Fréttir - 14.09.1918, Qupperneq 2

2
FRETTIR
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
Hann var þarna eins og milii steins og
sleggju, og vissi ekkert hvað til bragðs skyldi
taka.
f*á datt honum snjallræði í hug. Hann
ætlaði að fara samstundis á fund Rósamundu
og gat þá hugsast að hún segði honum alt
af létta að fyrra bragði, ef liér var annars
um nokkuð að ræða, og þetta reyndist ekki
tómur afbrýðis-uppspuni. Að minsta kosti
mundi hann geta fundið það á viðmóti henn-
ar, og séð hvort nokkur flugufótur væri fyrir
þessu.
Honum var þó næsta órótt út af þessu, og
átti hann bágt með að trúa því, að Char-
lotta hefði farið að bera slíkar sakir á mann
sinn alveg að ástæðulausu. Greip hann því
halt sinn og hélt áleiðis til búgarðsins.
Honum var vísað inn í viðhafnarstofuna,
og varð hann feginn því að þar var enginn
fyrir. Kom þá Rósamunda til hans eftir
stundarkorn, og bætti það ekki um órósemi
hans, að hann sá undir eins á svip hennar
að henni var eitthvað brugðið.
Hann tók um hönd hennar og horfði í
augu henni, en kysti hana þó ekki, og jók
það á gremju hans, að hún virtist ekki veila
því neina eítirtekt.
»Mér þykir verulega vænt um að þú komst,
Marteinn«, sagði hún, og fann hann að hönd
hennar titraði.
»Vænna en endranær?« spurði hann af
ásettu ráði.
»Já — það held eg helzt«, svaraði hún og
gekk út að glugganum. »Marteinn«, sagði hún ^
snögglega. »Manstu það að eg sagði hérna á
dögunum, að eg óttaðist að við værum altof
hamingjusöm, og að eitthvað hlyti að koma
fyrir sem vekti okkur af þessum sæludraumi?
Geturðu hugsað þér nokkurn hlut, sem yrði
til þess að eg glataði ást þinni?«
Hún sneri sér við og leit framan í hann,
en hann hafði fylgt henni eftir og stóð nú
við hlið hennar. Átti hann í harðri baráttu
við sjálfan sig út af spurningu hennar, og
var að velta því fyrir sér, hvort hún mundi
þegar hafa orðið þess áskynja, að honum
hefði borist miður frægileg saga af henni.
Hann horfði fast í augu henni og spurði hana
með mikilli alvöru:
»Rósamunda! Elskarðu mig af öllu þínu
hjarta og öllu þínu hugskoti — og hverju
mundirðu svara mér, ef Guð væri hér nálægt
okkur og mætti heyra svar þitt?«
Hún var jafn alvörugefin og hann þegar
hún svaraði honum eftir stundarþögn:
»Ef eg stæði hér frammi fyrir Guði mín-
um, þá mundi eg svara því tfl, að eg ann
þér framar öllum öðrum mönnum á þessari
jörð, og eg held að eg hafi elskað þig alla
mína ævi. — Og ef ást min kulnar út, þá
verður lífið mér einskis virði og ekki annað
en óbærileg krossganga um dimman dal og
dauðans skugga«.
Hann breiddi út faðminn og þrýsti henm
að hjarta sér, en mintist ekki einu orði á
heimsókn Charlottu, því að nú fanst honum
slíkt ganga vanhelgun næst,
Gengu þau svo út og reikuðu fram og
aftur um grashjallann i sólbjartri vorblíð-
unni, en Rósamunda sagði honum nákvæm-
lega alt eins og farið hafði um samfundi
þeirra Tom’s, og hverjum brögðum Charlotta
hefði beitt til þess að ná honum á sitt vald
og gera hann að eiginmanni sínum. Fór svo
að lokum að Marteinn sagði henni frá heim-
sókn Charlottu, og efasemd þeirri sem hún
hafði kveikt með honum.
»Þetta er þá það fyrsta sem okkur hefur
borið á milli, og skal líka verða það sein-
asta«, sagði hann og kysti á hönd henni.
»Og við munum aldrei framar efast hvort
um annað«, hvíslaði hún. — Þeir dagar áttu
eftir að koma, að hún ætlaði að örmagnast
undir byrði sorgarinnar, og ást hennar virt-
ist ætla að kulna út — en þá mintist hún
þessara orða, og þau veiltu henni hugsvölun
og slaðfestu.
Seinni þáttur.
I.
»Jæja! Rósamunda okkar fer þá að koma
heim aftur eftir alla þessa útivist. Eg kalla
gott ef við þekkjum hana aftur, Marta!«
»Eg held það sé ekki vísl«, svaraði Marla.
»En það segi eg satt, að það var sú indæl-
asta brúður, sem eg hef nokkurn tíma aug-
um litið«.
Og um það voru allir sammála, sem séð
höfðu Rósamundu á brúðkaupsdegi hennar,
en Marteini fanst sæla sín næstum ætla að
bera sig ofurliði, eftir alt það andstreymi
sem á undan var gengið.
Ekki hafði Tom setið brúðkaup þeirra,
sem ekki heldur var við að búast, en hann
hafði sent Marteini sjálfum veglega brúðar-
gjöf, og þótti Rósamundu meira til þess koma
en þótt hann hefði sæmt hana sjálfa á sama
hátt. Charlotta liafði fengið sér skrautlega
íbúð í Lundúnum, og eyddi þar nú og sóaði
fé manns síns á allar lundir. Hún fyltist
bræði mikilli í hvert skifti sem hún hugsaði
til Greymere, og mintist þess hve liraparlega
sér hetði mistekist að rægja þau Tom og
Rósamundu. Þó leið þelta alt úr huga henni
þegar fram í sótti, og gerðist hún all-umsvifa-
mikil í samkvæmislífi Lundúna með tilstyrk
frú Blair gömlu.
Rósamundu fundust hveitibrauðsdagarnir
líða eins og í draumi, og varð henni oft að
orði við Martein eitthvað á þessa leið:
»Góði Marteinn! Heldurðu að okkur sé
það holt að lifa svona áhyggjulaus og and-
varalaus?«
Hann kysti hana blíðlega og svaraði þegar
í stað:
»Já, það er alveg eins og það á að vera,
góða mín, því að eg er sannfærður um, að
fólk sem nýtur sannrar gæfu, hlýtur að láta
gott af sér leiða«.
í þetta skifti voru þau stödd í báti á
Lúeern-vatninu, og voru að róa um það að
gamni sínu, en þar kom að, að þau mintust
þessara orða, og könnuðust við að jafnvel
þá hafði þeim fundist lífið geta brosað of-
blítt við manni.
»Stendur þér stuggur af hamingju okkar,
Rósamunda?« spurði hann.
»Eg óttast að eins að hún geti orðið
hverfuk, svaraði hún.
»Það er óhugsandi, fyrst við unnum
hvort öðru af alhuga«, sagði Marteinn. »Getur
nokkur hlutur varpað skugga á ást okkar?«
»Nei«, sagði hún hugsandi. »Enginn hlutur
getur kastað skugga á ást okkar, Marteinn,
en er ekki hugsanlegt að eitthvað geti skygt
á hamingju okkar?«
Rau kinokuðu sér bæði við að svara þess-
ari spurningu, eins og framtíðin kynni að
geyma eitthvað mótdrægt í skauti sér, og þau
reyndu að hrinda þessari hugsun frá sér, en
alt fyrir það bólaði oft á henni, þó að þau
gerðu sér far um að gleyma henni.
Þau ætluðu sér að stofna til stórveizlu
kvöldið sem þau kæmu heim aftur til Grey-
mere, og »vígja« þannig hinn endurreista
herragarð.
»Eg hlakka til að fá að danza við þig
heilan danz«, sagði Rósamunda, »en annars
á húsmóðirin líldega að hugsa um annað
fremur en danzinn, eða er ekki svo? Þú
verður að segja mér, Marteinn, hvernig eg á
að bera mig til«.
»Eg er hræddur um að eg viti það ekki
vel sjálfur«, sagði hann hlæjandi. »Eg Iief
aldrei gefið sérstakar gætur að neinu slíku,
eða skift mér af hvað fólk hefur gert sér til
skemtunar. En eg get þó alla tíð laumast
með þig fram í einhvern ganginn þegar eng-
inn sér til, og danzað þar við þig eins og
mig lystir«.
»Það getur ekki borið sig, Marteinn«, sagði
hún, »við megum ekki yfirgefa samkvæmið,
skal eg segja þér, og verðum að gæta skyn-
seminnar«.
»0 — skítt með alla skynsemi, eins og
maðurinn sagði«, svaraði Marteinn.
Loksins rann upp sá mikli heimkomudag-
ur. Sir Ralph og Guy tóku við þeim á járn-
brautarstöðinni í Greymere, og buðu þau
hjartanlega velkomin, enda höfðu þeir saknað
Rósamundu langt fram yfir það sem þeir
höfðu gert sér í hugarlund, því að hún hafði
verið lífið og sálin í heimilislífi þeirra, alt
fram að giftingardegi sínum. Allir fóru á kreik
í Greymere, sem vetlingi gátu valdið, til þess
að fagna ungu herragarðs-frúnni, sem var
þar fædd og uppalin og allra yndi og eflir-
læti.
Öll skólabörnin stráðu blómum á götu
hennar, og var Marteinn mjög hrifinn af allri
þeirri alúð og veivild, sem konu hans var
auðsýnd. Einsetti hann sér að láta þorpsbúa
njóta þess, en ekki gjalda, þegar fram í sækti.
»Við erum öll mjög fegin því að þú ert
komin aftur«, sagði faðir Rósamundu um leið
og hann settist við hlið hennar i vagninum.
»Það er hverju orði sannara«, sagði Guy
bróðir hennar og leit hýrlega til systur sinnar.
Rósamundu virtist hann vera fálátari en
hann hafði áður verið, en svipurinn bar vott
um sálarþrek og staðfestu, og taldi hún víst,
að hann væri algerlega hættur að hugsa um
Charlottu, og búinn að yfirvinna ást sína til
hennar, enda hafði hún, fyrir áeggjun Mar-
teins, sagt honum hvernig Charlotta hefði
vélað Tom, og þóttust þau Marteinn og Rósa-
munda þess örugg. að frú Gregson mundi
engin áhrif hafa á hann framar.
Marteinn hafði óskað þess, að kona sín
bæri brúðarskart sitt í veizlunni, ásamt skraut-
gripum þeim, sem hann hafði gefið henni í
brúðargjöf, en þeir voru hálsmen og ennis-
spöng alsett demöntum. Hann kom inn í her-
bergi hennar þegar hún var komin í allan
skrúðann, faðmaði hana að sér og mælti:
»Þannig er þá fyrsti dagurinn heima hjá
okkur. Guð blessi bæði þig og heimilið,
elskan mín!«
Hann laut niður að henni og kysti hana,
og sá Rósamunda ekki betur en að honum
vöknaði um augu.
»Heldurðu að þú sért nú sæll, bóndi minn?«
spurði hún brosandi.
»Farðu til manns, sem hefur þolað raunir
og hvers kyns mótlæti, en fengið inngöngu í
Paradís að lokum, og spurðu hann hvort
hann sé sæll«, hvíslaði hann ihnilega.
Frh.