Breiðablik - 01.04.1909, Page 11

BREIÐABLIK
áttina. Hví þá a8 finna aö viö mig?
Hví ekki eins aö stinga penna niður til
þess, eins og til þessarrar árásar á mig; ?
Eöa var þaö ljúfara ? Og meiri átiægfja
aö fylla hópinn ? ,,Svo mæli eg sem
aörir. “ Ef til vill á líka þessi grein að
vera þakklætisfórn.
Enn er mér fundið það til foráttu, aö
eg þoli ekki mótmæli. Einmitt þaö.
Höf. á nú samt eftir að sýna,aö hann þoli
þau betur. Sízt af öllum ætti hann aö
kvarta. Þetta er eigfi í fyrsta sinni, sem
hann g-jörir árás á mig, en fyrsta sinni,
sem eg svara. Þaö eru sex ár síðan síra
Rúnólfur réðst á mig í ritgjörð, fjögurra
kapítula langri í Sam., út af erindi, sem
eg flutti á kirkjuþingi (sbr. 17. árg. t9o3).
MeÖ ööru góögæti, sem þar er á borö
borið, er þar gefiö í skyn, aö eg hafi búiö
mér til skurðg'oö, „og sé fallinn fram
að tilbiöja það“- Flest er mér nú til
lista lagt! Aldrei hefi eg svarað þessarri
fjögurra kapítula árás og ásökun um
skurögoðadýrkan í öll þessi sex ár.
Svo eigi er furða, þó síra Rúnólfur kvarti
um, aö eg þoli ekki mótmæli. Eg held
hvorki hann né aðrir bræöur mínir í kirkju-
félaginu hafi undan miklu aö kvarta í því
efni. Ennþá hefir enginn þeirra sýnt,
aö þeir sé mér þar mikið tremri. Eg hefi
eigi svaraö hundraöasta parti af þeim
getsökum, ófrægingum og aödróttunum,
sem gjöröar hafa veriö í minn garö. Og
þegar eg hefi svarað, þori eg óhræddur
aö leggja þaö undir dóm óvilhallra manna,
hvort eg hafi verlö illvígari í garö and-
málsmanna minna en þeir í minn.
Þá er únitarinn. Rétt-trúnaöarstefnan
hefir fundiö upp það óumræðilega skot-
vopn, eins konar gatling gun, í trúvarn-
arbaráttu sinni, aö nefna hvern þann úni-
tar, sem ekki er eftir hennar sniöi. Þaö
nafn er þeim svíviröing f o r e y 8 s 1-
u n n a r, svo eg tali á hinu eldra biblíu-
máli. Þó prestur í klrkjufélaginu þurfi
aö víkja sér eitthvaö brott frá söfnuöi sín-
um, getur hann þaö ekki. Þá lendir öll
171
hjöröin í gínandi úlfakjöftum. Síra
Rúnólf rekur ef til vill minni til, hver
komst svo aö orði á síðasta kirkjuþingi.
Sé hægt að koma því inn í huga lúterska
safnaöarfólksins, að eg eöa einhver ann-
arséúnítar,álíta þeir björninn unninn. Þá
er sá hinn sami orðinn úlfskjaftur, sem
menn eiga að flyja,eins og rauðan dauöann
Enda hefir því vopni verið beitt látlaust,
síöan deilan hófst. Og út af því var hún
loks hafin af minni hálfu.
E11 eigi eru andmálsmenn mínir sem
bezt ánægöir meö, hvernig þetta hefir
enn gengið. Þeir eru hræddir um, aö
enn sé eigi nógu margir, sem trúa. Auð-
sætt, aö fyrir því ber síra Rúnólfur sáran
kvíöboga. Hann segir, aö eg hafi getað
hrópaö sigri hrósandi á síðasta kirkju-
þingi: ,,Komiö meö ákveðnar ákærur!“
Og hann er auðsjáanlega hræddur um,
að sama muni eg enn geta gjört. Þeir
vilja út af lífinu sanna, aö eg sé únítar,
en geta ekki. Niöurlag ritgjöröar síra
Rúnólfs er eins konar neyöaróp til mín
aö hjálpa þeim nú út úr þessari klípu og
leggja nú fram ákveönari trúarjátning.
Yröi auösætt af henni, aö eg væri únitar,
þá væri sfra Rúnólfur ánægöur og mikill
fögnuður í herbúðunnm. En bæri hún
með sér, aö eg væri nú eftir alt þeim
braörum mínum jafn-lúterskur maður,
væri hún einskis nýt og að eins dularkufl,
er eg væri aö vefja utan um únitarann.
Eg finn því alls enga ástæöu til aö leggja
fram frekari trúarjátning en eg hefigjört.
Eg fæ ekki séð, að síra Rúnólfur eöa
nokkur bræöra minna annar hafi nokkurn
rétt til aö heimta neitt þess konar af mér.
Ekkert meiri rétt en eg hefi til að heimta
trúarjátning af þeim. Ef þeir haldaáfram,
að gefa þaö í skyn, leynt og Ijóst, aö eg
sé únítar, þá sanni þeir það eöa sé minni
menn ella. Sönnunar-skyldan (onus
probandi) hvílir algjörlega á þeim. Og
þaö er heilög skylda allra heiöviröra
manna aðálíta sakborning sýknanþangaö
til hann hefir verið sannaöur aö sök