Baldur - 30.05.1904, Síða 3

BALDUU, 30. MAÍ 1904.
3
stjórans, eins og bent var á f
Baldri f fyrra, þegar minnst var á
þetta járnbrautarmál, að það er
verið að grfpa gæsina meðan hön
gefst. Stjórnin í Ottawa heldur
þvf sama fram eins og Roblin-
stjórnin forðum, að það sje öllu
gott að láta auðvaldið ná tækifæri
á meðan þjóðin sje ckki nógu vel
vöknuð til þess að brftka það sjálf.
Það er skrftinn hugsunarháttur, að
varðmenn eigi að lofa að ræna rík-
ið, f stað þess að vekja þá, sem í
þvf sofa.
Minni hluti hinna canadisku
varðmanna vill nú loksins fara að
vekja hinar atkvæðisbæru hersveit-
ir í virkinu á baki sjer. Meiri
hluti varðmannanna vill það ekki.
l>ar kemur í ljós hinn virkilegi
munur á sósfalistum og kapítalist-
um. Heimskringlu cr óhætt að
byrja sfna ’frekari eftirtckt* á því
atriði.
Ræningjarnir á
R 0 s t u n g s cy j u n ni.
M
(Framh.).
Þegar svo Dawes þóttist viss
um að allir ræningarir væru sofn-
aðir, fór hann til og vakti hina.
Þeir ruku á fœtur og bjuggu sig til
farar, en Dawes fór að sofa.
Þcgar þeir komu ftt, læddust
þeir fyrst að geymsluhúsinu, fundu
þar lukt og kveiktu á henni, svo
tóku þcir þar öll þau áhöld sem
þelr fundu og að gagni máttu
verða, og slökktu svo á luktinni og
Ijetu hana á sama stað. Að þvf
búnu lögðu þeir af stað til hellisins,
fundu hann þó dimmt væri og tóku
með sjer nóg af grenihrfslum inn
f hann til þcss að hafa fyrir blys,
að þvf búnu fóru þeir að setja
mcrki f veggina og lánaðist það þó
seint gcngi.
Þcgar þeir voru búnir að mcrkja
veggina, fóru þeir til og byggðu
öfluga kláfa, sinn á hverjum gjáar-
barmi og festu þá vel, bundu sfð-
an kaðla á inilli þeirra til þess að
geta dregið gullpokana eftir þeim.
Þegar þetta var allt búið fóru
þeir heim, en skildu þau áhöld eft-
ir f hellinum sem þeir álitu að þar
þyrfti á að halda. Þeir komu
heim liðugri stundu áður en vant
var að hringja til vinnu.
Nú kom til kasta stúlknanna að
koma vinnu sinni fyrir á sem hag-
anlegastan hátt, og þegar þær
voru búnar að bera ráð sín saman,
varð það ófan á að ein þcirra skildi
ávalt vera heima til að passa Ma-
bcl og húsið, þannig, að eftir 2
daga vinnu f hellinum skyldi koma
heimavinna 1 1 dag og svona allt-
af á víxl. Vinnutfminn í hcllin-
um var ákveðinn 2 stundir á dag.
XVIII. KAPITULI.
Vinnan gekk vel og liðlega á
skipsmíðastöðinni, og þegar Rem-
bcrton var batnað svo vel, að
hann gat aftur tekið þátt f vinn-
unni, var skipið búið að innan-
verðu og byrjað á byrðingnum.
Vfggirðingin var einnig svo langt
komin að eftir 2 vikur var áætlað
að þangað mætti flytja fallbyssurn-
ar.
Grikkinn var vel ánægður, en
Remberton var ekki búinn að vera
marga daga þegar hann sá að við-
mót hans við Victoriumennina
var breytt til hins verra. Hann
hafði áður ekkert skift sjer af þeim,
en nú sýndi hann þeim ónot og
skammir.
í byrjuninni voru þeir Spokcs,
Moore og Morrill verkstjórar, en
nú var Morrill einn orðinn verk-
stjóri, hinir blátt áfram verkamcnn.
Þegar Remberton sá hvernig á-
statt var, fór hann að vinna, en
áður en langt leið spurði hann
Morrill hvernig stæði á þessari
breytingu, en hvorki hann nje
hinir Victoriumennirnir <rátu neina
úrlausn gefið. Nóttina eftir lá
Remberton lcngi vakandi, og
komst að þeirri niðurstöðu að citt-
hvað yrði bráðlcga að gjöra, cn
hvað helzt, það gat hann ekki þá
áttað sig á.
Þegar þeir, Victoriumennirnir,
komu úr virmunni um kvöldið
heim til sfn, voru þær Fanny og
Cora hálftruflaðar af hræðslu.
Þeir spurðu nú um orsökina, og
þá svaraði Cora:
,,Við vorum búnar að týna
saman gullið f hjcr um bil tvær
stundir og vorum komnar að
gjánni f annað sinn með byrðar
okkar, þá heyrðum við langa stunu
fyrst og svo cins og ekka. Við
FAIÐ BEZTU SKILYINDUNA
MILOTTE.
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 3PK.HSTCESS STEEET
^ ‘WiisrTsriFEcsi-. \
urðum auðvitað hraxidar og hröð-
uðum okkur í burtu, en þegar við
vorum aftur komnar þar sem gull-
ið var, rjenaði hræðslan, svo við
fórum þriðju ferðina með gullbyrði
og þá hcyrðum við ekkqrt, en í
fjórðu ferðinni, þcgar við vorum
búnar að leggja af okkur byrðarn-
ar, heyrðun við sömu stununa og
áður, ncma nú var hún hærri, og á
cftir henni fylgdi blástur, alveg
eins og f stórum höggormi. Við
urðum dauðhræddar, tókum þegar
á rás og flýttum okkur heim eins
og við gátum, Við verðum nú
máskc rólegri á morgun, en þó vil
jeg sfður fara þangað fyr cn jeg
veit af hvcrju þctta orsakast“.
,,Jeg lái yður það alls ekki/'
sagði Spokes, ,,og jeg vil ekk
að þið farið þangað fyr en við er-
um búnir að rannsaka af hverju
þetta orsakast. Eru nokkúr lfk-
indi til að þar geti verið höggorm-
ar, Morrill?“
,,Ekki get jeg haldið það,“ svar-
aði hann, „við höfum ekki orðið
varir við ncitt skriðkvikindi á þess-
ari eyju, hvar sem við höfum
gengið. Jeg hefi raunar heyrt
gctið um að stórir höggormar
flytist stundum á trjám langar lcið-
ir eftir ám, en að þeir hafi getað
fluttst hingað cr Iftt rnögulegt. Að
hinu leytinu álft jeg sjálfsagt að
rannsaka hljóð þctta áður en stúlk-
urnar fara þangað aftur“.
Viðburður þessi vakti talsverðar
umræður og getgátur á meðal
þeirra, og þegar þær stóðu sem
hæst var barið að dyrum. Spo-
kes kallaði: ,,kom inn,“ og inn
kom Jamison.
»>Jcg bið stúlkumar afsökunar,“
sagði hann og hneigði sig að sjó-
manna venju. Svo tók hann sjer
sæti á stól sem Spokes rjctti hon-
um, og sagði:
,,Nú-nú, hcrrar mfnir, jeg cr
kominn hingað til að sjá ykkur og
tala við ykkur um ásigkomulagið
eins og það cr nú“.
,,Það er vel gjört Jamison, og
okkur er ánægja að þvf að sjá yður
hjer“.
„Gott, herra minn,“ sagði Jami-
son, jeg og fjelagar mfnir erum
eldri en tvævetrir, og við vitum að
þið munið hafa áformað að kom-
ist frá þessu ræningjabœli á ein-
ívern hátt. Við höfum fastráðið
ið hjálpa ykkur, gegn þvf að þið
lytjið okkur hjcðan um leið og þið
farið. Okkur langar til að komast
jitthvað þangað, sem við getum
endað ævi okkar sem lieiðarlesrir
o
menn“.
Það leið ekki á Iöngu þangað til
Victoriumcnn komust að þeirri
niðurstöðu að taka tilboði hans.
,,Þið hafið tekið tilboði okkar,“
sagði Jamison, ,,og þið skuluð
aldrei fá ástæðu til að iðrast þcss.
Hjeðan af heyrum við ykkur til,
og við viljum hlýðnast skipunúm
yðar, Spokcs. Ef þjer viljið,
skulum við sverja ykkur trúnaðar-
eið“.
„Þcss gjörist engin þörf,“ svar-
aði Spokes, ,.við reiðum okkur á
orð ykkar að öllu leyti, cn jeg verð
að biðja ykkur að vcra mjög vrar*
kára“.
(Framhald).