Alþýðublaðið - 26.03.1963, Síða 12

,---------AT LeAST YOÍltL GBT ^
JSSSÍ|58==S=™ÍSS33SSÍ A N£W A55leNMEN’0
fc—.W—5T£Ve | you'v£ pQfgg
£T£V6 15 A' EÓNð TIME \ VÖUJC TCUE OF COM&\T
EECOVEEINö FEOM BE- VpM THE HOPAö FROHT!
INö HrriN THE HEAD ST __t*'
A BOCK THKOWN t?y 3 NsTí/S^TTTr^ t’1
PERPITA KUNE fel \T Wfei
... WHILE SOMEWHEKE iN TOE TEOPIC5 A HANP
15 REACHINö OUT TO MAKE CEKTAIN H£ ÖET5
NEITHEE... ---•„ ' .'T'^gTWÉ
THEN HE WEAKILy KETURNS TO HI5 BASE
- WiSHINö ONLy FOK 50ME RE5T ANP KE-
laxatioN ... hT~ ■ ^Mgsmœmsh
P&5S
L«ð».
',urV'
Shertock liolmes fyrlr unglinga
Etfir A. Conan
Harley Street og svo gegnum
Wigmore Street og út í Oxford
Street. Eftir kortérs gang vor-
um við komnir til Bloomsfíury
og í Alþbakrána, sem var lítið
öldurhús á horni einnar af göt-
unum, sem liggja niður í Hol-
born. Ilolmes opnaði dyrnar að
einkabarnum og panjtaði tVö
glös af öli hjá rjóðum eigandan-
um, sem stóð þar með hvíta
svuntu framan á sér.
„Ölið hjá yður ætti að vera
frábært, ef það er eins gott og
gæsirnar yðar,“ sagði hann.
„Gæsirnar mínar.“ Maðurinn
virtist undrandi.
„Já. Ég var að tala fyrir háif-
tíma við herra Henry Baker,
sem var meðlimur í gæsaklúbb
yðar.“
„Ah, já, ég skil. En sjáið þér
til, það voru ekki okkar gæsir.“
„Nú. Hvers þá?“
„Ja, ég fékk tvær tylftir af
þeim hjá kaupmanni í Covent
Garden.“
„Nú já. Ég þekki suma þcirra.
Hver var það?“
„Hann heitir Breckinridge.“
„Ah. Ég þekki hann ekki.
Jæja, yðar skál, gestgjafi, og
megi krá yðar dafna. Góða nótt“
„Og nú til herra Breckin-
ridge,“ hélt hann áfram um
leið og hann hneppti að sér
frakkanum, þcgar við vorum
komnir út fyrir. „Mundu''það,
Watson, að þó að við höfum svo
ómerkilegan hlut sem gæs á
öðrmn enda þessarar keðju, þá
höfum við á hinum endanum
mann, sem örugglega fær sjö
ára hegningarvinnu, nema okk-
ur takist að sanna sakleysi hans.
Það getur verið, að rannsókn
okkar geri ekki annað en að
staðfesta sekt hans, en allt um
það, þá höfum við fundið leið,
sem lögreglunni hefur sézt yfir
og einkennileg tilviljun hefur
lagt okkur upp í hendurnar. Við
skulum fylgja þessu eftir til
enda. Andlitin í suður, þá, og
áfram gakk!“
Við fórum yfir Holborn, niður
Endell Street og svo gegnum
margar koppagötur í fátækra-
hverfi, þar tíl við komum til
Covent Garden. Á einni stærstu
búðinni stóð nafnið Breckin-
ridge, og eigandinn, brossaleg-
ar maður með skarpleitt andlit
og vel klippt vangaskegg, var að
hjálpa dreng að setja glugga-
hlerana fyrir.
„Gott kvöld. Það er kalt i
kvöld,“ saði Holmes.
■ Kaupmaðurin nkinkaði kolli
og leit spyrjandi á félaga minn.
,^Gæsir uppseldar ,sé ég,“
hélí Holmes áfram og benti á
tóm marmaraborðin.
„Get látið yður fá fimm
httndruð í fyrramálið."
„Það gagnar ekki.“
„Jæja, eft það eru tii gæsir
í búðinni, þar sem gasljósið er.“
„Ah, það var mælt með yður
við mig.“
„Hver gerði það?“
„Gestgjafinn í Alpha.“
„Já, einmitt. Ég sendi honum
tvær tylftir."
„Það voru líka fallegir fuglar.
Hvaðan ffcnguð þér þá?“
Mér til undrunar olli þetta
reiði kaupmannsins. „Svona,
karl minn“, sagði hann, hall-
aði höfði og studdi höndum á
mjaðmir, „hvert eruð þér að
fara? Út með sprokið".
„Þetta er ósköp blátt áfram.
Mig langar til að vita hver seldi
yður gæsirnar, sem þér senduð
til Alpha.“
„Jæja, og ég ætla ekki að
segja yður það, og hafið það“.
„Ó, það skiptir svo sem engu
máli, en ég skil ekki hvers
vegna þér þurfið að reiðast yf
ir slíku lítiiræði“.
„Reiðast! Þér yrðuð kann-
ski eins reiður, ef þér yrðuð
fyrir öðru eins ónæði og ég.
Þegar ég borga góða peninga
fyrir góða vöru, þá ætti málinu
þar með að vera lokið; en nú
gengur ekki á öðru en „Hvar
eru gæsirnar?“ og „Hverjum
seldirðu gæsirnai?" og „Hvað
viltu fá fyrir gæsirnar?" Mað
ur skyldi ætla, að þetta væru
einu gæsirnar í heiminum, þeg
ar maður heyrir umstangið út
af þeim.“
„Jæja, ég er ekki í neinu
sambandi við aðra, sem spurt
hafa um þær“, sagði Holmes
kæruleysislega. „Ef þér viljið
ekki segja okkur það, þá fell-
ur veðmálið niður, það er allt
og sumt. En ég er alitaf tilbú-
inn að veðja um álit mitt, að því
er varffar alifugla, og ég hef
veffjaff fimm pundum um, aff
fuglinn, sem ég borffaði, hafi
veriff alinn uppi í sveit.“
„Ja, þá hafiff þér tapaff fimm
pundunum yffar, því aff hann
er alinn í bæ“, sagði kaupmaff
urinn viffskotaillur.
„Ég held nú ekki.“
„Ég held nú bara.“
„Ég trúi yffur ekki.“
„Haldið þér, aff þér vitiff
meira um alifngla en ég, sem
hef fengizt viff þá síðan ég var
smástrákur? Ég segi yffur, aff
alifuglarnir, sem ég sendi til
Aplha voru aldir í bæ.“
„Þér getiff aldrei fengiff mig
til að trúa því“.
„Viljiff þér veffja, bá?“
„Þaff væri bara aff taka af yff
ur peninga, því aff ég veit, aff
aff ég hef rétt fyrir mér. En ég
skal veff ja viff yður pundi í gulli
svona rétt til að kenna yffur aff
vera ekki svona þrár.“
Kaupmaðurinn hló lágt og
hörkulega. „Sæktu bækurnar,
Bill“, sagffi hann. Litli drcngur
inn kom meff litla, þunna bók
og affra stóra og kámuga, og
lagði þær lilið viff hliff undir
lampanum, sem hékk niffur úr
loftinu,
„Jæja, herra Monthani“,
sagði kaupmaffurinn, „ég hélt,
að ég væri búinn aff selja alíar
gæsirnar, en áffur en ég er bú
inn aff þessu, munuff þér kom
ast að raun nm, aff enn er ein
eftir í búffinni. Sjáiff þér þessa
litlubók?"
„Nú?“
„Þetta er listi yfir fólk, sem
ég kaupi af. Sklljiff þér? Jæja,
þá, hér á þessari sföu eru sveita
mennirnir, og tölurnar aftan
við nöfnin tákna hvar reikning
ar þeirra eru í höfubókinni.
Jæja, þá! Þcr sjáið þessa síðu,
skrifaða með rauðu bleki? Nú,
það er listi yfir þá, sem ég
kaupi af í bænum. Skoðið nú
þriðja nafnið. Lesið það bara
upphátt fyrir mig.“
„Frú Oskshott, Birxton Road
U7 — númer 249“, las Holm
es.
„Einmitt. Flettið nú upp í
höfuðbókinni.“
Holmcs fletti upp á síðunni,
sem tilgreind var. „Hérna er
það, „Frú Osksliott, Brizton
Road 117, eggja- og alifugla-
sali.“
„Jæja þá, og síðasta inn-
færslan?"
„22. desember. Tuttugu og
f jórar gæsir á 7 shillinga og G
pence“.
„Einmitt. Þarna Iiafið þér
það. Og þar fyrir neðan?"
„Seldir Herra Windigate á
Alpha fyrir 12 shillinga“.
„Og hvað getið þér nú sagt?“
Sherlock Molmes virtist mik
ið miður sín. Hann tók upp gull
pening úr vasa sínuiii og fleygði
honum á borðið, sneri sér síð-
an burtu eins og maffur, sem er
of hneykslaður til að mega
mæla. Nokkra metra þaðan
stanzaði hann undir götuljósi og
hló á þennan hjartanlega, þögla
iiátt, sem er sérkennilegur fyr-
ir hann.
„Þegar maður sér mann með
kjálkaskegg, sem er klippt á
©PIB
COKRMGM
MOCO
Það tekur Stebba langan tíma að ná sér
eftir höfuðhöggið, sem hann hlaut af völd-
um Perditu Rune.
— Þú færð þó að minnsta kosti nýtt verk
efni, Stebbi, eftir að hafa staðið í þessum
látum í Hodag. 1
Þreyttur heldur hann aftur tll herstöðv-
ar sinnar og óskar aðeins éfiir friðl og ró.
— Meðan á nokkuð sér stað einhvers-
staðar í hitabeltinu, sem kemur í veg fyrir
að óskir hans verði uppfylltar.
<

±2 26- marz 1963 — ALÞÝÐUBLAÐtÐ