Frækorn - 01.04.1901, Blaðsíða 2

50
FRÆKORN.
farast og sem reykur verða að engu“
(Sálm. Dav. 37, 20); „verða af máðir“
(Sálm. Dav. 37, 34. 38; 73, 27); þeir
munu „burt fljóta sem vatn, er eyðist"
(Sálm Dav. 58, 7); „verða sem strý
og verk þeirra sem eldsneisti; hvort-
tveggja mun upp brenna hvað með
öðru, án þess nokkur fái slökkt“ (Es.
1, 31); „verða að engu og tortímast,"
„undir lok líða“ (Es. 41, 11. 12);
verða með öllu upp brenndir sem
þurrir hálmleggir" (Nah. 1, 10); verða
eins og þeir „aldrei hefðu til orðið“
(Óbad. lö. 17).
í Nýja Testamentinu er sagt um
þá, að þeir líkist við „óæta fiska",
sem verður út kastað (Matt. 13, 48);
þeim verður kastað í „eld glóanda;
þar mun vera grátur og gnístrun
tanna“ (Matt. 13, 42);. þeir likjast við
„hísm“, sem verður kastað í óslökkv-
andi eld og brennur upp (Matt. 3, 12);
þeir eru eins og afkvisti, sem verð-
ur snarað út „á eld, og það brenn-
ur“ (Jóh. 15, 6); þeir munu „glatast"
og 6kki sjá lífið [hið eilífa]“ (Jóh. 3,
16. 36); eldur frá himni mun „eyða
þeim“ (Opinb. 20, 9).
Þessir og fjölmargir aðrir biblíu-
textar kenna afðráttarlast, að þeir
menn, sem ekki hlýðnast guðs frels-
andi sannleika, munu glatast þannig,
að þeir munu hætta að vera til.
En nú verður spurningin: eru samt
ekki textar til í ritningunni, sem
virðast að kenna endalalausar kvalir
í vonda staðnum, og hvernig getur
maður skoðað þá í samræmi við þá
texta, sem hér í þessari ritgjörð hefur
verið bent á?
Um þetta viljum vér tala í næstu
grein. Frh.
Kenning biblíunnar um skírnina.
Eftir J. G. Matteson.
V. Hvab segir ritningin um
SKÍRNINA ?
í heilagri ritningu er mjög víða tal-
að um skírnina; enginn sá, sem vill
rannsaka ritninguna hlutdrægnislaust,
þarf því að vera í neinum efa um hið
sanna eðli og þýðingu skírnarinnar.
Nú viljum vér íhuga orð ritningar-
innar um þetta efni.
Skrirn Júhannesar. „Jóhannes skírði
í eyðimörku, og boðaði skírn aftur-
hvarfsins til fyrirgefningar syndanna.
Til hans komu allir Júdea og Jerú-
salems íbúar, og voru þeir, sem ját-
uðu syndir sínar, skírðir af honum í
ánni Jórdan“ (Mai'k. 1, 45; Matth. 3,
5. 6; Lúk. 3, 3; Jóh. 1, 25. 28.) Eftir
þessu var Jóhannes skirari hinn fyrsti,
sem guð gaf vald til að flytja fagn-
aðarerindi Krists og skíra þá, sem
trúðu. Jóhannes var ekki sendur til
að staðfesta gamla sáttmálann, held-
ur til að innleiða hinn nýja. Hann
var engill (eða sendiboði), sendur af