Baldur - 18.03.1907, Síða 2

BALDUR, 18. marz 1907.
DíS
iLD
TD
ER GEFINN ÓT Á
GIMLI,
OHAÐ VIKUBLAÐ.
KOSTAR $1 UM ÁRIO.
HORGIST FYRlIiFRAM
íar maður býr að eins við meðallags! ir, reyni að gjöra andstæðingum
1 *
| baðstofuhita, 70—80 gráður, ogjsfnum til skammar þegar kostur
tsjer ekkert neina hvítan snjóinn j er; en rangt væri víst að segja,
í með einkcnni hreinleikans fyrir [ að'slfkt vaeri skylda, eins og póli-
! utan gluggann ; þá talar maður | tiski ílokksmaðurinn sagdi um dag-
jstundum sannleikann &n þessaðíinn, Það er að eirs uppbyggileg
MANITOB A ‘.skruma, og þctta er sannleikurinn |athöfn — það er að segja upp-
j eins og hann iítur Ut cftiv kosning-; byggileg fyrir flokk þartn sem á
! arnar, en hití er sannleikurinn eins f manninn, sem reynirað gj'Jra and-
ioghann lftur htfyrir kosningam- stæðingunum tií skamsnar, því
[ }
jarogum kosningarnar, sjerstak- hfm er nokkurskonar nærandi \
‘ lega hjá þeim, sem ckki ei u að eins fæða fyrir flokkana, einskonar |
HJORTUR BJORNSSON.
áhorfendur. Menn geta sannfærzt
5 um þaö, að þetta er sannleikurinn
f sfnu miidasta formi, ef menn að draga í sig og nærast á, svo
hressandi brjóstamjólk, sem aílirr:
flokksmeim, smáir og stórir, þurfa j
fTGEFENDUR :
vilja dálftið á sig leggja. Maður í þeir veiklist ekki f bakínu ogknján-
TIIF GIMI I PRINTING & ■ Setur s)e^> Það er ekki einungis I um og tránni. Og svo þegar
um kosmngaléj'tið að andstæðing- j þessi næring er búin að hleypa of-
arnir reyna að gjö'ra hver ilðrum vexti í höfuðið, stækkar verksvið
til skammar, heldur hvenær sem
er. Það þarf ekki annað en að
BUBLJSHING COMPANY
LIMITED.
utanáskrift til blaðsins :
G-IM'LI,
flokksmannsins allt af meiraogj
rneira, þangað til hann fer að álíta \
Vei ð á ‘unáurn aiig'ýöingnm er 25 een
fy íp þa nlu’íg Já kHlengJ»r. Afslátturet
gnti <n á strerri au^lýsioiímn, c. m blrtaíit j l4ta sjer ekkj )ÍC,ma yaman
bUðinu yfir leí’gri tfma. V ðvfUjafirfj
.líkumaf.isettíogöð umfjár-máiæ, hi»ð«- nokkum hlut, hvevmg sem má
lfta inn í þirgsalina cg sjá hvaðíþað ‘SKYLDU sfna að
; þar fer fram. Það væri vei hægt [ gjara andstæðingunum til skamn *
að fmynda sjer, að andstæðingar! ar‘, livort sem andstæðingurinn
jálitu það ‘skyldu* sfna, að gjöra! hefir gjört nokkuð það, sem
í'nver öðrurn til skammar þar; og ! skammáriegt má kaílast, eða ekki.
; það er í öliu falli áreiðanlegt,að and- j Þessi ‘skylda' er atgjörlega til-
stæð'.ngaflokkamir gjöra sjcr það að ’ hcyrandi flokkastjórnarforminu, og j
nærri ófrávíkjanlegri reglu þar, að . es ekki tatin með hinum skytdun- j
um j um 1 sjötta kapftulanum í vorri [
ftlum | kristilegu barnatærdómsbók eftir
er h&ttað. Hinsvegar er það ogBalle prest, Batle henr gteyrnt
rcgla flokksmannanna sfn á milli,1 henni, eins og mðrgu fleiru, þegar
að hafa aíiir sömu skoðun, hvernig j hann taíar um ‘skylduna f sjer-
scm málin snúa við. Þrjátfu menn j hverri stjeít', og ekki hefir hann
eða meira, t, d. f Manitobaþinginu, * mí.nnst hennar. f sambandi við
hafa allir nákvæmlega sömu skoð- j ‘skylduna við sjálfa oss‘, eða
un eins og leiðtogi stjórnarflokks- | ‘skyldunu við náungann‘, en svo
ins á ölium málum, þegar ti! at [ gjíirir það iftið til. Menn eru bön-
j kvæðagreiðslu kemur um eitthvaö fir að !æra kaflann um þcssaskyldu
^ [ sem stjórnin hefir mcð höndum, | utanbókar, bæöi af því sem raenn
Eitt af þvf scm menn hafa og andstæðingarnir hafa níkvæm- j sjá og heyra. Pólitisku fundimir,
fræðst um á pólitisku fundunum j Iega sömu skoðun og teiðtogi j me^al annars, hafa frætt menn um j
hana, og þeir eru bergmál af því
i iá, eru máQu beðúir t*ð öláa sjer að ráð»
m laninanri.

MÁNUDAGINN,*! 8. MAKZ. I9O7.
Frábær kenning.
hjer, síðast liðna víku, er þetta : j þeirra um þau mál, og þær skoð-
‘Það er skylda flokksmanna að
gjöra andstæðingunum t:l skamm-
ar‘. Þcssa setningu Ijct einn tölu-
maður annars pólitiska flokksins
frá sjer fara, eftir að hann var bú-
Inn að láta það áiit sitt í Ijós, að
menn ættu að vera fiokksmenn.
Fráleitt henr tölumaðurinn ætlazt
til, að þetta væri það cina serr'
flokksrnanni bæri að gjöra; en sje
anir eru nærri undantekningar-
laust andstæðar skoðunum stjórn-
arflokksins, hvaða helzt mál sern
um er að ræða. Hvor flokkur um
sig er eins og einn maður með
einum heila og einni hugsun, og
sð hugsun er: að vera æfinlega
andvfgur skoðunum hins flokksins
sem ofar heyrist f stiganum.
Er það níi annars nökkur furða,
þó nauðsynjamálin vcrð: á hakan-
um hjá pólitisku fiokkunuríi, á með-
an þeir þurfa að leggja aðaláherzl-
una á að gjöra hver öðrum til
skammar, og er það nokkur furða,
þó einstaka maður missi trú á nyt-
og
fordæma þær— og helzt að i serni þeirra f sambandi við þjóð-
gj'ira andstæðingunum tii skamm-
orðin ekki tekin með afföllum, ar um leið, Það er eins og það sje
vcrður maður að ætla að þetta sje ! líffæralegt samband milli einstakl-
ekki smæsti parturinn af hlutverki j inganna f hvorum flokki, — Eins
flokksrnannsins, Það ætti naum-
og það sje einn taugahnútur sem
ast að þurfa að sýna mörmum gild- jallir heilarnir eru tengdir við —
ari sannanir cn þetta, fyrir því að j eins og hvcr flokkur sje risi með
menn ættu að vera flokksmenn. j mörgurn höfðnm og ernu hjarta, kringumstæðum, að flokksmaður-
Að gjöra það að sk/ldu sinni, J scm ávalt ræður fyrir höfðunum. j inn sækist eftir að gjöra andstæð-
að gjöra andstæðingum sínum ti! | Eíris endingargóð samt'ik eru ingum sfnum til skammar, heidur
rnát ?
Vitanlega er á stundum ekki
annað hægt, en að gjöra andstæð-
ingi sfnum til skammar með þvf
að segja rjett frá þvf sem hann
hefir aðhafzt, þegar það er ljótt;
en það er ekki einungis undirþeim
-:o:-
Jeg kynntist honum stutta stnnd,
— hann stóð á auðum völlum,
með stóra sál og stlfa lund
og storlcaði vanans tröllum.
Hann kvartaðr ei, — með kjark hann bar
þó kuldinn næddi um skjáinn.
En skrokkurinn allur visinn var, '
og vonarblómin dáin,
Hann smáði falsið Ijótt og lágt,
en lofaði þá sem fljúga,
Hann unni þeim, sem horfa hátt,
en hataði þá sem ljága.
Á Biblíunnar blindu mál
hann barði af öllum kriiftum.
Það gladdi hann hvcr göfug sál,
sem gekk úr trftarhöftum,
En vinafár hann fór sinn veg
og fekkst við lffsins gátur.
Hann lærði, og einn sitt átti ‘jeg‘,
og orkti um fíftahlátur,
og sló oft djarft á kreddukinn.
Hann kleif elnn bratta dragann,
og hengdi aldrei hattinn sinn
á hleypidómasnagann.
flann þraut ei andans mátt nje móð
þó mj'rkra lengdi skuggann ;
en einn hann sat og sdng þá óð
þó sæi’ ei írt um gluggann.
Hanii viidi engann hlekk um háls
og hug sinn fáum birti ;
en íslenzkt skap og andí frjáls,
var einkennið á Hirti.
Á vængjum leið hans hugsjón h&tt,
— við hljóðskraf vildi’ ei þreyja,
hann þoldi ekki’ að lúta l&gt
og ljet sig ekkert beygja.
Og vinir munhlýtt minnast hans
í minninganna draumum,
og sakna hans, sem mikils manns,
1 mæðu þungum straumum,
Ilann fylgdi ekki fj'ildans braut
og fjöldinn ckki honum.
Nú geymir hann ískalt grafarskaut
hjá gleymdum, horfnum vonum.
Hans æfi var cin hcljarhríð,
sem hamaðist og sló ’ann,
við heilsuieysið háði ’ann strfð,
sem hetja lifði’ og dó ’ann.
H. Þ.
varla þekkt á þessari iörð, eins og
samtök flokksmanna um að vera
undir ðilum kringumstæðum. Það
er mergurinn málsins fyrir honum,
skammar, ætti náttórlega að vera
svo uppbyggilegt stjórnmálaatriði,
að engum manni dytti í hug að; samtaka sín á milli og andvfgir 1 að gjöra andstæðingum sínum til j
skammar. Það er kjarni stjórn-
rnálastarfsemi hans, og það er eðli- [
legt, þar sem strfðið er uin völd.cg •
það sem þvf fylgir, að hafa vö!d. j
t5essi kenning um skyldu flokks-
meðhöndla það upp á sitt eindæmi,, j öðrum flokkum, hvernig sem
— Önnur eins þjóðmá! þurfa lif- j 4 stendur, og þau eru varia öt-
andi áhuga og sarntök, ti! þess aö j skýraaleg, nema þá á einhvern
geta borið ávöxf. j leyndardómsfullan IfíTærafræðisleg-
Lfkléga mætti draga ör þessari' an Iiátt. Manni dettur f hug gam- j ■%>,..<....s — —j— -------— .
kenningu svo serr eins og þvf [ all fslenzkur 'málsháttur, þegar j mannsins, var sett fram á fundi j
svarar, sem orðalag rnanna cr gff- ' maður athugar þetta patJ)ologinf,'n I hjer á Gimli, í sambandi við þá |
urlegra um kosningaleytið en á j ástand flokksmannanna, sem virð- j spurningu, hvort þ.ngmaður kj ir-j
öðrum tímuiri. Það mætti líklegajist koma þeim öllum til að verða i dæmisins mundi geta fengið nokkra
stryka yfir ‘skylduna’ og setja t. j samtaka um hvað sem er; en svoj peninga hjá stjórninm handa kjör-
d. ‘nærri algild rcg!a‘ f staðinn, á sá málsháttur við kýr, cg gildir j clæminu, ef hann (þingmaðurinn)
og þá væri sctníngin svona : ‘Það máske ekki um hitt kyn.ð. j væri andstæðingur stjórnarinnar.
er nærri algild regla flokksmatins- j í sambandi v;ð fasta-lögmál j Þessu svaraði tölumaðurinn ncit-
ins, að gjöra andstæðingunum ti!; flokksmanr.a hvers flokks, er það j andi, um ieið og hann sctti fram
skammar', Þettn væri að tala eins j svo orðin nokkurnveginn algild
og maður taiar hvcrsdagslega, þeg- regla, að þeir scm til þess cru fær-
skyldu fiokksmannsins f að gjöra
andstæðiagnum til skarnmar. Eft-
ir þessu ætt' þá stjórnin að snCa
sjer að andstæðingnum, þegar hann
biður um fjárstyrk, fyrir kjördæm-
ið sitt, af almennings fje, og ávfta
hann harðlega fyrir ósvffnina, f
stað þess að veita fjeð. Eins og
sakir.standa í pólitik þcssa lands,
er náttúrlega dálítið af sannleika í
þcssari hugsun. Stjórnarflokkarn-
ir eru vanir að ganga sem mest
fram hjá fjárbeiðni þeirra kj'ir-
dæma, sem hafa sent andstæðing
á þing, En er nokkurt vit f ao
líða slfkt, og lofa þvf að verða að
hefð f iandinu ? á stjórnin fjcð
scm hún meðhöndlar? Er það
ekki fje almennings, og á ekki al-
menningur heimtingu á að það sjc
notað hiutdrægnislaust, hvaða
menn sem fólk.nu þóknast aðsenda
á þing ? Vissulega. Só hugsun,
að stjórnin megi að ósekju gj'ira
sjcr það að reglu, að iítilsvirða
rjettmætar kröfur vissra kjördæma
fyrir það, að þau hafi ekki sent
stjórnarflokksmanu á þing, þarf að
deyja. Stjrtrnin & ekki að vcra
húsbóndi fólksins heldur þjónn
þess, og stjórnin sjálf getur ekk-
ert gefið, því hfin á ekki það sem
hún hefir undir höndum, heldur á
fólkið það.
E. Ó.
Þolinmóður maður, sem að lfk-
indum hefir ekki átt. annrfkt, taidi
hveitikomin f einu bushcii, og
virtist þau vera 869,720,
Þegar þú ferð til prestsins og
biður hann að gifta þig, þarftu að
hafa tvö vitni mcð þjer, annars
I
trúir hann þvf ekki að þú sjert svo
heimskur.