Baldur - 22.02.1904, Blaðsíða 3

BALDUR, 22. FEBR. I9O4.
3
Um vegavinnu.
l>ó að ekki sjeu miklar torfærur
á vegum okkar Gimlisveitarmanna
meðan snjór er á jörðu, þá má þó,
eíns og fyr, búast við að þctta
breytist þcgar fer að vora og blotna
um. Sýna reikningar sveitarinnar
undanfarin ár, að miklu fje er varið
til vegabóta, og af þvf bygðin er
óðum að vaxa, leiðir af þvf að ný-
ir vegir verða að fjölgaog kostnað-
urinn að aukast. Eðlilega verða
gjaldcndur sveitarinnar að bera
hann. En því að eins er það vin-
sælt, að þessar vegabœtur og við-
aukar sje nauðsynlegir, en þvf mið-
ur er ekki við að búast að það sje
almennt f sveitinni, undirþvf fyrir-
komulagi sem hefir viðgengist.
Einkum eru það r. og 3- deild sem
eru svo vfðáttumiklar, að ekki cr
við þvf að búast að meðráðamaður-
'un sjc svo kunnugur, að hann geti
fyllilega sagt hvað sje nauðsynlegt
hvað ekki, viðvfkjandi hinum
margvfslegu vegabótum f deild
sinni. — Þetta hafa sveitarráðin
sjeð, ogþvfskift sveitunum f vega-
hjertíð og kjtírið vegaumsjónarmann
fyrir hvert þessara hjeraða. — Við
þetta fyrirkomulag út af fyrir sig
er ekkert að athuga, en það hcfir
lagast — eða rjcttara, ólagast —
þannig f sveitinni okkar, að vcga-
stjórinn cr að meira eða minna
lcyti genginn fyrir bf þcgar um
vegabœtur er að ræða f vegahjer-
nði hans, og að minni meiningu cr
sveitarráðinu einu um það að kenna,
án þess þó að meina nokkuð mis-
jafnt með því. Það er eins óg oft
vill vcrða, að sitt Ifzt hverjum, einn
vill þetta, annar hitt og flestir vilja
ráða, og svo er með vegabœturnar.
Er þá oft farið beint til sveitarráðs-
ins, bak við vegastjórann, og það
beðið um svo og svo mikið til að
gjtíra við kafla á vegi, helzt sem
næst hfbýlum biðjandans, og biður
hann oft cða býst við að verða lát-
inn sjá um verkið og verður það
oftast. Koma þessar bœnir vana-
lega fyrst fram þcgar ráðið er sezt
á fund og hefir ekki að jafnaði við
annað að styðjast um þörfina, en
lýsingu biðjandans, þvf oft er beð-
ið um styrk á þann stað, sem ekki
er á almannafæri, en þá enginn
t{mi til að grcnnslast um þörfina, cn
fáðið oft bónþægt f þessu tilliti.
Af þessum miður hcppilega vana
leiðir :
1. Að vegavinnan verður mis-
jafnlega af hendi leyst f sama vega-
hjeraði, svona á þcssum staðnum,
hinsvegar á hinum, sem, undir
jtífnum kringumstæðum myndi
verða eins, ef sami maðurinn hefði
staðið fyrir verkinu á báðum sttíð-
unum,—en það er ekki dœmalaust
að verkstjórar hafi verið 4 f sama
vegahjeraðinu auk vcgastjórans;
er þar ekki við miklu samrœmi að
búast.
2. Að bitlingabiðjendurnirvinna
að sínum vegabótum ábyrgðarlaus-
ir á móts við vegastjórann.
3. Að þegar vegastjórí gjtírir
áætlun um fjárhagslega þtírf f vega-
hjeraði sfnu, þá veit hann ekki
nema aðrir sjeu komnir bak við
hann til sveitarráðsins með bitl-
ingabœnir í þenna eða hinn part-
inn af vegahjeraðinu, og atvikist
það þannig að hann verði fyrri, er
viðbúið að hann fái bœnheyrslu,
en skýrsla vegastjóra þar af leið-
andi ekki tekin til greina viðvíkj-
andi þeim og þeim parti vegahjer-
aðsins, og sama vegahjeraðið þann-
ig bútað í sundur milli svo og svo
margra Verður þá um leið hin
nýja ákvtírðun sveitarráðsins, um
fækkun vegahjeraðanna, þýðingar-
Iftil.
Þó það komi ekki beinlfnis við
vegabótum, þá vil jeg þó, f sam-
bandi við málefnið, benda ráðinu á,
að það inyndi vcrða ólfkt vafnings-
minna fyrir ritara- og -fjehirði
sveitarinnar, að þurfa ekki að eiga
saman við aðraað sælda með vega-
skýrslur og reikninga en ráðið og
segjum 20 vegastjóra, t staðinn
fyrir allt að þvf takmarkalausan
fjtílda manna.
Á þessu þarf að ráða bót; vega-
stjórarnir gcta það ekki,
bitlingabiðjendur gefaekki um
það, en við nákvæmari yfirvegun
er vonandi að sveitarráðið gjiiri það,
og það GETUR það.
O. G. A.
g.\M VVilson f Stanwood f Iowa,
á kálf sem vóg 1 290 pund árs-
gamall. Sam heldur að þetta sje
stœrsti kálfurinn f Ameríku, ogþað
cru sumir fleiri mcnn sem halda
það sama.
Ræningjarnir á
R o s t u n g s e y j u n n i.
(Framh.).
,,Ó, babbi,“ sagði litla Mabel,
sem enn gat ekki talað skýrt, ,,jeg
er svo feginn að þú komst, jeg
hjelt þú myndir ckki ætla að
koma,“ og lagði hcndur um háls
honum.
Stundarkorn fól hann augu sfn
við tíxl dóttur sinnar, rjetti svo j
konu sinni hana aftur, og kallaði
til hinna bátanna að koma til sfn.
Skömmu sfðar voru allir bátarnir f
einum hóp, hjer um bil 200 yards
frá Victorfu.
Skipstjóri ljet f ljósi að bezt væri
að halda sig f nánd við skipið með-
an það logaði, cf eitthvert skip
kynni að koma til að sjá hvað um
væri að v-era. Til Valparaiso sagði
hann að væru 1800 mflur og þang-
að gætu þeir náð á hálfum mánuði
ef allt gcngi vel.
Victoría var nú eitt eldhaf stafn-
anna á milli. Mfistrin voru fallin
fyrir borð, þilfarið dottið ofan f
eldinn, og afarstór hvftur gufu-
mökkur sveif yfir skipinu uns það
hvarf f sfna votu gröf, og myrkur
lagðist yfir sjávarflötinn þar sem
það var.
II. KAPÍTULI.
Stúlkurnar höfðu nú á engu tíðru
vara að taka en að fara að hvíla sig
aftur f bátnum. í barkanum áttu
piltarnir að sofa, og þangað fóru
þcir Moore, MorriII og brytinn
Remberton, scm átti að skiftast á
við skipstjórann um formennskuna.
Vcðurvar kyrt um nóttina, loft-
ið hciðskýrt og sólaruppkoman hin
fegursta. Sjófuglarnir stungu sjer
við og við eftir árbft, flugfiskarnir
þeyttust upp úr sjónum og fjellu
svo í hann aftur incð miklum boða-
föllum, hnýsur og marsvfn renndu
sjer með hægð fram og aftur með
hliðum bátsins og f fjarlægð heyrð-
ist hvalablásturinn og reykjarmekk-
irnir sáust.
Dagurinn var kominn.
Remberton vakti nú skipstjóra,
sem strax kom upp og litaðist um
eftir skipi, en þegar hann sá ekk-
ert skipið, sagði hann að draga upp
segl en þó skyldu bátarnir halda
sig svo nálægt hver tíðrum að þeir
sæu hver annars merki, og um
kvöldið skyldu þeir safnast í hóp.
Frank Morrill var vanur alls-
konar ferðavolki, og var þvf býsna
fljótur að finna ráð til ýmislegs.
Hann hafði með sjer lftil en hent-
ug eldunaráhöld, svo matreiðslu-
maðurinn gat búið til góðan mat.
Þegar dimma tók um kvöldið
hópuðu bátarnir sig saman og lækk-
uðu seglin, en undir eins og stjörn-
urnar fóru að lýsa var aftur haldið
á stað f norðausturátt eins ogáður.
Þannig liðu 5 dagar að allt- gckk
ágætlega, en að morgni hi-ns sjtítta
dags dimmdi f lofti og gjörði drifa-
storm, þó lygndi um kvöldið og
rigndi talsvert sem kom sjer vcl,
þvf farið var að lækka á vatnstunn-
unum.
Undir miðncetti hvessti aftur og
óx vindurinn jafnt og þjett alla
nóttina og næsta dag, og nóttina
þar á eftir var rokið og sjógangur-
inn svo mikið að ekki var unnt að
verja bátinn áföllum, og máttu þvf
ávallt einn og stundum tveir vera
við austurinn.
Þegar dagaði litaðist skipstjóri
um eftir hinum bátunum, og kom
Ioks auga á hinn stórbátinn. Sök-
um þess að vindurinn var líklegri
til að vaxa en þverra, rjeði hann
af að snúa bátnum og halda undan
vindi, og stýrði hann nú f áttina til
hins bátsins. Þegar þeir nálguðust
hann, sá Remberton að þeir höfðu
neyðarflagg uppi og sagði Spokes
frá þvf.
,,Eruð þjerviss umþað?“ sagði
Spokes sorgbitinn. „Takið þjer
við stjórninni, jeg ætla að vitahvað
jeg sjc".
Eftir 20 mfnútur var stórbátur-
inn kominn svo nálægt hinum að
þeir heyrðu Markham kalla :
„Spokes, gctið þjer tekið okkur
á yðar bát, okkar er að sökkva ?‘ ‘
,,Já, við komum strax, ‘‘ og svo
stýrði hann að bátnum þeirra.
Nú voru ekki. nema 20 fet 4
milli bátanna og þá sagði Spokes -.
„Kastið þjer kaðli til þeirra,
Remberton, kastið af öllu afli“.
Remberton greip endann á kaðl-
inum, cn í því að hann ætlaði að
kasta kom holskefla og fyllti hinn
bátinn svo að hann stíkk.
(Framh.)