Baldur - 08.06.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, 8. JtÍNÍ I9O3
3
Hvaða hugsun er f þvf, að fá það stœrðfrœðilega
sannað, að svonaværi það ástand að jafnaði, sem ekk-
ert nema sfvaxandi ójdfnuður kemst að.
Sumir halda kannske að þetta sje dfgar. Látum
okkur nú sjá. Árið 1800 var ckki einn einasti millj-
ónari til f Bandarfkjunum. Nú eru þar 4000 milljón-
arar, sem eiga frá einni og allt upp í tvö hundruð
milljónir dollara hver. Ef alþýðan fyrir munn þing-
manna sinna fer ekki vonum bráðar að taka f taum-
ana, þá verður aldrei langt liðið á tuttugusta öldina
þegar billjónarinn kemur til sögunnar. Það er þegar
orðinn til billjón dollara fjelagsskapur, og þar næst
kemur billjón dollara einstaklingseign. Einokunar-
fjelög, sem hafa tfu milljóna höfuðstól eru til f hundr-
aðatali, og allur þessi peningasamanrakstur fer fram f
auðmannabyggingunum f borgunum. Það er ckki að
furða þótt kaupstaðalýðurinn, sem býr f skjóli og
skugga þessara múrveggja mammons, og þess átrún-
aðar, sem honum fylgir, líti smáum augum á bónd-
ann, sem loðnasta gæran er flegin af. Það er meiri
fjósalyktin af fötunum bqendanna heldur en af pen-
ingunum, sem þeir framleiða. Allt um það heppnast
auðmanninum engu sfður að villa sjónir fyrir kaup-
staðalýðnum, sem árið um kring hengilmænast f kring
um hann f borginni, heldur cn fyrir bœndagörmun-
um, sem við allar kosningar láta ginnast til þcss, að
greiða atkvæði sitt með öðrum hvorum flokki fjár-
glæframannanna. Það er bara jafnt á komið með iðn-
aðarmanninum, daglaunamanninum, og bóndanum f
þessu cfni. Annar helmingur verkalýðsins greiðir at-
kvæði með Gould, Hill, og Morgan, en hinn helm-
ingurinn með Vanderbilt, Rockefeller, og Schwab.
Svo glápa báðir f gftupnir sjer, forviða yfir þvf, að
engin l<ig skuli vcra búin til, scm verndi sig fyrir
yfirgangi auðmannanna! Við hverju er að búast
á meðan fólkið lætur ginnast af utan að komandi
dollaravaldi, — á meðan það vill ekki breyta því á-
standi sem er?
í þessu efni er kaupstaðarfólkið verst farið. Þar er
uppskafningshátturinn mcstur hjá sumum, cinkum
hjá hinum svo kölluðu leiðandi mönnum útlendu
þjóðflokkanna, sem hafa landa sfnaf tveimur hjörðum
til sals á atkvæðamarkaðinum, og þar er þörfin og fá-
frœðin nógu tilfinnanleg hjá öðrum til þcss, að láta þá
lafa f hvcrju leiðtogaskotti, og glcpsa mcð ræfilsleg-
um auðmýktarsvip hvern mola, sem hrftur af borðum
þeirra, sem hafa brauðið f vörzlum sfnum.
Svo drcgur sveitalffið dám af mannfjclagsástandi
borganna. Útkoman verður þvf sú, á meðan fólkið
unir við núverandi fyrirkomulag, að almenningur er
hcngdur upp á tvenna pólitiska snaga f röðum eins
og rjklingur.
Það sjer hver maður að sú stefna, sem meðhöndlun
hinna ýmsu kaupstaðarmála tekur, hefir enga smá-
ræðis þýðingu fyrir mannlffið f heild sinni. Það
virðist svo sem það atriði hljóti fyrst um sinn að
verða aðalfhugunarcfni allra pólitfskra umbótamanna.
Skipstjórinn á
Afródítu.
(Framhald).
Hún roðnaði lítrð eitt, hló svo og sagði
þýðlega : ,, Var það orsökin ?“ og leit í augu
honum um leið nokkuð feimnisleg.
,,Þarvar ekkcrt annað til hindrunar;
jeg gct aldrei oftar hrósað mjer,“ ' sagði
hann.
„Gæt þess líka, að jcg gct heldur ckki
hrósað mjcr,“ sagði hún um leið og hún
sneri sjcr við og horfði á sjórótið.
Eftir litla stund sagði hún lágt: ,,Bart-
lcy frændi, ef þjer dragið dár að mjer nú,
þá er það syndsamlegt; athugið að guð
sýnir okkur almætti sitt í storminum, og
geymir okkur þó óhult f hendi sinni“. Hún
settist niður á bekk og hlúði betur að sjer.
Við það atvik kom hönd hennar f ljós, og
Bartley Iagði sína hcndi ofan á hennar.
,,Til þess að sýna yður, Virginfa, að jeg
cr ekki að gera að gamni mfnu,“ sagði
hann alvarlcga.
Hún Ijet sfna hendi kyrra undir hans,
og þegar-hann sfðar smokkaði sinni hendi
undir hcnnar og þrýsti hana, endurgalt
hún þrýstinginn.
Á meðan á þessu stóð var Daggett kyr
við stýrið og starði út f myrkrið. Við og
við blikuðu eldingar, scm honum var mjög
kærkomið. Að sfðustu sneri hann hjólinu
án nokkurs fyrirvara til bakborðs, og um
leið og Miss Power ,stóð upp óttaslegin,
kallaði hann drembilega: „Landmegin
eyjanna“.
Skipið skreið áfram mcð þriðjungshraða
og eyjarnar tóku úr alla stórsjóina þó lág-
ar væru; rokið var hið sama, en rigningin
var hætt og loftið ögn bjartara en áður.
Erfiðleikarnir virtust á enda og Virginia
var um það lcyti að sleppa öllum áhyggj-
um, þegar skipið allt f einu kipptist við
mjög snögglega, svo hún og Bartley
hrukku bæði á Daggett og hjólið.
Hutchinson hjclt að þctta væri hrckkja-
bragð af Daggett, og greip f vasa sinn eft-
ir skammbyssunni, en Daggett útlistaði
greinilcga orsökina; hann sagði að þarna
væri sker, sem um þessar mundir ætti að
standa 4 fct upp úr sjónum, en undiraldan
sem kæmi inn á milli eyjanna hcfði hulið
það nú og það hefði gabbað sig.
Gat hafði komið á kinnung skipsins og
sjórinn streymdi inn, cn Daggett huggaði
fólkið mcð þvf, að þó aldrei nema Afródfta
sykki, væri svo grunnt, að hclmingur hcnn-
ar eða meir myndi standa upp úr, og hœtt-
an væri þvf engin í samanburði við skip-
reika á hafi úti. 1
Skjótlega en þó rólega voru báðir stór-
bátarnir látnir á flot, fylltir af farþegum,
ýtt frá skipinu, og sfðan róið út í myrkrið,
sem huldi þá-sjónum von bráðar. Sfðan
var bátur Daggetts dreginn að skipshlið-
inni, 4 af hans mönnum, 3 skipverjar af
Afródftu, stýrimaðurinn, Bartley og Vir-
ginfa voru tilbúin að fara ofan f hann, þeg-
ar Daggett með kynlegri hnegingu krafð-
ist þess, að handjárnin yrðu tekin af sfn-
um mönnum, svoþcirgætu synt ef áþyrfti
að halda, sem komið gæti fyrir. Virginfa
sagði stýrimanni að losa þá við járnin. Að
þvf búnu þutu Daggetts menn ofan í bát-
inn og stýrimaðurinn og skipverjarnir 3
strax á eftir. Bartley hafði tckið f hcndi
frænku sinnar til að fylgja henni ofan f
bátinn, þegar hann sá opið á skammbyssu
sem Daggctt hjelt á, gegnt andliti sfnu.
Daggettsmenn miðuðu einnig skammbyss-
um á stýrimanninn og hásetana þrjá, scm
honum fylgdu.
,,Leggið þið ykkur á grúfu á botninn f
bátnum," skipaði Daggett, ,,þangað til jeg
segi ykkur annað“. Boðinu var tafarlaust
hlýtt.
„Ætlið þið að skilja okkur hjer eftir til
að drukkna?“ spurði Bartley, þegar Dag-
gett skar sundur festina og ýtti frá.
„Þið drukknið ekki, ‘ sagði Daggett.
„Þið verðið að vera þarna þangað til stýri-
maðurinn kemur aftur mcð einhvcrn bát-
inn að sœkja ykkur, en ef þið viljið ekki
bfða, þá er flutningsbátur skipsins eftir
hjá ykkur.
Þau stóðu kyr þangað til báturinn hvarf
út í myrkrið. Ef skipið kæmi til að standa
kjölrjctt, var hœttan engin ; en það gátu
liðið margir klukkutfmar þangað til einhver
kæmi að sœkja þau. Hœgramcgin var
cyjan skammt f burtu, en þar var ekkert
skjól; til lands var ein mfla og þangað
höfðu bátarnir stefnt.
„Eruð þjcr hræddar við að fara mcð
mjer á flutningsbátnum ? spurði Bartley.
,,Nei,“ svaraði hún djarflega. Hann tók
þvf bátinn að skipshliðinni og hjálpaði
Virginfu ofan í hann og svofóru þau strax
á stað. Bartley reri á tvær árar, og af þvf
að ágjafir voru nokkrar varð Virginfa að
ausa.
„Getið þjer synt, Virginía?" spurði
hann.
,, Já,“ svaraði hún, og hún þurfti líka á
þeirri list að halda. Þrjár stórar öldur
gengu yfir bátinn svo hann fyllti og þau
stóðu í sjónum f mitti. „Þeir heyra ekki
þó við köllum,“ sagði Bartley, ,,og við
verðum dauð af kulda áður en þeir finna
okkur. Það getur ekki verið langt til lands.
Haldið þjer að þjcr getið synt þangað?“
(Framhald).