Fréttir - 13.10.1918, Blaðsíða 2

2
F R E T T I R
Kirsch
liðsmaður í erlendu liðsveitinni
í her Frakka.
ölæfraför frá Kamernn til skotgrafanna
þýzku, ófriðarárið 1914—15.
Eftir
Ilans Paasohe.
(Frh.)
Kynlegar tilfinningar brutust um í brjósti
mér, er eg hélt í áttina til varðarins.
Vörðurinn skipaði mér að haga ferð minni
þann veg, að hann misti aldrei sjónar á mér.
Alt í einu flaug mér í hug að stökkva á
manninn og hrifsa af honum byssuna. Eg
virti hann fyrir mér, en hann virtist við öllu
sliku al-búinn. Hann blés í pípu eina, og
leið eigi á löngu unz tvo aðra landamæra-
verði bar þarna að. Eg lézt hinn saklaus-
asti, og hafði nú fyllilega náð mér aftur. En
verðirnir létu sér fátt um finnast, og auðséð
var að þeir voru engin börn i þessum sök-
um. Þeir gerðu gys að mér, og glöddust sýni-
lega af því, að flótta-tilraun mín hafði mis-
tekist. Annar aðkomu-varðanna tókst á hend-
ur varðstarf þess, sem hafði fundið mig, en
hinir lögðu af stað með mig. Héldum við
fyrst götuslóða. Síðan komurn við brátt á
þjóðveginn, og eftir honum héldum við til
toll-stöðvarinnar.
Á leiðinni mættum við telpum nokkrum.
Voru þær glaðar mjög. Voru þær að koma
úr kirkju, og höfðu tínt blóm á leið sinni.
Sá eg að þær kendu i brjósti um mig, og
var mér það til hinnar mestu hugarhægðar.
Sennilegast þótti mér, að fólk það sem nærri
landamærunum byggi, ætti mjög í höggi við
landamæra- og toll-verði, og að telpurnar
mundu hafa séð farið á sama veg með ein-
hverja ættingja sína, sem nú var með mig
farið.
Fjöldi tollþjóna safnaðist um okkur, er á
tollstöðina kom. Farið var með mig inn, og
menn tóku að tala um mig. Lét eg mig það
engu skifta, heldur hugsaði að eins um sult
Cbarles Garvice: Marteinn málari.
286
»Og nú ætla eg að mælast til, að þú sért
ekki að draga mig lengur á þessum vísbend-
ingum þínum, sem eiga að forða Marteini
falli, fyrst eg hef nú gengið að öllum skil-
yrðum þínum«.
^Þær eru þessar«, sagði hún. »í gærkvöld
vildi svo vel til, að eg ók ofan á mann
skamt frá Bláskógum, og virðist svo sem
hann sé ítalskur og hafi nýlega komið til
Greymere«.
Tom komst þegar auðsjáanlega í ákafa
geðshræringu.
»Haltu áframl« brópaði hann, og varð
Charlotta við þeirri ósk hans, enda hafði hún
nú borið það úr býtum, sem hún ætiaði sér.
»Við vorum svo heppin að rekast á lækni,
sem tók manninn heim til sín, og hýsti mig
um nóttina. Mér varð af hendingu gengið
inn í herbergið, þar sem ítalski maðurinn lá,
og fór eg þá um leið að gæta að, hvort
meiðslin væru eins mikil og af var látið 1
fyrstu. Heyrði eg þá aðr hann var að tauta
eitthvað fyrir munni sér í óráðinu. Hann var
altaf að stagast á sömu orðunum upp aftur
og aftur, og hélt eg í fyrstu að ekkert væri
að marka þetta óráðshjal hans, en eins og
þú veizt, þá er eg all-vel að mér í itölsku,
og fór eg þá að hlusta betur eftir tali hans
af tómri forvitni. Eg heyrði hann nefna nafn
Marteins Dungal í sambandi við einhverja
minn og þreytu. í Qörutíu stundir hafði eg
fastandi verið. Spurði eg nú hvort eigi mundi
mér matur gefinn. Mér var borið kaffi, ostur
og brauð. Tollverðirnir tóku að spyrja mig
spjörunum úr, en eg kvaðst að eins verið
hafa á skemtigöngu.
Þeir hlógu og foringinn mælti: »Við fáum
nú bráðum að vita það!«
Siðan símaði hann eftir tveimur riddurum.
Skömmu síðar heyrðust hófaskellir úti fyr-
ir. Tveir riddarar komu inn, kvöddu foringj-
ann að hætti hermanna og biðu síðan skip-
ana hans.
Hann fékk þeim skjal eitt, og stigu þeir
síðan á bak hestum sínum, og létu mig sem
glæpamann ganga á milli hestanna.
Eftir klukkustund komum við að járn-
brautarstöðvum þeim, sem eg hafði farið frá
all-vongóður daginn áður.
Við höfðum að eins nutnið einu sinni stað-
ar á leiðinni, og varð þá hið mesta uppþot
meðal þorpsbúanna.
Eg gladdist af því að orðið var dimt af
nóttu, er við lögðum af stað af nýju. Annar
riddaranna hafði fengið félaga sínum hest
sinn, og sté síðan inn í járnbrautarklefann
með mér.
Síðla kvölds komum við til Bayonne. Án
allra umsvifa var farið með mig í herfang-
elsi. Var þar sök mín skráð í bók eina, og
eg að því loknu látinn inn í klefa einn, og
luktust dyr hans á leyndardómsfullan hátt.
Eg var örmagna af þreytu og varpaði mér
á rúmfletið, og vafði mig ábreiðum þeim
sem fangavörðurinn hafði fengið mér.
Þrátt fyrir allar raunir mínar sofnaði eg
brátt, enda var miðstöðvarhitun í klefanum,
og hann hin mesta Paradís borinn saman
við sæluhúsið, sem var náttstaður minn nólt-
ina áður.
Fyrir herrétti og í fangelsi.
Morguninn eftir svaf eg vært, unz fanga-
vörðurinn drap á dyr. Hann færði mér kaffi
og brauð. Síðan var eg einn tii hádegis. Hár
287
konu, sem hann kallaði Dellu, og það hugsa
eg að sé sama konan, sem Marteinn er grun-
aður um að hafa myrt í Greymere-skógin-
um«.
»Já, auðvitað«, sagði Tom óþolinmóður.
»og hvað svo meira —«.
sÞví næst heyrði eg hann segja að hann
hefði skuldbundið sig til að ráða hana af
dögum í hefndarskyni fyrir það, að hún
hafði ljóstað upp um leynifélag þeirra, og að
hann væri sjálfur nýsloppinn út úr fangelsi.
Hann fór svo að fjasa um hitt og þetta, og
skildi eg minst aí því,’ nema það eitt, að
hann hefði kastað henni i pollinn. Svo
heyrði eg að hann sagði skýrt og greinilega:
»Ef þú vilt láta af hendi við mig fé það,
sem Marteinn Dungal var að greiða þér rétt
í þessu, þá skal eg undanfella að framkvæma
dóm þann, sem feldur var yfir þér af þeim
félagsmönnum, sem nú eru lausir úr fang-
elsi«. — Eg hef nú íhugað þetta rækilega, og
þykist hafa fulla ástæðu til að ætla, eins og
þú hlýtur líka«að sjá, að væri þessi maður
krufinn til sagna, þá mundi það koma upp
úr kafinu, að það er hann, og enginn annar,
sem morðið hefur framið«.
Tom var bæði kunnugt um samband Mar-
teins við leynifélagið, og eins um tengdir
hans við dauðu konuna, og sá hann þegar i
hendi sér, að frásögn konu hans var jafn
og grannur liðsforingi gekk inn í klefann, er
eg hafði snætt hádegisverð. Liðsforinginn
spurði mig þurlega spjörunum úr.
Fangavörðurinn spurði mig, er liðsforing-
inn var farinn, hvort eg vissi hver þetta hefði
verið? Eg kvað nei við. Sagði hann mér þá„
að maður þessi skyldi rannsaka málið og
verja mig.
Síðari hluti dagsins var mér all-dapurleg-
ur. Eg gekk fram og aftur í klefa mínum
og hugsaði ráð mitt. Eg vissi að eg mundi
skotinn verða, eða þá látinn vinna þræla-
vinnu, unz eg væri til einskis orðinn nýtur.
Féllst mér nú all-mjög hugur, og fanst það
hið mesta góðverk, ef dómarar mínir leyfðu
mér að rita bréf foreldrum mínum.
Næsta nótt var mér löng og leið. Hafði eg
drauma erfiða og eg hrökk oft upp með and-
fælum.
Morguninn eftir var eg kallaður fyrir rétt.
Eg játaði alt, sem mig rak nauður til að
játa, en er menn vildu bera mér það á brýn,
að eg hefði haft flótta í hyggju, þá neitaði eg
all-einbeittur.
Síðari hluta dagsins bar það við, er kom
mér að hinu mesta gagni, þótt eigi gæti það
virzt mikilsvarðandi í fyrstu. Fangavörður-
inn færði mér blátt bréf. Hann var maður
aldraður, ruddalegur í framgöngu, en dreng-
ur hinn bezti. Bréfið var frá Biarritz frá vin-
stúlku minni. Var hún all-reið og veitti mér
þungar átölur fyrir sviksemi mína. Eg lagði
bréfið á rúmfletið, er eg hafði lokið lestri
þess. Mér fanst það engu máli skifta.
Síðar um kvöldið varð mér litið á bréfið.
Datt mér þá alt í einu í hug, að ef til vill
hefði flóttinn gengið að óskum, ef eg hefði
haft með mér meyna. Þessi hugsun varð þess
valdandi, að mér datt í hug að verið gæti
að bréf stúlkunnar gæti bjargað mér.
Eg stakk nú bréfinu í vasa minn. Voru
þar tvö bréf frá vinstúlku minni.
Frh.
288
mikilsverð vísbending og hún hélt fram. E«
honutn var einnig ljóst, að þetta varð að
rannsaka frá rótum og það sem allra fyrst.
Crocker lögregluþjónn hafði neyðst til að
biðja um leynilögreglu frá Lundúnum sér til
aðstoðar, jafnvel þótt hann hefði helzt óskað
að fjalla einn utn þetta mál sér til frama og
frægðar. Því var að tveim dögum áð-
ur en Charlotta kom, hafði leynilögreglu-
maður komið þangað frá Lundúnum, næsta
íbygginn að sjá, og gekk hann undir nafninu
Smithson. Tom Gregson ásetti sér nú að
finna bann að máli og segja houum upp alla
sögu, enda hafði hann þegar haft tal af hon-
um og fallið hann vel í geð.
Leynilögregluþjónninn hlustaði með at-
hygli á frásögu Charlottu, og gerði engar at-
hugasemdir við hana, en spurði Charlottu
hins vegar, hvort hún mundi vera fáanleg til
þess að fylgja sér þegar í stað út að Blá-
skógum. Gaf hún kost á því, enda vissi hún
sem var, að maður hennar mundi fá ástæðu
til að bregða loforði því, sem hún hafði
neytt út úr honum, og nota sér það, ef frá-
sögn hennar reyndist ekki sönn og rétt í
alla staði. Hún bauð því leynilögreglumann-
inum að aka í vélarvagni sínum, og héldu
þau tafarlaust af stað til Bláskóga, og var
Tom í för með þeim.