Baldur - 19.10.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, ig. OKT. I9O3.
3
HaUSTPLŒGING. Sumir bœndur cru á þeirri
skoðun að haustplœging sje skaðleg fyrir akurinn,
þeir Imynda sjer að regnið, snjórinn og stormurinn
eyði frjóefnum moldarinnar, en reynzlan hefir sýnt að
það á sjer ekki stað. Hið gagnstæða hefir reyndin
ieitt í ljós, nefnilega það, að moldin leysist í sundur
af frosti og snjó að vetrinum, þegar plœgt er á haust-
in, og verður hæfilegri til að draga í sig ýmsar loft-
tegundir, svo sem Ammonia, sem er svo ágæt jurta-
nœring. ,,Nýr snjór á nýplœgðan akur er eins góð-
ur og sauðatað“, segir norskur málsháttur, sem enn
í dag er gildandi meðal akuryrkjubœnda 1 Noregi,
og eigi þessi málsháttur við þar f landi, þá á hann
hjer við líka. Það virðist heldur ekki vera af tilvilj-
un að sauðatað cr tckið til samanburðar, þvf enginn
annar áburður er jafn ríkur af Ammonia og einmitt
það.
Þar sem um stóra akurbletti er að ræða, er oft og
tfðum ervitt að vera nógu snemma búinn að plœgja
þá á vorin. Plœgingin má nefnilega ekki byrja fyr
cn jörðin er hæfilega þur, og dragist öf lengi að sá,
er minni von um góða uppskeru en ella. Á haustin
þar á móti er um lengri tfma að ræða, og enda þótt
þá sje einnig oftast nœgar annir, er þó hugsanlegt að
geta plœgt mestan hluta akursins þá. Ein aðalnot
haustplœgingar cru þau, að þá plœgist illgresisfrœið
niður og fer þá strax að spíraogvaxa, en þegar vetr-
ar eyðileggst það af frostinu, svo það vex sfður, cða
jafnvcl alls ekki, að vorinu. Og þótt eitthvað lítið
vaxi af illgresi að vorinu f haustplœgðum akri, upp-
r<etist það að mcstu eða öllu lcyti ef duglega er hcrf-
að. Ef illgresisfrœið þar á móti liggur ofanjarðar yfir
veturinn og er plœgt niður að vorinu, þá vex það
strax, til mikils ógagns fyrir sáðgróðurinn. Hvert
frcekorn getur nefnilega ekki framleitt nema eina jurt
og hana að cins einusinni, og það cr af þessum ástæð-
um að það deyr að vetrinum ef það nær þvf að spfra
og vaxa ögn að haustinu, en liggi það kyrt f frœbelgn-
um ofan á moldinni hefir frostið engin deyðandi áhrif
á það yfir veturinn.
,,Babbi, hvað eru sannleiksmolar ?“ _
,,Sannleiksmolar, — stúfurinn minn, er almennast
kallað það, sem kemur konunum f nágrenninu til að
segja á þessa leið :
Fyrsta kona : ,,Nú, jeg hefði sagt það“.
Önnur kona: ,,Nei, — Aldrei hefi jeg hcyrt ann-
að eins“.
Þriðja kona: ,,Það er nú lfklega ekki satt“.
Fjórða kona : ,,Jcg fyrir mitt leyti hefi aldrci á-
litið hana eins saklausa og hún læzt vera“.
Fimmta kona : ,,Jeg vorkenni vesalings börnun-
htn hcnnar“.
Og svona halda þær áfram meðan nokkur dropi cr
1 tekönnunni, stúfur minn“.
— Enginn er sjálfráður sem ekki, getur stjórnað
sjálfum sjer.
— Oeinlægur vilji ber ófrjóvsamt frœ.
, ■— I cinvcru cr ekkert dýr cins huglítið og maður-
'ún, f samfjelagi ekkcrt hugrakkara.
Missouridrengirnir.
—;o:—
(Framhald).
Hann kvaðst nú vilja endurgjalda lánið,
en ckki geta komið scm stæði til Denver,
þar á móti myndi maðurinn, sem veðið
hefði, koma þangað á morgun.
Hann hefði sent manninum, scm heima
ætti f Leadville, hraðskeyti um að snúa
sjer að Richard Biglow f Denvcr, og fá
sfna peninga þar, gegn þvf að afhcnda
j honum þessa 5000 hlutl í námunum.
Brjefritarinn sagði cinnig, að áður en langt
um liði myndi hann sjálfur koma til Den-
ver og veita hlutum sfnum móttöku, og að
þessir $100 væri borgun til Mr. Biglovvs
sem brakúns og milligöngumanns ; efhann
ekki vildi eiga við slfk viðskifti, var hann
beðinn að vfsa á annan brakún f Denver.
Þetta sfðasta var nokkuð skrftið.
Rustic’s Fling var verðmikil eign nálægt
Lcadville ; sjerhver hlutur í þeim námum
var í fullu gildi.
Dick fjekk vfxilinn geymdan f bankan-
um, og maðurinn frá Leadville kom. Hann
var rfkur maður og mjög viðfeldinn f fram-
komu. Það leið ekki langt um þar til þeir
voru orðnir vinir, og þeir urðu því sam-
fcrða út til að fá sjcr miðdagsvcrð.
Dick var hinn kátasti, hann hafði nú
kynnst rfkum námaeiganda og var orðinn
vinur hans. Hann tók á móti vcrðbrjefun-
um, geymdi þau í járnskáp sfnum og borg-
aði vini sfnum þessa þúsund dollara með
ávísun á bankann, sem var hafin strax um
kvöldið.
Dick gjörði sjer hálft í hverju von um
að eigandi verðbrjefanna myndi ekki vitja
þeirra, enda reyndist það svo. Hann kom
ekki og víxillinn kom aftur óviðurkenndur
frá New York.
Skjálfandi knjefjell Dick fyrir framan
járnskápinn sinn, tók fram vcrðbrjefin, fór
með þau á samkunduhús kaupmanna og
bauð þau til sölu þar.
Honum til • stórrar undrunar var fyrsta
boð 90 cent-í dollarinn. Svo voru strax
boðin 97 cent og þá ljet Dick þau með á-
nægju fara.
Sá, scm verðbrjefin kcypti, tók, við þcim
og leit yfir þau, en von.bráðar fjekk hann
Dick þau aftur og sagði:
„Þetta eru ckki hlutir f Rustic’s Fling“,
og benti á verðbrjefin sem hann hafði
keypt. ,,Þessir hlutir eiga' heima f ein-
um eða öðrum afkima, sem jeg hefi aldrei
heyrt nefndan. En þjer, ungi maður,
verðið að fylgja mjer til foringja samkund-
unnar, svo hann viti hverskonar maður
þjer eruð“.
Sem sagt, svo gjört, og það var lán fyr-
ir Dick að vfxillinn frá New York var
ekki viðurkenndur, þvf hann sýndi að Dick
hafði verið táldreginn sjálfur. í stað þess
að mæta ásökun, var hlegið að honum.
Rustic’s Fling—það er að skilja sástað-
ur, sem Dick hafði nú umráð yfir — var
eitthvert hið auðvirðilegasta og ónýtasta
námaland, sem reynt hafði verið. Það
var lágt fjallland vestanvert við Pike’s
Peak, sem var nefnt eftir hinum arðsömu
námum við Leadville, að eins til að narra
menn.
Þegar Dick var búinn að jafna sig eftir
þetta áfall, fjekk hann brakún í borginni
Canyon til að reyna að selja þessa 5000
hluti fyrirsig. Hann máttiselja þá á hvaða
verði sem var, þar þeir voru einskis virði,
og þareð brakúninn bjó f sama hjeraði og
þessar námur voru, voru meiri lfkur til að
hann gæti fengið eitthvað fyrir þær.
Brakúninn í Canyon skyldi brjef Dicks,
sem var blandað spaugi, á þann hátt, að
hjer væri um að gjöra að geta prangað út
verðlausri vöru í einhvern auðtrúa mann.
Nokkrum vikum sfðar kom hann til Den-
ver, og heimsótti þá auðvitað Mr. Biglow,
og átti nokkrar skcmmtilegar stundir í sam-
veru við hann. Þegar minnst var á hlut-
ina í námunum, hlóu þeir báðir, þvf hjer
var um reglulega fjeglæfra að ræða.
Morgun nokkurn kom maður inn á brak
úns skrifstofuna í Canyon, scm út leit fyr-
ir að hefði ckið allhart, því föt hans voru
öll í leirslettum. Hann talaði við brakún-
inn og Ijet í ljósi að sjer væri f hug að
leggja peninga f námafyrirtæki.
Brakúninn lagði srax fram landabrjef,
og benti á ýmsa staði þar sem mikil auð-
ævi væri fólgin undir jarðskorpunni, og
talaði svo líklega að við lá að gull flyti yfir
varir hans.
Maðurinn, sem ávaxta vildi peningana,
virtist þó heldur tregur, svo fór brakúninn,
rjett að gamni sfnu, að hrósa hlutabrjefun-
um í gagnslausu námunum í Rustic’s
Fling.
Honum til mikillar undrunar virtist mað-
urinn veita þeim athygli, og spurði um
verðið.
Um þessa tilviljan skrifaði brakúninn
Dick eftirfylgjandi brjcf:
„Hcrra Richard Biglow !
---------Þar sem við erum orðnir svo
að segja góðir vinir, skal jeg scgja yður
dálitla skrftlu um vcrðbrjefin yðar. Fyrir
skömmu kom maður inn á skrifstofu mfna,
scm tjáði mjer að hann hefði í hyggju að
leggja nokkra peninga í námalönd, cf jcg
hefði þau til sölu.
(Framhald).