Frækorn - 15.03.1901, Blaðsíða 2

42
F R Æ K 0 R N.
Ú tskúf unarkenningin.
„Mun guð skapa skepnukind,
í skelfingar þá rötum,
að liún fyrst í sökkvi synd,
og svo eilífa glötun?1'
Njóla, 255. erindi.
Þetta er sár-alvarleg spurning, og
þar sem hún nú einnig er tekin
til umræðu í blöðunum hér á landi,
viljum vér fara nokkrum orðum um
hana.
Pað er alkunnugt, að margir alvar-
legir og góðir menn geta ekki svarað
þessari spurningu játandi. Maigir
segja út af djúpi hjarta síns: „Þetta
getur ekki verið sönn kenning. Guð
er gæzka og kærleikur. Guð, hinn
eilífi kærleikur, sem líka er alvitur og
réttlátur, getur eklú hafa skapað menn-
ina til þess að nreiri hluti þeirra
„fyrst í sökkvi synd og svo eiiífa
glötun", í eilífar, endalausar kvalir
í vonda staðnum, eins og kirkjan
kennir. “
En — kirkjan hefur um langan
tima kennt þetta, og þá hlýtur það
þó að vera sannleikur.
Kenningar kirkjunnar eru engan
veginn óskeikular. Hver maður, sem
nefnir sig mótmælanda, veit þetta,
þar sem hann ber það nafn af því
að hann „mælir móti“ mörgum kenn-
ingum hinnar almennu (kaþólsku)
kirkju, svo sem „primat" páfans, til-
beiðslu Maríu meyjar, dýrkun helgra
manna og dömá o. m. fl., því að hver,
sem er sannfærður um óréttmæti
þessara og þvilíkra atriða, sem kirkj-
an hefur kennt og kennir enn, getur
ekki framvegis trúað neinu tiú-
avatriði einungis vegna þess, að kirkj-
au kenni það.
En það er annað, sem þýðir langt
um meira en kirkjan fyrir hvern
alvarlega hugsandi mótmælandatrúar-
mann, og það er hin gamla spurning
allra mótmælanda: „Hvað stendur
skrifað í ritningunni!“ „Hvert
orð vors guðs skal standa.“ lienilii*
licilög ritning eiidalausar kvalir
í hclvíti k
Margur maður hyggur án efa, að
svo sé, 6n vér erum vissir um það,
að rannsókn á þeim ritningargreinum,
sem um þetta efni tala, mun leiða
það glögglega í ijós, að þetta er ekki
svo, og að sú kenning, sem danskur
prestur, séra Anton Jensen, nýlega
nefndi „kenningin ljóta", er ekki
kenning biblíunnar, þótt hún só kirkj-
unnar eign.
I.
Til þess að nokkur geti út tekið
óendanlega hegningu, verður hann
sjálfur að vera óendanlegur, eiga
óendanlegt líf. En á maðurinn það?
Er rnaðurinn ódauðlegur?
Pótt margur maður nú hiklaust
þá vilji svara já við þessari spurningu,
verður rétt að athuga, við hvað hún