Baldur - 10.09.1908, Blaðsíða 3

B A L D U R, VI ár, nr. 20.
FORLAGALEIKURINN.
“Jeg skal segja þjer eins og er,
Max, jeg lagði hendurnar um háls-
inn á honum og kyssti harin. Hvað
á jeg að gjöra ?“
‘ ‘ Hvernig stóð á þvf að þú gjfirð-
ir þetta“.
“T dimmunni sýndist mjef hann
vera þö, en þegar hann talaði,
vissi jeg að mjer hafði missýnst
og flúði. Jcg treysti mjer naum-
ast til að láta hann sjá mig við dag-
verðinn".
“Rugl. Jeg skal finna hann fyr-
ir þann tfma og segja honum frá
atvikunum“.
Samtal þetta fór fram milii ungr-
ar, fyrirtaks fríðrar stúlku, og
bróður hennar, í gistihúsi við sjó-
lnn. Jeg var þar til að styrkja
heiisu mfna, sem hafði beðið all-
mikinn hnekkir við banatiiræði er
mjer var veitt fyrir nokkrum
árum.
Maður nokkur narraði mig inn f
hýbýii sfn til að leika við sig knatt-
Ieik á borði, en þegar jegvarkom-
inn: inn, sá jeg að hann var vopn-
aður og vitlaus, og að spiiafjeð var
hvorki meira nje minna en iffið.
Til allrar hamingju vann jeg, en
hann misst? sitt með þvf að skjóta
kúlu gcgnum híSfuð sitt, en var áð-
ur búinn að binda mig við knatt-
leiksborðið, svo jeg varð að horfa
á hann deyja án þcss að geta hreyft
mig. Hefndarhugur hans, eða
hvaða tiifinning sem það hcfir ver-.
ið, var svo sterkur, að hann brendi
annan fótinn á mjcr mcð glóandi
járni, skrifaði brjef og sagði f þvf
að jeg hefði myrt sig. Þetta gjörði
hann eftir að hafa bundið mig.
Jcg var sýknaður, bæði af þvf
að jegfannst bundinn, og svo af
þvf, að það sannaðist að hann var
vitlaus. Jeg gjiirði allt sem í mfnu
valdi stóð til að komast eftirhvaða
ástæðu hann hafði til að hefiia sfn
á injer, en árangurslaust. Það var
aðal ega tvennt, sem næst lá fyrir
að ráða fram úr. ITið fyrra var
að hann liafði brenntorðið ‘Raehe1
á fótinn á mjer, sem er þýzkt og
þýðir ‘hefnd', er virtist benda á
að hann væri Þjóðvcrji en fram-
burður hans á enskunni gaf f skyn
að hann væri Englendingur. II itt
var brjef, áritunarlaust, en sjáan-
lega ætlað mjer. Það ljet í ljós á-
nægju yfir þvf að koma hefndinni
frain v;ð þann, sem hcfði rænt frú
honum stúikunni hans og stolið
pcningunum hans. Þetta gat jeg
heldur ekki skilið, og sleppti svo
allri von um ráðningu þess.
Þcgar jeg kom til gestgjafahúss
þessa, kom annað óvænt fyrir.
Un g og falleg stúlka kom þjótandi j
til mín, Iagði höndurnar um háls-
inn á mjer, kyssti mig og sagði:
“Elsku vir.ur, en hvað mjer
þykirvænt um að þú crt kominn'*.
Jeg stundi upp einhvcrjum orð-
um, en á sama augnabhki var hún
horfin.
Jeg gladdist af tilviljan þcssari
og þráði dagverðartfmann, sem að
öllum Ifkindum mundi aftur leiða
til mfn þessa fögru stúlku, erveitti
mjer svo ástúðlega viðtöku.
Dagverðartfminn var ekki kom-
inn þegar ósk mín rættist. Maður
á aldur við mig, og furðanlega ifk-
ur mjer á hæð og að ytra^ útliti,
lcorn inn í salinn og leiddi stúlku
við hönd sjer. Hún roðnaði þeg-
ar hún sá mig. Hann sagði mjer
að þetta væri systir sín, og að hún
hefði tekið mig fyrir sig, bróður
sinn, sem kossinn átti að hljóta,
hún afsakaði sigiíka sjálf, og það
var unaðsleg afsökun. Við dag-
verðinn sat jeg hjá þessum nýju
kunningjum mfnum, og gat þess
þá_, að þetta væri ekki f fyrsta
sinni að jeg væ.ri álitinn að vera
annar en jeg væri.
“Segðu okkur hvernig það vildi
ti!“, sagði hún, en bætti strax við,
“nei, láttu það heldur bfða þangað
til cftir dagverð, þá höfum við
bctra næði'j.
Jeg skal játa það, að meðan
máltíðin varaði, hugsaði jeg ekki
um annað og horfði ekki á annað,
en failega sessunautinn minn.
Astin hafði fengið sjer sæti f huga
’
mfnum og hja’-ta,
Skömmu sfðar sátum við við á-
nægjulegt kaffiborð úti fgarðinum,
þetta veðurblíða septemberkvöld,
og þá var skorað á mig að segja
söguna.
“Það eru liðin nokkur ár sfðan
atvik þetta átti sjer stað“, byrjaði
jeg að segja, “cn jeg gleymi þvf
aldrei. Það var við mann, sem
æfði knattleik á borði, að jcg lenti
f æfintýri þessu“.
Þau urðu bæði hissa.
“Max“, sagði stúlkan við bróð
ur sinn, “dettur þjer ekki í hug
það sem skeði í — —“
“Jú“, sagði hann, “en truflaðu
ekki. Við skulum hlusta á sög-
una“.
Mjcr datt allt f einu f hug að
hjer væri ráðningin á leyndarmál-
inu, og að þessi maður, sem var
svo Ifkur mjcr, hcfði verið rnark-
mið hefnigirni ókunna mannsins.
“Getur það verið mögulegt",
sagði jcg og stóð upp, “að þú sjcrt
sá maður, sem--------“
“Jeg ski! þig ekki“, svaraði
hann, og þau hor.fðu bæði hissa á
mig.
“Nei, auðvitað, mjer skjátlar“,
sagði jeg og scttist aftu r- “Jeg
skal segja frá iillu eins og það gekk,
og þá máske skilurðu mig betur“.
Svo sagði jeg þeim frá æfintýri
mfnu með öllum atvikum, smáum
og stórum, Þau hlustuðu mcð ná-
kvæmni á söguna, og jeg hjelt jeg
sæi tár f augunum á jómfrú Ray’s.
“Þú hefir rjett fyrir þjer“, sagði
bróðir hennar, þegar jcg hætti.
“Allt, sem frarn við þig hefir kom-
ið, var mjer ætlað“.
“Nú skal jcg segja mína sögu,
svo þú fáir ráðningu á öllu“,
Ungfrú Carstairs stóð upp,
“Jeg er þreytt og ætla að fara
að hátta. Góða nótt. Væntan-
lega verður vcðrið gott á morgun
lfka“.
Athugasemd hennar um veðrið
gladdi mig. Hún átti líklega við
það, að við gæturn verið saman og
glatt okkur f sóhkininu. Við
gcngum Ifka inn, og meðan við
standa nú Ný-Islendingum til boða.
Vcrð þeirra, sem aðskilja 200 pund á klUkkustund, er $40 (aðrar tegundir
scm afkasta jafn miklu vcrki, kosta venjulega $65 til $75), og þær sem dýrari eru
afkasta að sama skapi meira verki.
Sá sem hefir þær til sölu hjer í nýlendunni er
i
q-isxjI jonssoir.
JRNES P. O. MAN.
reyktum vindil á herbergi fjelaga
míns, sagði hann mjer þessa und-
arlegu sögiu
“Mark Malbrain, var nafn
mannsins“, sagði hann, “jeg hitti
hann við baðstað norðurfrá, þar
sem jeg og systir mín dvöldum
eitt sumar. Hún var 17 ára þá,
og henni til stórrar undrunar fjekk
hann ást á henni. Hann skap-
raunaði henni árla og síðla með
allskonar hugulsemi, þangað til þau
urðu alvarlega missátt. Það var
alltítt meðal gestanna að sýna lif-
andi myndir, og eitt kvöldið kom
systir mfn fram sem Margaret, jeg
scm Faust og Malbrain sem Mefi-
stofeles (djöfulí). Hópmyndin
þótti ágæt, 'svo átti að dansa á eft-
ir og við, setn ljekum Ifkingarnar,
áttum að vera f leikfötunum.
“Um kvöldið kom Rachel til
mfn, hún er oftast köliuð Ray, og
sagðist engan frið hafa fyrir M,al-
brain, hann vildi fá að dansa við
hana, en þegar hún neitaði hafði
hann hótanir f frammi; Jeg vjek
mjcr þvf að honum og sagði, að
upgfrú Carstairs vildi ekkert við
hanu e:ga, og að hann mætti e.kki
við hana tala.
“Af þvf sem hann svaraði
skildi jeg, að hann hjelt að jeg
væri elskhugi hennar en ckki bróð-
ir, en álcit ekki misskilning hans
þess virði að leiðrjetta hann.
“Jeg sendi Rachel heirn daginn
eftir, en dvaldi sjálfur nokkra daga
enn þá á staðnum.
Þegar Malbrain heyrði að Rac-
hel var farin, reiddist hann ákaf-
lega, eh talaði ekkert við mig.
Nokkru síðar fundumst við f
knattleika herberginu, og mjer til
undrunar bauð hann mjer að leika
knattleik á borði við sig, og lagði
$5o.undir leikinn. Jeg fjellst á
þetta, ogvið fengum leikverðinum
spilapeningaria. Þegar við höfð-
um leikið um tfma, vorum við nær
þvf jafnir, hann var fjörugur og
stakk upp (■ þvf að við skyldum
tvöfalda upphæðina, sem undir
lcikinn var lögð. Jcg samþykkti
uppástungu hans, og var ennþáró-
lcgur. Litlu sfðar hvíldum við
ögn. Þá hcfi jcg líklega vcrið bú-
inn að tapa stillingunni, þvf þá var
það jeg sem fór fram á að tvöfalda
upphæðina.
“Já“, hrópaði hann, fölur af
geðshræringu, “50—ioo líra, cf
þú vilt“.
“100“, svaraði jeg og tók upp
ávfsun. Það var jeg sem átti að
leika og Ijek, en vár óheppinn nú;
Malbrain var samt óheppnari ; f
næsta lcik sigraði jeg, Gagnspil-
andi minn skalf sem strá f vindi.
Jeg fjekk spilafjeð hjá leikverðin-
um og gekk svo út, þar beið Mal-
brain mfn, fölur sem nár.
“Jeg vonaað þú sjcrt ánægður",
sagði hann f hásum róm.
“Mjcr þykir slæmt að spilafjeð
var svona mikið“, svaraði jeg,
“og jeg cr fú's á að gefa þjer jafn-
aðarbót'1.
“Jafnaðarbót", öskraði hann f
stjórnlausri bræði, “já þú getur
reitt þig á að jeg skal fá jafnaðar-
*
bót, við eigum eftir að leika einu
sinni cnn, og þá skal spilafjeð
verða nógu mikið — fyrir þig“.
Eina nótt vaknaði jeg við það,
að Malbrain kom þjótandi inn f
herbergi mitt, og var f Mefisto-
felesklæðnaðinum.
“Komdu“, sagði hann, “annar
okkar verður að deyjafnött. Fyr-
ir þig hefi jeg misst stúlkuna sem
jeg elska og peningana mfna. Við
skulum fará inn f knattleikaher-
bergið Þú hefir lofað mjer jafnað-
arbót. Spilafjeð skal vera líf okk-
ar, nvitt eða þitt. Ha, ha, ha, ann-
arhvor okkar verður að deyja í
nótt“.
Jeg skildi strax að maðqrinnvar
brjálaður og stökk upp úr rúminu.
Við flugumst á. Iíann missti Ijós-
ið, svo áflogin urðu f myrkrinu og
við færðumst út í framherbcrgiö,
þar varð jeg þess var að húnn hafði
skainmbyssu f hendinni og um
leið skaut hann. Jeg fann sárs-
auka í öðrum handleggnum, cn f
þvf komu mcnn að og tóku hann.
Sár mitt var ekki hættulcgt og
greri fljótt, en hann var álitinn
brjálaður og var sendur á vitlausra
manna hæli.
“Nú“, sagði Carstairs, “skil-
urðu líklega samanhengið f tilvilj-
un þeirri að þið fundust, og afleið-
ingunum afþví".
“Já“, svaraði jeg, “að nokkru
leyti, en ekki að þvf leyti að hann
sagði að jeg hefði deytt jómfrú
Carstairs, og það cndurtók hann f
brjefi sem hann hafði skrifað, Jeg
held það hafi verið brjálsemis f-
myndun“.
“Vissulega“, svaraði Carstairs,
“eins og jeg sagði, hjelt hann að
við værnm sambiðlar, og vissi að
jeg hafði komið Rav í burtu".
“Jegskilsamt ckki hversvegna
hann brcndi orðið “Rache“ á fót-
inn á mjer“.
Það er þýzkt orð sem þýðir
‘hefnd* sagði Carstairs.
“En Malbrain var ekki þýzkur,
því notaði hann það rriál ?“
“Jcg veit það ekki, en bruna-
merkið hverfur líklega'C
“Væntanlega, en lögreglan ljós-
myndaði það sarat, jeg hefi hjer
cina af myndunum".
Jeg rjctti lionum myndina og
hann fór að hlæja.
“Þetta er laglcga gjört, en það
hefir hlotið að vera sárt ?“
“Af þ<?f jcg var f æstu skapi,
fann jeg ekki til neinna sárinda“
“Nú skil jcg það“, sagði hann,
“hann hefir ætlað að merkja orðið
‘Rachel', en gleymt sfðasta stafn-
um. Það ætti að skemmta Rachel,
að vita að nafn sitt er brennimerkt
á fótinn á þjcr“.
Þegar jeg lagðist til svefns um
kvöldið, vár mín sfðasta hugsun
um Rachel. Það var líka eðlilegt
— nafn hennar var á fæti mfnum,
koss hennar á vörum mfnum og
mynd hennar f heila mfnum. Að
því er kossinn snerti, þá var hann
að sönnu ætlaður öðrum, en það
truflaði hvorugt okkar —- innan
mánaðar vorum við gift.
Ef þig langar til að hafa siðasta
orðið þegar þjcr og konunni þinni
ber á tnilli, þá þarftu ckki annað
en segja : Þú hefir rjett fyrir þjcr
góða mfn‘, og þú mátt reiða þig á
að hún segir ekki ineira.
Það cr sagt að Salómon hafi
aldrei hlegið. Hann hefir naum-
ast haft ástæðu til þess heldur, j vf
hann átti 700 kouur og ef til vill
jafn margar tengd.unæður.