Breiðablik - 01.04.1909, Qupperneq 13

BREIÐABLIK
komið til nokkurra mála, að hann yrði
kennari ogf sjálfsagt yrði hann rekinn frá
prestsembætti með smán. Þetta vakti
fjarska mikla eftirtekt og' öllum skildist,
að þetta myndi verða til þess, að opin-
berlega yrði útkljáð, hvort kenna mætti
niðurstöðu biblíurannsóknanna í Meþó-
dista kirkju. Mörg prestafélög Meþó-
dista á ýmsum stöðuni í Kanada létu í
ljós álit sitt út af þessu og voru sam-
mála um, að eigú dygði að dylja menn
þeirrar niðurstöðu, sem biblíurannsókn
þessarra tíma hefði komist að, hvorki
við guðfræðiskóla né í kirkjunum; þó
réðu þau jafnframt til, að gætilega væri
farið í þeim umræðum, sem út af því
kynni að spinnast.
Málið var útkljáð miklu fyrr en varði
og datt svo niður um leið. Stjórnarráð
skólans, sem Jackson prestur hafði verið
kallaður til, átti fund með sér út af þessu
og kom sér saman um að gjöra yfirlýsing,
alt í einu hljóði, sem tæki af öll tvímæli.
Merkilegast í þessu sambandi er það, að
Dr. Carman, sem farið hafði hörðustum
orðum um Jackson prest og rneðal ann-
ars tekið fram, að hann væri miklu verri
og hættulegri maður en Robert Ingersoll,
var forseti skólaráðsins og varðnútil þess
neyddur að rita nafn sitt undir yfirlýsing
þessa með þeim hinum. Jackson prestur
verður framvegis í Toronto og kennari
við skólann eins og til var ætlast.
Yfirlýsingin hljóðar svo : ,,Með því
að fullkomin einlægni í rannsókn sann-
leikans og ótakmörkuð hreinskilni í stað-
hæfingum eru eitt af frumskvldum trúar-
bragða vorra, og einkum teknar í arf af
guðfræðiskólum vorum, þar sem þeir
standa hlið við hlið hinum miklu vísinda-
stofnunum landsins, er það sannfæring
Victoria-skólans, að guðfræðikennarar
vorir hljóti, alla þá stund, er þeir standa
í lifandi trúarsambandi við Krist, hei-
laga ritningu og játningarrit kirkjunnar,
að hafa frjálsar hendur að störfum sínum
til þess þeir í andrúmslofti fullkominnar
173
kristilegrar hreinskilni og samvizkufrels-
is geti varðveitt trú kirkju vorrar í hjört-
um þeirra, er á komandi dögum eiga að
prédika í söfnuðum vorum. Reynsla vor
er sú, að einungis með því móti, að ung-
ir námsmenn við þenna mikla háskóla
beri fulttraust til kennaranna um,að þeir
leggi fram fyrir þá einlæga sannfæringu
sína, er þeir hafi öðlast með öllum tæk-
jum þekkingarinnar, varðveitist tiltrú
þeirra til kristindómsins sjálfs. Vér mæl-
um með því, að opinber ummæli vor um
þetta, hvort heldur í kirkjunum eða öðr-
um ræðustólum, eða dagblöðunum, leitist
við að koma mönnum í skilning um hin
nýju sjónarmið biblíuskýringanna ein-
ungis með þeim hætti, að andlegt afl
guðlegra sanninda ritningarinnar verði
enn augljósara en áður“.
Umræður höfðu verið langar og heitar
áður þessi vfirlýsing náði fram að ganga,
eins og nærri má geta, þar sem hún að
öllu leyti braut bág við skoðanir æðsta
manns kirkjunnar. En að síðustu lét
hann sannfærast, beygði sig fyrir viti og
reynslu þeirra manna, sem ábyrgð hafa á
því að hjörtu þeirra ungmenna, sem
eru að búa sig undir prédikunarembættið,
verði ekki fráhverf kristinni trú við þann
undirbúning. Skilyrðið fyrir að það
verði ekki, er hreinskilni kennaranna, að
segja blátt áfram og hispurslaust frá nið-
urstöðu síðustu rannsókna í hverjum
hlut og skoða kenningar kirkjunnar allar
í ljósi síðustu og fullkomnustu þekkingar.
í öllum efnum er hreinskilnin góð, en
hvergi er hún jafn-áríðandi og í trúarefn-
um. Ef kennarinn eða presturinn geym-
ir eitthvað í sálu sinni, sem hann álítur
sannara og réttara en það, er hann held-
ur að öðrum, verða menn þess fljótt varir
og orð hans fá ekkert vald yfir hugum
þeirra.
Meþódistakirkjan hefir því sýnt í þessu
efni þau hyggindi og sannleiksást, er á-
valt ætti að einkenna ífsstefnu trúaðra
manna.