Baldur - 19.01.1910, Page 3

R A L D U K, UII. Ar
nr. 20
l
VESTURFARAÆFINTÝRI.
EFTIR
S . E . W H I T E .
Framhald.
Það var einu sinni seint á degi
að jeg var á ferð með Tim Prúða,
og við riðum á hægu skokki skamt
fyrir ofan bælið hans Texas Pjesa.
Það var steikjandi hiti þann dag,
— við gátum varla hrækt fyrir
þurki — og við vorutn á heimleið
frá Huachuca kastala, þangað
rákum við nokkra nautgripi dag-
inn áður. Lcið yokkar lá þvert
yfir emigranta slóðina — sú slóð
var þá orðin djúpir skorningar —
hjóiförin sjást þar enn þann dag í
dag. Þegar við korrum þar á
næsta leyti sáum við að þar var á
ferð eldgamalt vagnskrifli, sem
fór svo hægt að því sást varla
miða áfram.
Það var lftill emigranta vagn,
sem þar fór aleinn; fyrir honurn
gengu tveir horaðir húðarjálkar,
sem varla gátu komist úr spor-
unum. Tungurnar löfðu út úr
þcim, og altaf voru þeir við og
við að stanza ef einbver mishæð
var á veginum. Þá kom maður
f hvert skifti niður úr vagninum,
ýtti rneð öxlinni á afturhjólin og
svo spertist hver við sem hann
gat, þangað til hreifing komst á
vagninn og klárarnir lötruðu áfram
skjálfandi af óstyrk cftir áreyrizluna.
Við Tim riðum niður þangað
til þess að virða fyrir okkur þetta
furðuverk.
Framan á vagninum sat horaður
maður í kcng og keyrði hestana.
“Saell, ferðalangur’’, segi jeg,
“ettu ekki smeikur við Indfáua?”
“Jú”, segir hann.
“Því ertu þá svona alcinn á
ferð f Indfána landi?”
“Gat ekki fylgst með” segir
hann. “Get jeg fengið vatn
hjcrna?”
“Þvf gjöri jeg ráð fyrir”, svara
jeg-
Hann hjelt þá með hestana
að vatnstroginu h.ins Texas Pjesa.
Við Tim Prúði fórum f humáttina
á eftir, því leið okkar lá þar um.
Óðar en maðurinn staðnæmdist við
Irogið kom Tcxas Pjesi út úr
tjaldi sftni.
‘ Kostar þig hálfan dollar vatn
f) rir þessa hesta þína,” segir hann.
Maðurinn setti upp stór augu.
“Því er nú ver og miður að jeg
hef enga pen.nga meðferðis,” seg-
ir hann. “Það var stohð af ntjer
þvf sein jeg hafði.”
“Þá færðu ekki dropa af vatni,”
svarar Texas Pjesi bvrstur.
hann höfðinu undir vagntjaldið.
“Rjettu mjer bollann, Súsanna”.
Fölleit kona, sem okkur kúa-
smölunum sýndist fyrirtaks frfð,
gægðist út um vagndyrnar og
rjetti honum biikkbolla. Maður-
inn hjelt honum frám undan sjer
til þess að fá hann fylltan.
“Hvað rnörg eruð þið þarna?”
spyr Texas Pjesi.
“Þrjú”, svarar maðurinn hálf-
hissa.
“Það verða þá 75 cent”, segir
Texas Pjesi, “peninga út f hönd.”
Við þessi orð rjetti maðurinn
dálftið úr sjer.
“Jeg er ekki að biðja um neitt
vatn fyrir hestana mlna”, segir
hann, en konan mín og barnið
hafa allan daginn verið úti í þess-
um sólarhita og ekki bragðað
dropa af vatni. Það sprakk gjörð
af vatnskvartjelinu okkar svo við
misstum allt úr þvf rjett hjerna
meg;n við Dos Cabezos. Aum-
ingja krakkinn er hálf dauður af
þorsta.”
“Tuttugu og fimm cent fyrir
hvern”, segir Texas Pjesi.
I þessum svifum kemur konan
út úr vagninum, með svolftinn
barnunga f faðminum. Krakkinn
hafði gult hár hrokkið og úfið, og
andlitið á þvf var orðið þrútið
með gljáandi roða.
“Þú getur þó ekki fengið af þjer
að neita veiku ungbarni um einn
vatnsdrykk”, segir hún.
En Tcxas Pjesi var f versta
skapi. Það voru f honum ein-
hverjar sjerstakar urgur eins og
hann væri eklci búínn að hálfsofa
úr sjer brennivfnsskolpið, sem
hann hafði drukkið kvöldið áður.
“Hvern fj. .. .sjálfan eruð þið
að flakka hjcr á þessari braut al-
veg peningalaus”, drundi f honum,
“bvar haldið þið að það lendi fyr-
ir ykkur? Jeg vil helzt vera laus
við atlt þess konar flökkuhyski’’.
“Jæja þá”, segit emigrantinn
ofboð kurteislega. “Jcg hef enga
peninga, en jfeg skal láta þig fá 75
centa virði af mjöli eða einhverju
öðru, sem jeg hef meðferðis, f
skiftum fyrir vatn”.
“Jeg hef hjer enga ruslabúð”,
sagði Texas Pjesi þurlega og
snjeri sjer uin hæl að stólnum sín-
um og settist þar.
5
i
Í
i
i
í
HINAR AGÆTU
SHARPLES TUBOLAR
RJOMASKILVINDUR
standa nú Ný-íslendingum til b'-ð?
Verð þeirra, sem aðskilja 200 pund á klukkustund, er $40 (aðrar tegi ndtf
sem afkasta jafn miklu verki, kosta venjulega $65 til og Þæl' sem dýrarl eru
afkasta að sama skapi meira verki.
Sá sem hefir þær til sölu hjer í nýlendunni er
g-isli croisrssoisr.
JRNES P. O. MAN.
t
t
t
t
t
t
t
*
Í
i
*
Maðurín 11 leit í knng um sig
jeg hef sjeð um daganat”, segir
Pjesi og giotti kuldalega. “Eru
engir almennilegir piltar frá Tcxas
þarna f ykkar nágrenni?"
“Ekki svo margir að meín sje
að”, scgir Tim.
“Til allrar lukku fyrir þig”,
segir Pjesi f styttingi; hann var
nú orðinn reiður og farinn að
handleika riffilinn.
t
Meðan þetta gjörðist stóð emi-
grantinn ráðalaus f sömu sporum
með blikkbollann hangandi á
fingrinum. En nú gat hann ckki
stillt sig lengur og beygði sig með
boilann til að ná ögn af vatni úr
dálitlum polli, sem var rjett fyrir
framan fæturna á honum, því þar
hafði vatn lekið úr troginu. í
sömu andránni höfðu hestarnir
mjakast að troginu og stungið
flipunum f vatnið, þvf nú hjelt
enginn í þá og þeir voru aðfratn
komnir af þorsta.
Við Tim Prúði sátum á hest-
baki þar rjett hjá. Við sáum nú
Texas Pjesa stökkva upp úr stóln-
um, miða riflinum og hlsypa af í
einu vetfangi. Það kom okkur i
að alveg óvörum, Okkur hafði
ekki komið til hugar að á skot-
vopnum þyrfti að halda, og bár-
um skammbyssur okkar bundnar
við beltið, svo þær ekki Iosnuðu
við hristinginn þegar við vorum
að eltast við uxana á vegleysunni.
En hann Tim Prúði var búinn að
greiða úr nautasnörunni sinni, og
ætlaði vfst að banda hestunun frá
troginu með henni, en nú greip
“Hefirðu ekki 4 þjer 75 cent?” hann hana af hnakkboganum, og
THE LIVERPOOL & LONDON &
GLOBE INSURANCE CO.
u * w
Eitt sterkasta ogáreiðanlegasta eldsábyrgðarfjelag f heimi.
m u w
Ti-yggir hús fyrir eldsvoða, bæði í Gimlibæ og grenndinni,
« & &
G. THORSTEINSSON, agent. ♦
Gimli.-------Man.
Lagasnápurinn.
Blaðadreng nokkrum f Lund-
únum var stefnt fyrir rjett. Hafði
hann ð sunnudegi selt dagblöð á
götunni, en það er harðlega bann-
að. Hann afsakaði sig með þvf,
að það hefði einmitt verið dagur-
inn, þegar Bleriot kom til London,
ANDVOKUR
Stephans G. StepJiansonar
fást nú orðið ke)7ptar hjer á GiinTi,
eins og fyr var um getið hjer f
blaðinu. Kosta $3.50.
Hr, B. B. Olson hefir 4 hendi
útsölu þeirra.
Reynið setn fyrst að kaupa þau
fyr en auga yrði á fest slöngvaði
hann henni tuttugu fet og yfir
hausinn á Pjesa, og rykti honum
4 svipstundu úr stólnuin svo Pjesi
hvíslaði Tim Prúði f cyra mjer.
“Ekki rautt cent”, svara jeg.
Tim Prúði snjeri sjer að Tekas
Pjesa.
ráðalaus. j “Láttu þau fá að drakka Pjesi. °S riffi11 inn hrutu sinn í hverja átt-
“Hvað iangt er til næsta vatns- ! Jeg sk^I borga fyrir það þegar jegi iua- Þrælmenmð reyndi af ölluur
bóls?’’ sjiyr hann mig. ! kem ningað f næsta sinn.” J kröftum að snúa sjer við til að ná
“Tuttugu mflur’’, svara jeg ; “Pen.nga út f hönd”, grenjar f riffillinn; en það var honum lífs-
“Guð minn góður”, segir hann ! Texas Pjesi.
eftir að hafa flogið yfir Ermarsund,; ljóðmæli, svo það verði ekki f úti-
og að fjöldi fólks hefði ve’ ið A j tJeyfu.
götunum. svo að salan hefði gengið |
vel. En engar afsakanir dugðu.
Drengurinn
borga 10
að
drengurinn
eins og við sjáifan sig.
Svo fór hann að yppta öxlui
ofooð þrcj t ilc-ga.
“Þú ert sá rcesti óþokki, scm
jeg hef fyrir fundið”, segir Tim
ofboð rólegur. “Jeg vildi ekki
‘Jæja þá. Það fer að kólna j lfta við þjer þó jeg mætti þjer f
undir kvöldið; við komumst þaðih.... með fsmola í höndunum”.
cinhvernveginn," Svo stingurj “Þú ert sú mcsta kveif, sem
ómögulegt; jeg hef aldiei á æfi
minni hert belur á hnútum en þá,
meðan jeg var að búida Pjesa.
Svo þegar það var búið fórum við
var dæmdur til
shillings” fsekt.
Næsta dag xom
aftur með poka á bakinu, og Ijet
hann fyrir framan dómarann. í
pokanum voru þessir 10 shillings,!
en drengurinn hafði skift þeitn f
tóma “farthings”, sem er tninnsti
peningur, er til er á Englandi
(tæplega 2 aurar). Ahoriendun-
umvarskemmt, endómarinn brást
reiður við, og neitaði að taka á
inóti pcningunum á þennan Ivátt.
“Jeg gef þjer 24 tfma frest, til að j
uá í þessa 10 shillings. Annars
verður þú dæmdur f 24 tfma
fangelsi”.
En drcngurinn varð ekki að
smjöri. Hann dró upp úr vasa
s/num lögin um mynt, málogvigt,
og las úr lögunum þá grein, að
sjerhver væri skyldur að taka á
tnóti upphæð f koparpeningum,
cr tiæmi allt að 2 enskum pund
með koparpen ngana þfna”. En
nú Ijet drengurinn j'okann á gólfið
stakk lögunum f vasa sinn, en
dró upp ágrip af hegningarlögun-
um, og las hátt:
“Þegar dómnri einu sinni hefir
neitað að taka á móti sektarfje,
getur hann ekki heimtað það f
annað sinn”.
“Þessvegna er ómögulegt að
jeg sje lengur skyldugur að borga
sektina,” mælti drengurinn rólega.
Þá varð svo mikill hlátur f
rjettarsalnum, að dótnatnum fanst
rjettast, með tilliti tii stöðu sinnar
eg virðingar rjettarins, að slfta
rjettinum. Og drengurinn gekk
hróðugur burtu tneð koparpening-
ana sfna.
-“Ingólfur”.
að skyggnast eftir hvaða skaða urn
hann hefði unnið með skotinu.
(Framhald/. .
Jafnvel dótrari gat eigi varist
Vtrosi og sagði; “Komdu þá
Agnes: “Ntí skal jeg segja þjer
nýjung. Jeg er nýgift honum A.”
Clara: “Það er ekki mögulegt!
Jeg hjelt að þú yrðir sú sfðasta til
að giftast honum.”
Agnes: “Það vona jeg lfka að
verði.”