Baldur - 20.04.1903, Blaðsíða 3

BALDTJR, 20. AÍRÍL I9O3.
3
gj'irt að taka það fyrir á næsta fundi
að gangast fyrir þvf, en á undan-
farandi fundum hefir starfsemi
hennar lent við það, að berjast
mðti leyfisveitingunni á Gimli, þar
eð þvf atriði mátti ekki frcsta.
Að endingu vil jeg leyfa mjer að
skora á alla kjóséndur Gimlisveit-
ar, að taka þetta mál til rœkilegrar
yflrvegunar og meðfcrðar. Good-
Templarar eru sjálfsagðir að fylgja
VfnsÖlubanni, og svo eru heilir
hópar af mönnum, sem þótt þeii';
standi ekki f bindindisfjclagsskap,
sem cru málinu hlynntir. Þeim 1
trcysti jeg til að láta til sfn taka cf
farið verður að vinna að aukalög-
um um vfnsfilubann í svcitinni.
Seinast, en ckki sfzt, sný jeg
mjer að hinum ýmsu safnaðarfje-
lögum. Hjer er vcrkefni fyrir þau
að vinnaað, gott málefni oggöfugt.
Sýni þau nú trú sfna f verkinu eða
hljóti óvirðingu göfugra manna.
Nú cr tækifæri.
G. Thorsteinson.
Fyrir skömmu var það f sam-
kvæmi nokkru f Parfs, að cin af
stúlkunum skaraði svo fram úr hin-
um að allir karlmennirnir síifnuðust
ufan um hana, til að skoða og dázt
að vaxtarfcgurð hennar og hve vel
fötin klæddu hana. Einn karlmann-
anna dirfðist að gefa hcnni blóm,
sem hún vcitti móttöku og þakkaði,
en sökum þess að kjóllinn var al-
veg sljettur að framan, gjörðist
nauðsynlegt að festa blómið mcð
tftuprjón, þegar það var búið leiddi
hann hana að borðinu til að fá sjer
snæðing ásamt öðrum og settist við
hlið hennar. Þegar hann var seztur
virtist honum hann heyra eitthvert
suðuhljóð, Ifkast því sem kvöldgol-
an framleiðir í þjettum skógarrunn-
um. Honum' varð nú litið til stúlku
sinnar og sá strax að hún hafði
grennst undarlega mikið, og áður
en hálfnað var að borða, hjekk
kjóílinn í lausum og óreglulegum
fcllingum um hana.
Það lftur svo út sem kjólar
grannvaxinna kvenna f París sjcu
tvöfaldir og búnir til úr loftheldu
efni, svo þegar stúlkan er komin í
kjólinn sje hann fylltur með vindi
uns vöxturinn þykir svara sjer.
Eftir þessu hefir stúlkan ekki mun-
að, þegar hún nældi blómið i kjól-
‘nn, þvf út með títuprjóninum guf-
aði vindurinn.
Yoðaleg ásökun.
(Framh.)
Nú var sent eftir kviðdóms-
mönnunum sem komu þcgar, og
litu helzt út fyrir að vera nývakn-
aðir af svefni. „Herrar mfnir!“
sagði dómarinn, „lögmaður ákærða
óskar þess, að þið hlustið á vitni
scm nýkomið cr til sögunnar.
Hann —“
„Hún, hr. dómari,“ leiðrjctti
verjandi minn.
„Hún hcfir, cftir hans skoðun,
mjíig mikilsverðar upplýsingar
fram að færa. En jcg aðvara ykk-
ur við því, heiðruðu herrar, að
leggja ekki of mikla áherzlu á skýr-
ingar sem koma óvænt“.
„Látið þið Patrick Murphy koma
inn,“ skipaði vcrjandi minn.
Þegar Patrick var kominn inn
segir lögmaður minn :
„Þjer munið víst að þjer hafið
eiðfcst að þjer sáuð sakfellda bcrja
hinn framliðna?“
„Já, jeg sá hann eins greinilega
: °g jeg sje yður núna. Tunglið var
I fullt og nóttin var nær þvf eins
! björt og dagur. Jeg er viss um að
það var hinn ákærði“.
,,Var enginn annar um borð
scm lfktist hinum sakfcllda í út-
liti ?“
„Nei, enginn. Auk þess sá jeg
andlit hins sakfellda og þekkti
hann“.
Hitt vitnið, Felin O’Curra, var
sóttur.
,,Þjer hafið eiðfcst að þjcr sáuð
sakfellda berja Mr. Smith ?“
„Já, hcrra. Jeg sá hann jafn
greinilega og jcg sje yður núna“.
,,Hvernig var nóttin ?“
,,Hrcintloft og fullt tungl, nærri
eins bjart og núna“.
,, Var enginn annar um borð sem
líktist sakfellda ?“
Nci, enginn. Jcg er eins viss
um að það var hann, eins og jeg
stend hjerna, því tunglið skein
bcint framan í hann og jeg sá
hvern einn af andlitsdráttum hans“.
„Þjer megið fara. Vill Leon-
ora Warrington svo vel gjöra og
koma ?“
Unga stúlkan, sem setið hafði á
stól verjanda mfns; stóð upp og
gekk að vjeböndunum.
„Atvinna yðar?“
„Kennari við kvennkennara-
skólarin f Brooklyn“.
„Þekkið þjer ákærða eða hinn
framliðna ?“
,,Hvorugan“.
„Viljið þjer svovel gjöraog láta
heyra það, sem þjer ætluðuð að
segja?“
„Jeg skildi yfirheyrsluna svo, að
það væri mcst árfðandi að sanna,
að það hefði verið ákærðisem barði
Mr. Smith, mcð öðrum orðum, að
sanna, að auðið hefli verið að sjá
ákærða þegar morðið var framið.
Mjer kom því tll hugar að rann-
saka þctta, og þar eð jeg hafði
þcssa árs almanak f vasanum, þar
sem tímataflan yfir kcnnslugreinar
mfnar í skólanum er innfest, tók
jeg það upp og rciknaði út á hvaða
dögum tunglið var fullt 1854. Jeg
komst þá að þvf, eins og sjerhver
scm kann tímareikning getur full-
vissað sig um, að 1854 var páska-
tunglfyllingin 12. aprfl. Frátungl-
fyllingu til tunglfyllingar eru sem
næst 2g}4 dagur; þar eð tungl-
fylling var 12. apríl, hlutu hinar
tunglfyllingarnar að vera II. maf,
10. júní, 9. júlí og 8. ágúst. Þar
eð nýtt tungl er hjer um bil 15
dögum eftir tunglfyllingu, leiðir af
þvf, að 23. ágúst 1854 var nýtt
tungl, þann dag sem Smith hvarf,
og vitnin gátu því ckki sjcð ákærða
við tunglsbirtuna, eins og þau
segja, af því hún var engin“.
Mcðan hún talaði var dauðaþögn
f salnum, en þegar hún hætti, lenti
allt í œrslum og ósköpum, svo
veggirnir bókstaflega skulfu. Fólk-
ið hljóp aftur og fram, faðmandi
hvað annað, og gleðiópin gullu við
hvaðanæva. Verjandi minn kom
til mín og þrýsti hendi mfna.
Þegar loksins kyrrð komst á aft-
ur, sagði dómarinn við vitnið:
„Við getum auðvitað ekki rengt
staðhœfingu yðar, en hvaða sönn-
un hafið þjer fyrir þvf að hún sje
rjett ?“
„Hjer er sjóalmanakið fyrir
1854,“ sagði verjandi minn, um
leið og hann lagði bókina fram fyr-
ir dómarann sem hann, lögreglu-
þjónninn og stúlkan höfðu verið að
blaða f, ,,ogþað sannar fyllilega
hið rjetta í framburði vitnisins,
eins og rjetturinn getur sjálfar full-
vissað sig um. Á þefm tfma sem
vitnin segja að morðið hafi verið
framið, var ckki að eins nýtt tungl,
en tunglið var þvf nær beint und-
ir kjölnum“.
„Þjer megið fara ungfrú,“ sagði
dómarinn, „rjetturinn er yður mjög
þakklátur fyrir hlutdeild yðar f
málinu“.
Um leið og hún fór út úr dóm-
salnum leit hún hluttckningaraug-
um til mfn. Undir eins og húnfór
frá vjeböndunum, leiddi ’klóki
Bostonarinn' nýtt vitni þangað,
sem hann skömmu áður hafði leitt
inn í vitnaklefann.
„Hjer er eitt vitni’enn, hr. dóm-
ari,“ sagði hann.
,,Þetta mál ætlar að verða rfkt
af viðburðum,“ mælti dómarinn.
„Hvað hafið þjer að segja herra
minn?“
„Jeg er gullsmiður og úrsmiður.
Þegar jeg sá innsigli það, sem ann-
að vitnið, Felin O’Curra, bar í úr-
festi sinni, þóttist jeg þekkja það
og áleit að jeg hefði sjeð það ásamt
úri er jeg, fyrir mörgum árum sfð-
an, hreinsaði og gjörði við fyrir
hinn framliðna Mr. Smith. Jeg
Ijet þetta í ljósi við mann sem stóð
nálægt mjer,. og þótt jeg að eins
talaði í hálfum hljóðum heyrði lög-
regluþjónninn- til mín, og bað mig
þegar að koma fram sem vitni“.
O’Curra var nú leiddur inn, og
undir eins og úrsmiðurinn snerti
við innsiglinu er hann bar í úrfest-
inni, hrökk hann við sem snortinn
af eldingu.
(Framh.)
R. A.BONNAR. T.L. HARTLEY.
Bonnar & Hartley,
Barristers, Etc.
P.O. Box 223,
WINNIPEG, MAN.
Mr. Bonnar er hinn lang-
snjallasti málafærslumaður, sem
nú er f þessu fylki.
Hrekkjavit f heimskum manni
er hárbeittur hnífur í höndum ó-
vita.
Fólgið hatur er hœttulegra en
ber fjandskapur.
Á þá sem hlusta á sjálfa sig vilja
ekki aðrir hlusta.
Skeyti bakmælginnar falla mátt-
laus niður við fœtur dyggðarinnar.