allar
hellur. Hins vegar hafið þér
verið lengi starfandi hjá fjöl-
skyldu minni, og ég hef enga
löngun til að sniána yður opin-
berlega. Mánuður er hins vegar
of langur tími. Farið eftir viku
og gefið hvaða ástæðu, sem þér
viljið, fyrir brottförinni.“
„„Aðeins viku, herra?“ hróp
aði hann með örvæntingu í
röddinni. „Hálfan snánuð —
segið aö minnsía lcosti hálfan
rnánuð."
— Þarna kemur fröken Rune.
— Nú er þó sannarlega eitthvað á seyðl!
— Ég hélt að hún væri önuum kafinn við
að reka eins manns sjúkrahúss fyrir þenn-
an Stál ofursta.
— Ég vil að eitthvað verði gert, þegar
þessir rauðliðar reyna að ganga hér í gegn.
— Hafið engar áhyggjur, frönken Rune.
Við velgjum þeim undir uggum.
— Þcir skulu fá fyrir ferðina.
----Rey, lögreglustjórinn velt um áætlun
mina. Við mundum halda ekkur í grennd
við göngufólki, — svo setjum við upp varð
stöð, annars staöar en fólkið býst við.
MOCO
(©PIB
COPCKMAQtH

12 12- nrarz 1963 - ALÞÝÐUBLAÐH)
TI ~