Alþýðublaðið - 26.03.1963, Qupperneq 12

Alþýðublaðið - 26.03.1963, Qupperneq 12
,---------AT LeAST YOÍltL GBT ^ JSSSÍ|58==S=™ÍSS33SSÍ A N£W A55leNMEN’0 fc—.W—5T£Ve | you'v£ pQfgg £T£V6 15 A' EÓNð TIME \ VÖUJC TCUE OF COM&\T EECOVEEINö FEOM BE- VpM THE HOPAö FROHT! INö HrriN THE HEAD ST __t*' A BOCK THKOWN t?y 3 NsTí/S^TTTr^ t’1 PERPITA KUNE fel \T Wfei ... WHILE SOMEWHEKE iN TOE TEOPIC5 A HANP 15 REACHINö OUT TO MAKE CEKTAIN H£ ÖET5 NEITHEE... ---•„ ' .'T'^gTWÉ THEN HE WEAKILy KETURNS TO HI5 BASE - WiSHINö ONLy FOK 50ME RE5T ANP KE- laxatioN ... hT~ ■ ^Mgsmœmsh P&5S L«ð». ',urV' Shertock liolmes fyrlr unglinga Etfir A. Conan Harley Street og svo gegnum Wigmore Street og út í Oxford Street. Eftir kortérs gang vor- um við komnir til Bloomsfíury og í Alþbakrána, sem var lítið öldurhús á horni einnar af göt- unum, sem liggja niður í Hol- born. Ilolmes opnaði dyrnar að einkabarnum og panjtaði tVö glös af öli hjá rjóðum eigandan- um, sem stóð þar með hvíta svuntu framan á sér. „Ölið hjá yður ætti að vera frábært, ef það er eins gott og gæsirnar yðar,“ sagði hann. „Gæsirnar mínar.“ Maðurinn virtist undrandi. „Já. Ég var að tala fyrir háif- tíma við herra Henry Baker, sem var meðlimur í gæsaklúbb yðar.“ „Ah, já, ég skil. En sjáið þér til, það voru ekki okkar gæsir.“ „Nú. Hvers þá?“ „Ja, ég fékk tvær tylftir af þeim hjá kaupmanni í Covent Garden.“ „Nú já. Ég þekki suma þcirra. Hver var það?“ „Hann heitir Breckinridge.“ „Ah. Ég þekki hann ekki. Jæja, yðar skál, gestgjafi, og megi krá yðar dafna. Góða nótt“ „Og nú til herra Breckin- ridge,“ hélt hann áfram um leið og hann hneppti að sér frakkanum, þcgar við vorum komnir út fyrir. „Mundu''það, Watson, að þó að við höfum svo ómerkilegan hlut sem gæs á öðrmn enda þessarar keðju, þá höfum við á hinum endanum mann, sem örugglega fær sjö ára hegningarvinnu, nema okk- ur takist að sanna sakleysi hans. Það getur verið, að rannsókn okkar geri ekki annað en að staðfesta sekt hans, en allt um það, þá höfum við fundið leið, sem lögreglunni hefur sézt yfir og einkennileg tilviljun hefur lagt okkur upp í hendurnar. Við skulum fylgja þessu eftir til enda. Andlitin í suður, þá, og áfram gakk!“ Við fórum yfir Holborn, niður Endell Street og svo gegnum margar koppagötur í fátækra- hverfi, þar tíl við komum til Covent Garden. Á einni stærstu búðinni stóð nafnið Breckin- ridge, og eigandinn, brossaleg- ar maður með skarpleitt andlit og vel klippt vangaskegg, var að hjálpa dreng að setja glugga- hlerana fyrir. „Gott kvöld. Það er kalt i kvöld,“ saði Holmes. ■ Kaupmaðurin nkinkaði kolli og leit spyrjandi á félaga minn. ,^Gæsir uppseldar ,sé ég,“ hélí Holmes áfram og benti á tóm marmaraborðin. „Get látið yður fá fimm httndruð í fyrramálið." „Það gagnar ekki.“ „Jæja, eft það eru tii gæsir í búðinni, þar sem gasljósið er.“ „Ah, það var mælt með yður við mig.“ „Hver gerði það?“ „Gestgjafinn í Alpha.“ „Já, einmitt. Ég sendi honum tvær tylftir." „Það voru líka fallegir fuglar. Hvaðan ffcnguð þér þá?“ Mér til undrunar olli þetta reiði kaupmannsins. „Svona, karl minn“, sagði hann, hall- aði höfði og studdi höndum á mjaðmir, „hvert eruð þér að fara? Út með sprokið". „Þetta er ósköp blátt áfram. Mig langar til að vita hver seldi yður gæsirnar, sem þér senduð til Alpha.“ „Jæja, og ég ætla ekki að segja yður það, og hafið það“. „Ó, það skiptir svo sem engu máli, en ég skil ekki hvers vegna þér þurfið að reiðast yf ir slíku lítiiræði“. „Reiðast! Þér yrðuð kann- ski eins reiður, ef þér yrðuð fyrir öðru eins ónæði og ég. Þegar ég borga góða peninga fyrir góða vöru, þá ætti málinu þar með að vera lokið; en nú gengur ekki á öðru en „Hvar eru gæsirnar?“ og „Hverjum seldirðu gæsirnai?" og „Hvað viltu fá fyrir gæsirnar?" Mað ur skyldi ætla, að þetta væru einu gæsirnar í heiminum, þeg ar maður heyrir umstangið út af þeim.“ „Jæja, ég er ekki í neinu sambandi við aðra, sem spurt hafa um þær“, sagði Holmes kæruleysislega. „Ef þér viljið ekki segja okkur það, þá fell- ur veðmálið niður, það er allt og sumt. En ég er alitaf tilbú- inn að veðja um álit mitt, að því er varffar alifugla, og ég hef veffjaff fimm pundum um, aff fuglinn, sem ég borffaði, hafi veriff alinn uppi í sveit.“ „Ja, þá hafiff þér tapaff fimm pundunum yffar, því aff hann er alinn í bæ“, sagði kaupmaff urinn viffskotaillur. „Ég held nú ekki.“ „Ég held nú bara.“ „Ég trúi yffur ekki.“ „Haldið þér, aff þér vitiff meira um alifngla en ég, sem hef fengizt viff þá síðan ég var smástrákur? Ég segi yffur, aff alifuglarnir, sem ég sendi til Aplha voru aldir í bæ.“ „Þér getiff aldrei fengiff mig til að trúa því“. „Viljiff þér veffja, bá?“ „Þaff væri bara aff taka af yff ur peninga, því aff ég veit, aff aff ég hef rétt fyrir mér. En ég skal veff ja viff yður pundi í gulli svona rétt til að kenna yffur aff vera ekki svona þrár.“ Kaupmaðurinn hló lágt og hörkulega. „Sæktu bækurnar, Bill“, sagffi hann. Litli drcngur inn kom meff litla, þunna bók og affra stóra og kámuga, og lagði þær lilið viff hliff undir lampanum, sem hékk niffur úr loftinu, „Jæja, herra Monthani“, sagði kaupmaffurinn, „ég hélt, að ég væri búinn aff selja alíar gæsirnar, en áffur en ég er bú inn aff þessu, munuff þér kom ast að raun nm, aff enn er ein eftir í búffinni. Sjáiff þér þessa litlubók?" „Nú?“ „Þetta er listi yfir fólk, sem ég kaupi af. Sklljiff þér? Jæja, þá, hér á þessari sföu eru sveita mennirnir, og tölurnar aftan við nöfnin tákna hvar reikning ar þeirra eru í höfubókinni. Jæja, þá! Þcr sjáið þessa síðu, skrifaða með rauðu bleki? Nú, það er listi yfir þá, sem ég kaupi af í bænum. Skoðið nú þriðja nafnið. Lesið það bara upphátt fyrir mig.“ „Frú Oskshott, Birxton Road U7 — númer 249“, las Holm es. „Einmitt. Flettið nú upp í höfuðbókinni.“ Holmcs fletti upp á síðunni, sem tilgreind var. „Hérna er það, „Frú Osksliott, Brizton Road 117, eggja- og alifugla- sali.“ „Jæja þá, og síðasta inn- færslan?" „22. desember. Tuttugu og f jórar gæsir á 7 shillinga og G pence“. „Einmitt. Þarna Iiafið þér það. Og þar fyrir neðan?" „Seldir Herra Windigate á Alpha fyrir 12 shillinga“. „Og hvað getið þér nú sagt?“ Sherlock Molmes virtist mik ið miður sín. Hann tók upp gull pening úr vasa sínuiii og fleygði honum á borðið, sneri sér síð- an burtu eins og maffur, sem er of hneykslaður til að mega mæla. Nokkra metra þaðan stanzaði hann undir götuljósi og hló á þennan hjartanlega, þögla iiátt, sem er sérkennilegur fyr- ir hann. „Þegar maður sér mann með kjálkaskegg, sem er klippt á ©PIB COKRMGM MOCO Það tekur Stebba langan tíma að ná sér eftir höfuðhöggið, sem hann hlaut af völd- um Perditu Rune. — Þú færð þó að minnsta kosti nýtt verk efni, Stebbi, eftir að hafa staðið í þessum látum í Hodag. 1 Þreyttur heldur hann aftur tll herstöðv- ar sinnar og óskar aðeins éfiir friðl og ró. — Meðan á nokkuð sér stað einhvers- staðar í hitabeltinu, sem kemur í veg fyrir að óskir hans verði uppfylltar. < ±2 26- marz 1963 — ALÞÝÐUBLAÐtÐ

x

Alþýðublaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.