Baldur - 11.05.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, II. MAf I9O3.
3
Æ, hvf hcyrast oft frá höfum
andvörp þung f nœturró,
eins og þcirra upp úr gröfum,
aldan sem að hvflu bjó,
náhljóð komi’ og kvörtun sára
kólgan sendi upp á land,
vegna þess hve brotgjörn bára
búi mörgum grand ?
Albert Kristjánsson
Skipstjórinn á
Afródítu.
•—:o: —
(Framhald).
,,Innan skamms skal yður borinn mat-
ur,“ svaraði stýrimaður, sem ekki stökk
bros af vörum þó hinir allir væru komnir
að þvf að hlæja upphátt.
Þcgar þcir fóru að borða voru handjárn-
in tekin af þcim, en 5 af skipverjum stóðu
yfir þeim á mcðan mcð hlaðnar byssur.
Þá þeir höfðu matast var þeim fylgt inn
f salinn aftur, og handjárnin látin á þá.
Hutchinson, scm grunaði jafnvcl að
fangelsisvistin væri ekki alveg að ástæðu-
lausu, spurði Daggctt mjög nákvæmlega
um framferði hans um síðustu mánuði, en
hann sór og sárt við lagði að þctta væri
sjóræningjaárás á saklausa menn.
Hjer um bil stundu sfðar kom stýrimað-
urinn og sagði þcim, að skipstjórinn óskaði
að sjá foringja þeirra, hvcr þcirra scm það
væri.
,,Það er annaðhvort þú, Daggctt, eða
jeg,“ sagði Hutchinson f gamni.
„Far þú,“ sagði Daggett, sem var frem-
ur órólegur, ,,þú ert mælskari cn jeg“.
Hutchinson stóð upp og fylgdist mcð
stýrimanni. í aðalsalnum sátu sex ungar
stúlkur — án cfa lagsmcyjar — og cins
margir ungir menn. Öll litu þau með
mcstu forvitni á Hutchinson, og ljetu f
ljósi óhikaða undrun, þegarþausáu ncttan,
vcl klæddan og háttprúðan ungan mann.
Hutchinson roðnaði út undir eyru þegar
hann sá þctta skrautbúna hefðarfólk, en
áttaði sig strax, brosti hreinskilnislega
framan f það og horfði f augu þcss feimnis-
laust. Ein af ungu stúlkunum, klædd
mjög fiigrum og viðcigandi búningi,
glcymdi sjcr þannig, að hún sendi honum
ástleitna augnabending.
Þegar stýrimaðurinn kom mcð fangann
að káetudyrunum, opnaði hann fáguðu val-
hnetuviðarhurðina og ljet fangann ganga
inn, en var sjálfur kyr fyrir utan dyrnar.
Þar inni sat ung stúlka, á að gizka 22 ára,
við lítið hallborð, hún var hraustleg og
frjálsleg á að lfta, með mikið jarpt hár.
Klæðnaður hennar var snotur og viðeig-
andi á skemtiskipi. Efst á hallborðinu
lá húa og á henni var skráð með gylltum
stöfum orðið ,,skipstjóri“.
Stundarkorn ljet hún sem hún væri önn-
um kafin við að skrifa, þó sá Hutchinson á
látbragði hennar að hún var hálfóróleg.
„Jeg bið fyrirgefningar,“ sagði hann,
„en jeg ætlaði að finna skipstjórann, _eða
rjettara sagt, harin mig“.
,,Skipstjórinn, það er jeg,“ sagði hún
fremur drembilega, eins og til að finná að
þvf hve djarflega hann bar upp erindi sittl
Hreimurinn f róm hennar ergdi hann.
Og án þess að dylja grcmjuna I augnatil-
liti sfnu, horfði hann fast og alvarlega á
hana, svo hún fór að gjörast nokkuð óróleg,
og til þess að dylja vandræði sfn ýtti hún
hárinu upp frá enninu ; hann sá þá hendi
hcnnar og gat ckki annað en dáðst að henni
með sjálfum sjcr.
„Hvað ætluðuð þjcr að scgja?“ spurði
hún, þegar hún loksins neyddist til að tala.
Rómur hennar var nú þýðari.
,,Ekkert,“ sagði hann mjög fyrirmann-
lega. „Jeg er ckki vanur að svara jafn ó-
virðulegum rómhreim og þjcr nýlcga not-
uðuð gagnvart mjer. Ef afsökun hans
felst f þcssum,“ og nú lyfti hann upp
höndum .sfnum með járnunum á, „þá vil
jeg leiða athygli yðar að þvf, að þessi járn
voru lögð á mig gagnstætt lögum og rjett-
indum, en lfklega þó eftir yðar skipun“.
Góðlátlegu, fögru augun hennar tindruðu
af undrun, og kinnar hennar roðnuðu rjett
eins og hún skammaðist sfn.
,,Jeg get ekki kapprætt um hegðunar-
venjuspursmál við yður,“ sagði hún kurt-
eislcga.
„Jeg krefst þess heldur ekki,“ svaraði
hann. ,,Jeg óska að cins eftir þvf siðlæti
scm samboðið cr konu áþvf menningarstigi
sem þjcr virðist standa á“.
Aftur leit hún á hann forvitnis og undr-
unar augnatilliti. Það var svo augljóst hve
mjög hún fann til lægingar sinnar, að hanri
vildi ekki gjöra annað en að koma með
þcssa spurningu :
,,Viljið þjcr gjöra mjer þann greiða að
segja mjer hvað þjer ætlið að gjöra við
okkur ?“
„Jeg ætla að aflienda ykkur alla f hend-
ur lögreglunni f Savanna,“ sagði hún feimn-
islaust.
„Fyrir hvaða ákæru ?“ spurði hann.
,,Vitið þjer það ekki ?“ spurði hún al-
vörugefin, og f augum hennar brá fyrir
sárri tilfinning. Máske kæruleysið, sem hún
hjclt búa bak við hina ytri sakleysislegu
framkomu, hafi sncrt tilfinningarnæmu
kvennlundina hennar.
,,Ekki fremur cn maðurinn í tunglinu,“
ansaði hann.
Hún tók hraðfrjettarskeyti af hallborð-
inu sem hljóðaði þannig:
„Fyrir tveimur dögum síðan var stolið
flutningsbát og nokkrum veiði- og fiski-
áhöldum frá skemtiskipinu Afródítu, sem
þá lá við eyjuna Cumberland“.
, ,Hjsr cr hraðfrjettarskeyti frá lögreglu-
foringjanum í Fernandína:“
(Framhald),
stökk upp á Baldursplankann fyrir skömmu og af þvf
að maðurinn er dugnaðarmaður mikill til munns og
handa og fljótur til úrræða, þá greip hann fullar lúkur
sfnar af óþverra og sáði honum yfir Baldur, og bauð
að þetta skyldi á nasir Jóni Stefánssyni.
Jæ-ja, Albert minn ! Jeg hefi ekki sama upplag
og þú. Jeg ætla mjer ekki að ausa þig persónulcgum
fúkyrðum að þarflausu. Setjum nú svo, að þú hefðir
cinhverntfma óviljandi rasað niður f einhverja ó-
mennskuvilpuna, sem svo vfða cru á Icið manna,
hvað kæmi mjcr það við ? Hreint og beint ekki neitt.
I staðinn fyrir að ausaþig persónulegum skömm-
um, ætla jeg að eins að staðhæfa, að aðalatriðin f
grcin þinni sjc ósannindi, og að þjer sje þar af leið-
andi ómögulegt að færa ncinar sannanir fyrir þcim
atriðum.
I fyrsta lagi er það ósatt, að nokkur maður eða
mcnn hafi nokkursstaðar eða nokkurn tfma drcgið
mig afvelta upp úr nokkrum skurði ósjálfbjarga af
vfni.
I öðru lagi er það ósatt, að nokkur maður eða
menn hafi sjeð mig ferðast um byggðina, og á sama
tíma hcyrt mig prjcdika ágæti vfndrykkjunnar.
Hvað jeg innrœti bfirnum mínum, og hvernig
jeg sje þeim fyrir brauði, kemur þjer ekkert við.
Líttu eftir þinni eigin fjiilskyldu, vinur minn.
JóN Stefánsson.
* *
*
Útgefcndur Baldurs játa það fúslega, að þær
orðahnippingar, sem hafa átt sjcr stað f blaðinu,
milli þeirra Jóns Stefánssonar og Alberts Kristjáns-
sonar hefðu bctur aldrei komið fyrir almennings-
sjónir. Á ^eim er ekkert að grœða fyrir hvoruga
hlið. Menn þcssir eru báðir vel gefnir og góðir
drengir, og algjörlega óviðurkvæmilegt fyrir þá að
bcrast á þcim vopnum, sem nokkrar persónulegar
mciðingar geti hlotist af.
Svo er þcssum viðskiftum algjörlega lokið í
Baldri.
Það var fyrir fáum árum sfðan að kona kom inn
til tannlæknis í Winnipcgtil að láta draga úr sjertönn.
Læknirinn tjáði henni að það gæti veriö sársaukalaUst
ef hún ljeti svæfa sig. Konan játaði þvf, en tók áður
pcningapyngjuna upp úr vasa sfnum.
,,Þjer þurfið ekki að borga mjer fyr en á eftir,“
sagði læknirinn.
„Nei! Jcg ætla að telja peninga mfna áður en
jcg missi vitið,“ ansaði hún.