Baldur - 23.11.1903, Side 3

BAtDUR, 23. NóV. I9O3.
3
Hcfirðu nokkurntíma Ihugað hversu viturlegt það
er, að senda þúsundir manna upp í fjöll til þess, að
grafaþar upp nokkur tonn af gulum málmi, sem kall-
aður er gull, og senda svo annan hóp manna til þess,
að sprengja í sundur bjarg eftir bjarg og byggja úr
því virki og geymsluklefa utan um gullhrúgurnar, og
gefa út til almennings pappírsseðla til sannindamerk-
is um, að nú sje svo eða svo mikið af gula málminum
geymt í grjóthýsum, sem gjörðeruaf mannahöndum,
í stað þess að vera geymt f fjöllum frá skaparans
hendi?
Þetta er nú sá æðsti vfsdómur sem ,,menning-
in“ hefir framleitt viðvfkjandi peningamálum heims-
ins. Sagan um hernaðarsjóð Þjóðverja, sem fyrir
stuttu hefir verið prentuð bæði í Baldri og Lögbergi,
er gott sýnishcrn af þessu vizkulega framferði.
/
J\ sfðasta ársfundi biskupakyrkjunnar f Ný-Eng-
landsrfkjunum kvartaði einn biskupinn undan þvf, að
kyrkjan væri að missa tangarhald á fólkinu. Þetta
mætti vfst vfðar til sanns vegar færast. Peninga-
græðgin stendur almennt á svo háu stigi, að kyrkj-
urnar berast aflvana með straumnum f þjónustu
mammons. En enginn kann tveimur herrum að
þjóna, og þvf er ekki von að vel fari. Mammonsást
og græ®g’ °& rangsleitni fylgjast að annarsvegar, en
guð og mannúð og jöfnuður hinsvegar, og það er
vandi að sigla hálfvolgur milli þeirra skerja.
§másveinn nokkur var að gæta fjár á sunnudags-
morgni. Þegar farið var að hringja kyrkjuklukkun-
um og fólk fór að streyma til kyrkjunnar, fór hann
að hugsa um að biðja guð líka. En hann hafði aldrei
lært neina bœn. Þá kraup hann á knje og byrjaði á
stafrófinu : ,,a, b, c,“ og svo áfram, þangað til kom-
ið var til ö.
Maður einn, sem var á gangi, kom þar nálægt
er drengurinn var og heyrði til hans, sá hann, hvar
hann lá á knjánum, spcnnti greipar, hjelt augunum
lokuðum og þuldi: ,,a, b, c“.
,,Hvað ert þú að gjöra, vinur minn ?“
Drengurinn leit upp. ,,Jeg er að biðja“.
,,En hvers vegna þylurðu stafrófið ?“
,, Af þvf jeg kann enga bœn, en vil biðja guð að
vcra með mjer og hjálpa mjer til að gæta kindanna.
Svo hugsaði jeg, að ef jeg læsi allt sem jeg kynni,
þá gæti hann sett það saman og kveðið að því, sem
jeg óskaði mjer“.
,,Guð blessi þig, vinur minn. Hann lætur víst
ekki bæn þína óheyrða. Þegar hjartað talar rjett,
þá hljóta varirnar að gjOra það lfka“. (ÆSKAN).
,,Nö. nfi, Jens! Hvar varst þú f gær?“
,,Jeg var veikur“.
,,Hvað var að þjer?“
„Jcg hafði tannpfnu".
„Er þjer þá ekki illt í tönninni nún;v?“
„Jeg veit það ekki".
„Hvað þá? Veiztu það ekki ?"
„Nei, því að tönnin var dregin úr mjer".
Ella Leston.
1.
Ella Leston var komin að þeirri niður-
stöðu að hún yrði að ferðast um heiminn
með einhverri auðugri konu, sem lagsmær
cða fylgdarmey, ef hún ætti nokkurntíma
að verða þess umkomin að geta styrkt
móður sfna, svo henni yrði unnt að lifa
áhyggjulausu lffi. Hún var fús til að taka
slfka stöðu hjá hverri sem helzt konu, er
væri svo rfk að hún gæti goldið henni góð
laun, og svo frjálslynd, að hún tfmdi að fá
sjer fylgdarstúlku.
Þær áttu fremur erfitt uppdráttar, mæðg-
urnar, og því var það að dóttirin snjeri
sjer að vistráðaskrifstofu, og borgaði þar
1 dollar til þess að henni yrði útveguð
vist. Forstöðukonu vistráðaskrifstofunnar
skulum við nefna Mrs. Weldon, og láta
hana svo spjalla sjálfa.
Fyrst skoðaði Mrs. Weldon silfurdollar-
inn nákvæmlega, eins og hún væri að full-
vissa sig um að hann væri ósvikinn, síðan
settist hún fyrir framan stóra bók, til þess
að skrifa í hana hverja stöðu Ella óskaði
að fá og hæfileika hennar.
,,Aldur?“ spurði Mrs. Weldon stutt-
lega.
„Átján ára síðasta júlf“.
,,Hverja atgerfishæfileika og þekking
hafið þjcr?“
Jeg hefi enga atgjörvishæfileika eða
þekkingu, ef jeg hefði þá myndi jeg sækja
um kennarastöðu. — Það er líklega minna
heimtað af fylgdarstúlkum á ferðalagi“.
,,Við höfum nokkrar gáfaðar og vcl
menntaðar stúlkur í bókum okkar, er sœkja
um stöðu sem fylgdarstúlkur, cða sem lags-
meyjar, eða að eins til að fylgja ungum
heldri stúlkum í samkvæmi, vera forvígis-
kona þeirra, sem kallað cr“.
,,Já, jeg skil“, sagði Ella, sem æsku-
hreinlýndið gjörði dálftið málhreifa. ,,En
það er allt öðru máli að gegna mcð mig.
Mamma hefir ekki haft efni á að leigja Pi-
ano síðan jeg var 12 ára, svo jeg er hrædd
um að jeg sje búin að gleyma þvf sem jeg
kunni. Jeg hefi hjálpað henni við sauma
svo jeg hefi ekki haft afgangs tíma til
náms“.
„Viljið þjer ekki gjöra mjer þann
grciða", sagði Mrs. Weldon, ,,að eyða
ekki tímanum til að segja mjer hvað þjer
ekki getið gjört, cn segja mjer heldur hvað
þjer getið gjört“, og hampaði pennanum
eins og hún væri viðbúin að skrifa þá
fræðslu er hún fengi.
„Getið þjer lesið hátt 2 eða 3 stundir í
elnu ?“
,,Eruð þjer lipur og handlagin ? Getið
þjer farið snemma á fætur ? Eruð þjcr
röskar að ganga ? Hafið þjer blfða og góða
lund ? Eruð þjer tilhliðrunarsamar ? Eruð
þjcr greiðviknar ?“
„Öllum þessum spurningum má jeg játa,
með undantekningu á ’blfðri lund' ef til
vill. En jeg held jeg hafi góða lund og
viðmót samt sem áður, og jeg skal ætíð
kappkosta að þóknast þeim, sem borgar
mjer kaup. Jeg skal sýna þeim að jeg
veit það, að jeg á að vinna fyrir þvf kaupi
sem jeg fæ“.
,,Sú tegund kvenna, sem til mín kemur
til að grennslast eftir ungum stúlkum er
þær geti fengið í vinnu til sfn, munu varla
vilja málgefnar stúlknr“, sagði Mrs. Wil-
son alvarlega, þegar hún var búin að skrifa
eitthvað í stóru bókina sfna. ,,Jeg hefi
aðallega viðskifti við heldri flokka mann-
fjelagsins, og meðal þeirra er kurteist fá-
læti í afhaldi“.
„Já, auðvitað”, sagði Ella, ,,en það er
allt annað þegar jeg tala við yður. Jeg
vil í eitt skifti fyrir öll segja yður allt um
mig“.
,,Það gleður mig að heyra að það er f
eitt skipti fyrir öll“, sagði Mrs. Weldon
háðslega.
Aldur konu þessarar var ekki auðvelt að
sjá rjett. Hún varísvörtum silkikjól, sem
var fast strengdur um mittið, tállituð f and-
liti með mikið falskt hár.
Vera kann að fjör og dirfska Ellu hafi
æst tilfinningataugar hennar, sem Ifklega
hafa haft næga áreynslu af 8 stunda vinnu
á dag í heitu herbergi á öðru lofti, en f
augum Ellu var skrifstofa þessi allt annað
en óþægileg. Brusselteppi á gólfinu, Da-
maskusblæjur fyrir gluggunum, stólarnir
klæddir flöjeli, frönsk stofuklukka á marm-
arahyllu og allt annað eftir þessu, svo Ellu
fannst þetta konunglegt í samanburði við
íbúðina á 2. lofti í útjaðar bæjarins, þar
sem hún og móðir hennar höfðu barist fyr-
ir tilverunni í sex ár.
„Haldið þjer að þjer finnið nokkurt
pláss f bókinni yðar, sem mjer hæfir ?“
spurði Ella eftir nokkra umhugsun.
,,Nei, góða mfn, eins og stendur hefi
jeg ekkert pláss handayður”, svaraði þessi
stæ'riláta kona, sem var að láta silfurdollar
Ellu ofan í skúffu. „Þjer hljótið að viður-
kenna að þjer þekkið svo lítið til hinnar
venjulegu hegðunar — og að þjer eruð of
ung til að vera lagsmær hefðarkvenna.
Það er leitt að yður skuli skorta þekkirigu
til að vera kennslukona smábarna, það væri
cinna hentugust staða fyrir yður“.
„Ætli jeg þurfi að bíða lcngi ?“
(Framh.)