Baldur - 10.08.1903, Blaðsíða 3

BALDUR,' IO. ágtJst 19Q3..
3
skólar nái þeim þroska, sem þeim er mögulegt að ná,,,(.
ÁHugi frá þeirra hálfu, sembörnih ciga, erbeztameð-
alið til þess, að bœta menntahag hvers skólahjeráðs..
Ef nö íslenzkar skólastjórnir vildu taka upp þá.að-
ferð, að vera dálftið vandlátari én að undanförnu, þeg-
ar þær velja sjer kcnnara úr þesSum fáu, sem eru á
boðstólum, þá gæti það orðið orsök f þvf að þeir sem
nú kenna, en eru á of lágu mcnntastigi, byggju sig.
undir próf og hinir reyndu að ná cnn hærra prófi.
Islendingar eru búnir að vera nógu lcngi f þcssu
landi til þcss, að framleiða nógu marga vel menntaða
kennara til þess að upp fylla krfifur skólanna nú.
Ef skólastjórnir og almenningur hefðu verið vand- |
látari í valinu, borgað betur, og leyft meira frelsi, |
l:essum fáu fslenzku kennurum, þá stæðu skólar vorir
framar en þeir standa í dag. ÞORV.ÞpUVALDSSON.
Ycrða miklir menn gamlir ?
Flcstum mun koma til hugar að svara ,,nei,“ og cf
miðað er við Schiller, Byron, Mozart og Rafael, verð-
ur svarið rjett, en neðanskráð upptalning sýnir að
miklir menn, sém notað hafa gáfur sfnar til hins ftr-
asta, hafa náð háum aldri.
Skáld.
Sofokles........... 90
Voltaire ........... 84
Goethe ............. 83
Victor Hugo........ 83
Corneillc ........ 78
Hcrodotus ......... 76
Ibscn .........yfir 75
Euripides .......... 74
Björnson .... yfir 70
Ochlcnschlacgcr ... 71
Thukydides ......... 70
Fetrarca .......... 70
Rabelais ........... 70
Aiscylos ........... 69
Ccrvarttes.......... 68
F r œ ð i m c n n.
Ilumboldt........... 89
N evvton.......... 84
Plato.............. 82
Wirchovv .......... 81
Kant............... 79
Galilci............ 78
Kopernikus ......... 70
Linnee ............. 70
Leibniz.......... . 70
Sokratcs ........... 68
M á 1 a r a r og
m y n d a s m i ð i r.
Tizian ........... 99
Michcl Angelo .... 89
Thorvaldsen....... 74
Rubcns........ „ . 63
Kembrandt ....... 63
Vclazques.........61
H Ijóðlistarmenn.
Hartmann........ 95
Haydn ........... 77
Handel........... 75
Spohr............ 75
Bach............. 65
Becthoven ...... 56
S t j ó r n m á 1 a m e n n
og stjórnendur.
Talleyrand........ 84
Bismarck ..... .’ 83
Augustus ...... . 76
Disratli .......... 75
Friðrik mikli .,. . 74
Karl mikli . . 71
Washington ........67
Cicero ........... 63
Cromwell ......... 59
Richelieu ........ 57
H e r f o r i n g j a r.
Moltke ........... 91
Xenophon.......... 86
Wellington ....... 83
Bernadotte ....... 80
Bluecher.......... 76
Tilly............. 75
Marius ........... 71
1 hemistokles .... 65
Hannibal ........ 63
Arfurinn minn.
(Framhald).
Jég 'hcfði átt áð biðja fyrirgefningar á
þvf áð troða mjcr þarna inn, en f þcss stað
svaraði jeg spurningu hennar fneð annari
spurningu.
„Hvcr cr þetta?“
„Hver það er ? Er það ekki auðsjeð að
það er Mr. Ralph Lee Poinsctt ?“
Hún gekk þaðan og inn í daglegu stof-
una, settist þar niður í legubckkinn á milli
svæflanna, en jcg stóð. P'ramkoma hcnnar
móðgaði mig. Jcgvar kominn tilaðkvcðja,
og þó hafði hún ekki eitt vingjarnlegt orð
handa mjer.
,,Jeg held jcg mcgi kveðja,“ sagði jeg.
, ,Jeg er hræddur um að jeg hafi verið hjer
of lengi og hafi verið of þreytandi, en jeg
beið að cins cftir yður til að spyrja hvort
jeg gæti nokkuð gjört fyrir yður f Rich-
mond“.
Hún tók ekki hendi mína, en svaraði án
þess að lfta á mig og án þcss að vilja það,
að mjer virtist.
„Nei, þjcr hafið ékki verið nærgöngull,
°g jeg vil ckki að þjer farið strax. Jcg cr
taugasliipp f kvöld ; það er vissulcga óvcð-
ur f nánd ; jeg finn það í hverri taug, og
það er staðreynd —“
Svo hló hún aftur mjiig óviðfelldið.
„Jeg ér svo aumingjaleg í mjer, að jeg
er hrædd við að vera einsömul þegar storm-
ur og óveður er. Gjörið þjer svo vel að
vera hjer hjá mjer,“ bætti hún við f mjög
hlýlegum róm.
Jeg settist niður, en hún stóð upp og
gekk að hörpunni, ýtti tjaldinu til hliðar,
settist fyrir framan hljóðfærið og fór að
leika á það. Fyrst var hljómurinn hægur
og fagur, en svo breyttist hann f ákafan
ástásöng, bg að sfðustu virtust hiríir skjálf-
andi tónar líkjast grátstunum. Nú heyrðist
allt f einu mikíl þruma, svo mikil að húsið
skalf — hún boðaði komu óvcðursins. —
Á sama augnabliki slitnaði einn hörpu-
strengurinn. Miss Lynde flýtti sjer aftur í
sæti sitt á legubekknum, fieygði sjer niður
og byrgði andlit sitt mcð híindunum, eins
og hún væri að stríða við einhverja ákafa
geðshræringu.
Stundarkorn talaði hvorugt okkar. Loks
settist hún upp og leit á mig, og sá jeg þá
tár í augum hennar.
„Æ !“ sagði hún í ákafri geðshræringu.
,,Hvað tjáir að reyna að strfða á móti ?
Jeg verð að segja yður allt. Jeg hefi alltaf
vitað að jeg mætti til með það. Það eru
forlög“, og hún stundi þungan. „Ó, að það
skyldi koma aftur, eins og það hefði verið
f gær, og það eftir að.jeg hjelt að það væri
grafið og gleyfnt', að allt þetta skyldi koma
aftur til að eyðileggja mig. Vitið þjer að
jeg þekkti föðurbróður yðar ?“
„Nei“.
;,Ekki heldur að þjer eruð lifandi eftir-
myrid hans ?“
„Hvernig ætti jeg að vita það ?“
Hún harkaði nú af sjcr og sagði nokk-
uð rólegri :
„Það eru 18 ár sfðan að hann kom hjer
— 18 ár síðan, og þó finnst mjcr eins og
það hafi verið f gær. Jeg var ung þá,
nærri annað eins barn og Polly, þekkti
ekki heiminn og ekki mennina. Hann Var
fallegur, gáfaðuf og ástúðlegur, jeg gat ekki
annað en látið mjer þykja vænt um hann.
Frá minni hlið dugði ekkert dramb. Getið
þjer fmyndað yður hvernig kona með mfnu
sinni getur elskað ? Hvernig hún gétur
liðið ? Jeg skyldi gjarnan segja yður það,
en það eru engin orð til f málinu sem geta
lýst því. Um tfma var jeg mjög ánægð,
því jeg hjelt að hann elskaði mig. Sökum
þess hve ung jeg var vildi faðir minn ekki
leyfa opinbera trúlofun, að tveim árum
liðnum, sagði hann, getur Ralph komið
aftur, og þá skal jeg ekki vera á móti trú-
lofun. Það var á meðan hann var hjer að
ftalskur málari gerði þessa mynd af honum,
hún er full af göilum en ákaflega lfk hon-
um. Svo fór Ralph. Hann var sjóliðsfor-
ingi og varð að rœkja stöðu sfna.
Fyrst komu brjef frá honum með hverri
ferð, en svo fóru þau að koma sjaldnar og
síðan hætti hann alveg að skrifa. Okkur
var lfka sagt að hann væri að daðra við
ýmsar aðrar stúlkur. Jeg skrifaði honum
gagnort brjef og krafði hann skýringar eða
að hann sendi mjer mfn brjef aftur. Eina
svarið sem jeg fjekk, voru brjcfin mín f
einum böggli“.
Miss Lynde þagnaði nú um stund. ,,Nú
jæ-ja, og hvað svo ? Þá dó Katrín Lynde
og var grafin, því það cr til fullkomnari
andleg eyðilegging en lfkamleg veiki —
þangað til — þjer komuð. Því komuð
þjer ? Hvers vegna komuð þjer ?, Hvers
vegna komuð þjer, svo lfkur öðrum manni,
til að svifta blæjunni af gleymdum hlutum
og tímum, til að leiða vonarvofur fram
fyrir mig, til að kvelja mig á nýjan leik.
Þjer eruð svo lfkur honum — sami gang-
urinn, sömu lireifingar, sami rómurinn —
já, það er svo, að í tvo mánuði hefi jeg
ekki vitað hvort jeg lifði f dag eða fyrir 18
árum síðan, eða máske rjettara sagt, hvort
þetta allt er ekki draumur, sem jeg get
ekki losast við“:
(F ramhald).