Baldur - 27.10.1909, Blaðsíða 3

B A L D U R, VII. ár, nr. 12.
1
VINDFJELAGIÐ,
SENNILEGU R SPÁDÓMUR
EETIR
JOHN SNYDER.
—--:o:0:o:-
(Framhald.)
Óðum fóru nö að koma f Ijós 6-
tal kennimerki um hina ‘góðu
tfma’.
Nýjar ljómandi hallir þutu upp f
horginni, svo helzt leit út fyrir að
hún hefði verið snortin með ein-
hverjum töfrasprota. Óskabörn
“Traustsins” reistu kostulega
sumarbústaði á bökkunuin með-
fram Bosphorus. Vinna var yfir-
fljótanleg handa hverjum einasta
manni, nema sonum og dætrum
“Vindbarónanna”, og þau kærðu
sig ekki heldur um neina vinnu.
Borgin fylltist alveg af gimsteina-
sölum; gullsmiðum; vfnsölum;
þrælasölum; aðflutningsmönnum
kvennabúrsins; mönnum, sem
verzluðu mcð veðhlaupahesta; eða
verzluðu með stásshunda; peninga-
vfxlurum; lánfjelagaumboðsmönn-
um; lukkuspilurum; leikurum;
dönsurum; og söngvurum.
í fögnuði sfnum yfir velgengn-
inni, setti kalffinn á stofn nýja
riddarareglu. Á skjaldarmerki
hennar var dregin mynd af kiipptu
lambi, og letrað með dcmöntum
í kringum myndina þessi kenning
úr Kóraninum:
“Hinir góðu verða rfkir ”
Viðhöfn sú, sem höfð var þegar
þessi riddararegla var stofnsett,
var óviðjafnanleg. Stærsta must-
cri borgarinnar var troðfui't,
Fánar og merki Reglunnar hjengu,
brydduð mcð gimsteinum, á öllum
veggjum. Loftið ómaði af hljóm-
um siífurlúðra.
Hinar þungu fordyrishurðir
opnuðust. Austursins Ljómi, sem
hafði látið tille'ðast, að sýna það
náðarsamlega lítillæti að verða
Stór Meistari hinnar nýju Reglu,
gekk inn. Klæði hans voru úr
gulli. Þau voru alsett mcð gim-
steinum, og var þvf lfkast, þegar
hann hreifði sig með hinum alvar-
lega hátignarleik f ljósadýrðinni,
e.ns og fjölskrej'tt blóm, þakið
morgundðggum, bærðist fyrir
hægri kælu f geislum sólarinnar.
Næstur kalffanum gekk Sonur
Múlsins, sem nú var orðinn Krún-
unnar Æðsti Ráðherra, Rfkisfjár-
hirzlunnar Vörður, Rfkissamvizk-
unnar Verndari, og Aðstoðar Stór-
Mcistari allra Riddara hins Reyfis-
lausa Lambs Hann var og
skrýddur svo sem konungur væri.
Skrúðgangan Itið hljótt og alvar-
lega inn musterisgólfið, og stund-
arkorn stóð mannfjöldinn á öndinni
af aðdáun. Loks var eins og
stffla brysti, og hvelfingar hins
mikla musteris gluriidu \ ið af fagn-
aðarhrópum fólksins: “Lengi lifi
Jarðarinnar Gimsteinn! Lengi
lifi hinir Heilögu Riddarar! Lengi
lifi hið Blessunarrfka Vindfjelag!”
Athöfnin sjálf var áhrifamik
Spánýju, sjerprentuðu vfgslupró-
grammi var útbýtt. Hafði Stór-
Meistari hins Trúbragðalega Bír-
umpárs sjerstakalega samantekið
það fyrir þessa hátfð. Á eftir
löngum og mörgum bænahöldum,
sem lutu að þvf, að fela guðlegri
forsjón sjerstaklega umönnun á
Hans Náðugu Hátign og hans
fjöldamörgu eiginkonum, sýndi
kalffinn sjálfur það lftillæti, að
flytja nýsamda “Kollektu” til fyr-
irbeiðslu fyrir vindfjelaginu. Var
þar beðist guðlegrar handleiðslu
á þvf fjelagi, hinum útvalda “viríi
og hilggara fátæklingsins,” “vernd-
ara rfkissjóðsins”, o.s.frv., o.s.frv.
Á eftir þcssu gekk hinnj skrúð-
klæddi Aðstoðar-Stór-Meistari fram
til þcss að taka hollustu-eiðana af
hinuin krjúpandi riddurum. Raust
hans barst hátfðlega um hið há-
reista musteri.
“Riddarar hins Reyfislausa
Lambs, góðir og sannir menn;
viljið þjer vinna eið að þvf, við
skegg hins heilaga Spámanns, að
viðurkenna Ómar, Son Spámanns-
ins, Ljóma Heimsins, Gimstein
Jarðarinnar, Yfirboðara hinna Trú-
uðu, Sverð hinnar Sönnu Trúar,
hann og engan annan stjórnara
þessa veldis?’’
<9
“Vjer viljum vinna eið að því,”
svöruðu riddararnir.
“Viljið þjer veita trúa þjónustu
og undirgefni, honum og hans er-
fingjum, hans konum, og hans
tengdamæðrum til yðar dauða-
stundar?”
) “Vjer viljum veita það,’’ svör-
uðu riddararnir. <
“Viljið þjer heyja strfð fyrir
hina S'innu Trú? Viljið þjer slá
f hel alla Vantrúaða, þeirra þjóna
| og þernur, þeirra uxa og asna og
annan kvikfjtnað? Viljið þjer
kappkosta að samansafna öllum
þeirra eignum til eflingar hinni
Sannheilögu Trú?”
“Það viljum vjer,” svöruðu ridd-
ararnir einbeittlega.
"Vilj.ð þjer vinna heit að þvf,
að styðja hið Helga og Lofsverða
Vindfjelag? Viljið þjer vinna heit
að þvf, að hata og fyrirlíta, for-
mæla, forðast, og niðurbrjóta alla
þá andstyggilegu villukenncndur,
[ sem hefja upp sítia raust .gegn fje-
laginu, eða voga sjer að vefengja
[ þess helgu rjettindi til allra vinda
| í veldi Hans Hátignar?”
“Vjer heitum þvf. ”
“Hatið þjer sjerstaklega og
! varist villukenninguna um ‘frían
vind’?”
“Það gjörum vjer. ”
Að þessu búnu stóðu riddararn-
ir á fætur, og höfðu upp, cinum
[ rómi cftir kalífanum, þessa játn-
i ingu;
“Vjer trúum þvf hátfðlega, að
! oss og vorri Heilögu Regiu hafi
1 guði f sfnum vfsdómi þóknast að
fcla á hendur alla veðráttu-hagi-
! muni þessa rfkis. ”
| Svo var þessi áhrifamikla at-
) höfn látin enda með þvf, að afi
r
í
t
t
t
t
t
t
t
t
*
u
HiNAR AGÆTU
' SHARPLES TUBULAR
RJOMASKILVINÐUR
standa nú Ný-íslendingum ftl b'-ða
Verð þeirra, sem aðskilja 200 pund á klukkustund, er $40 (aðrar tegi nd*
sem afkasta jafn miklu verki, kosta venjulega $65 til $7') og þær sem dýrari eru
afkasta að sama skapi meira verki.
Sá sem hefir þær til sölu hjcr f nýlendunni er
G-ISLI JOLTSSOLI.
'JRNES P. O. MAN.
I
I
Í
1
i
*
i
i
hjúpa myndastyttu af Friðriki-
mikla úr tæru silfri. Þegar Ljómi
Austursins með sinni eigin hendi
lyfti silkislæðunum af þéssu ágæta
listaverki, gjörði hann það heyrum
kunnugt, með hárri og snjallri
raust, að þetta væri sá eini þjóð-
höfðingi f löndum hinna Vantrú-
uðu, sem hefði verið verðugur fyr-
ir það, að tilheyra hinni Einu
Sönnu Trú.
Og með þvf var þessari hátfð-
legu athöfn lokið.
Riddarar hins Reyfislausa
Lambs Ijetu sjer ekki falla það
heitorð sitt úr minni, að afla fjár
til eflingar hinni Sönnu Trú.
Þeir vörðu ærnum fjármuuum til
að útbrciða hana á allar lundir, og
unnu að byggingu ótal mustera.
Smámsaman, og þó með næst-
um ómerkjanlega hægum skrtfum,
auðnaðist vindfjelaginu að veita
afrakstri i.f öllum “veðráttu-hags-
rnunum” rfkisins inn í fjárhirzlu
sfna, eins og þeim haföi f önd-
verðu ver'ð heitið af guðlegri opin-
berun, auk allra þeirra “eign-
arrjetts”-hagsmuna, sem fyr eða
sfðar koin f ljós að ætti skylt við
þá. Fjelagið setti reglugjörðir um
verkalaun; fjekk heppileg iög lcidd
f gildi, til þess að tempra óhóf
verkalýðsins; setti á fót ýms fyrir-
tæki, sem hinir eignalitlu skyldu
geta lagt sparipeninga súia f; og
vörðu miklum fjármunum til upp-
fræðslustofnana, sem sjerstaklega
voru til þess ætlaðar, lað koma
heilbrigðum stjórnmálaskoðuuum
inn f unglingan-. I stuttu máli,,
! það kappkostaði af öllum mætti að
verða fólkinu sem faðir.
Og samt var ckki frítt við al-
menningsóánægju, þrátt fyrir öll
þessi ytri kennimerki íöðurlcgrar
umhyggju. Nokkrir hálfgeggj-
aðir æsingaseggir glömruðu til og
frá á strætishornum um það, hví-
lfk blessun það væri að hafa “frfar.
vind”, og söfnuðti f kring um sig
dálitlu af “lakasta skrflnunv” En
[ hinir hugprúðu Riddarar hins
Rcyfislausa Lambs eyddu bráð-
lega öllum eldkveikjutilraunum,
og dreifðu hinum síðustu neistum.
Þegar fjelagið var nú þannig til
hlýtar búið að tryggja sjer vel-
þóknun þjóðarinnar, steig það
loksins hið þýðingarmesta spor
á allri sinni ágætu framfarabraut.
Vegna þess, að f þvf var fólgið
hið langstórfelldasta fjársöfnunar-
atriði, var það ekki stigið fyr en
eftir hina allra-ftarlegustu yfirveg-
un, Krúnunni sjálfri var gefiri
lag; leg tilkyntiing um það, að f
satnræmi við veitingarbrjef henn-
ar( sem stofnskrá fjelagsins væri
byggð á, krefðist fjelagið upp frá
þvf ákveðins ríkissjóðs-tillags fyrir
allt. það loft, sem fbúar veldisins
eyddu til andardráttar.
Þótt kaiffinn og hinir djúpvitru
ráðgjafar hans könnuðust fúslega
við hina margvfslegu blessun sem
þjóðinni hefði stafað af vindfjelag-
inu, og finndu til hinnar innileg-
ustu ánægju yfir þeiin ótalmörgu
atvinnuvegum sem það hefði opn-
að almenningi, þá gátu þeir ekki
samt rekið sjálfa sig úr vitni um
það, að þessi nýja krafa gengi
nokkuð langt, og þótti hætt við,
að hún kynni að leiða til alvar-
legra cftirkasta. Ráðaneytið forð-
aðist að vfsu, að láta á sjer finna
nokkra Iftilsvirðlngu fyrir helgi
eignarrjettarins, en það rjeð til
þess, að hjer væri farið með allri
stillingu. Að sfðustu var ályktað,
að svona þýðingarmikið mál' hæfði
ekki að útkljá með öðru móti en
þvf, að skjóta því til hæztarjettar.
(Framhald).
Fyrir stuttu sfðan sinnaðist
sonarsonum Játvarðar kotiungs
hvorum við annan, og byrjuðu
einvfgi á þann liátt sem drengjum
er títt. Af tilviljun kom faðir
þeirra að þeim meðan á bardagan-
um stóð- Kennari ðrengjanna
vildi skilja þá, eti faðir þeirra
bannaði hotium það. Hann sagði
við stráka sfna, að þegar þeir
væru búnir að berjast, skyldu þeir
sættast og verða aftur vinir.
Tveim mfnútum sfðar kom hann
aftur til þeirra, og þá stóðu þeir f
faðmlögum og voru alsáttir orðnir.
Matthías.
Hann hjartastrengjum hefir náð,
hátt hans Ijóða-trumban gellur.
Orð hans verða aldrei máð,
til unnar meðan lækur fellur.
R. J. D.
Heilræði.
Elska ei of mjög heimsins hnoss,
huggaðu veikan bróður grátinn,
varaðu þig á vinar koss,
þú veizt hann Júdas er ei láfinn.
R. J. D.
Vandlætingastökur
þessar flytur “Norðri”, eftir Hall
á Heiði:
“Rcvra landið ráðin Loka;
rækt er anda frjettíleit.
Yfirband af öskupoka
óviljandi þjóðin sleit’”
Margan bindurhörðum hiekfUím
hatri blinduð Mammnns ást.
Glæst að fyndist gu\l f seknum
góð f skyndi vonin brást.
Illa svikið ísland þreyir, —
ýmsra hvikar sannfæring.
D"-kka bliku augaðeygir,
öskuryk og sjónhvernng”.
—Eftir LöGRjETTU.
IIJÁ BÓKSALANUM.
Bóndinn: “Get jeg fcngið
almanak?”
Búðardrengurinn; “Á það að
vera 20 eða 60 centa almanak?”
B.: “Er nokkur munur á
þeim?”
Búðardrengurinn: “Auðvitað,
Taktu 60 centa almanak, þá
færðu bæði fleiri helgidaga og
betra veður”.
(jjjórið þið nú svo vel, að reyna
sem fyrst að borga það, sem þið
kunnið að skulda fyrir BALDUR.
N